~Een beetje koningin~

Vanmorgen gewekt door de wekker,
gezet door dochterlief.
Gisteren had zij aangekondigd dat ik een ontbijtje op bed zou krijgen
in het kader van moederdag.
"Maar het is morgen geen moederdag,"zei ik nog.
"Neehee,maar wel koninginnedag,"zei ze eigenwijs.
"Het wordt een koninginne-ontbijt,
speciaal voor jou,want jij bent de liefste mamma van de wereld!"

Dus ging de wekker,

Om 7 uur!!!!

En hij ging nog een keer en nog een keer en nog een keer,voordat zij zich roerde.
"O ik dacht dat je nog sliep,"zei ze giechelend,"ik wachtte tot je wakker was."
En daar ging ze dan,de trap af,op weg naar de keuken.
Ruim een half uur later kwam ze weer boven met een ontbijtje,
die rechtstreeks naar haar kamer ging.
Ze had haar kadootjes nog niet klaar.
Of ik wel in mijn kamer wou blijven!

Nog een kwartier later kwam ze dan met het dienblad....en oooo een lekker ontbijtje.
Twee beschuitjes en een glaasje water in mijn lievelingsglas!
Een ware traktatie.
Ik mocht het niet meteen opeten,eerst moest ik de pakjes openmaken.
Met daarin briefjes die ze zo dicht had geplakt met plakband
dat het nauwelijks open te krijgen was.
We hebben samen zitten giechelen om dat grapje.

Moest ik in ene denken aan al die kleine kadootjes die ik mijn moeder gaf toen ik nog klein was.
Het boekje wat ik elk jaar maakte voor moederdag en haar verjaardag,
met gedichtjes en tekeningen,
van multomapblaadjes aan elkaar gemaakt met een stukje katoen door de gaatjes.
Ze had er nog wat van bewaard.
Met de brand is dat allemaal verloren gegaan...
Ik had er nooit meer aan gedacht,
maar nu ik dit zo van dochterlief kreeg,
voelde ik de tranen in mijn ogen prikken,
want zij is er niet meer,
ik kan haar niet meer vertellen over hoe de traditie is overgegaan van haar naar mij,
over hoe ontzettend lief ik dochterlief vond op dat moment,
over hoe ik moest denken aan toen ik zo oud was,
nooit meer samen herinneringen ophalen......
nooit meer samen,
nooit meer moederdag.
We hebben zelfs jouw as nog niet.
Geen inscriptie op de steen is er nog gemaakt om jou te herdenken.
Maar in mijn hart staat jouw naam gebeiteld,
in grote krullende letters,
naast pappa,
om er nooit meer weg te slijten.
I love you
~

~Loslaten~

Er zijn nog zoveel dingen die ik je vragen wil,
nog zoveel dingen die ik niet weet en jij wel,
nog zoveel dingen die ik niet vastpakken kan,
er is nog zoveel,
zo ontzettend veel,
wat jij me nooit meer vertellen kan,
en niemand anders wist.
Over mij,
over pappa,
over mijn broertjes,
over opoe en opa,
en opa en over vroeger.
Het is voorbij,
zonder dat ik de kans heb gehad om het je te vragen,
om het vast te leggen,
om het te herinneren.

~Is het tijd om los te laten?~

~Herinnering van Wim~

Zo´n twee á drie en veertig jaar terug liep ik op de haven in Sassenheim toen er een vrachtwagen uit de Noord de dam opdraaide, ik bleef stil staan en keek hoe de chauffeur zijn wagen uitstapte en op mij toe kwam lopen.

Meteen viel me op dat het een heel aardige man was, hij stelde zich voor, Dirk is de naam en ik ben Willem, het klikte gelijk, soms ontmoet je mensen waarbij je warm gevoel ervaart en je direct bij thuis voelt, zo ook bij Dirk.

