✿⁀⋱‿❀ ✿⁀ ✿⁀⋱‿❀ Woensdag✿⁀⋱‿❀ ✿⁀⋱‿❀Wandeling ✿⁀⋱‿❀

♥*¨`*•✿¸¸.•¨¯`• 

Daar staat ie dan, mijn droomhuis op mijn droomplek. Wat een lief plekje niet waar, zo met dat witte hekje. Ik stel me zo voor dat ik dan, als dat huis van mij zou zijn, dat hek opendraai en dan dat pad afloop naar de deur. Wat een belofte, wat een weg mag ik dan op lopen zeg.


En wat zou ik daar aantreffen?Zou ik daar mijn inspiratie volledig hervinden en nooit meer kwijtraken?
Zouden wij daar met zijn drietjes eindelijk ontspannen kunnen,in die grote tuin, waar een zee van ruimte is.
Zou ik daar gelukkig zijn?
Zou ik mijn schildersezel in de tuin zetten, en uren schilderen,of picknicken met de kinderen onder de boom in het gras.
Ik kan me zomaar voorstellen dat zoon de boom voor het huis zou adopteren, er zijn plekje in vinden, erin zitten ,klimmen ,hangen, gewoon heel erg ZIJN. En dat dochter daar huppelend paardje speelt, of zelfs droomt van een eigen pony op het gras. Daar is dan zomaar genoeg ruimte voor, ja zelfs voor die grote moestuin en de kippen.

Mijn droomhuis op mijn droomplek.

Ik blijf dromen♥*¨`*•✿¸¸.•¨¯`•

Zou ik.....

Wat als ik zou gaan kijken met de ogen van God naar de wereld,
zou ik dan niet al het moois genieten en het lelijks mooi kijken?
Zou ik dan niet tegen mezelf zeggen dat ik prachtig ben,net als alle anderen prachtige creaties van mijn denken zijn?
Zou ik mezelf dan ontmoeten in elke zonnestraal, regenboog, bloem, ja zelfs in de kleinste korrel zand?
Zou ik mijn grootsheid dan niet nog groter maken, als de druppels water een immense oceaan?
Zou ik stilstaan bij mezelf, en alles wat ik heb geschapen?
Zou ik mij bewust zijn van mijn schepping en mijn kracht en creativiteit daarin?
Zou ik mezelf daarom eren.....

~Wat houd mij tegen om dat te doen ~

Vind ik het eng om dat pad te belopen?

Wil ik afwijzing en veroordeling ontlopen?

Ben ik bang om mijn eigen grootsheid daar aan het einde te ontmoeten?

Wat houdt mij tegen om dat echt vol overtuiging te doen?

 ~

Hope Post-it

Soms heb je iets in je hoofd waar je al schrijvende ontdekt dat het nergens op slaat , maar wat daarvoor nog een briljant idee leek. Kunt u het nog volgen?
Ik ben gisteren de hele avond aan het surfen geweest op het net(wat een verspilling trouwens) op zoek naar voorbeelden voor het vullen van een Hope Chest. Je weet wel, zo'n kist waar een moeder van een meisje alvast voor haar dochter gaat sparen voor haar uitzet en die kist dus gaat vullen met allerhande spulletjes voor de toekomstige huishouding. Soms doet een meisje dit gewoon zelf...dan heeft ze zo haar dromen voor haar toekomst en bereid ze zich voor daarop door een Hope Chest te vullen.
Klinkt mooi he, een Kist vol met Hoop, hoop voor een mooi leven, een kist vol dromen.
Nu bedacht ik mij dat je in zo'n kist dus ook andere zaken kunt stoppen, geen dingen maar spirituele zaken. Dus zocht ik voorbeelden. En begon ik te schrijven.
Tja en toen kwam ik tot de ontdekking dat ik helemaal geen kist voor de toekomst wil vullen.
Ik wil het nu! Ik wil dat wat ik in die kist voor later zou stoppen niet later, maar nu hebben. En nee dan gaat het niet om spulletjes, maar om wensen die ik uit wil laten komen. Ik kan ze op de plank leggen, bij wijze van spreken, of ik kan ze nu uit gaan laten komen.
Dus wordt de "Kist vol Hoop" een bokaal waaruit ik drinken kan. Levend water het allerliefst.
Woorden van bemoediging en hoop.
Woorden van vrede en liefde, vriendelijkheid en compassie.
Deugden die ik wil ontwikkelen, de levensinstelling die ik wil cultiveren.
Zegeningen die ik mezelf toewens.

Dat soort dingen dus.

Daar heb ik geen kist voor nodig, een blokje post-its is eigenlijk ook wel oké. Dan kan ik dat wat ik mezelf toe-wens  opschrijven en ergens opplakken, om het steeds weer opnieuw te lezen.Wel zo makkelijk, niet waar? Dus wat ga ik nu doen vandaag?
Precies....Een blokje post-its kopen!

oja...gisteren is EINDELIJK mijn eerste roos uitgekomen. Het mocht even duren, maar hier is ie dan!

Bruidsluier

Zomaar een vroege maandag morgen, onderweg van school naar huis, moest ik omlopen.....kwam ik langs de flat waar Tante ooit woonde en zag dit wonderschone plaatje. Natuurlijk had ik geen camera bij me, maar ach, ik woon dichtbij. Vandaag ben ik dus even terug geweest.
Is het niet wonderbaarlijk hoe de natuur in een paar weken tijd deze oude kapotte fiets overwoekerde, die de hele winter al tegen dit muurtje stond?
Ik vind het prachtig, deze bruid-gesluierde fiets,
over een paar weken komen de bloemen,
ik hoop dat hij dan nog staat, ga ik dan weer een foto maken............