~De paden op, het bos in~

Naar het bos geweest, dat was alweer een hele tijd geleden. Vroeger (jaha er is een vroeger in het leven van mijn kinderen) gingen we vaak naar het bos. Ik heb stapels echte foto's van hun, allemaal geschoten in het bos. Hangend aan de klimboom die elk jaar een tak minder had. Inmiddels is de klimboom een stuk kleiner geworden en het water dichterbij. De kade verdwenen en de wortels liggen bloot. Al het zand is er tussen vandaan gesleten. En zo ontdekten we nog meer best wel grote veranderingen. Neem nu de slinger/wip-eik....nou die eik staat er nog wel maar de tak waarop je zo lekker kon heen en weer slingeren/wippen, die is dus mooi niet meer aan de boom. Dat was een bittere teleurstelling. Nu moest er wat anders verzonnen worden. Op naar de heuvel dan maar....je weet wel, die waar vroeger de uitkijktoren stond en waar je nu vanaf kunt glijden/glibberen......Die dus. Die was er nog wel, en ja je kunt er nog steeds vanaf, alleen is de weg omhoog inmiddels een kruip door sluip door weggetje geworden. En het naar beneden glijden is nu naar beneden de trap af gaan(zie bovenste foto) Zo zie je het bos veranderen. We hebben ook nog drie schildpadden zien zonnen op een tak in de vijver (foto 2) en elk pad hebben we wel weer gehad dit keer, en we hebben de geitjes zelfs twee keer bezocht. Ze waren helemaal ontspannen. "Morgen gaan we weer hè mam?"
Morgen gaan we weer.
Gaan we dan de galbesjes zoeken en de sluipwespen en rode mierenholletjes en de specht zien tikken op de bomen en van elke boom uitzoeken hoe hij heet. Want het boekje was welliswaar mee, maar er viel zoveel te zien en te doen dat we die na een klein tijdje maar weer in de tas gestopt hadden.

~

~Druk bezig~

Druk bezig geweest met het fotograveren van mijn schilderijen en tekeningen. Zo druk dat ik heel de avond bezig was en het toch weer laat werd. Vanmorgen heb ik ze bewerkt....en ja, ze zijn wel mooi geworden, maar niet bepaald loepzuiver. Oooo ik heb mijn best gedaan hoor maar, ik heb nog geen statief, de videorecorder op de tv wiebelde een beetje en ik heb geen vaste hand. Dusssss zijn er ietwat wazige kiekjes uit gekomen. Niet dat dat zo heel erg is op dit blogformaatje maar voor de reproducties kan dat echt niet hè. Ik moet dus op zoek naar een statief. Die zet ik op mijn wenslijstje! Bovenstaande is "Flowers in my Heart". Ik wordt er altijd heel vrolijk van als ik er naar kijk. Hier is het altijd zomer..........nou ja bijna dan.............in iedergeval toen ik het schilderde. Enjoy!

~

~De zwangere vrouw~

Ik dacht, voor ik slapen ga doe ik nog even een werk van mij op de blog..... Hij is lief, niet waar? Deze ga ik ook opnieuw fotograveren en op mijn site zetten. Ook hier zijn dan reproducties van te bestellen.
En nu snel naar bed......

~

~Zonnestraal~

Soms kom je wel eens ergens achter.

Over hoe lief mensen kunnen zijn.
Hoe ik bof met mijn vrienden.
Hoe ik nu in ene toch wel een mooie zonnestraal gevangen heb.
Zomaar.
Op een bewolkte dag nog wel.
Zo stilletjes dat ik er bijna aan voorbij ging.

Om mijn gevoel wat kracht bij te zetten sier ik deze blog op met twee werkjes van mij. De bovenste is ter herinnering aan mijn moeder....dit schilderij is in de brand verloren gegaan. Ik ben zo blij dat ik er nog een foto van heb. De onderste gaat eerdaags op mijn kunst-site om als reproductie verkocht te gaan worden. Dit zijn mijn geschilderde zonnenstraaltjes. Dat u allen er maar flink van mag genieten.

~verassing~

Ik zat vanmorgen in alle stilte te genieten toen er aangebeld werd.
Er rende een klein meisje weg dus dacht ik dat er belletje-trek werd gedaan. Dat is op dit moment weer populair met dit mooie weer.
Dus ik dacht, niet reageren, laat ze maar even lekker rennen. Ik bleef dus zitten.
Er werd nogmaals aangebeld en geklopt. De kleine meid ging achter het louvre deurtje staan voor het raam....ze leek toch wel verdacht veel op het vriendinnetje van dochterlief....
Maar ze wist toch wist dat dochterlief zeil-kamp heeft?
Ik zou net naar de deur lopen toen ze wegrende. "Nou ja!" dacht ik nog en liep weer terug naar de keuken toen er voor de derde keer werd aangebeld. Nu toch maar eens meteen gaan kijken, zag ik haar snel omdraaien en wegrennen en ik zag nog wat anders...... Door de brievenbus was een kaartje geschoven en voor de deur in het warme zonnentje stond een tas.

