Ik weet gewoon niet meer waar ik over bloggen moet. Er gebeurt genoeg hoor,daar niet van. Maar ja wat schrijf je op als je besluit niet meer in de rot gevoelens te willen gaan zitten?
Het is als roddelen,
je doet het en het is zo gemakkelijk.
Totdat je besluit het niet meer te willen.Wat nog niet wil zegen dat het doen dan automatisch stopt hoor,maar je word je bewust van wat je zegt. Inene merk je dat de gespreksonderwerpen op gaan drogen. Maar ook dat het praten over wat mij werkelijk bezig houdt niet kan met deze mensen. Dus verandert je vriendenkring langzamerhand.
En zo merk je op een dag dat alles anders is....
Vandaag was die dag.
Toen zoon weer eens boos werd ,werd ik stil, gaf ik geen reactie zoals ik zou moeten reageren. Zoals mij aldoor is aangepraat dat ik moet reageren. In plaats daarvan deed ik niets, ik keek en zweeg en was aanwezig in dat moment. Ik was als het water, vloeiend en zacht, maar tegelijk was ik als de rots die niet wankelde.
Zo wil ik altijd zijn,
zo heb ik vrede,
zo kan ik mijn vrede in mijn gezin brengen.
Zoon werd ook stil, keek me aan, stopte met boos zijn en ging over tot de orde van de dag. Maar eerst kreeg ik een dikke zoen en Zus een welgemeende sorry voor het voorgaande. Hij is niet meer boos geweest vandaag. Er was vrede in huis.
En zo merk je op een dag dat alles anders is....
Vandaag was die dag.
Toen zoon weer eens boos werd ,werd ik stil, gaf ik geen reactie zoals ik zou moeten reageren. Zoals mij aldoor is aangepraat dat ik moet reageren. In plaats daarvan deed ik niets, ik keek en zweeg en was aanwezig in dat moment. Ik was als het water, vloeiend en zacht, maar tegelijk was ik als de rots die niet wankelde.
Zo wil ik altijd zijn,
zo heb ik vrede,
zo kan ik mijn vrede in mijn gezin brengen.
Zoon werd ook stil, keek me aan, stopte met boos zijn en ging over tot de orde van de dag. Maar eerst kreeg ik een dikke zoen en Zus een welgemeende sorry voor het voorgaande. Hij is niet meer boos geweest vandaag. Er was vrede in huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten