Zwijmelen op Zaterdag

zonsondergang boven Huisduinen- foto van Marc Zijp

Donderdagnacht
Terwijl ik de afgelopen week tot me door liet dringen besefte ik dat eigenlijk niets er meer toe doet. Al die wilde dromen en al dat gebucket-list. Het maakt gewoon niet meer uit. Wat doet het er toe als ik er veel te moe voor bent? 
Dus liet ik ze los. Als een stel gekooide vogeltjes vlogen ze wild en vrij  en eeuwig dankbaar op naar de ruime hemel. Buitelend door de blauwe zonnige lucht. Ik zwaaide ze na.....Dahag droomvogels.....

Ik heb nu een nieuwe droom.

Een zo gezond mogelijk lijf.

★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

Vrijdag
Nadat ik gisteren me afvroeg waarom mij dit toch allemaal moest overkomen, ben ik na het gesprek met de longarts een heel stuk positiever. Niet dat er nu veel veranderd is, maar meer doordat ze me hoorde. Bovendien ging zij niet uit van het allerergste en wou ze eerst mijn algehele longconditie meten en de longen goed doorscannen voordat ze de stap verder naar ernstige ziektes nam. De scan voorgesteld door de internist doet ze dus nog even niet. Die gaat voorbij aan de eerste stappen. Wel wou ze mijn bloedgas meten, en dat lukte dus niet. Wat doet dat venijnig zeer zeg, ook al is het naaldje dun....het moet in de slagader, en die van mij zitten diep. Linker pols eerst, toen rechterpols maar ook daar wou het niet lukken.
Ik vraag me af of het niet voelen van mijn pols met het tekort aan Vitamine D te maken heeft, maar ook hier ben ik het vergeten te vragen.

★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

Zaterdag
Ik wou hem vannacht af hebben, maar dat lukte niet. Toen dacht ik , dan doe ik het in de morgen. dat lukte ook al niet. Ik was even vergeten dat Zoonlief nog geen meltdown had gehad na alle slechte uitslagen en besloot deze vroeg in de morgen te krijgen. Gevolg een hok vol herrie en hartkloppingen voor mijn toch al vermoeide hart. Ik kom voorlopig mijn bed niet uit! Ik heb al wat geslapen, de kinders hebben de boodschappen al gedaan en nu doet ieder zijn ding en ga ik straks ook nog even slapen. Daarna ga ik kippensoep maken. Heb ik heel erg trek in.
Ik dacht vannacht, ik doe een muziekje over de liefde. Uit mijn geboortejaar. Een Dirk-liedje. Gewoon, omdat mijn hart beter moet worden.
Daarom dus Enjoy!

 *´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸Fijn weekend¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

De zon kwam gewoon weer op....

