Bundeltje gedichten

Daar slapen zij hun eeuwige slaap
 (Michaelskerk Oosterland)

Daarstraks dacht ik aan een bundeltje gedichten van mijn overgrootmoeder wat mijn opoe zo zorgvuldig bewaarde in de linnenkast. ik zou het erven na haar dood. Ik schreef ook gedichten, ze heeft ze allemaal aangehoord en geprezen. Het bundeltje is helaas verloren gegaan in de tijd, het is niet meer…….daar dacht ik aan toen ik net mijn Morning Pages openden. Hoe ik gewoon niet , niet kan schrijven, hoe ik elke dag of zeker wel vaak mijn gedachten op papier moet zetten(om niet te overstromen, want waar laat ik anders alle woorden waar ik vol mee zit?) Dichten doe ik alleen niet zo vaak meer.

Dat bundeltje van mijn overgrootmoeder zwerft door de tijd, gedichten over God, haar diepe religieuze gevoelens, haar basis, haar troost……

Mijn opoe, dat kleine vrouwtje, die zo rechtop stond, zo fier in het leven stond, zo kwiek was, en zo geheel haar eigen mening over de dingen had. De offers die ze bracht, de zorg die ze heel haar leven heeft gedragen voor haar kinderen, met in het bijzonder haar jongste zoon. Dat heeft ze ondanks de vermoeidheid en de zorgen om hem met zoveel liefde gedaan. Zij is daarin mijn voorbeeld, zij is daarin mijn grote voorbeeld. 80 jaar……..ik hoop het op zijn minst te gaan halen, met een grote familieschare, even geliefd en even gewenst, net als mijn opoe. Die zo gemist werd toen ze er niet meer was. Hoe moeilijk heeft mijn vader het er wel niet mee gehad, totdat hij jaren na haar dood echt afscheid nam en de onrust verdween.

Ik ben nog niet zover….ik ben sinds mijn moeder’s bijzetting niet meer bij het graf geweest. Iets houdt mij tegen, ik kan het niet. Ik heb zelfs de steen nog niet gezien die inmiddels allang gegraveerd en wel op het graf ligt. Daar heen gaan betekent haar ontmoeten, en weten dat ze echt, heel echt, heel erg echt, hartstikke dood is. Terwijl ik haar stem nog in mijn hoofd hoor, en haar arm nog om mijn middel voel en ons nog daar zie lopen op weg naar mijn vader’s graf. En nog elke dag het gevoel heb dat ze hier is en ik gewoon best even naar haar toe kan gaan hoor………maar ook dat ik haar nog elke dag spreek, ik weet het zeker, ik bespreek nog alles met haar. Ik weet niet wanneer hoor, want het is altijd iets wat in de sluimering van mijn achterhoofd zit. Maar ik heb het haar verteld, wat ik ook meegemaakt heb. Bepaalde opmerkingen en gewoon verslag van de dingen. Alsof ik bij haar een theetje heb gedaan. Zij is daar altijd bij, op de achtergrond.

Vreemd hoe mensen gewoon zo ineens uit je leven glippen en dan toch voor altijd in je leven blijven. Voor altijd in je hart zitten en voor altijd met je verbonden zijn. Nu niet meer via de voorkant van je hart, waar je ze kan zien. Maar aan de achterkant, waar je ze voelt. Waar je weet dat ze er zijn, maar waar je ze nooit meer kan zien en aanraken en horen zoals je dat ooit hebt gedaan. Daar dacht ik dus allemaal aan, in het ogenblik dat  ik aan het bundeltje gedichten dacht.......

(¯`v´¯) ♥
`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.