We gaan niet naar de kermis dit jaar,
het zit er gewoon even niet in. Na alle uit etentjes en andere leukigheidjes moet de kermis maar even een jaartje wachten. Dus zei ik dat vorige week al eens tussen neus en lippen door en gisteren herhaalde ik dat. Dacht dat ze het wel gehoord hadden, dus was niet voorbereid op de storm van kritiek die ik kreeg. Zoon was boos.
Pddnos-er die hij is, zei hij tegen mij, dat ik duidelijker had moeten wezen toen we bij de V&D gingen eten(en de Mac) ,want nu wist hij dat toch niet. Dat dat er aan vast zat. Ik probeerde me er nog een beetje uit te praten.
"Neeee mam, jij zei niet dat als we naar de V&D zouden gaan, dat we dan niet naar de kermis zouden."
"Maar ik heb gezegd dat er dan niets meer mogelijk was omdat het geld op is,"zei ik nog, terwijl ik me bedacht dat dat wel een beetje vaag was voor hem.
"Dat is niet hetzelfde hoor.....en jij zegt altijd dat alles mogelijk is!"
Daar was ie weer,
alles is mogelijk, natuurlijk net op een moment dat dat wat hij wil niet mogelijk is OP DAT MOMENT!
Hoe leg je dat nou uit, dat er verschillende er "is alles mogelijk-en" zijn?
Ik ben er zelf ook een beetje in verstrikt geraakt. Want is alles wel mogelijk?
Hoe moet je dat dan zien?
En moet alles wel mogelijk zijn? ook zoiets waar ik me wel vaker in verstrik......hoe fijn is het eigenlijk dat alles mogelijk is en dat je dan met al die "alles is mogelijk-en" jezelf geen raad meer weet, want het is wel een beetje veel.
En wat is dat alles dan?
Ik weet het even niet meer...
en laat het maar zo.
De volgende keer dat ik dit naar mijn hoofd geslingerd krijg zeg ik gewoon:"Je hebt helemaal gelijk dat alles mogelijk is, maar NU EVEN NIET."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten