Schreef ik vanmiddag nog over mijn wensen, sta ik nu stil bij de verjaardag van mijn moeders sterven. Het klinkt bijna gezellig....maar dat is het niet. Vorig jaar rond deze tijd zat ik naast haar bed op de IC en hield ik haar in mijn armen, terwijl zij wanhopig streed tegen de pijn en de benauwdheid. Had ik net mijn kinderen overgedragen aan mijn vriendin, zij hadden al ongeveer afscheid genomen. Probeerde ik vrede te hebben met het onherroepelijke 'wees' worden. Met het nooit meer samen, nooit meer zij en ik, nooit meer wij, gewoon nooit meer zijn.
Ik heb dus nog 1 grote grote wens: Een retourtje Hemel......of liever zelfs een abonnement. Zou dat kunnen God? Mag ik dan de eerste zijn die heen gaat en weer terug komt? En weer heen gaat en weer terug komt? Elke week bijvoorbeeld? Zodat ik even bij kan kletsen, bij kan knuffen, bij haar kan zijn? Gewoon, omdat ik haar zo mis.
Ik weet wel , het verdriet wordt al minder scherp. En ik ben zelfs dagen gewoon weer ongeveer gelukkig. Ik doe weer dingen voor later, en ik maak weer plannen. Ik kan af en toe best wel weer stralen en ik heb er zelfs soms best wel weer zin in. Ja hoor God, echt wel. Het is gewoon, dat ik niet zo lang wachten wil!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten