tag:blogger.com,1999:blog-91732088366619472682024-03-08T22:15:55.884+01:00Zeeuws Bibje~Dum spiro sperum - Zolang als ik adem hoop ik~Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.comBlogger895125tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-66359975478999313642016-07-27T13:09:00.001+02:002016-07-27T13:09:46.587+02:00Lieve lezers..Lieve lezers, ik kijk soms nog wel eens op mijn moeders blog en zie dat er nog steeds mensen zijn die dagelijks naar haar blog lezen. Ik ben vandaag zelf een blog gestart, ter ere van mijn moeder. Op deze blog hou ik jullie op de hoogte van mijn leven als de i in bibje, een half jaar na haar overlijden. Als jullie geïnteresseerd zijn, neem dan vooral een kijkje. Ik wil in geen geval, mijn moeder proberen te vervangen, of iets dergelijks, Ik wil gewoon de traditie voortzetten, aangezien mijn moeder mij tot het bloggen heeft aangezet. De link naar mijn blog is: http://indiaannabartelings.blogspot.nl/<br />
Op deze blog hetzelfde muziekje als op mijn blog, "someone like you" van Adele, omdat we dat graag samen zongen. Fijne woensdag! Groetjes India.<br />
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/hLQl3WQQoQ0" width="560"></iframe>Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-18428921243481290252016-01-28T12:35:00.000+01:002016-01-28T12:35:07.658+01:00Een treurige mededelingBeste lezers van mijn moeders blog, ik zit echt al de hele tijd te piekeren over de manier waarop ik dit nieuws moet brengen. En eerlijk? Ik heb nu nog steeds geen idee hoe, maar ik vindt dat jullie het recht hebben om dit te weten. Mijn moeder (Bianca Schreur, beter bekent als bibje) is afgelopen dinsdag 26 januari 2016 overleden. Ik zelf kan het nog steeds niet bevatten eigenlijk.. Morgen om half 2 is de uitvaart in Olea Hof Den Helder. Ik vindt dat de mensen die mijn moeder gekend hebben het recht hebben om afscheid van haar te mogen nemen. Als je niet naar de ceremonie wilt komen dan ligt ze vandaag nog opgebaard van 09.00 tot 17.00 in Olea Hof Den Helder. Wij hebben er voor gekozen om haar te cremeren, omdat ze dat altijd wilde en dan uitgezaaid te worden. Zodat ze over de hele wereld kan vliegen. Het was altijd haar droom om verre reizen te maken. Mijn moeder was een sterke en moedige vrouw, en ik weet zeker dat er veel mensen zijn die haar zullen missen.. Ze is de beste moeder die ik me ooit kon wensen en ik zou haar voor geen goud willen ruilen.. Geen liedje deze keer, omdat ik gewoon echt geen idee heb welk liedje ik voor haar zou moeten uitkiezen. Als je iets wilt zeggen op de ceremonie neem dan vooral contact met mij op: india1991@live.nl<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjImwpzkUo17bm4eW0RjCRxpEoCpDhD2POWsklitvZia4-eh102o9nroJk4Gy-EWlN1mB0tV48CAEYpYbQsfWNKg2rQ6YfF74lccQw2e5sayHc5KoxvT9lngVGzVAn6uRU21_blrAFWLHzD/s1600/Knipsel.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjImwpzkUo17bm4eW0RjCRxpEoCpDhD2POWsklitvZia4-eh102o9nroJk4Gy-EWlN1mB0tV48CAEYpYbQsfWNKg2rQ6YfF74lccQw2e5sayHc5KoxvT9lngVGzVAn6uRU21_blrAFWLHzD/s640/Knipsel.PNG" width="499" /></a></div>
<br />Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com38tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-49188437615474968852016-01-23T01:30:00.001+01:002016-01-23T01:32:11.756+01:00Zwijmelen op ZaterdagIk heb het zooooooo koud, mijn voeten zijn als ijsklompjes, en ik heb toch echt warme sloffen en sokken aan. En ondanks de rode konen ril ik all over. Gister avond begon het hoesten. En is nog niet over. Kachel flink opgeschroefd maar ook een raampje op een klein kiertje voor de frisse lucht. Ik ben moe, alle vermoeidheid van donderdag is over me heen gevallen. Ik ben dan wel mijn bed uit gekomen maar in de stoel heb ik alleen maar geslapen. Net als op de wc, en aan het aanrecht. Zou ik een griepje hebben opgelopen?<br />
Ik hoop het toch niet zeg.<br />
<br />
Goed een liedje<br />
ik ga voor de Guilty Pleasure. Gewoon , omdat het vrolijk is.<br />
Ik zie de meiden van de tweede klas nog staan bij de noodgebouwtjes op de trap. Eén van de liedjes van Spargo was net uitgekomen en die waren ze aan het zingen met zijn allen. Ik weet even niet meer welke het was, ze waren namelijk nogal een hitkanon in die jaren en poepten de ene na de andere single er uit.<br />
Daarom dus een rijtje van mogelijke kandidaten :)<br />
*´¨)<br />
¸.•´¸.•*´¨)<br />
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Fijn weekend*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/uWX7_adYfkA" width="420"></iframe>
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/cesw-XT8Tck?list=RD8tQSaBkoFtk" width="560"></iframe>Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-32007757002889427222016-01-20T23:09:00.000+01:002016-01-20T23:09:04.724+01:00VU verhalenNog voor ik de trein in stapte sloeg het noodlot al toe. Ik zat even op een muurtje, bij de trap voor het station, te wachten op Zoon. Het was lekker fris maar niet koud. Voor deze huismuts een welkome afwisseling na al dat binnen zitten en rond het huis hangen. Zoon was nog wat lekkers wezen halen voor in de trein. En ik wou niet mee.<br />
Ik dacht niet echt na bij het opstaan, Zoon stond naast me en ik dacht dat ik wel omhoog kwam. Wat een vergissing, thuis heb ik ook overal steun nodig. Hoe kon ik nou denken dat ik hier zo even op stond? Het muurtje is immers laag. <i>Dus tuimelde ik voorover</i>. Ik wou mezelf nog tegenhouden met mijn rechterhand, maar die zwikte opzij. Waardoor ik zo van de trap af rolde. Ik stootte mijn mond, neus en kin aan de stenen treden en lag ineens op mijn rug.<br />
Dat moment net daarna, dat je ligt en je afvraagt: Hoe kan dit nou? Verbazing, verrassing, en dan schiet de pijn door je heen. Ik kon niet meer omhoog en bleef liggen. Zo'n eeuwig moment van staren naar de lucht. Oké het was nog geen minuut toen naast me een geschokte Zoon stond. "Mam, gaat het mam?"<br />
Ik had nog geen woord gesproken, hij was zich rot geschrokken toen ik daar zo stil lag.<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjek0SSQcpTvECKt972WiyYy3ovmpZ5WmZ2rGJrodfqdz4RhUlJFJTAkbw9GJfXcufTJbkYdl33GrAkSG3mygPcquomIz4-ROmk9ctvE8Ucbk9GKRNFfIlZcvvBsFrZJ6esS6EW5InqC81A/s1600/2016-01-20+11.10.36.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjek0SSQcpTvECKt972WiyYy3ovmpZ5WmZ2rGJrodfqdz4RhUlJFJTAkbw9GJfXcufTJbkYdl33GrAkSG3mygPcquomIz4-ROmk9ctvE8Ucbk9GKRNFfIlZcvvBsFrZJ6esS6EW5InqC81A/s200/2016-01-20+11.10.36.jpg" width="112" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">oorlogswonden :/</td></tr>
</tbody></table>
"Help me maar even overeind vent," kreunde ik.<br />
Ik krabbelde zo goed en zo kwaad het kon overeind en Zoon tilde me verder. Daar stond ik dan te bibberen en bloeden. Want ik had mijn hand flink opengehaald.<br />
Zakdoekje eromheen gewikkeld en dan toch maar op naar naar de trein.<br />
<i>Was ik nou alleen geweest had ik mooi naar huis gegaan.</i><br />
Gelukkig was Zoon daar om me op te peppen.<br />
<i> </i><br />
Natuurlijk ging er nog veel meer mis. Niet kunnen plassen in de trein en het dus moeten ophouden tot het ziekenhuis. Een tramchauffeur, die ons de verkeerde tram in stuurde, waardoor we een rot eind moesten lopen. Met oedeem buik, benen én een volle blaas. Maar verder liep alles op rolletjes.<br />
De longarts die zijn dossier nog niet gelezen had en dat dan maar ter plekke samen met mij ging doen. Waardoor ik nu wel echt inzage had en de scans mee kon kijken. Hij legde er ook nog eens goed bij uit. Kwam met de opmerking dan de PH minimaal was, er was maar een kleine verhoging van de bloeddruk in de longen. Oftewel hij snapte er ook niets van. Ik was een ingewikkeld geval. Maar ja ik was nog zo jong. En daarom wou het het tot de bodem uitzoeken. Ik was eigenlijk allang blij dat ik helemaal niet zulk ernstige PH had. <br />
En toen kreeg ik de opmerking dat ik zo onaangedaan leek. Het was niet niks wat ik allemaal te horen kreeg steeds. Ik werd stil, wat moet je daar nou op zeggen? Dat ik heus wel aangedaan ben maar niet op het moment zelf, wanneer ik wil opletten wat er gezegd wordt. Dat ik ook een beetje murw ben van alle slecht-nieuws-gesprekken, die de keer daarop toch weer niet juist waren. En dat ik gewoon eerst wil zien en dan geloven. Dat ik niet wil dat er iedere keer weer een crisis overwonnen moet worden. Om vervolgens te ontdekken dat het totaal voor niets was. Laat ze maar onderzoeken en afvinken en uiteindelijk een conclusie trekken. Ik heb nog steeds hoop, goede hoop, ik hou vertrouwen! <br />
*´¨)<br />
¸.•´¸.•*´¨)<br />
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸ <br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/--NjewHTlcI" width="420"></iframe>
Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-14207076092042246762016-01-19T00:29:00.001+01:002016-01-19T00:30:06.883+01:00Bleu monday?<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpMjrJktNvvQlpgwZahwW4zvnxjtIwUg3qtkBu8IK2lZuSd_RY18p2QYcJsorJsHuY_DHRzBbv5aECkxjTv0VDJrzm7p8uwvqx9gQQ8igj1KnuibFFeUN9Z7dSL78-8f3dFf87ZvCUPk8N/s1600/12484669_10153896149238216_9030511237586947346_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpMjrJktNvvQlpgwZahwW4zvnxjtIwUg3qtkBu8IK2lZuSd_RY18p2QYcJsorJsHuY_DHRzBbv5aECkxjTv0VDJrzm7p8uwvqx9gQQ8igj1KnuibFFeUN9Z7dSL78-8f3dFf87ZvCUPk8N/s320/12484669_10153896149238216_9030511237586947346_o.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ons nieuwste park in de Schooten</td></tr>
</tbody></table>
"Mevrouw, hoe gaat het nu met U?" vraagt de cardioloog door de foon.<br />
"Mwah niet om over naar huis te schrijven hoor," antwoord ik geheel naar waarheid.<br />
"Hoe gaat het met het vocht vasthouden? Bent U nog wat kwijt geraakt?" Vraagt hij weer. Ja hoeveel denk ik meteen, <i>veel te weinig</i>, het is niet genoeg. Maar dat antwoord ik niet. Ik zeg braaf hoeveel kilo's het zijn.<br />
"Nou dan heeft U uw best gedaan," hoor ik aan de andere kant van de lijn. Ik ben verbaasd, en toch ook weer niet. Vochtverliezen mag niet zo snel ivm kelderen van de bloeddruk dus dit was netjes op schema. Ik snap het helemaal, ik wil ook blij zijn, maar ik ben het niet. Want lopen is nog steeds een straf, en de buik...nou ja die buik.....<br />
<br />
Ik viel steeds in slaap vandaag, de laptop is wel 4 keer op de grond gegleden. De laatste keer merkte ik niet dat ik in slaap viel. Toen ik wakker werd lag de laptop aan mijn voeten en was het ineens een half uur later. In dat half uur droomde ik over mijn moeder. Over hoe ik haar aan tafel trof toen ze nog heel jong was, ze had nog donker haar en krullen. Haar haar zat zo lief en dat zei ik dan ook heel ontroerd. Ze streek langs haar hoofd en glimlachte. Maar dat was ooit. Een tel later was ze zoals ze was en had ze een halflang kapsel in lagen. Mooi donker haar, beetje stoer en warrig als een temperamentvolle Française.<br />
"Dit staat je ook heel mooi mam, dit moet je nooit meer anders doen!" zei ik en streek door haar haar. Het stond lief, mooi, stralend vooral stralend. Zoals ik haar nog nooit gezien had. O wat hield ik van haar, we omhelsden elkaar innig.<br />
Maar toen ik het tegen Zoon zei, was die kribbig en geïrriteerd.<br />