We hadden het gelijk over van alles dat hij in Den Helder woonde zijn hobby´s zijn vrouw Annie en de twee kinderen Bianca en Marco, de dagen daarna bleven we elkaar regelmatig zien en zo kwam het er van dat ik ( wij ) werden uitgenodigd om een weekend naar Den Helder te komen.

Op vrijdag avond of zaterdag vroeg op weg naar Den Helder, daar maakte we kennis met je Moeder Annie en ook dat klikte, we waren klaar voor een lange relatie en dat is vandaag gestopt.

Vaak heb ik met Dirk zitten praten over zijn dromen wat hij allemaal voor ogen had wat hij graag wilde hebben, zo was hij gek met zijn stereo, bouwde zijn eigen speakers en versterkers, en liepen als we in Den Helder waren samen door de winkelstraat en bleven soms heel lang staan kijken wat er allemaal te koop was, en droomde onze dromen.

We hadden geen cent te makken en als we dat hadden ging het op in het gezin, dus droomde we onze dromen ( God wat mis ik hem ) .

We hadden altijd schik met z´n vieren er is niets wat dat kan wegnemen, ik koester die momenten.

Door onze scheiding hebben we elkaar bijna tien jaar niet meer gezien, op een of andere manier was er kontact en Dirk en Annie kwamen bij ons op visite, vol spanning en emotioneel keek ik op dag dat ze kwamen ongeduldig uit het raam.

Op het moment dat je ouders over de drempel naar binnen stapten was het net alsof ze gisteren waren weggegaan, warm vertrouwd en eigen.

Geen moment van aftasten, gewoon vrienden voor het leven ongeacht of je elkaar elke dag zou zien of na een lange tijd.

Na vandaag is het niet meer zo, twee jaar terug is dat ingezet en nu definitief, het enige wat rest is dat je weet als het zover voor mij zal zijn ik ze zal weerzien, al is het op dit moment voor mij allemaal heel emotioneel.

Als ik achter mijn computer zit kijk ik over het scherm naar de foto van Dirk en zeg hem zo nu en dan gedag of geef hem een stomp op zijn neus en mis hem.

Na vandaag is er niets meer van over, rest alleen de dierbare herinneringen en zal ze heel mijn leven koesteren tot de dag van weerzien.

~

Ik schreef deze blog, over de vriendschap van mijn ouders met Wim, niet zelf maar vond hem in mijn bewaarde mailtjes....te kostbaar om kwijt te raken deel ik hem nu met u allen.

~de storm~

Ik heb gebeden voor verandering,

gebeden voor herstel.

Ik wil vrede,

vrede in mijn hart, en vrede tussen mij en mijn broers.

In mijn pijn heb ik toen uitgehaald,

in mijn verdriet heb ik geschreven.

Wereldkundig gemaakt.

Dat had ik niet moeten doen.

~

~de storm~

Daar staan ze dan,
jouw meubeltjes tussen de mijne.
Het staat wonderlijk goed weet je dat.
Zo wonderlijk dat ik het liefst mijn hele stijl eraan geef en over ga
tot licht en luchtig en moderner,met een paar antieke stukken er tussen.
Dat is voor later,
voor als ik weer werk en stinkend rijk ben.
Dan dus,
het kan nog even duren.

Je zei het steeds tegen me,
als het aan jou lag had je me alles zo gegeven.
En dan kocht jij nieuw.
Je hoeft geen nieuw meer te kopen.
In de hemel heb je alles wat je hartje begeerd,inclusief pappa.
Liefst wou ik dat wij af en toe eens langs konden komen.
Dan hield ik je vast en liet ik voorlopig even niet meer los,
want het is alweer zolang geleden dat ik je vasthield.
Ik weet nog de dag voor je dood dat ik Blof steeds in mijn hoofd had en moest zingen leek wel.
~Geef,geef de moed niet op.....~
Toen in ene moest ik je vasthouden en in tranen ben ik naar je toe
gegaan en heb je huilend omarmd.
Je was verbaasd en ontroerd.
"Ik moet je nu vasthouden"snikte ik.
"waarom dan lieverd"was jouw verbaasde vraag."Nou meisje toch."
"Ik weet het niet!"huilde ik.
En zo zaten we in tranen in elkaars armen.
Het was de laatste keer.
De laatste keer dat je me terug kon omarmen.
De dag erna hield ik je in mijn armen terwijl je aan het sterven was.

