Ik droomde dat je de deur voor me open deed toen ik thuis kwam. Jouw thuis, maar de mijne. Ik had je al zo lang niet meer gezien, blijdschap schoot als een golf door me heen en ik omhelsde je, kneep je bijna fijn. Wat was je klein bedacht ik me, wat was je nog steeds een kleine vrouw.Je keek me aan, niet blij, nietszeggend eigenlijk. Je beantwoorde mijn omhelzing ook helemaal niet. Het was avond en donker. En ik besloot niets te zeggen, je was immers dood geweest en ging dat weer. Dus liep ik naar boven, naar mijn slaapkamer in jouw thuis, maar de mijne. De kinderen waren beneden bij Koos, en ik liep naar boven. Het was een onwerkelijke gewaarwording. Het dekbed lag nog precies zoals die morgen, wat rommelig en troeperig. Hij was geel..........
"Dat is raar", dacht ik," nu moet dat dekbed er niet zijn." Ik was immers in het verleden, in jouw thuis, maar dus ook de mijne. Hier hoorde ik helemaal zo op deze manier niet te zijn........
~~~~~~~~~~~~~~~
Al dagen loop ik met het idee om mijn eigen meubeltjes weer neer te zetten. Om de meubels van jou weg te doen. Ze hebben hun doel gediend, ze hebben er twee jaar lang voor gezorgd dat je dichtbij was. Ik kon je niet loslaten, ik wou je niet loslaten. Uit angst dat er dan niets meer over bleef. Maar nu is het dan toch zover. Ik mag weer van mezelf in mijn eigen ruimte staan. Jij mag vrij zijn, ik mag vrij zijn. En het mooie is dat je zo diep in mijn hart genesteld bent, ik kan jou helemaal niet kwijtraken, er blijft alles over. Dag lieve mam, zie je in mijn dromen.
~
Geen opmerkingen:
Een reactie posten