"Ze is dood mam," zei hij bot.<br />
"Maar ik zag vroeger Zoon," zei ik tegen hem," zoals ze was." Want ineens besefte ik dat ze al jaren terug afscheid had genomen van ons. En dat ze nu even langs was gekomen.<br />
Ik keek nog even opzij de kamer in en daar zat ze, ze glimlachte en kneep haar ogen even geruststellend toe. Ze was er nog, en ik kon haar zien. Mijn hart vulde zich met dankbaarheid.<br />
En zo zit ik hier nu te mijmeren......<br />
*´¨)<br />
¸.•´¸.•*´¨)<br />
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Welterusten*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/G6hPHLNZPj4?list=PLLjCyL79kQdzvZOpu3NKHPH9NvnA9ZK6S" width="560"></iframe><br />
<br />
<br />
<br />Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-77613052228340365932016-01-16T20:09:00.000+01:002016-01-16T20:09:39.734+01:00Zwijmelen op ZaterdagIk was het bijna vergeten zeg. Het is alweer zaterdag, en ik heb de hele week wel een beetje geschreven hoor, maar man o man wat een depri-gedoe. Niet echt fijn om te lezen. Ik ben er er helemaal doorheen geweest, omdat ik ipv meer minder ging plassen op de medicatie. Nu op weg naar woensdag begint de stress alweer door mijn keel te gieren met die lange reis in het vooruitzicht. Zitten in de trein kan ik als de beste hoor, maar dat wandelen. Zoon gaat gelukkig mee. Alleen zou het me niet lukken. Eigenlijk zou een booster nu wel wat wezen pffff<br />
Afijn,<br />
ik besloot dus dat ik dat stukje maar even niet ga gebruiken.<br />
<br />
Mijn bijdrage. Uit Merry Christmas Mr Lawrence<br />
Ik heb de film nooit gezien, er zat voor mij teveel geweld in en dat kon ik toen ook al niet erg goed verdragen. Vriendin vertelde hoe in een scene een soldaat uit angst zijn tong doorbeet en er in stikte. Dat was genoeg voor mij om de hele film te vermijden als de pest ;)<br />
De muziek vond ik wel erg mooi! <i>Daarom dus.</i><br />
Sakamoto, die hier Yonoi speelt, schreef ook de muziek voor de film. Later zou hij ook de muziek voor The Last Emperor schrijven.<i> </i><br />
Ik heb voor de liefhebber ook nog even de trailer van de film toegevoegd. <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Merry_Christmas,_Mr._Lawrence" target="_blank">https://nl.wikipedia.org/wiki/Merry_Christmas,_Mr._Lawrence </a><br />
<br />
op de valreep dus ENJOY! <br />
*´¨)<br />
¸.•´¸.•*´¨)<br />
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Fijn weekend*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/x1YkHJJi-tc" width="420"></iframe>
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/7JTroFovUXw" width="420"></iframe>Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-77198913900382876242016-01-09T01:44:00.001+01:002016-01-09T01:44:21.671+01:00Zwijmelen op ZaterdagIk heb geschreven en gedelete, en weer geschreven en weer gedelete en nu sta ik weer op het punt om te schrijven maar ik weet het niet meer. Ik weet gewoon niet meer hoe ik de tollende gedachten in mijn hoofd een plek op mijn blog kan geven. Ik kan alles keurig opnoemen, mooi op een rijtje, ik kan beschrijven wat er gebeurd is, maar die storm in mijn hoofd die wil maar niet gaan liggen. Daar binnen in mijn hoofd sta ik me schrap te houden tegen elke doemscenario die mij al is voorgelegd.<br />
En in het midden van die storm zingt dit lied in mijn hoofd terwijl de tranen over mijn wangen stromen. En ik denk, wat een verspilling van mijn tijd al de jaren....en nu ben ik bang dat ik ook nog eens te laat ben.<br />
<br />
En wat doe je dan als je je zo voelt? <br />
Slapen, eindeloos veel uren slaap ik. Ik ben moe en droom, droom, droom de dag en nacht voorbij. Ik kan niet zeggen dat ik nutteloos bezig ben, dat dan weer niet. Rust is nu juist belangrijk, om me voor te bereiden op wat nog komen gaat aan onderzoeken. En ook om mezelf weer te voelen in het midden van al die mensen, die van alles van me willen. Maar vooral, om over die bult heen te kunnen kijken, daar achter ligt de toekomst, en daar wil ik in rondwandelen. Daar wil ik in leven, daar wil ik ook naar toe.<br />
En daar wil ook weer chocola kunnen eten!<br />
Kan ik me zoooooo op verheugen :) <br />
<br />
oja....ook de reuma is even afgevinkt....voor nu. De uitslagen spraken elkaar tegen,<br />
*´¨)Vandaag<br /> ¸.•´¸.•*´¨)een echte zwijmel<br /> (¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Fijn weekend*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/9BMwcO6_hyA" width="420"></iframe>Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-75791312605499098992016-01-08T01:19:00.001+01:002016-01-08T01:19:48.352+01:002 kilo dus2 kilo,<br />
dat ben ik kwijt. Na angstige week waarin ik al maar meer vocht vast hield en op een gegeven moment zowat uit mijn velletje knapte. Het gesprek met de cardioloog met de wilde haren. Zijn uitleg en zijn in eerste instantie strenge toespraak. Ik was nml nog steeds niet aan de plaspillen gegaan. Ik legde hem ook uit waarom.<br />
Dat ik wil weten waarom mijn nieren minder gaan werken na vloeistoftoediening en dat ik wil dat dat opgeschreven staat en bekend is. Dat ik wel kan gaan slikken maar dan verhul ik daarmee wel dat mijn nieren minder werken als ik dat spul binnen krijg. En dat ik zo mezelf niet bescherm tegen beschadiging, want plaspillen zijn sowieso niet zo best voor de nieren.<br />
Hij begreep wat ik zei, maar het probleem van vochtstapeling was daarmee niet verdwenen. Nee, dat was er nog steeds en werd steeds erger. Na de laatste scan was ik zelfs nog 5 kilo zwaarder geworden. Dus, of ik nu wel aan de plaspillen wou, en dan beloofde hij me dat volgende week bloed geprikt zou worden om de nieren te controleren. <br />
Toen de longarts de dag erna vroeg waarom ik zo aarzelend was ten opzichte van scans met vloeistof, zei ik ook tegen haar dat ik zuinig op mijn lijf ben. En dat het slopen van mijn nieren niet echt meehelpt aan beter worden. Ze werd stil aan de lijn.....<br />
<br />
Het was dat Dochter wou weten hoe zwaar ze woog, en ik dacht ik ga dan ook maar even staan. Niet overtuigd dat het ook maar enig verschil zou maken. Verrast over wat ik op de weegschaal zag staan schreeuwde ik naar Dochter."Ik ben 80 kilo!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" 2 kilo weggeplast in 3 dagen!<br />
Het gaat goed komen<br />
Het gaat goed komen<br />
Het gaat goed komen<br />
Het moet goed komen.<br />
*´¨)<br /> ¸.•´¸.•*´¨)<br /> (¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/5VD6pkaqiDI" width="420"></iframe>Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-37760975043271824262015-12-26T01:28:00.002+01:002015-12-26T01:28:50.428+01:00Zwijmelen op zaterdag harde wind kerst<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF88kYP_ufO5OUE3MuQcTeqCjKNJBxXDV6RSxcOE2nrNDB16BmIv1aCDewj8W7QcTjzjWQuJSg1XrZ8LNc0rej2vnbyp-k70LKllwQcWSKrv6N3K8ppS6A16H0yL-RP4C2ugkEnbSKJoz8/s1600/10730965_912862405409180_3543804824586444774_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF88kYP_ufO5OUE3MuQcTeqCjKNJBxXDV6RSxcOE2nrNDB16BmIv1aCDewj8W7QcTjzjWQuJSg1XrZ8LNc0rej2vnbyp-k70LKllwQcWSKrv6N3K8ppS6A16H0yL-RP4C2ugkEnbSKJoz8/s320/10730965_912862405409180_3543804824586444774_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">onze vuurtoren in de sneeuw in 2010 als ik het goed heb. fotograaf weet ik nog even niet, zoek ik nog uit!</td></tr>
</tbody></table>
Omdat ik de hele dag al slaap, en dus niets te vertellen heb, alleen een liedje. Tot mijn grote verrassing terug te vinden op YT. Mijn cassettebandje was al grijs gedraaid en niet zo best meer van kwaliteit. Uit kerst 1983. Toen ook Paul Young zijn "love of the common people"uitbracht. Die stond ook op dat zelfde cassettebandje. Dat was een koude winter weet ik nog, met ijsbloemen op de ramen. Het was ook het jaar dat ik voor sinterklaas een thee-set had gevraagd en daardoor na schooltijd lekker kon theeleuten met mijn eigen servies. Blauw met gouden bloemversiering en theeglazen met blauw. Vriendin en ik konden uren kletsen giechelen, verhalen, verzinnen, brieven schrijven en muziek luisteren. En smikkelen bij de kopjes thee( veel chocolaaaaa)<br />
Dat zijn fijne herinneringen. Daar teer ik nu gewoon op terwijl ik ondertussen bezig ben met antwoorden zoeken en helen. Veel slapen dus :) <br />
*´¨)<br />
¸.•´¸.•*´¨)<br />
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Fijne kerst*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/aYL4D5rH13g" width="420"></iframe>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/SVmjKHkgxis" width="420"></iframe>Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-66202969363642631662015-12-24T02:09:00.003+01:002015-12-24T02:09:58.019+01:00Woensdag<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpRIPKCLWbon_pUji6xlOAatWp0RTtVz0qk1eZGg2NXGvPrB7C8SJJwnIUoIH6m8N6S5OQkBi_y9gjudZqybByj2rofd__V1-SX8oqnY6WY5QZOAiX8YMHp5f6of8U7xgPCtEe7-te8Hrm/s1600/foto+van+Kees+de+Bos+Donkere+duinen+aan+de+kant+van+Hermes.....jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpRIPKCLWbon_pUji6xlOAatWp0RTtVz0qk1eZGg2NXGvPrB7C8SJJwnIUoIH6m8N6S5OQkBi_y9gjudZqybByj2rofd__V1-SX8oqnY6WY5QZOAiX8YMHp5f6of8U7xgPCtEe7-te8Hrm/s320/foto+van+Kees+de+Bos+Donkere+duinen+aan+de+kant+van+Hermes.....jpg" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kees de Bos- waar ooit de hockey velden waren</td></tr>
</tbody></table>
"Je zou in principe morgen al kunnen," zegt ze een beetje al te enthousiast. Ik reageer afwerend. Het is de dag voor kerst en er moet nog van alles gedaan worden. Dan kan ik toch niet de hele dag in het ziekenhuis gaan bivakkeren, om een scan te maken die extra controle en medicatie vereist. Dan ben ik niets meer waard die dag.<br />
"Ja kerst komt er tussen, dan maar volgende week," ze krabbelt wat op een opnameformulier. Ik begin weer te hoesten.<br />
Ze heeft me net de conclusie van de vorige scan verteld. Ik heb ook nog even een blik gevraagd op die scans...ze legt uit. Als ik mee kijk zie ik een paar vage foto's. Wat zij vertelt zie ik er niet aan af.<br />
"Kan dat niet komen door het vocht wat onder in de longen zit?" ze schud haar hoofd al voor ik de zin af heb, "Dan heb je ook geen uitwisseling van zuurstof," zeg ik er zachtjes achter aan.<br />
"Ja dat is wel zo maar dat zie je niet zo, ik heb de echo-meneer nog extra gevraagd en dit zijn zijn bevindingen, U heeft pulmonale hypertensie, We gaan nu uitzoeken waar dat vandaag komt," ze kijkt me vol medeleven aan. Ik slik, ph is een ernstige ziekte.<br />
"Ik vroeg me af hoe dit zo gekomen is en ik bedacht me dat er wellicht een auto-imuunziekte aan ten grondslag ligt," zegt ze na een korte stilte, "daarom heb ik je bloed laten prikken op reuma."<br />
Ik ga op het puntje van mijn stoel zitten. Weer wat nieuws erbij.<br />
"Je lab-waarden voor reuma waren flink positief."<br />
<br />
Ik ben thuis gekomen. Heb daar verteld dat ik maandag naar het ziekenhuis moet maar wist geen woorden te geven aan de teleurstelling, die ik voelde over de uitslag. Pas toen Zoon, <i>uren later, </i>uit baldadigheid begon te gooien met zelfgemaakte alluminium-papieren balletjes werd ik boos, <i>erg boos</i> en begon ik te huilen.... <br />