Ook vandaag weer zulke mooie wolken van Annelies Kemp

Woensdag
Hij sprak dit keer alleen met mij. Geen co-assistent, hij hoefde zich geen houding aan te meten. Het verschil was groot. Van te voren melde ik hem dat ik het op ging nemen. 
"O da's prima hoor," zei hij alsof hij toestemming moest geven.
"Gisteren is zoveel verteld, en in de kamer wist ik het nog maar thuis was ik veel vergeten. Daarom, dan kan ik het allemaal nog een keer rustig na luisteren," verklaarde ik.
"Gaat u zitten," zei hij.
Nog voor ik met de billen het stoelkussen raakte begon hij al.
"Alles wat we onderzocht hebben wijst op hartfalen!" 
De adem schokte me in de keel. Ik had tegen beter weten in gehoopt, dat het toch niet zo heel erg zou zijn. Hij pakt de thoraxfoto erbij. Mijn hart is veel te groot. We kijken elkaar aan. Hij peilt mijn reactie en ik denk alleen maar," zie je nou wel. Hier was ik nou bang voor."
Hij gaat verder met zijn verhaal, over wat de cardioloog vaagjes gezegd heeft en wat zijn bevindingen samen met die van de echo-meneer zijn. Ik vertel hem wat de cardioloog tegen mij gezegd heeft. Hoe nonchalant hij eigenlijk gereageerd heeft bedenk ik me pas achteraf. Kom over drie maanden maar terug...
Hij legt goed uit, maakt een tekening en begint over de cardioloog. Die vermoedt pulmonale hypertensie. Een zeldzame longziekte. Niets is nog uitgesloten, het kan net zo goed iets anders wezen, maar dit is waar ze naar op zoek gaan.
Terwijl hij uitlegt en ik luister gaan mijn gedachten toch met me op de loop. Gisteravond stond ik bij het aanrecht en toen ik ineens dacht, wat maakt het ook allemaal uit. En ik snee een paprika door mijn eten. Eigenlijk wou ik tomaat, maar dat durfde ik toch even niet. (histaminerijk én histaminevrijmakend)
Ineens begon hij over de scan....het zag er prima uit hoor maar er was een plekje op de lever. Niets serieus, toch moest daar even naar gekeken worden, of het een holte was, of een ciste. Nee het was niet kwaadaardig. Ik hoorde hem vertellen over die scan in die tunnel. 30 minuten stil liggen en of ik claustrofobisch was...
"uh jaaa....en dat spul dat ze in willen brengen?" vraag ik ongerust.
"Ja dat moet wel, dat is niet zo erg hoor," hij knijpt zijn ogen geruststellend dicht. Ik voel me helemaal niet gerustgesteld. Ik wil dat niet. 
Hij vult weer een formulier in.
"Zwanger?, pilgebruik? (als ik zo vrij mag zijn om dat te vragen) Heeft u metalen in uw lijf?" 
"Nee," zeg ik eerst, net op tijd bedenk ik me de metaaldraadjes die de kaakchirurg ooit geplaatst heeft om mijn kaak op zijn plek te houden. 
De internist kijkt me aan."Dit wordt niks," hij scheurt het blad in vieren, "Ik ga eerst maar eens overleggen met de echo-meneer," ik ben dankbaar. 
"U bent niet de enige hoor die dit heeft, er zijn ook andere manieren." Hij pakt een ander formulier en krabbelt daar  wat op voor de echo-meneer. 
"Kan het niet uitgezocht worden of ik allergisch ga reageren op dat spul?" vraag ik hem ineens overmoedig.
"Nee dat merk je pas als je daar ligt," zegt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik zie mezelf al helemaal gaan.
"Dat vind ik dus doodeng, dat ik niet weet of het wel goed zal gaan," mijn stem trilt.
"Je bent in het ziekenhuis hoor, ze hebben daar van alles mocht het mis gaan tijdens de scan," maar wat hij ook zegt, ik ben niet echt gerust. Het kan net zo goed heel erg fout gaan. Ik geef hem dan ook een scheve glimlach.
"We kunnen wel zorgen dat je van te voren antihistaminica krijgt, daar wordt je wel suf van maar dan ben je in ieder geval wat beschermd," zegt hij dan. 
Ik knik...
(¯`v´¯)
*`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡ .¸¸.•´¯`••´¯`•.¸¸♡

09:09 uur
De man van de woningbouwvereniging is druk bezig. Hij klost nu al weer ruim anderhalf uur trap op en af. Iets waar onze buren vast niet blij mee zijn maar nu eens een keertje helemaal niets van kunnen zeggen. We krijgen een nieuwe ketel.
Vannacht slecht geslapen. Ik werd wakker van mijn wekker(dacht ik) en het licht van de overloop. Gelukkig was dochter ook al wakker schoot door mijn hoofd. Dus deed ik mijn broek aan en sokken aan. Het was wel erg stil bij Dochter....ik liep naar mijn wekker, 2:17 uur. Ik keek nog een keer en nog een keer. Hoe kon dat nou? Ik had hem toch echt gehoord. Ben nog even wezen kijken bij Dochter, luisteren bij Zoon, maar beiden lagen diep diep diep in slaap. (dacht ik) Ik ben mijn bed ook weer ingegaan, de wekker stond namelijk op 7 uur. 
Bleek daarstraks dat ik ws Zoon gehoord heb. Die heeft een geruime tijd liggen snikken nav het het nieuws van gisteren. Hij kon het niet helpen hoor, hij moest ook meteen aan opa en oma denken. 
Ik ook, ik dacht aan die ene keer, toen we nog in J-dorp woonden en zij op visite kwamen. Hoe ze daar zo aan de grote tafel zat, ineengedoken en verdrietig. En ineens zei dat ze hartfalen had. De vloer gleed zo onder mijn voeten weg....."Mam kun je me zeggen hoe lang je nog leeft?" vroeg Zoon wanhopig vanmorgen. Dochter werd heel erg boos op hem.... 

¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

12:21
De meneer van de cv ketel is er weer. Hij klost door het huis, sleutelt en begroeselt alles wat hij aanraakt. Zijn handen zijn zwart. Gelukkig heb ik weer water. En gelukkig zijn het de laatste loodjes. Hij klost tig keer door alle kamers, draait hier en daar aan de buizen die verlegd zijn, controleert op lekken en dan ineens is hij klaar. 2 uur, is het toch nog sneller gegaan dan ik dacht. Ik ben alleen nog niet boven geweest om de schade te bekijken.

★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

Inmiddels is het bedtijd,
morgen op tijd weer op, de longarts staat op de afsprakenkaart.
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

Niet wat ik wou horen.....

~dit was gisteren~

Gisteren (maandag)

Ik zat vanmiddag in mijn stoel en beseft me ineens dat het over een kleine maand al kerst is. Kerst, terwijl in mijn hoofd de zomervakantie nog niet eens echt af is gelopen. Ik mis een heel stuk lijkt wel. Het is voorbijgegaan terwijl ik niet meedeed. Zoiets.
Morgen mag ik naar de cardioloog. Daar wordt een hartscan gemaakt en mag ik fietsen. De uitslagen worden meteen met mij doorgenomen. Ik was al zenuwachtig, maar nu ben ik het helemaal. Tuurlijk wil ik weten wat er met mij aan de hand is. Elk antwoord is beter dan niets weten en je zo naar voelen. Maar ja.....welk antwoord gaat het worden hè.......
Ik zucht nog maar eens diep, ik wiebel mijn tenen nog maar eens heen en weer, en loop nog een rondje door de kamer. On-rust in mij, om mij heen, in de kinders. Zoon wou al mee, want ik moest niet alleen hoor! Maar hij moet dan 2 uur in de wachtkamer zitten. Dat lijkt me geen goed plan. Hij mag hier het fort verdedigen en voor het eten zorgen.

Vandaag(dinsdag)

