nieuwe Flow van Bibje
Soms valt het niet mee,
om gewoon niet meer te doen dan echt nodig is. Om het bescheiden te houden, om terughoudend te zijn.
Soms wil je gewoon veel te veel.
Alle dingen die op het lijstje staan in een keer doen, of op zijn minst toch wel heel snel voor elkaar te willen hebben. Geen ruimte geven om groei mogelijk te maken en het gewoon te laten zijn zoals het is. Zonder oordeel, zonder willen, zonder verwachting. Ruimte om te gaan, ruimte om te ontstaan, ruimte om groeien.
In plaats daarvan willen we te snel, en worden we bezorgd als het niet snel genoeg gaat, of als er gewoon even helemaal niets veranderd. Maar vaker nog, omdat er niet aan onze verwachting wordt voldaan. Niet dat we dat van ons zelf doorhebben hoor, meestal wijzen we naar een ander. Die doet het niet goed, werkt niet mee, is weerbarstig, vervelend of gewoonweg tegendraads. En daar zijn we dan weer bezorgd over. Zo willen we het niet, zo hoort het niet, zo doet niemand het, zo mag het niet.
Maar wat als het lijdende voorwerp het niet anders kan, als dat is zoals het is en daar die gewilde verandering niet in mogelijk is.....moeten we dan alles in het werk stellen om te willen dat het dan toch anders MOET zijn. Mogen we dat wel willen.....
Ik vraag het me af waarom we dat zo graag willen. Is het angst voor het onbekende, is het angst voor niet in de pas lopen, is het angst om afgewezen te voelen om dan het lijdende voorwerp maar af te gaan wijzen.....ik vraag het me af.
Feit is wel dat alle creativiteit doodgeslagen wordt.
Alle groei stop gezet.
De eigenheid afgewezen,
wanneer het gewoon 'zijn zoals het is', niet geaccepteerd wordt.