<br />
"Je gaat toch geen gekke dingen doen deze dagen?" vroeg de longarts. Ik schudde mijn hoofd, nee dat was ik niet van plan.<br />
"Goed, want maaltijden voor de hele familie koken is nu geen goede optie hoor, hou het maar bescheiden," lachtte ze me toe, "fijne dagen!"<br />
Jah Fijne Dagen......<br />
<span style="font-size: x-small;">*´¨)<br /> ¸.•´¸.•*´¨)<br /> (¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸</span><br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Cj6DV3JEv-I" width="420"></iframe>Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-38184100428854272332015-12-19T01:31:00.000+01:002015-12-19T01:31:10.238+01:00Zwijmelen op Zaterdag<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9edalVMgSxoER390NdsrWTF9Yj8hVxM0RFZPnfFKWikVLzu0h-BDDTYZLArkkvCnrWejUbrfv2vQ0qR7_bji2iRxhyT-PYame856VluTotcfnVV83pq6gO1_wy-wnZhdiWfQRRd_sDGhc/s1600/11080452_10202917438330667_4629481793200044327_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="231" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9edalVMgSxoER390NdsrWTF9Yj8hVxM0RFZPnfFKWikVLzu0h-BDDTYZLArkkvCnrWejUbrfv2vQ0qR7_bji2iRxhyT-PYame856VluTotcfnVV83pq6gO1_wy-wnZhdiWfQRRd_sDGhc/s320/11080452_10202917438330667_4629481793200044327_o.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
De wekker ging vreselijk vroeg vanmorgen en eigenlijk was ik er nog helemaal niet klaar voor. Ik moest mezelf bij elkaar rapen en aansporen om een beetje tempo er in te houden. Ik weet dat ik tegenwoordig erg langzaam ben, maar <i>zo</i> langzaam. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Gisteravond heb ik mijn oom bereid gevonden om mee te gaan. Dan hoefde ik niet met de trein en kon Zoon en Buurvrouw thuis blijven. Zij is per slot van rekening ook al 80 en Zoon was dood nerveus. Ik was zo blij dat hij dit wou doen voor me. Het was ook allemaal zo kort dag. Zo zit je bij de longarts en zo moet je op een draf naar het MCA. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Ik was zo nerveus dat ik er amper van kon praten, zo hees was ik. Ik heb de hele rit tussen het praten door gehoest. Ondertussen kwam de zon op....ik heb het niet eens in de gaten gehad.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
In het ziekenhuis hebben we eerst maar even wat gedronken, een moedige thee voor mij. Daarna ben ik op weg gegaan, rode lijn volgen en bij de stip de lift naar de kelder. De nucleaire afdeling...griezels.....</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1QvlkAdr_WT2JSFMWav9_FWeIrcKF2Y4x7nApc1HctZwibj0vSHBqy1ym3xYfxQVRuQ6FpjEd1ltVLrj8v2Gvp0-74c5PGPDGN4NMsfl87tQhdifwudY9YlcATzoR8N9Y-P2kaXY_-YdP/s1600/2015-12-18+11.18.41.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1QvlkAdr_WT2JSFMWav9_FWeIrcKF2Y4x7nApc1HctZwibj0vSHBqy1ym3xYfxQVRuQ6FpjEd1ltVLrj8v2Gvp0-74c5PGPDGN4NMsfl87tQhdifwudY9YlcATzoR8N9Y-P2kaXY_-YdP/s200/2015-12-18+11.18.41.jpg" width="183" /></a>Natuurlijk zag het er gewoon uit, ik had zelfs uitzicht op de balie met clematis-gekleurde muren en bloemenschilderijen.<span class="null"> De scan ging oké, de vloeistof
ging oké, de verpleger was heel geduldig en heeft uitgebreid de tijd
genomen om me aan te horen en ook om mijn vragen te beantwoorden. Ik ben tijdens de scan gaan visualiseren, dat ik op
het strand stond met mijn armen wijdt open richting de zon. Voetjes in
het water. Ik ging daar helemaal in op, het hielp heel goed tegen de
claustrofobie (de fotoplaat zat zowat tegen mijn neus, ik kon geen kant
op) En toen was ik klaar, moest ik nog even voor de zekerheid in de wachtkamer gaan zitten.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span class="null">Ik voel me moedig en stoer. Heb ik daar toch weer een angst overwonnen! Woensdag naar de longarts voor de uitslag. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span class="null"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span class="null">Goed</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span class="null">dan de zwijmel, die had ik van de week al in mijn hoofd. Status Quo. Nooit hier geplaatst volgens mij en toch zo heel erg aanwezig in de late 60/70 en 80-tiger jaren. Grappige was dat ik bij het zoeken naar dit nummer een oudje tegen kwam die natuurlijk ook op de bandrecorder van mijn vader stond. Dirk-muziek dus. Ik heb nooit geweten dat dit ook Status Quo was. Zo kom je nog eens wat tegen. Daarom dus Pictures of Matchstick Man als eerste. Daarna het liedje wat ik in mijn hoofd had....Down Down (diederiedown ;).....en Whatever you want. </span><span class="null">Ieder voor een andere periode in mijn leven. De eerste was ik babietje, de tweede zat ik in de tweede klas van de lagere school, de derde ging ik bijna van de lagere school af. En ze rocken nog steeds :D</span><br />*´¨)<br /> ¸.•´¸.•*´¨)<span class="null">Enjoy</span><br /> (¸.•´ ★ *¨*•.¸Fijn Weekend¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸ </div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Y8THWF09D9w" width="420"></iframe>
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/d1gYJDQXPOk" width="420"></iframe>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/dG2jj-aIl-A?list=RDdG2jj-aIl-A" width="560"></iframe>Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-89699910143313333512015-12-17T01:55:00.000+01:002015-12-17T02:12:11.704+01:00De week door de midden<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj15OhZ0l97Mc_xapQTbx7Rnil4lGYcjd-eHTcCWeG4cVQ2cQFxj34Prjh9OLSQju2rmHN2XIJ-clBnXJ7ndrd5TVbDxckxUeY0i4-U0K3AZZqQ1SYZ63ZZORJmNbBWkDs4YDFpbRgAb9WB/s1600/Naomie+Biersteker.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj15OhZ0l97Mc_xapQTbx7Rnil4lGYcjd-eHTcCWeG4cVQ2cQFxj34Prjh9OLSQju2rmHN2XIJ-clBnXJ7ndrd5TVbDxckxUeY0i4-U0K3AZZqQ1SYZ63ZZORJmNbBWkDs4YDFpbRgAb9WB/s320/Naomie+Biersteker.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Naomie Biersteker- uitzicht op de lange Jaap</td></tr>
</tbody></table>
Dinsdag<br />
Gisteren
stond buurvrouw M ineens voor de deur. Twee weken terug kwam ik haar en
haar man tegen op de afdeling van cardiologie. Net toen ik op weg was
naar de longarts en dus niet even kon praten. Ze was bezorgd. Van de
zomer had ik al gezegd dat ik niet lekker was en nu zag ze me hier. Of
alles wel goed ging.<br />
Ik vertelde haar het hele verhaal. Ze knikte,
mompelde, keek bezorgd en serieus. Of ik haar wel wou inschakelen als
ik haar nodig had hoor!<br />
Vanavond was ze er weer. Ze vroeg of haar
hulp de gevel eens lekker mag soppen, en of haar man mij morgen naar het
ziekenhuis mag brengen? "Dan ben jij in ieder geval "fit" als je de
looptest doe." ze lachte me bemoedigend toe.<br />
"Heel graag," reageerde ik verrast.<br />
En zo komt het dat ik morgen per auto naar het ziekenhuis ga.<br />
<br />
Woensdag<br />
Nou
daar zat ik dan in de andere gang van de functie afdeling, met een
knijpertje op mijn wijsvinger. Het apparaat begon meteen te piepen en te
branden. Ze keken geschrokken naar elkaar en keken daarna mij aan.<br />
"Dit is niet goed," zei de man, "ik snap al niet waarom ze persé die test wil doen."<br />
Hij rommelde wat, zuchtte eens een diepe zucht en sloot het knijpertje aan op de andere wijsvinger.<br />
"O
wacht, hij geeft aan dat de batterij bijna leeg is," zei de zuster die
er ook bij was. Ze holde weg en holde weer terug met een ander
apparaatje. Die werd aangesloten. Het piepte niet meer, zolang ik stil
zat wel te verstaan.<br />
"Nee, ik doe het niet. Ik vind het niet
verantwoord om u nu te laten lopen,"zei de man," ik had het haar al
gezegd hoor, het is gewoon niet goed."<br />
Ik keek opgelucht. Ik had er al zo ontzettend tegen op gezien. Maar ja wat nu? Mijn saturatie ligt op 82....<br />
Vrijdag
naar het MCA, We doen dan toch maar die enge scan. Het is een vereiste
voor het VU, voordat ze überhaupt verder kunnen. Omdat na intensief
overleg tussen mijn longarts en haar collega in het VU ze geen idee
hebben wat er aan de hand is. Ze weten het niet, en deze scan laat dan
in ieder geval de bloed-flow zien.....en dus vertrouwen dat alles
oké gaat. En dat ik de reis in de trein een beetje overleef.<br />
Zoon gaat mee, <br />
*´¨)<br />
¸.•´¸.•*´¨)<br />
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸<br />
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/0E1bNmyPWww" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-23018862780799214032015-12-12T12:30:00.001+01:002015-12-12T12:30:39.098+01:00Zwijmelen op Zaterdag<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7J1QPV6jTMRgfiBthu6I9YS1rkcfG2WqakkLGwiyUrLyH3PFqBcuCnb1Q47kfNXZjoaTTZE0w_XD1nxRgAf7m-K7jUuUDuCMDPg1Rswie7i3OfjLnJTAcID5aocrZBW2wk312T3faE3Op/s1600/Melanie+Dehne.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7J1QPV6jTMRgfiBthu6I9YS1rkcfG2WqakkLGwiyUrLyH3PFqBcuCnb1Q47kfNXZjoaTTZE0w_XD1nxRgAf7m-K7jUuUDuCMDPg1Rswie7i3OfjLnJTAcID5aocrZBW2wk312T3faE3Op/s320/Melanie+Dehne.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Achter dijk- foto van Melanie Dehne</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Nou had ik vannacht een hele blog in mijn hoofd. Een soort van de diepte in naar aanleiding van de afgelopen maanden. Over hoe ik het ervaar.....<br />
Maar de blog is tijdens de nachtelijke hoestbuien en onrust verdwenen. Zomaar weggeblazen, het raam uit de wijde wereld in. Geen blog over mijn innerlijke roerselen dus, die zijn aan het vliegen.<br />
<br />
Eén ding is zeker. Mijn woord voor 2016 is vertrouwen. Vertrouwen dat alles goed gaat komen. Vertrouwen dat mijn lijf zijn Heling aanzet. Vertrouwen dat ik nog heel lang mee ga maken. Vertrouwen dat ik weer opveer.<br />
*´¨)<br />
¸.•´¸.•*´¨)<br />
(¸.•´ ★ *¨*•.¸Fijn Weekend¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸ <br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Li0jpfysBSI" width="560"></iframe>
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/jRW8WV5cFaU" width="420"></iframe>Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-77851689579800663222015-12-11T13:09:00.000+01:002015-12-11T17:19:32.463+01:00Ik wil wel gewoon kerst vieren<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0lPsEPgHKa5jxtyR3x6_ElVPL8B97PVPceBhZY2MU37lX1ug4Oiihgcmio-PkC2i0Qbcw7fiN7YNFZvlIPuUO8cMug7PFj-vt1RN8N14T7eSn75GNHPHQHvxF8XOSeKgdHIcYmQIxULoi/s1600/LaanScapes+Photography++stilte+voor+de+storm+aan+het+huisduinerstrand+5+dec+2015.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0lPsEPgHKa5jxtyR3x6_ElVPL8B97PVPceBhZY2MU37lX1ug4Oiihgcmio-PkC2i0Qbcw7fiN7YNFZvlIPuUO8cMug7PFj-vt1RN8N14T7eSn75GNHPHQHvxF8XOSeKgdHIcYmQIxULoi/s320/LaanScapes+Photography++stilte+voor+de+storm+aan+het+huisduinerstrand+5+dec+2015.jpg" width="213" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">"...Rage against the dying of the light..."Huisduinerstrand <a href="http://laanscapes.photography/">http://laanscapes.photography/</a></td></tr>
</tbody></table>
<b>Zondag</b><br />
Ik kan natuurlijk ook gewoon nee zeggen. Zou het dan misgaan met alles, als ik nee zeg? Waarom zou ik al mijn krachten bij elkaar rapen voor iets wat nu op dit moment niet het allerbelangrijkste is in mijn leven?<br />