Ik ben al een tijdje thuis. Na de drie uur in het ziekenhuis voel ik me leeg en besef ik nog amper wat er tegen me gezegd is en wat ik hier nou mee moet.
"Over drie maanden terugkomen," zei de hartendokter tegen mij.
En ik vroeg hem, "Heeft u ook advies voor die tussentijd?"
Hij keek me wat warrig aan. Zei toen dat eigenlijk de longarts  het over ging nemen en dan pas over drie maanden kon hij er weer wat van zeggen. Ik keek hem indringend aan. Aan zulke antwoorden heb ik niks, nog drie maanden met dikke benen en opgezwollen buik, nog drie maanden zo doorlopen is gewoon geen optie.
"We kunnen in de tussentijd plaspillen voorschrijven, maar dan wel in een lage dosis. De longarts zal dit wel stoppen hoor, die zal ws wel bloedverdunners voorschrijven, maar dan doen we wat?" Hij keek me vragend aan.
Ik zat nog te denken zijn opmerking even daarvoor , " Uw rechter hartkamer pompt niet goed. En dat heeft te maken met uw longen. Heeft u ooit longembolie gehad?"
Ik schudde mijn hoofd.
"U rookt niet? U drinkt niet? U gebruikt geen drugs?????" Hij keek weer vragend.
"Nee," zei ik drie keer.
Hij fronste zijn wenkbrauwen, "Nooit gedaan ook?" vroeg hij nog een keer ten overvloede. Ik had deze vraag al een paar keer beantwoord. Hij geloofde me vast niet. Daar heb ik wel vaker last van. Dames van mijn leeftijd schijnen flink aan de boemel te zijn, en ooit wel gerookt te hebben en ook aan de drugs te zijn. Kan het me niet voorstellen maar goed....
"U bent nog zo jong, en dan zulke klachten," zei hij meer tegen zichzelf dan tegen mij," dat zie je niet zo vaak bij jonge mensen."
Nu vind ik het heel lief van hem om mij heel jong te noemen hoor, maar de boodschap erachter vond ik niet zo fijn. Ik vertelde hem van de stress van de afgelopen jaren, de dood van mijn ouders, de problemen met Zoon en het gezeik van de zomer met de lpa. Hij reageerde begripvol. Tikte in het dossier; overmatige stress door privéproblemen (ze hoeven niet alles te weten hoor mevrouw)
Ik wist het verder ook niet meer, zei toen dat mijn moeder hartfalen had en geboren was met een hartafwijking. Hij knikte hevig. Keek me weer aan en vroeg nogmaals; "en u heeft echt nooit gerook?"
"Nee, maar mijn moeder wel," diepe zucht.
"Ik stuur u door naar de longarts, ik wil dat hij gaat kijken of u ooit een longembolie heeft gehad." Hij pakte een verwijsbrief en begon te schrijven.
"Kan dat dan?" vroeg ik hem.
"Ja hoor dat kan," zei hij.
"Ook als je nooit iets gevoeld hebt?"
Ja dat kon dus ook nog. Hij schreef verder en legde uit wat de longarts dan zou gaan doen. Het gaat volledig aan me voorbij. Ze gaan iets met me doen, maar wat dat iets is weet ik niet, alleen dat de uitslag moet bevestigen, of uitsluiten, dat ik ooit long embolie gehad heb.
Ondertussen doen mijn benen zeer van het lange zitten in de wachtkamer.
"Dit was niet de uitslag die ik had willen krijgen..." zeg ik tegen hem.
Hij knikt ernstig, "Dat snap ik, maar we zijn nog aan het onderzoeken, het is een stappenplan. En de volgende stap is de long arts."
De longarts, die ik mijn hele leven nooit meer wou zien. Bij het naar buiten lopen ben ik verdwaasd. "Laat het iets simpels zijn, laat het alsjeblieft iets simpels zijn."
Morgen de internist die me gaat vertellen wat hij in de buik gevonden heeft.
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

Zwijmelen op Zaterdag en driedubbel knuffelen

Van de week, onderweg naar het ziekenhuis, besloot ik om de dag positief tegemoet te treden. Bij de bushalte zette ik mijn glimlach aan. Iedereen, die het aandurfde om me aan te kijken, kregen een Grote Glimlach en een Goedemorgen. De reacties zijn altijd heel verschillend. Sommige mensen lichten helemaal op, en schenken mij een even grote glimlach. Heerlijk vind ik dat. Anderen schrikken zich wild en weten even niet hoe te reageren. Dan bemoedig ik ze maar met een nog grotere glimlach. Soms komen ze wel los. Soms ook niet, dan krijg ik boze blik of stoïcijns wegkijken. Dinsdag had ik dus mazzel en kreeg ik veel vrolijke reacties.
Ik had ze wel nodig, die ontmoetingen met al die mensen. De onderzoeken waren niet bepaald fijn te noemen en ik ben ook nog niet klaar. Aankomende dinsdag moet ik nog naar de cardioloog. Dan krijg ik een hartscan en moet ik fietsen. Reden te meer om nog meer glimlachen te schenken en vrolijkheid te oogsten.