"Een gezegend pinkesterweekend"

stond er op het kaartje met de tekst van handelingen 2 vers 4.
En in de tas zat een onbijtje voor mij en de kinderen.
ZOOOOOOOOO LIEF!!!!!!!!!
Dank je wel Kathinka,
je hebt een lach op mijn gezicht getoverd.

~

~De 3 lessen~

Ik heb nieuws en ik ben er blij mee maar net zo goed niet,want nu moet ik iets gaan ondernemen en dat durf ik bijna niet.
Ow wat een gedoe en wat loop ik nu tegen een aantal heftige lessen aan.
Te noemen:
Les 1;laat niet over je heen walzen.
les 2;wanneer dat wel gebeurd is ,kom op voor jezelf.
les 3;voel je er nooit schuldig over als je dat gedaan hebt!!!!

De eerste les ben ik al een "mislukkeling" geweest.
Ik liet over me heen walzen, en hoe, ik was boos en sputterde tegen en was verdrietig, huilde tranen met tuiten en werd uiteindelijk giftig. Maar ja, de walzen hadden er geen boodschap aan. Ik werd dus ook nog eens boos op mezelf. Hoe kon ik dit toch zomaar laten gebeuren en erger nog, hoe kon ik zo onderdanig reageren toen ik op de vingers getikt werd? Waarom had ik niet net zo'n grote bek? Waarom brulde en blufte ik niet net zo onbeschoft? Nee ik liet me overschreeuwen en vastnagelen. Het duurde even voor ik goed door had, dat wat er gebeurd was, niet echt kies was.
Tijd voor les 2 dus;
Voor mezelf opkomen, ja hoe doe je dat, als je het eigenlijk nooit echt gedaan hebt tegen juist die twee walzen? Het was immers altijd zo, als zij niet wilden deed Bibje het wel. Zij wilden niet zo vaak. En als ik dan mijn mond waagde open te doen was het ruzie in de tent, schreeuwen, overrompelen, bluffen en uiteindelijk vals vleien en dan droop ik af.
Ik droop nu welliswaar ook af en ben nog dagen gekwetst geweest maar uiteindelijk ging ik op zoek naar juridisch advies. Ik vond het doodeng, alsof ik iets heel gevaarlijks deed, zwaar verboden, iets waar straf op staat. Alsof ik de appel in het paradijs aan het opsnoepen was. Ja echt, ergens diep in mij zit dat gevoel dat ik met vuur aan het spelen ben. Het is niet te bevatten, zo onrealistisch is het, maar ik voel het. En nu heb ik uitsluitsel, kan ik mijn gelijk halen, moet ik de walzen dat dus laten weten. Anders gaan zij gewoon door met mij plat te walzen. Daar moet ik nu een hele grote grote drempel over klimmen.
Het mailtje staat al klaar,
ik hoef alleen maar op de knop te drukken.
Waar ben ik bang voor zal u wel denken. Ben ik bang voor de delegatie die op mijn stoep komt te staan en tegenover mij gaat zitten, omdat er gepraat moet worden? Of zijn het de dingen, die ze gaan zeggen, waar ik bang voor ben? Zoals de opmerkingen, dat ik te sentimenteel ben en daarom dus niet handelingsbekwaam, wat mij dat de vorige keer even verteld werd? Of dat er subtiel, maar toch, gedreigd werd, dat ik op hun niet meer hoefde te rekenen.
Wat heb ik dan te verliezen?
Waar voel ik me dan zo schuldig over?
Dat ik mijn imago van lief meisje verlies?
Dat ik niet aardig gevonden meer word?
Dat ik voor hun de moeite niet meer waard ben?

PFFFFFFFFF
Kom op Bibje,
alsof dat ooit zo geweest is,
dat ze mij de moeite waard vonden om echt om te geven.
TSSSSSSSSSS
Echt niet.
Na jaren van half en helemaal negeren en de schijn ophouden tegenover mij, is mij een ding heel duidelijk geworden.
Het is tijd voor les 3!!!!!!!!!!

Ik geef mezelf nu een duwtje, spreek mezelf bemoedigend toe, slik nog een paar maal, en druk dan de knop in.

