Zegen

Het valt me niet mee om moeder te zijn.
Moeder van twee heel verschillende kinderen.
Moeder van Pdd-Nos en moeder van Hoogbegaafd.
Hooggevoelige hoogbegaafde moeder, ook dat nog.
Nog steeds niet helemaal in tune met mijzelf worstel ik mij door het moederschap heen, want Och wat kom ik veel tegen en wat loop ik vaak tegenop. Wat een onwetendheid zie ik om mij heen, tunnelvisie en halsstarrigheid. Als moeder van twee, pdd-nos en hoogbegaafd ben ik al heel wat keren in de hoek gezet, onbekwaam gevonden en niet slim genoeg om de hulpverlenende orde te begrijpen.
Het valt me niet mee.

Wat mij nog het meeste niet mee valt trouwens is, het accepteren dat het is zoals het is. En dat ik. supermam die ik zo graag wil zijn, niet alles alleen kan. Dat ik tegen dingen op loop die gewoon niet op te lossen zijn, dat ik gevoelens ervaar die ik helemaal niet voelen wil. Dat ik, die de liefste mam van de wereld wil zijn, best vaak moe en gefrustreerd en boos en uitgerafeld ben. En dat ik daar enorm van kan balen!
Dat hulp vragen niet betekent dat je de hulp krijgt die je nodig hebt, en dat gewone mensen best wel eens willen helpen maar na een tijdje geen zin meer hebben. De situatie veranderd maar niet en daar kan men niet zo goed mee overweg.

Dat de twee evengoed zielsveel van mij houden, ook al kan ik best chagrijnig zijn. Dat ik dat dus als een hele grote zegen mag zien, want als ik naar mijzelf kijk en mijzelf zie doen dan zie ik iemand anders dan ik diep van binnen ben. Zo dankbaar dat de twee zo diep naar binnen kunnen kijken en mijn licht kunnen zien.
Mamma van 2,
twee heel bijzondere kinderen,
ik ben zo gezegend met hen.
Zij laten mij steeds weer zien, wie IK ben, ook al was ik dat zelf even vergeten.

~