zondag 20 februari 2011

~Voornemen / Intention~

Iedere stap is vrede.De stralende zon in mijn hart. De stralende zon is mijn hart. Elke bloem beantwoord mijn glimlach. Hoe groen en fris al wat groeit. Hoe verkoelend de wind.Elke stap gezet in vrede, veranderd de weg zonder einde in een blijmoedig pad.

Tich Nhat Hahn



Ik heb besloten dat ik ga lopen. Niet voor de gezondheid en niet voor de vrede en ook niet voor het lekkere gevoel wat je ervan krijgt maar puur, omdat ik geen geld meer heb voor benzine. Met een hele vakantie voor de boeg maakt dat helemaal niets uit, want zeeeen van tijd en lente in aantocht. Ik ben er bijna helemaal klaar voor. De wandelschoenen staan nog in de bestelling bij God, net als het mooie weer, maar ach.....niets houdt mij tegen de eerste stappen alvast te zetten en toch stiekem te genieten van de frisse lucht, het gevoel van vrede en de het idee dat ik mijn gezondheid een plezier doe.Gisteren ben ik gaan lopen, karretje mee voor de boodschappen(zo'n fleurige rode gebloemde tas op wielen), muts op en sjaal om en lopen maar. ik was zo opgefrist dat ik later nog een keer ging om vergeten elastiekjes te gaan halen. Twee wandelingen op een dag....HEERLIJK!!!!!!Straks ga ik lopend naar de kerk, en vanmiddag verzin ik ook nog wel wat wat ik lopend kan gaan doen.Dit wordt een prachtige dag!Elke stap is vrede!

~

dinsdag 8 februari 2011

~Loslaten/ letting go~

Gisteren verjaardag van dochterlief.
Ze had zelf maar gebeld of er mensen wilden komen. Alleen de vriendin van mamma was niet genoeg. Na de verjaardag van zoonlief, waar gewoon niemand kwam, had ze zich ingedekt. En zo kwam moeder en vriendinnetje, en gelukkig ook de enige familielid, die zijn gezicht hier af en toe nog laat zien. Moedig vind ik dat! Na alle stormen en kwaadsprekerij aan te moeten horen over mij, toch nog hier te komen. Helaas liet ik me wel verleiden tot gesprek over.... en werd het een heftige discussie. Ik kreeg de volle laag, even doorgebrieft van hoe er over mij gepraat wordt.


Maar dat wil ik helemaal niet weten.


Ik wil niet meer besmet worden met zoveel nijd en boosheid en schuldgevoelens van hen die mij en mijn ouders de afgelopen jaren zo in de steek hebben gelaten, omdat ze zich verscholen achter hun gezin/werk/sport/vrienden. Ik wil het gewoon niet meer weten. Ik heb mijn best gedaan, maar dat ik geen werk had(maar wel een gezin zonder vader), had voor hen geen reden mogen zijn om dan maar ALLES aan mij over te laten. Het ging nml niet om mij maar om onze ouders. Een goed afscheid is tussen hen nooit genomen. Er is geen tijd vrijgemaakt voor gesprek en verdriet delen. Er is geen tijd vrijgemaakt........in plaats daarvan kwamen excuses waarachter verscholen werd. En irritatie om het verdriet van de achtergebleven ouder.

Ik weet dat ik voor gerechtigheid niet bij hun moet wezen. Ik weet dat ik voor mijn geluk niet bij hun moet wezen en ik weet ook dat ik voor waardering, dat zij nauwelijks iets hoefden te doen niet bij hun hoef te wezen. Het is een heilloze weg als ik die op ga.
Ik wil dat niet meer,
Ik kies voor een andere weg.
Ik kies voor verwerken en dan loslaten.
Het verdriet wat ik meedroeg heb ik bij God neergelegd,
de pijn heeft hij doorsneden,
de eenzaamheid weggenomen,
het alleen zijn veranderd in samen zijn,
ik heb mijn bevestiging gekregen.....
Nu hoef ik alleen nog maar te vergeven.*
Zal niet makkelijk zijn,
maar dan ben ik pas echt vrij.