~Vrijheid~

Gisteren is een ander land en de grenzen zijn gesloten.
Uit tv-serie Midsummer Murders

Heb ik van een website geplukt.
Vond hem zo treffend, zo waar.
Zo toepasselijk ook op mijzelf.
Alsof alles zo veranderd is en nooit meer hetzelfde en ook nooit meer terug te halen valt. Er is een shift opgetreden,nu alweer voor de tweede keer. Nu haast nog heftiger dan de eerste keer.
Ik ben niet dezelfde Bibje.
Nooit meer dezelfde Bibje.
Mijn dromen lijken "waardeloos" geworden, mijn streven smaakt naar niks. Net of ik me al die tijd voor de gek gehouden heb. Ik bedoel maar, waar doen ik het allemaal voor? Ik had dat al een beetje bij mijn vader, maar niet zo erg als bij mijn moeders dood nu.
Ze is zo weggerukt uit het leven, en liet alles achter.
ALLES.
Alles wat dierbaar was, alles wat verzameld was, alles waar ze haar hele leven mee bezig geweest was.....alles wat voor haar waarde had liet ze achter. Ik weet wel, je kunt het niet meenemen. Zo simpel is het nu eenmaal, je komt naakt in de wereld en je gaat naakt naar de hemel. Al het andere blijft hier.

Het heeft me wel aan het denken gezet,
over wat ik hier nu eigenlijk kom doen.
Ik ben er nog immer niet achter.
Na zoveel tegenslag en moeilijke tijden kom ik maar niet op het punt dat ik dat kan zien.
Waar ik mijn vader nog beloofde mijn dromen te vervullen ,heb ik nu na de dood van mijn moeder het gevoel dat ik dat net zo goed laten kan. En welke dromen moet ik dan gaan vervullen?
Ik heb er zoveel.
Of is het , omdat mijn moeder na het vervullen en volbrengen van haar droom geen gat meer zag ik het leven. Ze ging dood een paar weken voor de dag dat haar werk definitief zou stoppen. Nu had ze helemaal niks meer.....man al weg en haar werk ook weg. Haar werk was haar ultieme droom die haar nog op de been hield.

Ik weet al wat het is...bedenk ik me net in ene.
Het grote zorgen is over en uit.
En de grootste shift is ook wel dat ik helemaal niet meer zorgen wil.
Dat ik er geen zin meer in heb. Dat ik moe ben van 'zorgen voor'. Dat ik vrij wil zijn.
Maar ik heb geen flauw idee hoe die vrijheid er dan uit moet gaan zien en hoe ik die vrijheid moet gaan vormgeven. Ik ben nooit vrij geweest. Dit is iets helemaal nieuws voor mij.
Alsof ik in een nieuwe fase van mijn leven ben aangeland, zomaar "pats boem kledderum"......een beetje als de pubertijd(maar dan anders)
Jee,
het geeft wel mogelijkheden hè,
dat vrij zijn.
Mogelijkheden om van alles te veranderen in mijn leven. Laat ik nu eens lekker dwars wezen, en eens nee zeggen wanneer ik nee voel van binnen. Laat ik nu eens doen wat ik eigenlijk al heel lang wil doen. Laat ik nu eens helemaal mezelf gaan zijn.
Volledig mijzelf.
Dat is pas vrijheid!

~

~Niksje~

Eigenlijk weet ik helemaal niet waar ik over moet schrijven,
want wat ik schrijf is zo vreselijk negatief dat ik maar beter niks kan zeggen. Het maakt mij niet blij en het lucht ook allang helemaal niet meer op. Dus bij deze even een helemaal niksje.

Morgen misschien beter....

~

~Enigst kind?~

Ik droomde dat hij dood was, en hij was ook al dood, dus was ik nu moederziel alleen.
Het gekke was dat ik het zelf ontdekte ,omdat niemand de moeite had genomen mij in te lichten. Hij (?)ook niet.Toen ik hem daarmee confronteerde werd hij zelfs boos. "Ja Bib, wat denk je nou, we hebben helemaal geen contact, dus dan zeg ik ook niets." "Maar hij is mijn broertje..."Zei ik vertwijfeld en wanhopig. Ik was verdrietig, dacht aan de momentjes die we wel samen waren geweest, hoe summier dat ook was. Nu was hij voorgoed weg. En er was geen afscheid genomen. Zo stond ik voor de kassa van een winkel, leeg, hol en alleen te wezen.