Het is net of alles tot stilstand is gekomen. Of ik even niet verder kan met plannen, want ik moet eerst hier doorheen. Dus ik ben nog niet bezig met Sinterklaas, en al helemaal niet met kerst. Ik zweef in niemandsland. Gevuld met onrust en toch ook weer niet, met overal ineens van alles mis voelen in mijn lijf en met de vermoeidheid van de onderzoeken. De afgelopen dagen heb ik nauwelijks iets gedaan, veel slapen vooral.

Goed, de muziek,
een allegaartje. De eerste kwam ineens voorbij en is zo lekker vrolijk, Pubertijd, klas 2 geloof ik dat ik toen zat. H2a, de leukste klas, die ik ooit meemaakte daar op school. Dat was het jaar dat ik me thuis voelde, gezien voelde, dat het goed ging.
De andere is van de nieuwe K3, jawel, die zingt dochter steeds. Is ook een vrolijk liedje, gezellig, dansbaar, blij en optimistisch.
Nou en dat kan ik nu heel erg goed gebruiken!
Daarom dus, enjoy en dans het weekend in! :D
♥
(¯`v´¯)
.`•.¸.•´
¸.•´.•´¨) ¸.•¨)
(¸.•´(¸.•´ (¸.•¨¯`* ♥ Fijn Weekend

Zwijmelen op Zaterdag

Een zwijmel liedje,
eentje die eer doet aan zijn naam dan hè. Nou die kon ik niet vinden. Geen zin om naar te zoeken ook. De wind giert om het huis, het is koud, ik ben bekaf en bovendien heb ik de hele week al een lied in mijn hoofd wat er aar niet uit wil. Deep Purple notabene. Child in Time. Hoe vaak ik dat al niet hoorde thuis op de radio. En eigenlijk vond ik er niets aan. dat geschreeuw. Maar ja, wat je dan niks vindt blijft wel hangen niet waar. 't Was ook een mega hit. En meezingen was zo gepiept met dit lied helemaal als je boos was en je emoties eruit wou gillen ;)
..oehoehoehoe...aaaaaaaaaaahhhaaaaaa aaaaaahhhaaaaaa aahhhaahahhOOOOooooowwww,
appeltje eitje voor een kleutertje :)
Dus deze werd het, en dan hoor je de eerste regel....sweet child of mine. Moet ik ineens denken aan Axl Rose van Guns and Roses, met zijn Sweet child o mine. Nou die doe ik er gewoon ook bij.
Deze band was zo mogelijk nog erger. Vriendin en ik  zaten ons altijd dood te ergeren aan dat viezige mannetje, die zo schreeuwde. Dit nummer was één van de weinige mooie nummers, de rest is doorspekt met waanzin, waarschijnlijk van het vele drugsmisbruik. Maar ik moet erbij zeggen dat we dus wel gedanst hebben op dit nummer...zo fout eigenlijk. Deed ons image geen eer aan haha.
Tjah
Nou vooruit, ik doe er nog 1 van hun. Ze maakte deze na de dood van Freddy Mercury. Het werd een nummer met een heel verhaal. Tussen al hun bagger hebben ze best nog wel hele mooie ballads gemaakt.  Maar de man...nah,
♥
(¯`v´¯)
.`•.¸.•´
¸.•´.•´¨) ¸.•¨)
(¸.•´(¸.•´ (¸.•¨¯`* ♥ Fijn Weekend

