dinsdag 22 november 2011

simplicity

nieuwe Flow van Bibje



Soms valt het niet mee,
om gewoon niet meer te doen dan echt nodig is. Om het bescheiden te houden, om terughoudend te zijn.
Soms wil je gewoon veel te veel.
Alle dingen die op het lijstje staan in een keer doen, of op zijn minst toch wel heel snel voor elkaar te willen hebben. Geen ruimte geven om groei mogelijk te maken en het gewoon te laten zijn zoals het is. Zonder oordeel, zonder willen, zonder verwachting. Ruimte om te gaan, ruimte om te ontstaan, ruimte om groeien.
In plaats daarvan willen we te snel, en worden we bezorgd als het niet snel genoeg gaat, of als er gewoon even helemaal niets veranderd. Maar vaker nog, omdat er niet aan onze verwachting wordt voldaan. Niet dat we dat van ons zelf doorhebben hoor, meestal wijzen we naar een ander. Die doet het niet goed, werkt niet mee, is weerbarstig, vervelend of gewoonweg tegendraads. En daar zijn we dan weer bezorgd over. Zo willen we het niet, zo hoort het niet, zo doet niemand het, zo mag het niet.

Maar wat als het lijdende voorwerp het niet anders kan, als dat is zoals het is en daar die gewilde verandering niet in mogelijk is.....moeten we dan alles in het werk stellen om te willen dat het dan toch anders MOET zijn. Mogen we dat wel willen.....
Ik vraag het me af waarom we dat zo graag willen. Is het angst voor het onbekende, is het angst voor niet in de pas lopen, is het angst om afgewezen te voelen om dan het lijdende voorwerp maar af te gaan wijzen.....ik vraag het me af.

Feit is wel dat alle creativiteit doodgeslagen wordt.
Alle groei stop gezet.
De eigenheid afgewezen,
wanneer het gewoon 'zijn zoals het is', niet geaccepteerd wordt.



zondag 20 november 2011

Vrede op aarde......


Ik weet gewoon niet meer waar ik over bloggen moet. Er gebeurt genoeg hoor,daar niet van. Maar ja wat schrijf je op als je besluit niet meer in de rot gevoelens te willen gaan zitten?
Het is als roddelen,
je doet het en het is zo gemakkelijk.
Totdat je besluit het niet meer te willen.Wat nog niet wil zegen dat het doen dan automatisch stopt hoor,maar je word je bewust van wat je zegt. Inene merk je dat de gespreksonderwerpen op gaan drogen. Maar ook dat het praten over wat mij werkelijk bezig houdt niet kan met deze mensen. Dus verandert je vriendenkring langzamerhand.
En zo merk je op een dag dat alles anders is....

Vandaag was die dag.
Toen zoon weer eens boos werd ,werd ik stil, gaf ik geen reactie zoals ik zou moeten reageren. Zoals mij aldoor is aangepraat dat ik moet reageren. In plaats daarvan deed ik niets, ik keek en zweeg en was aanwezig in dat moment. Ik was als het water, vloeiend en zacht, maar tegelijk was ik als de rots die niet wankelde.
Zo wil ik altijd zijn,
zo heb ik vrede,
zo kan ik mijn vrede in mijn gezin brengen.

Zoon werd ook stil, keek me aan, stopte met boos zijn en ging over tot de orde van de dag. Maar eerst kreeg ik een dikke zoen en Zus een welgemeende sorry voor het voorgaande. Hij is niet meer boos geweest vandaag. Er was vrede in huis.