even rust

"Handen" van mijn vader en zoonlief en dochterlief op de Intensive Care.

Het was een lege kerst voor ons.
Geen ouders meer om het mee te vieren.
Zoonlief die maar naar pappa was gegaan waardoor ik en dochterlief met zijn tweetjes over waren. Ik had het nog wel overleeft, met een film en warme chocomel op de bank,maar voor dochterlief, die nog immer niets verwerkt heeft van de afgelopen drie jaar, was die stilte bedreigend en erg moeilijk. Ze wilde weg, ergens heen, vriendinnetjes laten komen om te logeren, de dagen overschreeuwen......alles om maar niet stil te hoeven staan bij ons gemis. Om maar niet te hoeven voelen. Om maar te vergeten.Net doen alsof.
Ik ben blij dat we even rust hebben.
Oud en nieuw nog en dan kunnen we weer gewoon verder leven.
___________________________________________

It's been an empty Christmas for us.
No parents to cellebrate it with.
Son went to his dad, daughter and I were alone together. I would have survived with a movie and a hot chocolate on the couch, but for my daughter, who still hasn't mourned over the last three years, the silence was threatning and very difficult. She wanted to go out, having girlfriends to come over, scream the day away....all so she would not have to remember our loss. So she would not have to feel. So she could forget. Just pretending.
I'm glad this part is over now.
Only newyears eve to come...and then we can go on living "peacefully".

Above a picture of mij fathers hand when he stayed at the Intensive care, just waking up from his coma. The other hands are from my son and daughter.

~