Het is een beetje zoals ik mij nu voel,
zo alleen,
net of ik na de dood van mijn moeder geen familie meer heb. Alsof ik enigst kind was. We praten momenteel alleen als het echt moet, over de erfenis, en verder is er geen contact meer. Ik maak geen contact ,omdat ik me gegriefd voel over de hebzucht van hen en zij maken gewoon geen contact, omdat ze dat zowiezo al nooit echt deden. Ons contact bestond uit verjaardagen en hulp bij verhuizing. Tussendoor contact, dat hadden we nauwelijks. Contact in moeilijke tijden was er al helemaal nooit. Dan werd ik gemeden als de pest. Misschien ligt het wel aan mij hoor, het zal zeker niet meehelpen dat ik me gekwetst voel en geen zin meer heb in de snerende opmerkingen die tegen en over mij en mijn gezin geplaatst worden. Dat ik dus daarom geen contact meer zoek. Zij zullen hetzelfde hebben. Ieder heeft zijn eigen verhaal.

Het is ook een beetje zoals mijn ouders dat ervoeren toen mijn vader ziek werd en later stierf. Mijn vader had een broer en twee zusters ook al in geen eeuwen meer gezien. Ik weet niet eens meer waarom dat zo was, maar het was wel zo. Toen hij dood ging werd er welliswaar gezegd dat dat nooit meer zo moest gaan, maar het ging wel zo. Het contact werd niet meer hersteld, op een losse verjaardag en wat kleine ontmoetingen bij anderen na.
Ik vrees dat hier hetzelfde gebeuren gaat.
Hoe we ook proberen nieuwe lijm aan te brengen, het lijkt maar niet te lukken. Op de een of andere manier wil het maar niet blijven plakken.

Het wordt tijd dus om los te laten,
het over te laten aan de voorzienigheid,
de Kosmos,
God,
en te vertrouwen op een goede afloop,
voor ons allen.

~

~Nieuwe oude laarzen~

Ik heb eindelijk nieuwe laarzen....
het mocht even duren maar ja dan heb je ook wat.
Gewinkeld uit mijn eigen kast.
Vintage laarzen,
echte.
Ze gaan al zo'n 10 jaar mee,
niet aldoor gedragen maar wel oud dus.
Dat komt zo,
in 2002 ben ik gescheiden en toen begon het grote(en vooral verplichte)consuminderen. Nu wou ik er natuurlijk evengoed wel goed bijlopen dus kocht ik toen tweedehands laarzen van de marktplaats voor 20 euro. Ze waren nog nooit belopen, het was een miskoop geweest voor de dame voor mij. Maar het waren wel van die dure, die ik zelf nooit kon kopen. Blijkbaar was het haar niet zoveel waard dus ik kreeg ze bijna in mijn schoot geworpen. Bedenk dat er zo'n 6 euro verzendkosten bijzaten,was ik echt goedkoop uit.
Ze waren okergeel,
niet echt mijn kleur maar ow wat vond ik ze toch leuk.....ik heb ze met veel plezier twee winters gedragen(ze liepen heerlijk) en toen verdwenen ze in de kast. Ik was de kleur zat en had ook eigenlijk geen zin meer in laarzen. Ik kocht een paar dr Martens bij de kringloop voor 3,50 en deed die aan.(leven ook nog steeds trouwens) In 2006 had ik even tijdelijk werk en kocht toen NIEUWE laarzen. Ik heb ze van de week in de vuilnisbak gegooit,ze waren echt helemaal op. Tot op de draad versleten.

En toen kwam ik ze weer tegen....mijn okergele laarzen......toch wel leuk,maar ja die kleur...past nergens bij. Dus zocht ik mijn schoenenpoets en kwam verf tegen, eigenlijk voor suède maar ala ik ben gaan verven. Het moest zwart worden maar oooo het is vele malen mooier. Ze zijn heel donker brons!!!!
En zo komt het dat ik nu nieuwe laarzen heb.
ECHTE VINTAGE weet je wel!
Kostte me niet meer dan een beetje moeite.
Ik ben super blij!
Zo heb ik maar mooi een 100 euro verdiend van de week.(of uitgespaard,net hoe je het wil zien)
En ben ik nog hardstikke hip ook!
~

~Moederdag~

Moederdag,
in ene dacht ik eraan.........
Na het koninginne-ontbijtje van vorige week waren dochterlief en zoonlief ongeveer vergeten dat het moederdag was. Dus geen ontbijtje op bed en geen blommetjes....maar een half uur na opstaan een OJAAAAAAAAA
En toen moest ik natuurlijk de ogen dicht doen en wachten op het kadootje.
Dochterlief had op school een kadootje geknutseld en dat kreeg ik nu dus. Zoonlief had geen geld(jawel,dat excuus krijg ik nu al).
Dat werd dus een medaille van dochterlief en een knuffel van zoonlief.