Nooit vergeet ik dat moment,
dat ik jou zo vasthield,
wetende dat het de laatste avond was
en ik jou daarna nooit meer zou zien.

~

~36 dozen~

Je was zo bang,
zei me dat je het niet meer wist en geloofde dat je doodging,
ik vroeg je naar jouw droom van vroeger,
hoe oud werd je dan in je droom,vroeg ik steeds ,
je wist het niet meer,
je zou toch oud worden?
Het sterven was al begonnen huilde je,
en je wou helemaal nog niet dood,
maar het sterven was al begonnen.
-----------
Vannacht bezweet wakker geworden uit deze droom.
Hing de hele dag bij me.
Vandaag was ik voor het laatst in het huis en kreeg ik ook jouw spulletjes/meubels thuis.
36 Dozen,
en nog heel veel meer.
Na dagen in jouw tuin gespit te hebben ben ik nu weer dagen bezig
met uitzoeken en opruimen en ga zo maar door.
De tv staat nog op tafel...die is voor mij te zwaar om in de kast te tillen.
Dat wordt dus hulp vragen ,
anders staat die tv volgend jaar nog op mijn salontafel.

36 Dozen dus.
Met in die dozen een veelvoud aan jouw spulletjes.
Het is haast heiligschennis dat het hier zomaar ligt,
zo ongeordend en zo troeperig.
En dat ik een selectie maak van wat ik ga houden en wat weg kan....
Jouw gekoesterde spulletjes.
Liever had ik jou hier,
liever had ik ons hier,
liever was ik nog even jouw kind,
en jij mijn mamma,
en was alles goed.
~

~Herinneringssteentjes~

Ik heb vanavond in hun tuin gestaan,
steentjes bij elkaar gezocht van het grind dat mijn vader daar ooit heeft neergelegd.
Zo stom,
alleen maar, omdat hij dat in zijn handen heeft gehad.
Probeerde de energie te vangen van de tuin waar ze samen in hebben gezeten,
genoten van de bloemen,
waar mijn vader ooit een moestuintje had,
en waar mijn moeder haar rondjes deed voor de winter.
Hun tuin,
waar ik herinneringen heb geprobeerd te vangen,
van ons leven,en van hun leven toen wij al weg waren.
In gedachten zag ik haar zitten op de bank en hem aan tafel,
in gedachten was het huis gewoon zoals het was.
In gedachten liep ik het pad op naar de achterdeur,
zoals ik een miljoen keer gedaan heb als ik van school kwam,
of later van mijn werk en nog later als ik thee kwam drinken en even bij kwam kletsen
nadat ik de kinderen naar school had gebracht.
Of wanneer zij me nodig had,
dan was ik er,
en liep ik dat pad op naar de achterdeur.
In gedachten deed ik het nog een keer.
Nog 1 keer.

Over drie dagen
is alles over en mag ik daar niet meer zijn.
Ik voelde me zo verloren.
Ik voel me zo alleen.
Het afscheid komt steeds naderbij,
en dan is alles weg.
En blijft slechts de herinnering.
~

~Bol.com~

Ik heb mijn eerste boek verkocht.
Vind dat ik er veel te veel heb en hou nu opruiming.
De winst is welgeteld een mooie 8 euro.
Gaat in mijn spaarpotje.
Ben ik blij dat ik zo zuinig ben met mijn boeken.
Hoef ik ze nu niet voor een habbekrats weg te doen.
~