Zwijmelen op Zaterdag

Ik had gisteren een heel relaas geschreven over mijn ontmoeting met de internist in het ziekenhuis. Maar dat verhaal is op mysterieuze wijze kwijt geraakt. Wat ik deed deed ik, het was ineens weg en ik kon het ook niet meer tevoorschijn toveren.
U leest het goed allemaal, ik was in het ziekenhuis. Na vorige week en weliswaar uitsluitingen hadden de huisarts en ik beide zoiets van, hoe nu verder? Ze kon er geen wijs uit worden en ik ook niet. Daarom had ze contact gezocht met de internist in het ziekenhuis en die vond het een goed idee om mij ook te onderzoeken en te kijken of hij er wel wijzer uit kon worden. Dus moest ik dinsdag middag op een hol en draf bloedprikken en de volgende dag naar het ziekenhuis voor onderzoek.
Het duurde allemaal uren, eerst de co-assistent en toen overleg en daarna de internist.
ZUCHT
Ik weet niet wat het is met de mensen die ik tegenwoordig tegen kom. Nu weer een internist die behoorlijk bot reageerde op mijn vragen.  En dat alles, omdat ik vroeg of het tekort aan vitamine D ermee te maken had dat ik al deze klachten had. Hij boog naar voren over het bureau heen en zei," Woon jij in Ethiopië ofzo? Eet jij niet gezond? "
Ik vroeg me af of ik nou gek geworden was, maar de co-assistent had a net zo'n verbaasde blik in zijn ogen.
"Het is weer minder geworden," zei ik tegen hem.
" Dat moet gewoon gesuplementeerd worden. Je moet niet alles geloven wat er op google staat. Ze roepen heel hard maar er is niets wetenschappelijk bewezen," walste hij over me heen. Hij keek me intimiderend aan. Dat voelde echt niet fijn. Ik wist niet hoe ik moest reageren,toch wel een beetje geïntimideerd.
"En anemie? "Hij begon schamper te grijnzen. "Je hb is goed, dus nee dat heb je niet."
"Dat zegt niets," ik schoof hem de resultaten van het bloedprikken over de jaren onder zijn neus," in 2011 had ik ook een goede hb maar te weinig ijzer en ijzersaturatie."
Hij was even van slag.
"Dat kan niet, als je hb goed is is je ijzer ook goed. Bovendien prikken we niet op ijzer maar op ferritine," hij keek me zelfvoldaan aan terwijl ik nog aan het bedenken was wat hier nou gebeurde. Ferritine is ijzer, zou hij denken dat ik dit niet wist?
"Dat was, omdat ik toen te laag B12 had," zei ik nog, om het hem duidelijker te maken.
"Je had helemaal geen te kort," zei hij.
"Ik had wel tekort, de ondergrens is 150," geïrriteerd keek ik hem aan. Zelfs de huisarts gaf het toen aan dat er een tekort was. Wat was dit toch, dat die man zo raar deed tegen mij?
"Waar haal je je info vandaan?" hij werd hoe langer hoe nijdiger.
"Die zoek ik op bij labwaardes, en 150 is de ondergrens geven ze aan," verdorie nu zat ik nog uit te leggen en me te verontschuldigen ook.
"Nou hier is de ondergrens 100 en daar zat jij ruim boven. Ieder lab hanteert zijn eigen waardes," ik hield mijn mond. Deze strijd wou ik helemaal niet. Ik wou gewoon uitleg van dat waar ik vragen over had.
Ondertussen onderzocht hij mijn lijf en concludeerde dat mijn hart waarschijnlijk niet echt goed pompte en hij wou de lever onderzocht hebben. Dat vanwege mijn oedeem in de benen. Dus mag ik de 17e voor foto's en echo, ergens tussendoor naar de cardioloog en de 25ste weer naar de internist. En ondertussen ploffen mijn benen zo'n beetje uit elkaar. Ze zijn erg gevoelig......moet ik straks ook nog aan de steunkousen :(

Het liedje is al oud (1982)
gezongen door Mick Karn. Dat was ooit de bassist van Japan en de eerste die solo ging. Dit was nadat zijn vriendin Yuka Fujii, een fotografe, introk bij David Sylvian, de zanger van Japan. Het is veelal instrumentaal, en erg geïnspireerd door Japan. Dat kun je horen bij het tweede nummer wat ik geplaats heb :)
Enjoy!!!!

