Krantjes met kerstwensen

Kerstwensen overbrengen aan de mensen waar je normaal de krantjes door de bus schuift. Dat was de opdracht voor vandaag. Dus togen we vanmorgen op weg, dochter en ik, met krantjes en kortingsbon-folders om aan de deur onze kerstwensen over te brengen.
Nu ben ik helemaal niet zo'n bangepoepert hoor, ik zeg tegen iedereen gedag, vriendelijkheid zit er in gebakken zeg maar. Ik ben eigenlijk in het verkeerde dorp geboren, hier in het topje van Noord Holland lopen best nog wel stugge mensen rond, die geschokt zijn als je met een glimlach hallo zegt. En , heb ik al eerder geleerd, ook als je aan de deur komt. Met Sint Maarten was het al niet een onverdeeld succes. Er waren mensen die gewoon botweg bleven zitten, hoe hard de kinderen ook stonden te zingen. En dan had je nog die ene meneer die achter de deur bleef staan en niet open deed maar boos keek. Hoe durfden ze op zijn stoep te gaan zingen?
Gelukkig waren er ook heel veel mensen die wel heel gul en enthousiast reageerden en zo werd Sint Maarten een groot succes, met een rugzak vol lekkers.

Iets dergelijks maakten we vandaag ook mee. Er waren mensen blij verrast, goedgemutst en hardstikke vriendelijk, maar er waren er ook die boos waren, vet chagrijnig of gewoon vreselijk onbeschoft. Deur niet openen en toch binnen zitten, is nog tot daar aan toe, maar de deur zo voor je neus dichtklappen of zelfs boos zeggen dat ze nu niets wou, want ze was aan het eten is wel het andere uiterste. Dat zijn van die momenten dat ik echt zoiets had van....bekijk het maar, ik schuif die krantjes en kerstwensen zo wel door de deur.......
Maar ja, dochter wou wel dat extra centje ophalen natuurlijk.
Al met al heeft nog niet de helft de deur geopend en daarvan heeft een deel de deur zo voor dochters neus dichtgedaan. Tel daar het grote aantal , geen krantjeswillers van deze wijk bij op en u snapt dat de buit, ook al was die voor haar nog aanzienlijk(55 euro), voor de hele wijk eigenlijk een troostprijsje was. Gelukkig maar dat ze met weinig tevreden is, dat dit voor haar al heel verschrikkelijk veel is. En dat ze daarom nu dankbaar haar centjes , elke keer opnieuw, telt.
Het zijn uiteindelijk toch de kleine dingen die het doen,
zoals de mevrouw die  zei "Daar hebben we onze zingende krantenbezorgster ";) en haar toen wat extra gaf. Of  de pappa op de roze sloffen van mamma, die  met zoontje aan de deur kwam. Daar hebben we nog smakelijk om gelachen. Of die vrouw die verontschuldigend zei dat ze niet meer in huis had en dochter wel 3,85 gaf. En dan als klapstuk van de hele ochtend die deurbel die zo'n gezellig muziekje maakte dat dochter even een dansje deed voor er open gedaan werd.
"Ik ben tevreden hoor", zei dochter, toen we naar huis reden!
Dat bedoel ik.

(¯`v´¯) ♥
  `*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.