En toen in ene dacht ik eraan.
Moederdag.
Nooit meer moederdag voor mijn moeder.
Nu was ik vaak de enige die kwam , moederdag was voor haar allang niet meer zoals vroeger. De ene zoon vond schoonmoeder meer moeder en zat elk jaar daar en de andere zoon had het te druk met sport en deed er dus gewoon helemaal niet aan.
Vraag me af of ik later als zij groot zijn ook zo smachtend zal wachten op een teken van leven van mijn kinderen. Of ik ook maanden moet wachten op een bezoekje, en als ze dan komen het gevoel heb dat ze er eigenlijk helemaal niet willen zijn.
Ik hoop het toch niet zeg.
Ik moet er nu op dit moment maar uit halen wat erin in zit,
er zoveel mogelijk van genieten.
......zucht.....
Ze zijn maar zo kort klein,
en dan komt zomaar in ene die dag dat ze uitvliegen.
Een eigen nestje bouwen, hun eigen leven gaan leiden.
Gelukkig mag ik nog even,
want voorlopig ben ik nog even die moeder die ze hard nodig hebben.
Voorlopig mag ik nog even echt vol op moederen.
En dan neem ik die boze buien, het gebekvecht, de moodswings van de aankomende pubers en de rotzooi maar even voor lief.
Er kan zomaar een tijd komen dat ik er haast naar ga verlangen.
Naar dat gedrag waar ik nu zo'n moeite mee heb,
dan denk ik als oud vrouwtje aan die tijd dat ze nog thuis waren,
en dan ben ik natuurlijk allang vergeten wat ik nu niet zo geweldig vind. Dan herinner ik me alleen de goede dingen. Van het onbijtje op koninginnedag en het gegiechel op de rand van het bed van dochterlief en de wilde knuffels van zoonlief en ja zelfs de boze buien worden dan glimlachend herinnerd.
Moederdag is nu mijn dag geworden.
~

~dagboekje~

Bij het zoeken naar het trouwboekje vond ik een dagboekje van mijn moeder.
Eigenlijk was het niet meer dan een notitieblokje met een ringbandje.
Ooit gekocht door mijn vader bij de Deka....
drie in een pakje,de andere twee gingen naar zoonlief en dochterlief.
Om in te tekenen of zoiets.
Dochterlief oefende haar schrijven, want op school waren ze daar nog niet mee bezig,
ze was toen 4.
Zoonlief tekenden zijn robots erin.

De vrouw die haar hart daar lucht,
dat is mijn moeder.
Dezelfde vrouw die mij en mijn broertje meenam naar de Ewijksluis. Daar woonde haar moeder.
Dan stapten we op bij de bushalte nadat we eerst door het tunneltje gelopen waren.
Wij met zijn drieën.
Nooit voelde ik mij onveilig bij haar, nooit merkte iets van haar angst toen ik nog klein was.
Het was altijd een groot avontuur, in de blauwe bus met de kaartjesautomaat die je rondslingeren moest om een retourtje te kopen. Het papiertje krulde altijd zo mooi.
En mijn broertje die altijd bij de chauffeur mocht staan en dan elke betonwagen aanwees,
"pappa rijdt in die betonmolen!!!!!"
Mijn vader maakte lange dagen en dus deed ze veel alleen met ons.
Gewoon omdat ze dat deed.

Hoe anders was het later,
veel later,toen mijn vader er niet meer was.
De angst en schrik en eenzaamheid druipen van de bladzijdes af.
Vraag me af wat ik had kunnen doen wat ik nog niet gedaan heb.
Alsof het er zijn en haar steeds helpen niet genoeg was.
Alsof ik nog meer had moeten doen.
Kon ik meer doen?
Had ik haar moeten dwingen naar de dokter te gaan?
Liet ik het er niet teveel op aan komen?
Het zijn de vragen waar ik nu mee worstel.
Nu ze er niet meer is en ik echt helemaal niets meer voor haar kan doen.
Had ik haar angst kunnen wegnemen?
Had ik haar nog meer kunnen dragen?
Deed ik wel genoeg?

Wat je zaait zul je oogsten.
Ik zaaide aandacht en veel liefde,
maar liefde houd de dood niet buiten de deur.

~

~mis~

Het was een zware dag gisteren.
Nu ik nu weer even voelde hoe heftig diep het verdriet zit.
Hoe ik dan wel door leef en ademhaal en mijn leven ten volle leef,
maar jou toch elke minuut mis.
Elke seconde.
elk ogenblik.

~