Hervonden

Ik droomde dat je de deur voor me open deed toen ik thuis kwam. Jouw thuis, maar de mijne. Ik had je al zo lang niet meer gezien, blijdschap schoot als een golf door me heen en ik omhelsde je, kneep je bijna fijn. Wat was je klein bedacht ik me, wat was je nog steeds een kleine vrouw.Je keek me aan, niet blij, nietszeggend eigenlijk. Je beantwoorde mijn omhelzing ook helemaal niet. Het was avond en donker. En ik besloot niets te zeggen, je was immers dood geweest en ging dat weer. Dus liep ik naar boven, naar mijn slaapkamer in jouw thuis, maar de mijne. De kinderen waren beneden bij Koos, en ik liep naar boven. Het was een onwerkelijke gewaarwording. Het dekbed lag nog precies zoals die morgen, wat rommelig en troeperig. Hij was geel..........
"Dat is raar", dacht ik," nu moet dat dekbed er niet zijn." Ik was immers in het verleden, in jouw thuis, maar dus ook de mijne. Hier hoorde ik helemaal zo op deze manier niet te zijn........

~~~~~~~~~~~~~~~

Al dagen loop ik met het idee om mijn eigen meubeltjes weer neer te zetten. Om de meubels van jou weg te doen. Ze hebben hun doel gediend, ze hebben er twee jaar lang voor gezorgd dat je dichtbij was. Ik kon je niet loslaten, ik wou je niet loslaten. Uit angst dat er dan niets meer over bleef. Maar nu is het dan toch zover. Ik mag weer van mezelf in mijn eigen ruimte staan. Jij mag vrij zijn, ik mag vrij zijn. En het mooie is dat je zo diep in mijn hart genesteld bent, ik kan jou helemaal niet kwijtraken, er blijft alles over. Dag lieve mam, zie je in mijn dromen.

~

Je eigen weg lopen

 spiral hearts by Bibje



De hele week melancholisch geweest. Mooie maar soms ook trieste gesprekken gehad met zoon, veel tranen geplengd. Emoties doorworsteld, lichamelijke gebreken doorstaan, me afgevraagd waarom God mij zo geschapen heeft dat ik niet in staat ben om een gezond, fit en vitaal leven kan lijden.
Het viel me niet mee,
om de tranen van zoon te zien over zijn leven.
Om emoties te voelen waarvan ik dacht dat ik die toch allang had verwerkt.
Om dochter te zien worstelen met de dingen die ik haar niet kan bieden.
Het zette me wel weer even op zijn plek. De ene week denk ik dat ik er helemaal ben, de andere week zak ik helemaal terug in mijn gevoel van 'er nog niet zijn'. Vreselijk vind ik dat. Dat ik steeds weer  en elke keer opnieuw die weg bewandel van bewustwording, alsof ik er niets van geleerd heb.
Totdat ik gisteren in de auto zat met zoon opweg naar dochters school. Zoon vertelde dat hij juist weer naar school was gegaan, omdat oma gezegd had dat dat goed zou zijn voor hem. Hij had het voor haar gedaan, zodat ze trots op hem kon zijn in de hemel. Hij huilde toen hij erachteraan zei dat dit hem alleen maar rampspoed had gebracht.
Toen ging het licht weer aan bij mij......"maar lieverd, dat is nu juist waarom de dingen niet goed gaan,"
zei ik hem. Hij keek me niet begrijpend aan. "Als je iets doet voor een ander en het voelt niet goed dan kan het ook niet goed gaan, dat is niet de weg die God voor jou heeft bedacht"

" Je kunt alleen maar je eigen weg belopen,"

Hij begreep het, en ik ook. Wat een wijsheid floepte daar zo ineens uit mijn mond. Want ook voor mezelf besefte ik ineens weer dat ik ook alleen maar mijn eigen weg kan belopen.  Dat mijn weg en die van mijn kinderen in elkaar overlopen op dit moment maakt nog niet dat ik hoef te verdwalen. Dat alles wat ik ooit bedacht had en wat niet gangbaar was ,dus deed ik het niet,  dat dat juist de weg was die ik belopen moest om volledig in mijn leven te kunnen zijn. En zo bedacht ik tijdens het ritje naar school dat ik de fluisteringen in mijn hart niet meer zal negeren.
~

Flow here I go......

Het komt vast door het zonnetje,
ik ben zo actief, zo in de flow,
gisteren 7 kleine werkjes gemaakt en nu ben ik alweer bezig. Ik kan gewoon niet stoppen, zit barstensvol ideetjes en heb er gewoon zin. Nog steeds in pyjama(nu al voor de derde dag op een rij) freubel ik mij een weg door mijn inspiratie heen. NU is vorige week begonnen en is er nog steeds....voel me vrij en fris en  en en en....
Zie hier het resultaat, ik ga er verder geen woorden meer aan vuil maken ;-)

En nu op de werktafel om vandaag afgemaakt te worden...ik heb er zin in!!!!!!.~

In het moment........

 Soms duurt het even voor het kwartje valt,

dat ik, na zo een lange tijd 'net doen alsof' alles goed gaat, inene merk dat dat nu ook werkelijk zo is. Niet dat er nu zo veel veranderd is hoor, alles is nog ongeveer net zo als eerder. Maar het voelt wel anders.

Komt het door het zonnetje?
Komt het door mijn zelfverkozen eenzaamheid van de afgelopen maanden?

Komt het door het terughalen van mijn zelfbeschikking?

Of gewoon, omdat ik ineens doorheb dat het niet uitmaakt hoe de omstandigheden zijn, NU op dit moment voel ik mij gewoon goed. En dat het leven een aaneenschakeling van NU-en is. Dat TOEN er helemaal niet toe doet in het NU. Dat Later een NU in de toekomst  is. Dat ik dus net zo goed kan toegeven dat NU best oké is. Ja best wel.... de zon schijnt en mijn zoon zit nu gelukkig op de bank, de katjes huppelen in de tuin en nou ja...eigenlijk is het NU dus best heel fijn.

Daar heb ik wel even over gedaan ja......

Niet gewend aan het accepteren dat er een NU is. Niet gewend aan het toegeven dat het leven mooi kan zijn in al zijn lelijkheid. Gewend als ik was en ben aan alles altijd maar bekritiseren en 'im frage' stellen, altijd strijden voor een NU die maar niet komen wou.

 Ik wist  best wel  hoe het allemaal in elkaar zat hoor, ik bedoel maar. IK ben al een aardige tijd op het pad van zelfverwerkelijking (of hoe ze dat ook plachten te noemen)

Toch is weten iets heel anders dan WETEN. Ik vergat het NU in het MOMENT te ontmoeten...

tja...dan kan je dus lang zoeken niet waar?

Zoeken is niet wat ik moest doen....ik moest stil staan.....In stilte stil zijn, schilderen, bidden, mediteren, reflecteren en lezen....dat heb ik gedaan de afgelopen maanden,

om gisteren een vriend uit mijn jeugd tegen te komen,en te kunnen antwoorden met goed,

op zijn vraag hoe het met me is! 

Ik voelde een geluksgevoel door me heen gaan, 

ja en toen WIST ik het........

~