Wij werden gebeld die ochtend van 12 februari met de mededeling
dat het nu echt aflopende zaak was.Ze was nu echt aan het sterven,
maar we hoefden ons niet te haasten hoor,het had nog wel even tijd.
We hadden er al 2 nachten en een dag waken op zitten,de hele familie was er aanwezig.
Om de beurt zaten we aan haar bed,haalden herinneringen op en wreven haar over de handen en het hoofd.Ze huilde in haar coma,en ze was zo vreselijke koud.
Buiten sneeuwde het die dagen.Het was zo'n koude winter,die zondag had ik nog geschaatst met mijn broer,ik zou later komen.....
was ik maar wel gegaan,ik heb haar nooit meer kunnen spreken ....
................................................................................................
Daar moest ik weer aan denken toen ik mijn vorige blog schreef.
Aan die dagen voordat mijn Opoe(de moeder van mijn vader)stierf.Over hoe we met zijn allen beurtelings waakten aan haar bed,haar kinderen en aanhang en ik haar enige kleindochter.
Er was geen sprake geweest van geen tijd hebben,er werd tijd gemaakt.Ze is geen moment alleen geweest die laatste dagen,we waren voortdurend bij haar.
Het was iets wat we toen nog heel gewoon vonden,dat iets voor elkaar over hebben.
We hielpen elkaar als er verhuisd werd,de hele familie kwam gewoon opdraven,zo was het des te sneller klaar.En als er opgeknapt moest worden stonden we ook voor elkaar klaar.
Ik wist niet beter.........
Na de dood van mijn opoe is alles veranderd,het cement van de familie was weg,
er ontstonden kloven die na een aantal jaren niet meer te dichten waren.
Broers en zussen wilden elkaar niet meer zien.
Er werd teveel geclaimd werd er gezegd en ieder moest nu maar eens zijn eigen leven leiden.
Ook die ene oom die nog immer alleen was was niet meer welkom op de feestdagen.Ziekte en zeer ging aan elkaar voorbij ,en ook de mooie momenten zoals geboortes en huwelijken,
ze wisten niets meer van elkaar.
We zijn nu 18 jaar verder,
er is veel veranderd.
Je kunt wel zeggen dat er behoorlijk geconsuminderd wordt in relationele sfeer.
De agenda gaat open en er wordt gepland.Natuurlijk is er niet veel tijd met al dat gewerk tegenwoordig,dus de een of de ander moet dan wel afvallen.Je kunt niet aan iedereen aandacht schenken.
Vooral de moeilijke contacten ,je weet wel,die waarin er niet oppervlakkig en luchtig kan worden gedaan vallen af.De contacten waarin echte aandacht nodig is,waarin je je hart nodig hebt en ook een beetje onzelfzuchtig moet kunnen zijn.
...................................................................
Het was nog vroeg in de morgen,een mooie winterdag.
De zon scheen,ik droeg mijn broertje's badjas en had zijn sokken aan.
Ik had de afgelopen dagen bij mijn ouders gelogeerd en verder in het verzorgingstehuis gezeten.5 voor half 10 werd er gebeld,het was nu echt zover,we moesten komen.
Ik ben naar de badkamer gegaan om mijzelf te wassen.
Een moment van intense rust kwam over mij heen toen ik de kraan liet lopen.
De zon scheen,het leek wel lente en ik hoorde haar antwoord op mijn vraag in gedachten.
"Gaat het nu Opoe?"
"Het gaat goed Bianca" ...als in een zucht,
de knoppen barstten open,de vogels begonnen te zingen,en de zon......die straalde.
En ik wist het,ze leefde niet meer.
Toen we later in het verzorgingstehuis aankwamen waren we al te laat,
ze was nog geen 5 minuten na het telefoontje gestorven......
precies op het moment dat ik in de badkamer stond.
~
dat het nu echt aflopende zaak was.Ze was nu echt aan het sterven,
maar we hoefden ons niet te haasten hoor,het had nog wel even tijd.
We hadden er al 2 nachten en een dag waken op zitten,de hele familie was er aanwezig.
Om de beurt zaten we aan haar bed,haalden herinneringen op en wreven haar over de handen en het hoofd.Ze huilde in haar coma,en ze was zo vreselijke koud.
Buiten sneeuwde het die dagen.Het was zo'n koude winter,die zondag had ik nog geschaatst met mijn broer,ik zou later komen.....
was ik maar wel gegaan,ik heb haar nooit meer kunnen spreken ....
................................................................................................
Daar moest ik weer aan denken toen ik mijn vorige blog schreef.
Aan die dagen voordat mijn Opoe(de moeder van mijn vader)stierf.Over hoe we met zijn allen beurtelings waakten aan haar bed,haar kinderen en aanhang en ik haar enige kleindochter.
Er was geen sprake geweest van geen tijd hebben,er werd tijd gemaakt.Ze is geen moment alleen geweest die laatste dagen,we waren voortdurend bij haar.
Het was iets wat we toen nog heel gewoon vonden,dat iets voor elkaar over hebben.
We hielpen elkaar als er verhuisd werd,de hele familie kwam gewoon opdraven,zo was het des te sneller klaar.En als er opgeknapt moest worden stonden we ook voor elkaar klaar.
Ik wist niet beter.........
Na de dood van mijn opoe is alles veranderd,het cement van de familie was weg,
er ontstonden kloven die na een aantal jaren niet meer te dichten waren.
Broers en zussen wilden elkaar niet meer zien.
Er werd teveel geclaimd werd er gezegd en ieder moest nu maar eens zijn eigen leven leiden.
Ook die ene oom die nog immer alleen was was niet meer welkom op de feestdagen.Ziekte en zeer ging aan elkaar voorbij ,en ook de mooie momenten zoals geboortes en huwelijken,
ze wisten niets meer van elkaar.
We zijn nu 18 jaar verder,
er is veel veranderd.
Je kunt wel zeggen dat er behoorlijk geconsuminderd wordt in relationele sfeer.
De agenda gaat open en er wordt gepland.Natuurlijk is er niet veel tijd met al dat gewerk tegenwoordig,dus de een of de ander moet dan wel afvallen.Je kunt niet aan iedereen aandacht schenken.
Vooral de moeilijke contacten ,je weet wel,die waarin er niet oppervlakkig en luchtig kan worden gedaan vallen af.De contacten waarin echte aandacht nodig is,waarin je je hart nodig hebt en ook een beetje onzelfzuchtig moet kunnen zijn.
...................................................................
Het was nog vroeg in de morgen,een mooie winterdag.
De zon scheen,ik droeg mijn broertje's badjas en had zijn sokken aan.
Ik had de afgelopen dagen bij mijn ouders gelogeerd en verder in het verzorgingstehuis gezeten.5 voor half 10 werd er gebeld,het was nu echt zover,we moesten komen.
Ik ben naar de badkamer gegaan om mijzelf te wassen.
Een moment van intense rust kwam over mij heen toen ik de kraan liet lopen.
De zon scheen,het leek wel lente en ik hoorde haar antwoord op mijn vraag in gedachten.
"Gaat het nu Opoe?"
"Het gaat goed Bianca" ...als in een zucht,
de knoppen barstten open,de vogels begonnen te zingen,en de zon......die straalde.
En ik wist het,ze leefde niet meer.
Toen we later in het verzorgingstehuis aankwamen waren we al te laat,
ze was nog geen 5 minuten na het telefoontje gestorven......
precies op het moment dat ik in de badkamer stond.
~
Geen opmerkingen:
Een reactie posten