Zo lag ik vanmorgen vroeg te denken in mijn bed. En tegelijkertijd dacht ik aan al die keren dat ik tussen het ziek zijn in mezelf bij elkaar raapte , omdat ik iets moest doen voor een ander. Jaren van gesleep met Zoon, terwijl ik ziek was. Jaren van afspraken met juffen, meesters, therapeuten, bjz en ga zo maar door, terwijl ik me daarvoor uit mijn bed moest hijsen. Ik had een permanent bed op de bank. <br />
De afgelopen weken deden me daar ook zo aan denken. Van bed naar onderzoek, weer naar bed, en weer naar onderzoek. En tussendoor nog afspraken voor Dochter dit keer, en andere dingen die gedaan moeten worden.<br />
<i>IK LIJK WEL GEK.</i><br />
Morgen heb ik dan ook afgezegd.<br />
Ik heb een hart wat zo moe is, ik herstel net van bronchitis, en dan zou ik naar haar school gaan om te knokken voor passend onderwijs. Ik zei dus tegen Dochter dat ik afgezegd had.<br />
"Ga je niet? Nou dat kan toch ook niet? Je bent ziek hoor," gaf ze me helemaal gelijk. Het mocht even duren voor ik zelf zover was, kiezen voor mij <br />
"Het probleem is met jou, dat je altijd aardig gevonden wil worden," zei Zus laatst tegen mij. Ze heeft helemaal gelijk.<br />
<br />
<b>Woensdag</b><br />
Het prikken lukte dit keer. Donker rood bloed. En dat is niet goed. Dat was al duidelijk geworden tijdens de longfunctietest. Hoewel ik vond dat het eigenlijk best wel oké ging hoor, na al dat gehoest van de afgelopen week. Ik ben niet anders meer gewend, dat is wel duidelijk. Ik heb over de jaren heen zo langzamerhand steeds meer ingeleverd.<br />
"Je kunt het ook zien aan je nagels," zei ze terwijl ze mijn hand vast pakte," hoe lang heb je dit al?"<br />
Ik moest flink denken, hoe lang heb ik dit al? Lang...dat is zeker, veel te lang.<br />
"Ik ben in 2011 al bij de dokter geweest omdat ik van alles mankeerde en we dachten toen een B12 tekort," zei ik tegen haar. Ze keek me aan en ik voelde dat ik meer moest zeggen.<br />
"Daar kwam wel uit dat ik heel laag zat maat niet te laag dus deed ze niets en ben ik zelf maar gaan werken aan mijn gezondheid," ze knikte bemoedigend.<br />
"Waren je nagels toen ook al rond?"vroeg ze. Ik keek naar mijn nagels..."Uh, denk ik, zijn ze rond dan?"<br />
"Ja ze zijn ronder dan hoort, is dat al lang zo? Of kwam dat pas later?"<br />
"Dat is al lang zo denk ik...," ik zie niets geks aan mijn nagels, maar ja ze zien gewoon uit zoals ze er uit zien. Ik weet niet beter.<br />
Ze pakt de uitslagen van de longfunctie erbij en de scanuitslagen.<br />
"Dit heb je al veel langer, eigenlijk loop je hier al heel lang mee, maar kreeg je nu pas echt zware klachten. Dat kun je zien aan je uitslagen." Ze wijst op allerlei cijfertjes en begint uit te leggen. Ze vertelt over het te kort aan zuurstof, teveel aan stikstof, vermoeden van emfyseem, maar dat kan ze niet echt goed zien. Aan de verdikte kliertjes hier en daar en verdikte bronchiën hier en daar. Niet echt alarmerend, maar niet goed. Ook heeft ze het over de atrovent die ik kreeg en die geen effect heeft gehad tijdens de functie-test.<br />
"Het is ook niet dat ik benauwd ben," zeg ik haar,"ik heb gewoon geen kracht om goed in en uit te blazen en dan weer heel diep in."<br />
"Ja dat zien we dan ook," zegt ze bedachtzaam.<br />
"We hebben heel lang gedacht dat het aan de tekorten ligt, de B12, tekort aan ijzer, tekort aan vitamine D...." ze knikt wat in gedachten. En ik vraag me af of mijn probleem niet gewoon in mijn darmen ligt. Uiteindelijk gaat alles over de kop in je lijf als je je voedingsstoffen niet meer normaal opneemt.<br />
Ze begint pardoes over opname in het VU, zodat ze van alles uit kan sluiten. Ik schrik, ik wil niet, ik heb angst, ik vertel haar spontaan over mijn vader's lijdensweg en begin te huilen.<br />
"Dat is heel begrijpelijk,"zegt ze troostend. Ik mompel tussen het snikken door dat ik haast wel in therapie mag voor die ziekenhuis-angst.<br />
Als ze die onderzoeken door wil zetten(het staat gelukkig niet vast) dan verantwoord ze dat met mijn angst en daarvoor dus opname nodig zodat ik gemonitord wordt. Bij het afscheid zeg ik depressief, dat ik wel kerst wil vieren. Ze legt haar hand op mijn schouders en knikt me bemoedigend toe.<br />
<b> </b><br />
<b>Vrijdag</b><br />
Wakker gebeld door het ziekenhuis. De vrouw aan de andere kant begint te praten en ik hoor afspraak, en moet u soms naar het VU? en nog wat dingen voordat ik goed en wel wakker ben. Dan noemt ze een datum en dat ik dan een echo moet komen doen.<br />
"Eh in het VU?" vraag ik verward. <i>Nu al</i>? denk geschrokken.<br />
"Nee gewoon hier bij dr A-..."<br />
"Maar ik heb dr Y- en dr Y-," ik ben nu nog meer in de war.<br />
"Dat klopt hoor maar dr Y- is er dinsdag niet dus krijg je dr A-....." <br />
"Is dat zo'n enge echo in de slokdarm?" vraag ik angstig.<br />
"Nee hoor het is een gewone echo," verzekert ze me.<br />
"Is het dan met radio-actief vloeistof ?" vraag ik dan.<br />
"Nee, het is een echo," ik slaak een diepe zucht. Ik ben nog niet helemaal gerustgesteld maar genoeg om de rest van het gesprek normaal te vervolgen. Dinsdag dus echo, donderdag wandelen en dan zien wat de longarts concludeert. De bloedtesten zullen dan voor een deel ook wel terug zijn.<br />
Ze praat me nog even verder bij en hangt dan op. Ik zit nog een tijdje in gedachten op de rand van mijn bed. Wat zijn er toch een boel mensen die zo dapper zijn dat ze al deze onderzoeken(en erger) ondergaan. Tegelijkertijd zit ik me af te vragen of sommige onderzoeken niet erger zijn dan de kwaal en er niet onnodig risico genomen wordt om alle antwoorden op te sporen. <br />
*´¨)<br /> ¸.•´¸.•*´¨)<br /> (¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Dit keer de keuze van Zoon*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/u9Dg-g7t2l4" width="560"></iframe>Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-20941993887696695662015-12-05T01:14:00.000+01:002015-12-12T22:36:29.139+01:00Zwijmelen op Zaterdag<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-QX_X_DL8StP5Flv8s5zMSh1DkxjKOYwFmrUlyxfYLHXEKtnFznGYBpi8ODAQYin3fedL4M5-kjUPNSImEQslKBPvGFW4-xogWhB9lIcAgTE6yiobEAAvdrXxkdBuYI37OX8Zw0KgNV2S/s1600/12311212_1110850468926653_8737239156924589851_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-QX_X_DL8StP5Flv8s5zMSh1DkxjKOYwFmrUlyxfYLHXEKtnFznGYBpi8ODAQYin3fedL4M5-kjUPNSImEQslKBPvGFW4-xogWhB9lIcAgTE6yiobEAAvdrXxkdBuYI37OX8Zw0KgNV2S/s320/12311212_1110850468926653_8737239156924589851_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">En toen ging de zon onder in Den Helder- foto van Wim Soeters</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<br />
Donderdag<br />
De afspraak stond om 12:35, dus zat ik er klaar voor. Begon Zoon te bekvechten met Zus(hij wou geen boodschappen doen en haar oplossing wou hij ook al niet) Toen we hem uiteindelijk richting zijn kamer kregen begon Dochter druk te doen. Moest ik naar de wc, en was er nog steeds niet gebeld vanuit het ziekenhuis. Het werd uiteindelijk 14:49 toen de telefoon ging. Ik kreeg geen uitleg waarom hij zo laat belde, hij begon gelijk over zijn gesprek met de echo-meneer. Hij legde nog een keer uit waar ze aan gedacht hadden en om echt alles uit te sluiten wou hij wel een ct-scan met contrastvloeistof. Maar zei hij er nog bij,"Gezien de anamnese en wat ons nu bekend is denken wij niet dat dat het is" Ik was even stil aan de andere kant van de lijn.<br />
"Ik zie dat u morgen ook al een scan heeft, het zou eventueel daar achteraan kunnen?"<br />
"Deze scan is zonder vloeistof," zei ik snel, en ik bedacht gelijk waarom ik toch zo angstig voor die troep ben.<br />
"Dat zou dan geregeld kunnen worden, en dan komt u in de morgen alvast voor de antihistaminica?" vroeg hij.<br />
"Nou ik vind dat niet zo fijn, want ik ben het hele weekend alleen thuis en.." hij onderbrak vrij brusk.<br />
"Dat geeft niet hoor, we hebben namelijk ook zitten denken om tussen de laatste echo en een nieuwe 3 maanden te wachten en dan opnieuw een echo te doen om te zien of het gegroeid is of niet. Zullen we dat dan doen?"<br />
"Eh Ja..." stotterde ik.<br />
<br />
Vrijdag<br />
Of hij mee mocht, want zo zei hij;" ik zie dat je het niet helemaal gaat halen in je eentje."<br />
Hij had helemaal gelijk, ik liep de deur nog niet uit of ik voelde hoe slap mijn benen waren na dagen hoesten en slapen. Hoe ik in de kramp schoot op weg naar de bushalte. Dus liep ik aan de arm van Zoon. Zucht, puf, zucht....tjokvol zenuwen, en dat voor een ct-scan zonder rommel.<br />
Het viel ook nog alleszins mee, ik hoefde helemaal niet plat. Ik lag aan alle kanten gestut, eigenlijk best heel comfortabel. Dat hadden ze ook zo moeten doen bij de echo's.<br />
Afijn<br />
Toen moesten we nog wat boodschapjes doen, en ik was me toch moe. Ik weet niet hoe we het gedaan hebben, en waar ik de energie vandaan sleurde, maar het is gelukt. Kan ik nu weer uitrusten. De kinders zijn bij Vader en ik ben vrij. Volgende week heb ik nog een aantal afspraken staan en dan hoop ik eigenlijk dat het even klaar is. Met een plaatje wat iets duidelijker is.<br />
<br />
Wat ik ga doen dit weekend,<br />
<i>NIETS HAHAHAHAAAAAA</i><br />
Ik ga relaxen, en ik ga koken, en ik ga films kijken....enne nou ja, oké, ik ga ook nog wat was doen, en opruimen en de vloer zuigen. Als ik er tijd voor heb hoor ;)<br />
Ik heb gekozen voor Stevie Wonder. Ik wist niet dat dit zo'n oud nummer was zeg, alleen maar dat ik hem altijd al kende, zoiets. Wij hadden vroeger altijd de radio aan. Eerste gang was naar de radio, en dan pas naar de keuken om ontbijt te maken. Sinds de radio via de kabel is ging hij bij mij uit. Alleen in de auto nog, maar sinds ik ook geen auto meer heb luister ik nooit meer. Best raar eigenlijk. Ik had zelfs een radio met een roze afstemschaal. Echt mooi, mijn vader had een blauwe en ik een roze. Jahhhh those were the days.<br />
Stevie Wonder dus...enjoy!<br />
*´¨)<br />
¸.•´¸.•*´¨)<br />
(¸.•´ ★ *¨*•.¸Fijn Weekend¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/3wZ_b_uUAdQ" width="420"></iframe>Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-57625581801658345382015-12-01T01:08:00.001+01:002015-12-01T11:50:06.396+01:00middagslaapjes<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkImghg2nAF9dPKKYoY7cvaZfCoPG6LWZFk5_EDPtmKFzmpSqdL-n6L7jxERIFOmPuFxQ__QCHjziK8G2FuRQ96ca47qyh30JohlTVRnxTBxgDl8mNO9LX8bRHbQEyrO61_jkP_iq0AB7g/s1600/12304375_1670421713242285_3794276230526168079_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkImghg2nAF9dPKKYoY7cvaZfCoPG6LWZFk5_EDPtmKFzmpSqdL-n6L7jxERIFOmPuFxQ__QCHjziK8G2FuRQ96ca47qyh30JohlTVRnxTBxgDl8mNO9LX8bRHbQEyrO61_jkP_iq0AB7g/s320/12304375_1670421713242285_3794276230526168079_o.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Storm op de pier- foto van Lisette den Hollander</td></tr>
</tbody></table>
Zondag<br />
Code oranje<br />
Dan denk je dat het toch wel heel serieus is en iedereen binnen moet zitten. maar hier in het puntje van Noord Holland is dat een stevige bries. En dat zag je dan ook wel op de dijk, waar nog heel wat mensen rondliepen.<br />
Nee ik niet, ik lag in bed :)<br />
