Gedachtes vangen

Ik ben al dagen bezig om een blogje te schrijven, begin steeds opnieuw, en steeds gaat het nergens over....

Ik heb last van de herfst, nog net geen tijd om al naar de licht-feesten uit te kijken. Even in niemandsland. In de melancholieke, regenachtige, mistige, dromerige wereld die "all hallows eve" heet. En nu ben ik kalm, en stil....juist nu. Na dagen onrustig en verdrietig geweest te zijn is er nu een rust ingedaald. Ben ik helemaal stil, sprakeloos , woordenloos....Nee niet gedachteloos. Alleen kan ik mijn gedachten nu niet vangen. Zelfs daar is dus stilte. Ze maken geen geluid, ze tollen niet rond, ze wandelen gracieus voorbij. In lange slierten aan een stuk. Gedachtes over wat geweest is, wat nu is en wat komen gaat. De weg is eindeloos en strekt zich uit tot aan de horizon. Ik kan het niet zien, het is nu te mistig. Daar in de verte, daar ligt mijn bestemming.

En zo ben ik eindeloos bezig mooie zinnen te maken en gaat het nog steeds nergens over....
Misschien wil ik ook wel niet dat het ergens over gaat,
wil ik gewoon mijn emoties en gevoelens even niet tonen,
niet in alle openheid,
omdat het nu eenmaal de tijd van het jaar is om naar binnen te keren. De stilte toe te laten, en de winter uiteindelijk zijn werk te laten doen. Door het duister naar het licht komen, en dan van het voorjaar in dat nieuwe, stralende licht te gaan staan. Ja, dat dus.

Nu vang ik toch zomaar mijn gedachten, hoe stil ze ook waren, in mooie zinnen.
(¯`v´¯)
`.*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.