~10 maart-10 april~

Het is vanavond precies een maand geleden.
Toen ik naast je bed zat,
toen je vocht
en snakte naar leven met hem en ons.....
Een maand geleden.
Alweer,
of nog maar?
Het lijkt gisteren toen ik je hand vasthield terwijl jij uit het leven gleed.
Maar ook lijkt het al jaren terug.
Of nooit gebeurd.
Zelfs dat.
Ik droomde vanacht over jouw niet meer hier zijn terwijl ik thuis was om de schuur leeg te halen.
Ik wou je vragen of ik iets weg moest gooien en besefte in ene dat het niet meer kon.
Dat ik het niet eens hoefde te vragen.
Je bent nooit meer hier,
en al je spullen,
die liet je achter.

Je vraagt je af waarom we leven en verzamelen
en streven naar succes en geluk...
Waarom?
ik heb er geen antwoord meer op.
Een mensen leven is als een zucht,
zomaar uitgeblazen.
~

~zaad voor leven~

Ik verzamel al een tijdje zaadjes,
van alles wat ik gegeten heb en wat zaadjes heeft.
Zo heb ik paprika zaadjes...best wel veel,want in een paprika zitten er nogal wat.
Ik heb citroenzaad,
appelzaad,
tomaatzaad,
mandarijnzaad..
en alles wat ik nog gewoon had van mijn moeshoekje bij mijn vorige huisje.
Altijd handig toch?

Nu weet ik van dit project.
Dat verzamelt zaden voor een project van Unicef die schooltuintjes aanlegt in de vluchtelingenkampen. Zo krijgen de kindjes vers en vitaminerijkvoedsel wat ze zelf verbouwen.
Geweldig hè,
geeft de mensen een gevoel van zelfwaardering!
En ook een gevoel dat ze het zelf in de hand hebben.

Nu zag ik vorige week de voedselbank hier voor de winkels inzamelen.
Goed initiatief, dat zeker, nu de mensen het vel over de oren getrokken wordt.
Maar ik kocht gelijk een zakje slazaad...om te doneren.
Leek me een goed idee.
Ik bedoel maar,
zo word het geven van een gift gelijk een belofte voor de toekomst.
Namelijk het hele seizoen sla en voor het volgende seizoen zaad uit eigen sla.
Snap eigenlijk niet dat de mensen zelf daar niet op komen.
Iedereen heeft toch een vensterbank/balkon of zelfs een klein tuintje?
Waarom dan niet zelf je eten verbouwen?
Al is het maar sla en paprika en tomaat wat kruiden enzo.
Je kunt zelfs lui tuinieren!
kijk maar eens op de site van Jelle.
Als je het zo aanpakt is tuinieren helemaal een eitje!
En heb je altijd vers van de pers.

Ik ga van het weekend aan de slag.
Ik weet het, het is wat laat.
Maar goed, daar was een goede reden voor.
Ik beschouw het maar als therapie.
Moestuin-therapie!
En het resultaat ervan,
dat eet ik van de zomer lekker op!
~

~Van Jana gekregen~

Nu ga jij jezelf, je gezin en anderen geven, wat jij je moeder gaf.........
goede beloftes!
Maar nu nog....hoe te realiseren he?
T was zo makkelijk je moeder te troosten, je kende haar zo goed en wist wat ze nodig had....niet eens zo veel, alleen een beetje aandacht, een luisterend oor en bevestiging geven........het was veilig en zij gaf jullie een thuis en waardering terug.
Nu zit je even in niemandsland.....Laat het maar even zo.
Soms moet je diep, pijnlijk voelen wat je zo mist in je leven, voelen wat je zo nodig hebt om je hart te weer te voelen .Er achter te komen hoe te laten vullen met liefde voor jezelf en je gezin. Voel maar de leegte, laat maar even zo.......hoe pijnlijk ook.
Je zit in een rouwproces Bib........geef dat de tijd.....Het proces is in beweging!
Dat is al goed. Velen gaan hier aan voorbij en vullen zichzelf met materie, ontkenning e.d.-daar kunnen ze ook niets aan doen- het zelfbewustzijn is bij hen gewoon minder, of ze hebben de tools niet. Zelf ben ik er van overtuigd dat het je lukt! Laat alle oplossingen even los, voel maar...en kijk naar je gevoel.
Het mag er zijn....
.anders kan het ook niet genezen.......
.Jij kan het.
Da's het cadeau...wat je aan het eind uit mag pakken.
Ik geloof in jou en wens je veel kracht en liefde toe, de liefde van boven en de liefde van de mensen hier op aard.