Maar ik zag toevallig wel één van de fotografen waarvan ik ook regelmatig hier een foto plaats geïnterviewd worden door de NOS. Ze kwam op het nieuws van 20:00. Helaas waren haar foto's mislukt. Maar deze van een andere plaatsgenote laat de harde wind goed zien aan dijk. En hier in mijn kartonnen huis hoekhuis voel ik de wind ook. Ruik ik de open haard van het motel hier in de buurt. De aftershave van verzorgde buurmannen die de steeg door lopen. En het is koud brrrrr<br />
<br />
Ik heb besloten om het hartfalen niet meer als zodanig te benoemen. Het klinkt zo negatief naar mijn hart toe. Die toch al heel lang zijn uiterste best doet om te blijven kloppen. Dapper hart, is gewoon bekaf. Moe hart. Heeft heel veel rust nodig, heeft alle koestering en aandacht nodig. En zo ga ik het dan ook benaderen. Ik ga voorlopig in de middag lekker slapen.<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;">¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸</span></div>
Nacht, het is al dinsdag<br />
Zit ik dan te zweten en te hoesten. Vet irritant is dat. Nu heb ik nog spierpijn ook. En dat allemaal nadat ik in de onderzoekskamers werd geconfronteerd met een heel akelig scherp geurtje. Wat uiteindelijk zorgde voor een rauwe keel en nu is de rauwheid wel weg maar alles wat in de long zat is half los gehoest en nu hoest ik alweer dagen.( met lange tussenpozen gelukkig) bubbels in mijn longen. Ik denk dat ik maar weer snel naar bed moet gaan, lekker slapen.<br />
Morgen weer, en nu maar hopen dat we niet weer code oranje hebben, is zo saai...<br />
*´¨)<br />
¸.•´¸.•*´¨)<br />
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/HFWKJ2FUiAQ" width="420"></iframe>
Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-515026544799490882015-11-28T13:31:00.000+01:002015-11-28T13:31:11.111+01:00Zwijmelen op Zaterdag<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipaZdfvoaO7A99OiqKTusXPsT3O1MevdzLwoHsBApV4P0D9DLe_hpjh8wwkAN3pMAMjGrH7Hn_Ai9iEsOjYoOWujCv8jkxMzit5H60Vdu9x7RTJOB6OFR-evDKClq-ThDsLVPMG0UWNcqk/s1600/12295310_924703544288885_4629833598464963457_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="242" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipaZdfvoaO7A99OiqKTusXPsT3O1MevdzLwoHsBApV4P0D9DLe_hpjh8wwkAN3pMAMjGrH7Hn_Ai9iEsOjYoOWujCv8jkxMzit5H60Vdu9x7RTJOB6OFR-evDKClq-ThDsLVPMG0UWNcqk/s320/12295310_924703544288885_4629833598464963457_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">zonsondergang boven Huisduinen- foto van Marc Zijp</td></tr>
</tbody></table>
Donderdagnacht<br />
Terwijl ik de afgelopen week tot me door liet dringen besefte ik dat eigenlijk niets er meer toe doet. Al die wilde dromen en al dat gebucket-list. Het maakt gewoon niet meer uit. Wat doet het er toe als ik er veel te moe voor bent? <br />
Dus liet ik ze los. Als een stel gekooide vogeltjes vlogen ze wild en vrij en eeuwig dankbaar op naar de ruime hemel. Buitelend door de blauwe zonnige lucht. Ik zwaaide ze na.....Dahag droomvogels.....<br />
<div style="text-align: left;">
Ik heb nu een nieuwe droom.</div>
<div style="text-align: left;">
Een zo gezond mogelijk lijf.</div>
<div style="text-align: center;">
★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸</div>
Vrijdag<br />
Nadat ik gisteren me afvroeg waarom mij dit toch allemaal moest overkomen, ben ik na het gesprek met de longarts een heel stuk positiever. Niet dat er nu veel veranderd is, maar meer doordat ze me hoorde. Bovendien ging zij niet uit van het allerergste en wou ze eerst mijn algehele longconditie meten en de longen goed doorscannen voordat ze de stap verder naar ernstige ziektes nam. De scan voorgesteld door de internist doet ze dus nog even niet. Die gaat voorbij aan de eerste stappen. Wel wou ze mijn bloedgas meten, en dat lukte dus niet. Wat doet dat venijnig zeer zeg, ook al is het naaldje dun....het moet in de slagader, en die van mij zitten diep. Linker pols eerst, toen rechterpols maar ook daar wou het niet lukken. <br />
Ik vraag me af of het niet voelen van mijn pols met het tekort aan Vitamine D te maken heeft, maar ook hier ben ik het vergeten te vragen.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸</div>
Zaterdag<br />
Ik wou hem vannacht af hebben, maar dat lukte niet. Toen dacht ik , dan doe ik het in de morgen. dat lukte ook al niet. Ik was even vergeten dat Zoonlief nog geen meltdown had gehad na alle slechte uitslagen en besloot deze vroeg in de morgen te krijgen. Gevolg een hok vol herrie en hartkloppingen voor mijn toch al vermoeide hart. Ik kom voorlopig mijn bed niet uit! Ik heb al wat geslapen, de kinders hebben de boodschappen al gedaan en nu doet ieder zijn ding en ga ik straks ook nog even slapen. Daarna ga ik kippensoep maken. Heb ik heel erg trek in.<br />
Ik dacht vannacht, ik doe een muziekje over de liefde. Uit mijn geboortejaar. Een Dirk-liedje. Gewoon, omdat mijn hart beter moet worden.<br />
Daarom dus Enjoy!<br />
<br />
*´¨)<br /> ¸.•´¸.•*´¨)<br /> (¸.•´ ★ *¨*•.¸Fijn weekend¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/k8-M_wg8AI4" width="560"></iframe>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-33100478972725965062015-11-26T23:14:00.001+01:002015-11-26T23:14:56.748+01:00De zon kwam gewoon weer op....<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSfI1Mk1ohVvv7iZkYdJEWdpvNGHY_OsGwoIZFMIOZbsRM1KQSpDkyyRDy02nv-0jcQsohl6Yb1Hr4d0lbL-33W6e949RdKNqkOztQTET5yrZZfhddJvQIY7jGpoR_3zCuyFbk7v0jw7Kc/s1600/12309621_10153776279068216_1906206068923614660_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSfI1Mk1ohVvv7iZkYdJEWdpvNGHY_OsGwoIZFMIOZbsRM1KQSpDkyyRDy02nv-0jcQsohl6Yb1Hr4d0lbL-33W6e949RdKNqkOztQTET5yrZZfhddJvQIY7jGpoR_3zCuyFbk7v0jw7Kc/s320/12309621_10153776279068216_1906206068923614660_o.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ook vandaag weer zulke mooie wolken van Annelies Kemp</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-size: xx-small;"><span style="font-size: small;">Woensdag</span></span><br />
<span style="font-size: xx-small;"><span style="font-size: small;">Hij sprak dit keer alleen met mij. Geen co-assistent, hij hoefde zich geen houding aan te meten. Het verschil was groot. Van te voren melde ik hem dat ik het op ging nemen. </span></span><br />
<span style="font-size: xx-small;"><span style="font-size: small;">"O da's prima hoor," zei hij alsof hij toestemming moest geven.</span></span><br />
<span style="font-size: xx-small;"><span style="font-size: small;">"Gisteren is zoveel verteld, en in de kamer wist ik het nog maar thuis was ik veel vergeten. Daarom, dan kan ik het allemaal nog een keer rustig na luisteren," verklaarde ik.</span></span><br />
<span style="font-size: xx-small;"><span style="font-size: small;">"Gaat u zitten," zei hij.</span></span><br />
<span style="font-size: small;">Nog voor ik met de billen het stoelkussen raakte begon hij al.</span><br />
<span style="font-size: small;">"Alles wat we onderzocht hebben wijst op hartfalen!" </span><br />
<span style="font-size: small;">De adem schokte me in de keel. Ik had tegen beter weten in gehoopt, dat het toch niet zo heel erg zou zijn. Hij pakt de thoraxfoto erbij. Mijn hart is veel te groot. We kijken elkaar aan. Hij peilt mijn reactie en ik denk alleen maar," zie je nou wel. Hier was ik nou bang voor."</span><br />
<span style="font-size: small;">Hij gaat verder met zijn verhaal, over wat de cardioloog vaagjes gezegd heeft en wat zijn bevindingen samen met die van de echo-meneer zijn. Ik vertel hem wat de cardioloog tegen mij gezegd heeft. Hoe nonchalant hij eigenlijk gereageerd heeft bedenk ik me pas achteraf. <i>Kom over drie maanden maar terug...</i></span><br />
<span style="font-size: small;">Hij legt goed uit, maakt een tekening en begint over de cardioloog. Die vermoedt </span><span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">pulmonale hypertensie. Een zeldzame longziekte. Niets is nog uitgesloten, het kan net zo goed iets anders wezen, maar dit is waar ze naar op zoek gaan.</span></span><br />
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">Terwijl hij uitlegt en ik luister gaan mijn gedachten toch met me op de loop. Gisteravond stond ik bij het aanrecht en toen ik ineens dacht, <i>wat maakt het ook allemaal uit</i>. En ik snee een paprika door mijn eten. Eigenlijk wou ik tomaat, maar dat durfde ik toch even niet. (histaminerijk én histaminevrijmakend)</span></span><br />
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">Ineens begon hij over de scan....het zag er prima uit hoor maar er was een plekje op de lever. Niets serieus, toch moest daar even naar gekeken worden, of het een holte was, of een ciste. Nee het was niet kwaadaardig. Ik hoorde hem vertellen over die scan in die tunnel. 30 minuten stil liggen en of ik claustrofobisch was...</span></span><br />
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">"uh jaaa....en dat spul dat ze in willen brengen?" vraag ik ongerust.</span></span><br />
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">"Ja dat moet wel, dat is niet zo erg hoor," hij knijpt zijn ogen geruststellend dicht. Ik voel me helemaal niet gerustgesteld. Ik wil dat niet. </span></span><br />
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">Hij vult weer een formulier in.</span></span><br />
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">"Zwanger?, pilgebruik? (als ik zo vrij mag zijn om dat te vragen) Heeft u metalen in uw lijf?" </span></span><br />
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">"Nee," zeg ik eerst, net op tijd bedenk ik me de metaaldraadjes die de kaakchirurg ooit geplaatst heeft om mijn kaak op zijn plek te houden. </span></span><br />
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">De internist kijkt me aan."Dit wordt niks," hij scheurt het blad in vieren, "Ik ga eerst maar eens overleggen met de echo-meneer," ik ben dankbaar. </span></span><br />
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">"U bent niet de enige hoor die dit heeft, er zijn ook andere manieren." Hij pakt een ander formulier en krabbelt daar wat op voor de echo-meneer. </span></span><br />
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">"Kan het niet uitgezocht worden of ik allergisch ga reageren op dat spul?" vraag ik hem ineens overmoedig.</span></span><br />
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">"Nee dat merk je pas als je daar ligt," zegt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik zie mezelf al helemaal gaan.</span></span><br />
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">"Dat vind ik dus doodeng, dat ik niet weet of het wel goed zal gaan," mijn stem trilt.</span></span><br />
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">"Je bent in het ziekenhuis hoor, ze hebben daar van alles mocht het mis gaan tijdens de scan," maar wat hij ook zegt, ik ben niet echt gerust. Het kan net zo goed heel erg fout gaan. Ik geef hem dan ook een scheve glimlach.</span></span><br />
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">"We kunnen wel zorgen dat je van te voren antihistaminica krijgt, daar wordt je wel suf van maar dan ben je in ieder geval wat beschermd," zegt hij dan. </span></span><br />
