In het moment........

 Soms duurt het even voor het kwartje valt,

dat ik, na zo een lange tijd 'net doen alsof' alles goed gaat, inene merk dat dat nu ook werkelijk zo is. Niet dat er nu zo veel veranderd is hoor, alles is nog ongeveer net zo als eerder. Maar het voelt wel anders.

Komt het door het zonnetje?
Komt het door mijn zelfverkozen eenzaamheid van de afgelopen maanden?

Komt het door het terughalen van mijn zelfbeschikking?

Of gewoon, omdat ik ineens doorheb dat het niet uitmaakt hoe de omstandigheden zijn, NU op dit moment voel ik mij gewoon goed. En dat het leven een aaneenschakeling van NU-en is. Dat TOEN er helemaal niet toe doet in het NU. Dat Later een NU in de toekomst  is. Dat ik dus net zo goed kan toegeven dat NU best oké is. Ja best wel.... de zon schijnt en mijn zoon zit nu gelukkig op de bank, de katjes huppelen in de tuin en nou ja...eigenlijk is het NU dus best heel fijn.

Daar heb ik wel even over gedaan ja......

Niet gewend aan het accepteren dat er een NU is. Niet gewend aan het toegeven dat het leven mooi kan zijn in al zijn lelijkheid. Gewend als ik was en ben aan alles altijd maar bekritiseren en 'im frage' stellen, altijd strijden voor een NU die maar niet komen wou.

 Ik wist  best wel  hoe het allemaal in elkaar zat hoor, ik bedoel maar. IK ben al een aardige tijd op het pad van zelfverwerkelijking (of hoe ze dat ook plachten te noemen)

Toch is weten iets heel anders dan WETEN. Ik vergat het NU in het MOMENT te ontmoeten...

tja...dan kan je dus lang zoeken niet waar?

Zoeken is niet wat ik moest doen....ik moest stil staan.....In stilte stil zijn, schilderen, bidden, mediteren, reflecteren en lezen....dat heb ik gedaan de afgelopen maanden,

om gisteren een vriend uit mijn jeugd tegen te komen,en te kunnen antwoorden met goed,

op zijn vraag hoe het met me is! 

Ik voelde een geluksgevoel door me heen gaan, 

ja en toen WIST ik het........

~