Hou van jou.
~
Merci Jaan
~

~zo misselijk~

Ik weet niet wat ik gedaan heb,maar ik voel me ziek.
OOOO zo ziek, zo misselijk,
ze wee,
en koud.
De zon schijnt en dochterlief moet vanmiddag voetbaltoernooi
doen en ik ben ziek.
Komt weer goed uit.
Nu maar hopen dat ik me straks wat beter voel.
Betwijfel het.
Geloof er niks van.
Nu eerst maar even wc-hangen.
~

~Pasen~

Pasen is geweest.
Ging helemaal aan mij voorbij.
Geen bezoekje aan moeders.
Geen paaseitjes.
Geen paasgevoel.
Helemaal niks eigenlijk.
Kwam pas laat tot het besef dat het al bijna Pasen was.
En nog later dat de vrijdag daarvoor natuurlijk ook een vrije dag was voor kinders.
Daar kwam ik welgeteld de avond van te voren achter toen dochterlief vertelde
dat ik de wekker niet hoefde te zetten,
waar ik dus op dat moment mee bezig was.
Herinner me de Pasen van vorig jaar.
En het Paasdiner wat we vol hoop en blijdschap meenamen naar mijn moeder.
Dochterlief had er haar best op gedaan,samen met mij.
En hoewel het niet helemaal was wat we gehoopt hadden hebben we er later
wel smakelijk om gelachen.

Nu was er slechts leegte en somberheid en stilte.
Familieloos Pasen.
Mijn dochter zocht troost bij haar vriendinnetje.
Mijn zoon achter de computer en later bij zijn vriendje.
En ik ben 'mezelf troostend' maar gaan schilderen.
Pasen..........
~

~Beloftes~~

De zon schijnt.
Heel even maar tussen de buien in.
Het waait,het woest,
en het is koud.
'T lijkt wel herfst.

De laatste dagen heb ik zo'n "homeles" gevoel.
Alsof ik alleen over ben.
Dat was vroeger mijn grootste nachtmerrie.
Dat ik helemaal alleen zou zijn.
Dat ik geen thuis meer zou hebben.
En nu is het dan zover.
Een nachtmerrie is het allang niet meer.
En helemaal alleen ben ik ook niet.
Daar zijn mijn kinderen waar ik voor zorg.
Ik ben hun thuis.

Maar het gevoel van leeg kan ik niet van mij afschudden.
Ik ontdekte pas eergisteren dat het zondag Pasen is.
Kan nu niet naar haar toe.
Nooit meer feestadagen samen met haar vieren.
Nooit meer troosten,
omdat ze zich zo eenzaam voelde.
Nooit meer meeklagen over het gebrek aan belangstelling dat haar zo getroffen heeft.
Nooit meer opbeurende woorden,omdat wij er toch nog waren?
Nooit meer samen lachen,
nooit samen op vakantie.
Die belofte kan niet meer waar gemaakt worden.

Ik doe mezelf nu beloftes:
Dat ik goed voor ons thuis zal zorgen.
Dat ik al het mogelijke zal doen om ons thuis ook mijn thuis te laten worden.
Dat ik mezelf zal omringen met liefde en aandacht.
Dat beloof ik mezelf!
Dit jaar zal ik daarvoor gaan.
Mam,
ik hou van jou.
Ik hou van mij.
Ik hou van ons.
~