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">Ik knik...</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;">(¯`v´¯)<br /> *`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡ .¸¸.•´¯`••´¯`•.¸¸♡</span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: small;">09:09 uur</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: small;">De man van de woningbouwvereniging is druk bezig. Hij klost nu al weer ruim anderhalf uur trap op en af. Iets waar onze buren vast niet blij mee zijn maar nu eens een keertje helemaal niets van kunnen zeggen. We krijgen een nieuwe ketel.</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: small;">Vannacht slecht geslapen. Ik werd wakker van mijn wekker<i>(dacht ik)</i> en het licht van de overloop. Gelukkig was dochter ook al wakker schoot door mijn hoofd. Dus deed ik mijn broek aan en sokken aan. Het was wel erg stil bij Dochter....ik liep naar mijn wekker, 2:17 uur. Ik keek nog een keer en nog een keer. Hoe kon dat nou? Ik had hem toch echt gehoord. Ben nog even wezen kijken bij Dochter, luisteren bij Zoon, maar beiden lagen diep diep diep in slaap. <i>(dacht ik) </i>Ik ben mijn bed ook weer ingegaan, de wekker stond namelijk op 7 uur. </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: small;">Bleek daarstraks dat ik ws Zoon gehoord heb. Die heeft een geruime tijd liggen snikken nav het het nieuws van gisteren. Hij kon het niet helpen hoor, hij moest ook meteen aan opa en oma denken. </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: small;">Ik ook, ik dacht aan die ene keer, toen we nog in J-dorp woonden en zij op visite kwamen. Hoe ze daar zo aan de grote tafel zat, ineengedoken en verdrietig. En ineens zei dat ze hartfalen had. De vloer gleed zo onder mijn voeten weg....."Mam kun je me zeggen hoe lang je nog leeft?" vroeg Zoon wanhopig vanmorgen. Dochter werd heel erg boos op hem.... </span> </span><br />
<span style="font-size: small;"> </span><br />
<span style="font-size: xx-small;">¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸</span><br />
<br />
12:21<br />
De meneer van de cv ketel is er weer. Hij klost door het huis, sleutelt en begroeselt alles wat hij aanraakt. Zijn handen zijn zwart. Gelukkig heb ik weer water. En gelukkig zijn het de laatste loodjes. Hij klost tig keer door alle kamers, draait hier en daar aan de buizen die verlegd zijn, controleert op lekken en dan ineens is hij klaar. 2 uur, is het toch nog sneller gegaan dan ik dacht. Ik ben alleen nog niet boven geweest om de schade te bekijken.<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸</span><br />
<br />
Inmiddels is het bedtijd,<br />
morgen op tijd weer op, de longarts staat op de afsprakenkaart. <br />
<span style="font-size: xx-small;">*´¨)</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">¸.•´¸.•*´¨)</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸</span><br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/4qqjB2x5SfM" width="420"></iframe>
Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-50845709714430956942015-11-25T08:28:00.000+01:002015-11-25T08:28:00.659+01:00Niet wat ik wou horen.....<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOY5J9lQI1QiQtBphVojADe3L-L_FYctq4byf3U5jvnFzamDcCkZG9U-_HTPvT1n5HXAR8cPTXS8Oa5eAxlb4R1OsLq7TdcT_rBW7VK_gCJHhllQ60sacsFZ_xKL5sX0T5Jl85joLMo63E/s1600/11223821_10153772313733216_1780639463896785764_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOY5J9lQI1QiQtBphVojADe3L-L_FYctq4byf3U5jvnFzamDcCkZG9U-_HTPvT1n5HXAR8cPTXS8Oa5eAxlb4R1OsLq7TdcT_rBW7VK_gCJHhllQ60sacsFZ_xKL5sX0T5Jl85joLMo63E/s320/11223821_10153772313733216_1780639463896785764_o.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">~dit was gisteren~</td></tr>
</tbody></table>
<b>Gisteren (maandag)</b><br />
<br />
Ik zat vanmiddag in mijn stoel en beseft me ineens dat het over een kleine maand al kerst is. Kerst, terwijl in mijn hoofd de zomervakantie nog niet eens echt af is gelopen. Ik mis een heel stuk lijkt wel. Het is voorbijgegaan terwijl ik niet meedeed. Zoiets.<br />
Morgen mag ik naar de cardioloog. Daar wordt een hartscan gemaakt en mag ik fietsen. De uitslagen worden meteen met mij doorgenomen. Ik was al zenuwachtig, maar nu ben ik het helemaal. Tuurlijk wil ik weten wat er met mij aan de hand is. Elk antwoord is beter dan niets weten en je zo naar voelen. Maar ja.....welk antwoord gaat het worden hè.......<br />
Ik zucht nog maar eens diep, ik wiebel mijn tenen nog maar eens heen en weer, en loop nog een rondje door de kamer. On-rust in mij, om mij heen, in de kinders. Zoon wou al mee, want ik moest niet alleen hoor! Maar hij moet dan 2 uur in de wachtkamer zitten. Dat lijkt me geen goed plan. Hij mag hier het fort verdedigen en voor het eten zorgen.<br />
<br />
<b>Vandaag(dinsdag)</b><br />
<br />
Ik ben al een tijdje thuis. Na de drie uur in het ziekenhuis voel ik me leeg en besef ik nog amper wat er tegen me gezegd is en wat ik hier nou mee moet.<br />
"Over drie maanden terugkomen," zei de hartendokter tegen mij.<br />
En ik vroeg hem, "Heeft u ook advies voor die tussentijd?"<br />
Hij keek me wat warrig aan. Zei toen dat eigenlijk de longarts het over ging nemen en dan pas over drie maanden kon hij er weer wat van zeggen. Ik keek hem indringend aan. Aan zulke antwoorden heb ik niks, nog drie maanden met dikke benen en opgezwollen buik, nog drie maanden zo doorlopen is gewoon geen optie.<br />
"We kunnen in de tussentijd plaspillen voorschrijven, maar dan wel in een lage dosis. De longarts zal dit wel stoppen hoor, die zal ws wel bloedverdunners voorschrijven, maar dan doen we wat?" Hij keek me vragend aan.<br />
Ik zat nog te denken zijn opmerking even daarvoor , " Uw rechter hartkamer pompt niet goed. En dat heeft te maken met uw longen. Heeft u ooit longembolie gehad?"<br />
Ik schudde mijn hoofd.<br />
"U rookt niet? U drinkt niet? U gebruikt geen drugs?????" Hij keek weer vragend.<br />
"Nee," zei ik drie keer.<br />
Hij fronste zijn wenkbrauwen, "Nooit gedaan ook?" vroeg hij nog een keer ten overvloede. Ik had deze vraag al een paar keer beantwoord. Hij geloofde me vast niet. Daar heb ik wel vaker last van. Dames van mijn leeftijd schijnen flink aan de boemel te zijn, en ooit wel gerookt te hebben en ook aan de drugs te zijn. Kan het me niet voorstellen maar goed....<br />
"U bent nog zo jong, en dan zulke klachten," zei hij meer tegen zichzelf dan tegen mij," dat zie je niet zo vaak bij jonge mensen."<br />
Nu vind ik het heel lief van hem om mij heel jong te noemen hoor, maar de boodschap erachter vond ik niet zo fijn. Ik vertelde hem van de stress van de afgelopen jaren, de dood van mijn ouders, de problemen met Zoon en het gezeik van de zomer met de lpa. Hij reageerde begripvol. Tikte in het dossier; overmatige stress door privéproblemen (ze hoeven niet alles te weten hoor mevrouw)<br />
Ik wist het verder ook niet meer, zei toen dat mijn moeder hartfalen had en geboren was met een hartafwijking. Hij knikte hevig. Keek me weer aan en vroeg nogmaals; "en u heeft echt nooit gerook?"<br />
"Nee, maar mijn moeder wel," diepe zucht.<br />
"Ik stuur u door naar de longarts, ik wil dat hij gaat kijken of u ooit een longembolie heeft gehad." Hij pakte een verwijsbrief en begon te schrijven.<br />
"Kan dat dan?" vroeg ik hem.<br />
"Ja hoor dat kan," zei hij.<br />
"Ook als je nooit iets gevoeld hebt?"<br />
Ja dat kon dus ook nog. Hij schreef verder en legde uit wat de longarts dan zou gaan doen. Het gaat volledig aan me voorbij. Ze gaan iets met me doen, maar wat dat iets is weet ik niet, alleen dat de uitslag moet bevestigen, <i>of uitsluiten</i>, dat ik ooit long embolie gehad heb.<br />
Ondertussen doen mijn benen zeer van het lange zitten in de wachtkamer.<br />
"Dit was niet de uitslag die ik had willen krijgen..." zeg ik tegen hem.<br />
Hij knikt ernstig, "Dat snap ik, maar we zijn nog aan het onderzoeken, het is een stappenplan. En de volgende stap is de long arts."<br />
De longarts, die ik mijn hele leven nooit meer wou zien. Bij het naar buiten lopen ben ik verdwaasd. "Laat het iets simpels zijn, laat het alsjeblieft iets simpels zijn." <br />
Morgen de internist die me gaat vertellen wat hij in de buik gevonden heeft.<br />
<span style="font-size: x-small;">*´¨)</span><br />
<span style="font-size: x-small;">¸.•´¸.•*´¨)</span><br />
<span style="font-size: x-small;">(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸</span><br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/yCC_b5WHLX0" width="420"></iframe>Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-45267297615535771442015-11-21T00:45:00.001+01:002015-11-21T00:45:42.909+01:00Zwijmelen op Zaterdag en driedubbel knuffelen<br />
<br />
Van de week, onderweg naar het ziekenhuis, besloot ik om de
dag positief tegemoet te treden. Bij de bushalte zette ik mijn glimlach aan. Iedereen, die het aandurfde om me aan te kijken, kregen een Grote Glimlach en een Goedemorgen. De reacties zijn altijd heel verschillend. Sommige mensen lichten helemaal op, en schenken mij een even grote glimlach. <i>Heerlijk vind ik dat. </i>Anderen schrikken zich wild en weten even niet hoe te reageren. Dan bemoedig ik ze maar met een nog grotere glimlach. Soms komen ze wel los. Soms ook niet, dan krijg ik boze blik of stoïcijns wegkijken. Dinsdag had ik dus mazzel en kreeg ik veel vrolijke reacties. <br />
Ik had ze wel nodig, die ontmoetingen met al die mensen. De onderzoeken waren niet bepaald fijn te noemen en ik ben ook nog niet klaar. Aankomende dinsdag moet ik nog naar de cardioloog. Dan krijg ik een hartscan en moet ik fietsen. Reden te meer om nog meer glimlachen te schenken en vrolijkheid te oogsten.<br />
<br />
Het is net of alles tot stilstand is gekomen. Of ik even niet verder kan met plannen, want ik moet eerst hier doorheen. Dus ik ben nog niet bezig met Sinterklaas, en al helemaal niet met kerst. Ik zweef in niemandsland. Gevuld met onrust en toch ook weer niet, met overal ineens van alles mis voelen in mijn lijf en met de vermoeidheid van de onderzoeken. De afgelopen dagen heb ik nauwelijks iets gedaan, veel slapen vooral.<br />
<br />
Goed, de muziek,<br />
een allegaartje. De eerste kwam ineens voorbij en is zo lekker vrolijk, Pubertijd, klas 2 geloof ik dat ik toen zat. H2a, de leukste klas, die ik ooit meemaakte daar op school. Dat was het jaar dat ik me thuis voelde, gezien voelde, dat het goed ging.<br />
De andere is van de nieuwe K3, jawel, die zingt dochter steeds. Is ook een vrolijk liedje, gezellig, dansbaar, blij en optimistisch. <br />
Nou en dat kan ik nu heel erg goed gebruiken!<br />
Daarom dus, enjoy en dans het weekend in! :D<br />
<span class="_4-k1 img sp_UkKp2mjPS47 sx_044bd6">♥</span><br />
(¯`v´¯)<br />
.`•.¸.•´ <br />
¸.•´.•´¨) ¸.•¨)<br />
(¸.•´(¸.•´ (¸.•¨¯`* <span class="_4-k1 img sp_UkKp2mjPS47 sx_044bd6">♥ </span><span class="_4-k1 img sp_UkKp2mjPS47 sx_044bd6">Fijn Weekend </span><br />
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/gI750ebLVbs" width="560"></iframe>
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/6fMwrdWmExg" width="560"></iframe>
Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-58835668426709746082015-11-14T01:22:00.001+01:002015-11-14T01:22:39.147+01:00Zwijmelen op ZaterdagEen zwijmel liedje,<br />
eentje die eer doet aan zijn naam dan hè. Nou die kon ik niet vinden. Geen zin om naar te zoeken ook. De wind giert om het huis, het is koud, ik ben bekaf en bovendien heb ik de hele week al een lied in mijn hoofd wat er aar niet uit wil. Deep Purple notabene. Child in Time. Hoe vaak ik dat al niet hoorde thuis op de radio. En eigenlijk vond ik er niets aan. dat geschreeuw. Maar ja, wat je dan niks vindt blijft wel hangen niet waar. 't Was ook een mega hit. En meezingen was zo gepiept met dit lied helemaal als je boos was en je emoties eruit wou gillen ;) <br />
..oehoehoehoe...aaaaaaaaaaahhhaaaaaa aaaaaahhhaaaaaa aahhhaahahhOOOOooooowwww,<br />
appeltje eitje voor een kleutertje :)<br />
Dus deze werd het, en dan hoor je de eerste regel....sweet child of mine. Moet ik ineens denken aan Axl Rose van Guns and Roses, met zijn Sweet child o mine. Nou die doe ik er gewoon ook bij.<br />
Deze band was zo mogelijk nog erger. Vriendin en ik zaten ons altijd dood te ergeren aan dat viezige mannetje, die zo schreeuwde. Dit nummer was één van de weinige mooie nummers, de rest is doorspekt met waanzin, waarschijnlijk van het vele drugsmisbruik. Maar ik moet erbij zeggen dat we dus wel gedanst hebben op dit nummer...zo fout eigenlijk. Deed ons image geen eer aan haha.<br />
Tjah<br />
Nou vooruit, ik doe er nog 1 van hun. Ze maakte deze na de dood van Freddy Mercury. Het werd een nummer met een heel verhaal. Tussen al hun bagger hebben ze best nog wel hele mooie ballads gemaakt. Maar de man...nah, <br />
<span class="_4-k1 img sp_UkKp2mjPS47 sx_044bd6">♥</span><br />
(¯`v´¯)<br />
.`•.¸.•´ <br />
¸.•´.•´¨) ¸.•¨)<br />
(¸.•´(¸.•´ (¸.•¨¯`* <span class="_4-k1 img sp_UkKp2mjPS47 sx_044bd6">♥ </span><span class="_4-k1 img sp_UkKp2mjPS47 sx_044bd6">Fijn Weekend </span><br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/OorZcOzNcgE" width="420"></iframe>
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/1w7OgIMMRc4" width="420"></iframe>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/8SbUC-UaAxE" width="420"></iframe>
Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com26tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-73861256899008458222015-11-07T01:38:00.000+01:002015-11-07T01:38:33.756+01:00Zwijmelen op ZaterdagIk had gisteren een heel relaas geschreven over mijn ontmoeting met de internist in het ziekenhuis. Maar dat verhaal is op mysterieuze wijze kwijt geraakt. Wat ik deed deed ik, het was ineens weg en ik kon het ook niet meer tevoorschijn toveren.<br />
U leest het goed allemaal, ik was in het ziekenhuis. Na vorige week en weliswaar uitsluitingen hadden de huisarts en ik beide zoiets van, hoe nu verder? Ze kon er geen wijs uit worden en ik ook niet. Daarom had ze contact gezocht met de internist in het ziekenhuis en die vond het een goed idee om mij ook te onderzoeken en te kijken of hij er wel wijzer uit kon worden. Dus moest ik dinsdag middag op een hol en draf bloedprikken en de volgende dag naar het ziekenhuis voor onderzoek.<br />
Het duurde allemaal uren, eerst de co-assistent en toen overleg en daarna de internist.<br />
ZUCHT<br />
Ik weet niet wat het is met de mensen die ik tegenwoordig tegen kom. Nu weer een internist die behoorlijk bot reageerde op mijn vragen. En dat alles, omdat ik vroeg of het tekort aan vitamine D ermee te maken had dat ik al deze klachten had. Hij boog naar voren over het bureau heen en zei," Woon jij in Ethiopië ofzo? Eet jij niet gezond? "<br />
Ik vroeg me af of ik nou gek geworden was, maar de co-assistent had a net zo'n verbaasde blik in zijn ogen.<br />
"Het is weer minder geworden," zei ik tegen hem.<br />
" Dat moet gewoon gesuplementeerd worden. Je moet niet alles geloven wat er op google staat. Ze roepen heel hard maar er is niets wetenschappelijk bewezen," walste hij over me heen. Hij keek me intimiderend aan. Dat voelde echt niet fijn. Ik wist niet hoe ik moest reageren,toch wel een beetje geïntimideerd.<br />
"En anemie? "Hij begon schamper te grijnzen. "Je hb is goed, dus nee dat heb je niet."<br />
"Dat zegt niets," ik schoof hem de resultaten van het bloedprikken over de jaren onder zijn neus," in 2011 had ik ook een goede hb maar te weinig ijzer en ijzersaturatie."<br />
Hij was even van slag.<br />
"Dat kan niet, als je hb goed is is je ijzer ook goed. Bovendien prikken we niet op ijzer maar op ferritine," hij keek me zelfvoldaan aan terwijl ik nog aan het bedenken was wat hier nou gebeurde. Ferritine is ijzer, zou hij denken dat ik dit niet wist?<br />
"Dat was, omdat ik toen te laag B12 had," zei ik nog, om het hem duidelijker te maken.<br />
"Je had helemaal geen te kort," zei hij.<br />
"Ik had wel tekort, de ondergrens is 150," geïrriteerd keek ik hem aan. Zelfs de huisarts gaf het toen aan dat er een tekort was. Wat was dit toch, dat die man zo raar deed tegen mij?<br />
"Waar haal je je info vandaan?" hij werd hoe langer hoe nijdiger.<br />
"Die zoek ik op bij labwaardes, en 150 is de ondergrens geven ze aan," verdorie nu zat ik nog uit te leggen en me te verontschuldigen ook.<br />
"Nou hier is de ondergrens 100 en daar zat jij ruim boven. Ieder lab hanteert zijn eigen waardes," ik hield mijn mond. Deze strijd wou ik helemaal niet. Ik wou gewoon uitleg van dat waar ik vragen over had. <br />
Ondertussen onderzocht hij mijn lijf en concludeerde dat mijn hart waarschijnlijk niet echt goed pompte en hij wou de lever onderzocht hebben. Dat vanwege mijn oedeem in de benen. Dus mag ik de 17e voor foto's en echo, ergens tussendoor naar de cardioloog en de 25ste weer naar de internist. En ondertussen ploffen mijn benen zo'n beetje uit elkaar. Ze zijn erg gevoelig......moet ik straks ook nog aan de steunkousen :(<br />
<br />
Het liedje is al oud (1982)<br />
gezongen door Mick Karn. Dat was ooit de bassist van Japan en de eerste die solo ging. Dit was nadat zijn vriendin Yuka Fujii, een fotografe, introk bij David Sylvian, de zanger van Japan. Het is veelal instrumentaal, en erg geïnspireerd door Japan. Dat kun je horen bij het tweede nummer wat ik geplaats heb :)<br />
Enjoy!!!!<br />
<br />
<span class="_4-k1 img sp_UkKp2mjPS47 sx_044bd6">♥</span><br />
(¯`v´¯)<br />
.`•.¸.•´ <br />
¸.•´.•´¨) ¸.•¨)<br />
(¸.•´(¸.•´ (¸.•¨¯`* <span class="_4-k1 img sp_UkKp2mjPS47 sx_044bd6">♥ </span><span class="_4-k1 img sp_UkKp2mjPS47 sx_044bd6">Fijn Weekend </span><br /><br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/04xh221Gjm4" width="420"></iframe><br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/6uFIovZm_Kw" width="560"></iframe>Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-20493982791619602802015-11-01T22:50:00.000+01:002015-11-01T22:54:19.474+01:00Zondagse onrust<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhG9v2re-1XsKR4bYQV12AhyCzWoGiXeM071ln_LcW-rV824y_lsnZ7-lCMm2YWC8scoz3lBo3PApq-j8xfAc3PCTLYJYDY_fbzKkX8Wk-UBMtnyfT_2WmpLJsLyGty1J6aqIC3XQ4eJhyphenhyphens/s1600/12191805_925002720907079_5665899599036576998_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhG9v2re-1XsKR4bYQV12AhyCzWoGiXeM071ln_LcW-rV824y_lsnZ7-lCMm2YWC8scoz3lBo3PApq-j8xfAc3PCTLYJYDY_fbzKkX8Wk-UBMtnyfT_2WmpLJsLyGty1J6aqIC3XQ4eJhyphenhyphens/s320/12191805_925002720907079_5665899599036576998_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Agnes Claase Blaset-Timorpark</td></tr>
</tbody></table>
Al een paar keer van de week werd er op het raam getikt, maar elke keer als ik dan buiten kwam was er niemand. Tot vanavond. De buurvrouw van een paar huizen verder op. Nu liggen we elkaar al niet zo heel erg. Ze maakte Zoon ooit al eens uit voor debiel, mij voor aso en heeft me jaren lang met de nek aangekeken. <br />
"Kun je dat licht ook uitdoen, daar heeft de hond heel erg last van,"beet ze me toe, "is dat nou normaal?"<br />
Overvallen door haar manier van communiceren, antwoordde ik dat ik gewoon licht aan heb. Ik snapte haar agitatie niet.<br />
"Dit is toch niet normaal zo'n fel licht. Wat als iedereen dat nou doet?" ze keek me heel erg kwaad aan. Ik begreep niet echt waar dit nou over ging. Haar dochter stond bij de auto, al net zo geïrriteerd.<br />
"Ik wil dat je dat licht uit doet, die hond kan er niet tegen," zei ze nog harder.<br />
"En als ik u nu zeg dat ik die lamp* met een reden aan heb?" vroeg ik haar.<br />
"Je bent gestoord,"schreeuwde ze me toe.<br />
"Waarom bent u nou zo boos?" vroeg ik haar.<br />
"Ik ben niet boos,"beet ze me toe.<br />
"Nou U komt hier aan de deur en doet gelijk heel erg boos tegen mij."<br />
"Ik wil gewoon dat u het licht uitdoet,"zei ze duidelijk boos," wat zou u er van vinden als iedereen zo'n licht aan zet in het hofje?" <br />
Daar wist ik niet op te antwoorden, het kon me ook niet schelen welk licht een ander aan zet. Ze liet de hond naar voren komen, die gromde wat. Ik keek het beest aan en keek haar weer aan. Altijd bang voor honden geweest maar dit keer niet.<br />
"Daar gaat het nu niet om,"zei ik tegen haar,"wanneer mag ik mijn licht dan wel aan hebben zonder dat de hond er last van heeft?" vroeg ik haar.<br />
"Niet," schreeuwde ze nu helemaal," die hond raakt helemaal overstuur. Hij is nog uren overstuur als ze thuis komt. Waarom heeft u zo'n licht?"<br />
"Omdat ik hem nodig heb, doktersvoorschrift."<br />
"U bent gestoord, dat bestaat niet, u bent gek," was alles wat er uit kwam. Zoon kwam nu ook naar de deur. <br />
"Ja hoor, nou ik ben ook halve dokter(<i>ed:verpleegster dus</i>) en ik heb nog nooit gehoord van een lamp op doktersvoorschrift, wat een onzin." lachte de dochter schamper.<br />
"En toch is het zo," zei ik bedaard. Ik vroeg me echt af waar dit gesprek heen ging. <br />
"Wat moet zij dan, ergens anders parkeren vanwege die lamp?" beet de buurvrouw mij toe.<br />
"Ja bijvoorbeeld,"zei ik.<br />
"Dit is openbare weg, ze mag hier parkeren,"dacht ze slim te zijn.<br />
"Dit is mijn huis, en ik mag licht aan doen, "zei ik. Ze begon weer over de hele buurt die een felle lamp aan zou doen en sleepte er nog wat dingen bij die ik niet volgen kon.<br />
"Ik begrijp niet meer waar het over gaat. Ik vraag u wanneer ik de lamp dan aan kan zetten en nu heeft het ergens anders over,"besloot ik.<br />
"Kom mam, ze snapt er toch niks van, lekker egoïstisch," de dochter stapte in haar auto. De buurvrouw schold me nog een keer uit en ik deed de deur dicht.<br />
Zoon was vreselijk boos, die kon haar wel van alles aan doen. En ik? Ik baal ervan dat ik niet wat gevatter was. Zoveel onbeschoftheid verdient geen medewerking. Excuses zijn wel op hun plaats nu. <br />
<br />
O en had ik nog vermeld dat in al dat kabaal, de hond rustig en zonder een krimp te geven in de auto ging liggen? Ik heb de hem niet meer gehoord.<br />
En al die tijd stond mijn licht gewoon nog aan. <br />
.ღ´¨)<br />
¸.•´¸.•*´¨)<br />
(¸.•´ ღ *¨*•.¸¸.. ღ *¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="https://www.youtube.com/embed/NrKkdNhaRfc" width="480"></iframe><br />
<br />
* UVA/UVB lamp ivm de vitamine D tekort.