* vergeven is loslaten van hoop dat het anders kon of anders moest.
Het is loslaten van alle boosheid en beschuldigingen en oordelen.
Loslaten van alle pijn en het verdriet.
Vergeven is ophouden het tijdelijke eeuwig te maken




__________________________








It was daughters birthday yesterday.
She called anyone ,so they would come. Moms friend and her son were not enough. After birtday of son, when just nobody came, she made her arrangements for callers.nd so her friend and mother came and a relative who comes occasionaly. I call that possitivly brave!! After all the storms and having to listen to the slander about me, still to come. Unfortunatly I let myself tempted to talk about.....it became a fierce debate. I got the full blow, hearing how they talke about me.


But I don't want to know that!


I will not be contaminated by so much envy and anger and guilt, by those who abandonnend me and my parents the last few years, because they were hiding behind their family /work/sports/friends. I just don't want to know it anymore. I did my best, and though I had no job( but I did have a family with no father) it should not be the reason to leave me doing it all alone. It was not for me, but for our parents. They have not taken the time to say propperly goodbey oufather, to talk, to share grieve. They made no time....instead they hid behind excuses and were irritated about the grieve of the left-behind parent.
I know that for justice I can't come to them.
Nor for my happiness. Nor for appreciation for what was possible for them while I served my parents.
It's a hopeless road to go on.
I don't want that anymore.
I chose a different path.
I chose to process and release.
The sadness I was carrying I handed over to God.
He cut the pain,
removed the loneliness,
changed being alone into being together,
I recieved my confirmation.
All I need to do now, is to forgive.
It won't be easy,
but only forgiveness sets me free.


~




zondag 6 februari 2011

~Dankbaar~

"Bye dear" by Bibje

Ik had willen vertellen over de gebeden die voor mij opgedragen worden, van de healing die ik ontvang, van de tranen die weggespoeld worden door Gods genade, van de bevrijding van zoveel zware lasten....Maar ik weet niet hoe, ik heb geen woorden die de lading dekken.
Ik ben zo overweldigd door alle hulp, door de liefdevolle bediening, door de zegeningen die ik maar blijf ontvangen....Ik ben overweldigd door zoveel genade.

Is dit wat jij (Wim) bedoelde toen je zei dat ik beloond zou worden voor mijn onvoorwaardelijk geven van liefde en aandacht al die jaren?
Is het nu dan zover?
Heeft God mij nu in zijn handen genomen,
en mag ik dan nu eindelijk de rust gaan ervaren van thuiskomen?

____________________________________


I wanted to tel about the prayers that are prayed on my behalf. The healing I recieve, the tears that are washed away by Gods grace, the liberation of so many heavy loads..... But I do not know how, I have no words for it. I a so overwhelmed by al the help, by the loving ministry, the blessings I keep recieving....I am overwhelmed by so much grace.

Is this what you (Wim) meant when you said I would be rewarded for giving my unconditional love and attention al these years?
Has it finaly come?
Has God taken me in his hands now,
and can I finally come to experience the peace of home?

~















vrijdag 4 februari 2011

Happy Birthday



12 Jaar geleden zag hij het levenslicht.


Wie had toen ooit kunnen denken dat veel de volwassen mensen om hem heen zo kinderachtig en zo wreed tegen hem zouden zijn. Wie had toen ooit kunnen bedenken dat al die mensen die ik toen mijn familie noemden nu in geen velden of wegen te vinden zijn. Wie had dat toch ooit kunnen bedenken.


Gefeliciteerd lief kind.


Ik wens jou nog veel jaren toe, en ik wens je veel mensen om je heen die wel liefdevol en warm zijn. Niet wanneer het hen uitkomt maar gewoon altijd , omdat dat het eerste en bovenal belangrijkste gebod is die we hebben meegekregen.


Heb de ander lief als jezelf!


Ik bedenk me nu dat veel mensen zichzelf wel erg moeten haten......





________________________________________



12 Years ago he saw the light.


Who would have thought that many mature people around him would be so childisch and even creul. Who could have thought that the people I called family just then, are nowere to be found today. Who could think of that?


'Congratulations dear child.


I wish you many years to come, with a lot of people around you that care a lot. No twhen it suits them ,but always , just because it is the first and most important commandment:


~Love one another as yourself~


I realize now that many people must hate themselves very much.




~

donderdag 3 februari 2011

Lege tas


Jarenlang sleepte ik altijd van alles met mij mee in een grote tas. Ik leek wel wat op mijn opoe, als je haar zag zag je haar tas. In die tas zat van alles. Een rolletje pepermuntjes en fruitsnoepjes die ook nog eens apart verpakt waren. Dat was dus dubbel uitpakken. Altijd had ze een flesje 4711 en later frisdoekjes van hetzelfde merk. Zakdoekjes, puzzelboekje en pen,wat te lezen, naaigerei voor het geval er knoopjes van de kleding afsprong. Je wist maar nooit toch? We hebben vaak dankbaar gebruik gemaakt van haar naald en draad. Ook had ze er altijd een sok op breipennen in zitten. Voor als ze zich verveelde wanneer ze ergens was. Ze was nml de geitenwollensokkenbreister van de familie. Mijn vader wou geen andere sokken dan de hare. Grijs, groen, rood gemĂȘleerd. En zo had ze er nog veel meer in zitten. Portemonnee, zo'n grote waar je de briefjes niet in hoefde op te vouwen. Het had twee vakjes voor losgeld en een magneetje waar de centjes aan vastplakten....dat was het tussenschotje. Die tas...die staat nog bij mijn tante. Een gekoesterd bezit.

Jaren later deed ik dus hetzelfde. Natuurlijk begon ik bescheiden met alleen wat make-upjes en een portemonnee en zakdoekjes.Ik had niet veel nodig. Maar langzamerhand kwam er al meer bij. Etherische olietjes-parfum, pen, potlood, kristallen om mij te beschermen, rescue remedie van Bach voor het geval ik of de kinders iets overkwam. Mijn Nei-blad, voor als ik in de paniek schoot of een astma aanval kreeg, dan kon ik het weg Nei-en. Een pakketje eten, voor als ik honger had(en trillerig werd) en een flesje water ....Tja en dan de portemonnee, die inmiddels uitpuilt van de pasjes en mijn mobieltje. Ik had dan ook een grote tas,want in de luiertijd van de kinders kwamen die er ook nog bij, met toebehoren. Ik heb wat afgesleept. Mijn schouders deden er zeer van en ik had mijn handen nooit eens echt vrij. Letterlijk een rugzak....Hoe het kwam dat het door de jaren heen steeds meer werd weet ik ook niet hoor. De luiers zijn verdwenen maar de grote tas is er nog jaren geweest. Van rugzak naar zo'n "schuin over de borst-tas"(zat voor geen meter ook dat nog) en toen kwamen de schoudertassen. Van bruin naar paars en als laatste een roze. Ik begon er al meer van te balen maar kon echt niet minder meenemen. ECHT!

Vorig jaar was ik het ineens zo zat dat ik de tas van dochterlief van de haak pakte en die vulde met mobiel,portemonnee en make-upjes en verder niks!
Wat een verademing.....
Ik beloofde mezelf plechtig dat ik het nooit meer zo ver zou laten komen!!!!
U raadt het al,
dat is me dus niet gelukt :-(
Voor ik er erg in had kreeg ik de rits niet meer dicht! En zwaar dat hij werd....ook dat nog. Mijn schouder bezweek er zowat onder. Ik heb echt een aantal keer een grote opruiming gehouden hoor, en dan ging het ook best wel eventjes goed....maar ja, het bleef zeuren.
Ik heb hem nog steeds, hij is zo leuk(zie foto)
Hij is wat versleten, een beetje uitgewoond, maar ooo zo licht.
Jawel, het is me gelukt !
Hoe ik dat gedaan heb?
Ik heb mijn 'rugzak' geleegd. Ik heb losgelaten en weggedaan, alles wat mij gevangen hield in angst en afhankelijkheid. Dus weg kon de Rescue, en de beschermingskristallen, de mini-chembuster, het Nei-blad, het waterflesje en het overlevingspakketje eten. Ik heb het niet meer nodig......Godzijdank!
Hoop dat mijn tasje nu voorgoed licht blijft.

~

this time no translation...please use google translate.