♥
(¯`v´¯)
.`•.¸.•´
¸.•´.•´¨) ¸.•¨)
(¸.•´(¸.•´ (¸.•¨¯`* ♥ Fijn Weekend

Zondagse onrust

Agnes Claase Blaset-Timorpark

Al een paar keer van de week werd er op het raam getikt, maar elke keer als ik dan buiten kwam was er niemand. Tot vanavond. De buurvrouw van een paar huizen verder op. Nu liggen we elkaar al niet zo heel erg. Ze maakte Zoon ooit al eens uit voor debiel, mij voor aso en heeft me jaren lang met de nek aangekeken.
"Kun je dat licht ook uitdoen, daar heeft de hond heel erg last van,"beet ze me toe, "is dat nou normaal?"
Overvallen door haar manier van communiceren, antwoordde ik dat ik gewoon licht aan heb. Ik snapte haar agitatie niet.
"Dit is toch niet normaal zo'n fel licht. Wat als iedereen dat nou doet?" ze keek me heel erg kwaad aan. Ik begreep niet echt waar dit nou over ging. Haar dochter stond bij de auto, al net zo geïrriteerd.
"Ik wil dat je dat licht uit doet, die hond kan er niet tegen," zei ze nog harder.
"En als ik u nu zeg dat ik die lamp* met een reden aan heb?" vroeg ik haar.
"Je bent gestoord,"schreeuwde ze me toe.
"Waarom bent u nou zo boos?" vroeg ik haar.
"Ik ben niet boos,"beet ze me toe.
"Nou U komt hier aan de deur en doet gelijk heel erg boos tegen mij."
"Ik wil gewoon dat u het licht uitdoet,"zei ze duidelijk boos," wat zou u er van vinden als iedereen zo'n licht aan zet in het hofje?"
Daar wist ik niet op te antwoorden, het kon me ook niet schelen welk licht een ander aan zet. Ze liet de hond naar voren komen, die gromde wat. Ik keek het beest aan en keek haar weer aan. Altijd bang voor honden geweest maar dit keer niet.
"Daar gaat het nu niet om,"zei ik tegen haar,"wanneer mag ik mijn licht dan wel aan hebben zonder dat de hond er last van heeft?" vroeg ik haar.
"Niet," schreeuwde ze nu helemaal," die hond raakt helemaal overstuur. Hij is nog uren overstuur als ze thuis komt. Waarom heeft u zo'n licht?"
"Omdat ik hem nodig heb, doktersvoorschrift."
"U bent gestoord, dat bestaat niet, u bent gek," was alles wat er uit kwam. Zoon kwam nu ook naar de deur.
"Ja hoor, nou ik ben ook halve dokter(ed:verpleegster dus) en ik heb nog nooit gehoord van een lamp op doktersvoorschrift, wat een onzin." lachte de dochter schamper.
"En toch is het zo," zei ik bedaard. Ik vroeg me echt af waar dit gesprek heen ging.
"Wat moet zij dan, ergens anders parkeren vanwege die lamp?" beet de buurvrouw mij toe.
"Ja bijvoorbeeld,"zei ik.
"Dit is openbare weg, ze mag hier parkeren,"dacht ze slim te zijn.
"Dit is mijn huis, en ik mag licht aan doen, "zei ik. Ze begon weer over de hele buurt die een felle lamp aan zou doen en sleepte er nog wat dingen bij die ik niet volgen kon.
"Ik begrijp niet meer waar het over gaat. Ik vraag u wanneer ik de lamp dan aan kan zetten en nu heeft het ergens anders over,"besloot ik.
"Kom mam, ze snapt er toch niks van, lekker egoïstisch," de dochter stapte in haar auto. De buurvrouw schold me nog een keer uit en ik deed de deur dicht.
Zoon was vreselijk boos, die kon haar wel van alles aan doen. En ik? Ik baal ervan dat ik niet wat gevatter was. Zoveel onbeschoftheid verdient geen medewerking. Excuses zijn wel op hun plaats nu.

O en had ik nog vermeld dat in al dat kabaal, de hond rustig en zonder een krimp te geven in de auto ging liggen? Ik heb de hem niet meer gehoord.
En al die tijd stond mijn licht gewoon nog aan.
.ღ´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ღ *¨*•.¸¸.. ღ *¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.



* UVA/UVB lamp ivm de vitamine D tekort.