<br />
<br />Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-17602313999203856492015-10-31T00:58:00.000+01:002015-10-31T00:58:22.744+01:00Zwijmelen op Zaterdag<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDoksmt_h0_OU0i-7GY3NE2cDNpp6hnr8xKsEhXXeSUh_duxZ5ykpUoKJS-aOSGHozdplSJ-TJOfGC2B8VGm3YTgrKIFmoxAmc4VddNEOeC5uWRS7eFnWrUGXET-JnmQluaWm86xj25rno/s320/11058225_10153729976868216_8564707875169703803_o.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="320" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Donkere Duinen</td></tr>
</tbody></table>
</div>
<div class="separator" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
Vanmiddag ging de telefoon. Ik heb zo'n lief beltoontje, eentje waarvan ik haast niet schrikken kan. Maar ik schrik nog steeds van de foon.<br />
"Ja hallo, met Biem," hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Biem? Ik ken helemaal geen Biem, dacht ik nog. Op mijn zwijgen zei ze erachteraan," praktijk Molenstraat."<br />
"O , hallo," groette ik haar. Dat was dus de dokter.<br />
"Ja ik dacht, ik bel maar even, want ik moet wel het een en ander uitleggen, en dat wil niet zo goed via een e-consult." legde ze uit.<br />
"Het zit zo, maandag was de uitslag nogal verontrustend. Je had veel te veel eiwitten in je bloed en urine. Dus heb ik de uroloog gebeld. Die adviseerde me de aanvullende onderzoeken en waar ik op moest letten. Ik schrok me rot, maar het valt in ieder geval mee," ratelde ze in mijn oor. Ik wist gelijk waar ze het over had, ik had namelijk ook een klein onderzoekje gedaan.<br />
"Echt, dus niet ernstig? " vroeg ik haar ter bevestiging.<br />
"Dat wat ik dacht dat je zou kunnen hebben, heb je in ieder geval dus niet," stelde ze me gerust." de 24 uurs urine was schoon, helemaal geen overdreven eiwit aanwezigheid."<br />
Ik slaakte een zucht van verlichting. Niet die enge ziekte waar je aan dood kan gaan. Maar wat dan wel?<br />
" Ik heb het met de uroloog erover gehad, en die vermoedde een blaasontsteking. Heb je pijn bij het plassen?" vroeg ze.<br />
"Nou nee, nergens last van," antwoordde ik.<br />
"Raar," kwam eruit," toch maar maandag weer een potje inleveren bij ons."<br />
Ik dacht aan de hoestbuien in de wc, misschien kwam de uitslag wel daardoor. Dat ik toch per ongeluk mijn urine besmet heb....kan toch? Voor ik dat ik erover kon beginnen praatte dokter alweer.<br />
"Wat wel heel vreemd was, is dat je extreem lage natriumgehalte in je bloed hebt. Eet jij wel genoeg zout?" vroeg ze me streng.<br />
"Nee, dat mocht toch niet. Ik voeg nauwelijks zout toe. Dat had je gezegd," zei ik een beetje verontwaardigd. <br />
"Hoe deed je dat voorheen dan, at je daarvoor wel genoeg zout?"<br />
"Ja, nou ja, niet veel, maar ik deed bij mijn water altijd een korreltje keltisch zeezout. Ik eet alles vers, kan het daar door komen?" vroeg ik haar.<br />
"Nee, ik eet ook alles vers, zonder pakjes. Nou vergeet mijn advies maar hoor. Ik zat er helemaal naast," lachte ze.<br />
Ze gaf me nog wat aanwijzingen voor maandag, drukte me nogmaals op het hart dat het gelukkig niet datgene was wat zij en de uroloog eerst in alle schrik dachten. Het viel mee. Maandag kijken wel weer verder. Nu maar hopen dat de oedeem verdwijnt doordat er weer zout in mijn bloed komt. <span class="st">Mijn benen en enkels doen erg zeer.</span><br />
<span class="st">Hyponatriëmie dus, ik heb het meteen maar even opgezocht.</span><br />
<span class="st">Wel raar dat ik vanavond weer zout in mijn eten had, 't was ineens zo zout ;)</span><br />
<span class="st"><br /></span>
.ღ´¨)<br />
¸.•´¸.•*´¨)<br />
(¸.•´ ღ *¨*•.¸¸.. ღ Fijn Weekend*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/UE16pa5Mrik" width="560"></iframe>Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-9173208836661947268.post-36759344662881681532015-10-30T00:18:00.002+01:002015-10-30T00:18:33.687+01:00Over bokalen voor het lab en zo...<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAEXF_otJY0UmHkPqKOx1g1xTVpmXUOTI3cpCHVwrusjzzZ2FAJ2uwY2s8GD_C2AYHKpgprV7XgUH_ubGKD-S6kTmJxN1bf5Hv4JkKKjHuiooBwRvf5-RplmISTFClSSCGqucdT3EC0sJ9/s1600/Agnes+Claase+Blaset+donkere+duinen.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAEXF_otJY0UmHkPqKOx1g1xTVpmXUOTI3cpCHVwrusjzzZ2FAJ2uwY2s8GD_C2AYHKpgprV7XgUH_ubGKD-S6kTmJxN1bf5Hv4JkKKjHuiooBwRvf5-RplmISTFClSSCGqucdT3EC0sJ9/s320/Agnes+Claase+Blaset+donkere+duinen.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">herfst in ons bos- Agnes Claase Blaset</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Toen ik twee dagen terug bij de prikzuster zat rook het naar bloemetjes.<br />
"Lekker ruikt het hier," zei ik tegen haar.<br />
Waarop zij antwoorden; "O dankjewel."<br />
Ik stroopte mijn mouw op voor de onvermijdelijke aderlating.<br />
"Nu even een prikje," zei ze waarschuwend.<br />
Dat rottige prikje deed venijnig pijn dit keer. En al die tijd hing dat geurtje in mijn neus.<br />
Op weg naar huis begon ik te hoesten, en voor de dag voorbij was zat ik zowat kotsend op de wc door de kriebels. Mijn keel was er rauw van.<br />
Gisteren mocht ik de bokaal gaan vullen. Met al dat gehoest was dat nog geen sinecure. Zie je voor je? Een Bibje, die niet mag gaan zitten en de longen uit haar lijf hoest. In een wc-tje waar je met je knieën tegen de muur omhoog zit. Dat is natuurlijk niet bepaald steriel.<br />
"Moet ik je helpen?" bood Zoon aan.<br />
"Eh, nou ja, ga jij op de gang staan en dan mag jij het potje overnemen," zei ik,"maar ik doe de deur wel dicht hoor."<br />
"Oké," zei hij en hij ging op de gang staan terwijl ik mijn ding deed en mijn hoest probeerde in te houden. <br />
"Gaat het mam?" vroeg hij nog<br />
"mhm," zei ik binnensmonds, bang om in hoesten uit te barsten.<br />
Dan zal je zien dat het niet wil lukken ook zo half staande, hoe doen die mannen dat toch?<br />
"Ja ik ben klaar," brulde ik even later. Woesh de deur open, potje aan Zoon. Die ging rennend naar de bokaal en ik eindelijk zittend op de wc om te hoesten. Pffffff als dat zo de hele dag moest. ( <i>ja dus</i> )<br />
<br />
Ik heb het vanmorgen naar het lab gebracht. Nu maar hopen dat het goed is en dat ik niet nog een keer moet. En wat een bevrijding dat ik nu weer gewoon mag zitten op de wc. Morgen een e-consult aanvragen voor de uitslag en dan weten we meer.<br />
Zoon is er niet gerust op, hij zat zich vanmiddag enorme zorgen te maken over wat hij nou moest als ik er niet meer was. Dikke tranen rolden over zijn wangen. Dat hij dan bij zijn vader moest gaan wonen en dat hij zich niet gesteund voelt door hem en dat hij dan mij zo ging missen. Met mijn armen om mijn grote Zoon heen heb ik hem verzekerd dat ik niet bepaald van plan ben om dood te gaan. Terwijl ik meteen dacht aan de woorden van mijn moeder toen we haar naar de eerste hulp brachten.<br />
"Oma je gaat toch niet dood hè?" vroeg Dochter kleintjes op de achterbank.<br />
"Nee, dat ben ik niet van plan," had ze haar verzekerd. En met het afzetten van de kleine meid bij haar vriendinnetje hadden ze elkaar nog flink geknuffeld en beloofd dat we vanavond welterusten zouden komen zeggen in het ziekenhuis.<br />
"Als jij dood gaat wil ik wel alles van jou hebben hoor, alles, "snifte Zoon. Ik knikte.<br />
"Mijn schilderijen en schrijfsels en de foto's en zo?" noemde ik op.<br />
"Ja en je sieraden en boeken en mooie spulletjes, alles. Ik wil dat, want dan ben je dichtbij, "hij keek er dramatisch bij.<br />
"Ik ben altijd dichtbij, ook zonder spullen," zei ik, "en voorlopig blijf je me gewoon zien hoor,"grapte ik. <br />Hij kon er niet erg om lachen.<br />
"Ik wil nog minstens 50 jaar mee hoor Zoon," zei ik, "ik heb nog zat te doen."<br />
Morgen meer duidelijkheid.......<br />
.ღ´¨)<br />
¸.•´¸.•*´¨)<br />
(¸.•´ ღ *¨*•.¸¸.. ღ *¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/YdYyiGgKIbc" width="420"></iframe>
Bibjehttp://www.blogger.com/profile/05186363369154168128noreply@blogger.com14