Hoe mooi is dat?

My Sweetheart by Bibje

Gisteren zo’n mooie blog geschreven en nu heb ik zoiets van…..hoe gaan we dat vervolgen? Ik kan wel zo mooi iets zeggen maar hoe nu verder. Hoe maak ik die belofte aan mezelf dan waar? Denk ik teveel? Ben ik teveel er mee bezig? Ja zeker wel :-)
Verwacht ik nu dat ik meteen iets zichtbaars ga waarmaken, waardoor ik mezelf bewijs dat ik op die nieuwe weg aan het wandelen ben? Ja dus......

Ik ruik trouwens een wasgoedluchtje, dat ik niet lekker vind maar wel herken van ooit. Ik weet even niet meer waarvan. Was van voor hier, van voor dood en verderf, van voor dit leven. Kom er nog wel op, en anders maar niet.....

Ik weet het weer,
het is het geurtje uit 1 van de dozen van Ex toen hij bij mij kwam wonen alweer 14 jaar geleden. Dat geurtje was van hem en Haar. Dat geurtje dat ik onaangenaam vond en wat me een onaangenaam gevoel gaf in het niet zeker zijn van zijn liefde voor mij, wat ook klopte ,want hij hield nog van haar……..dat geurtje dus…..blgh….die associaties erbij maken het een vieze geur.
Nu zie ik ook weer de zolder in J'dorp waar die doos jaren heeft gestaan, want hij ruimde nooit iets op. Zoon heeft jaren lang daar nog in rond gerommeld. Ik heb die doos uiteindelijk meegegeven naar de flat toen hij na 5 jaar verhuisde, we lagen in scheiding. Geen fijne herinneringen die zich nu aan mij opdringen nee. Teveel gebeurd en niks meer aan te doen. Nog niet verwerkt? De scherpe kantjes zijn er wel vanaf, ja dat wel.
Goh dat verbaast me wel, niet meer die enorme vermoeidheid voelen en die depri-gedachtes en dat gevoel….dat is weg….dat viel me ook al op toen ik  een paar dagen terug oude foto’s bekeek. Dat gevoel van vermoeidheid en verdriet, dat heb ik niet meer. Dat is eens en voor altijd opgelost. Ik kan nu kijken met warmte, met de ogen van de liefde, met het wezen van de liefde, naar een verleden wat zooo zwaar was.  Daar waar we die liefde met zijn allen wel ooit gedeeld hebben. En waar de kinderen en ik op de puinhopen heel veel liefde hebben gedeeld. Dat is wat ik nu zie en dat is wat overgebleven is.
OOOO daar ben ik zo blij om.
Ik ben waarlijk gegroeid, dat is wel duidelijk. De pijn van deze relatie, de pijn van de scheiding, de pijn van het alleenstaande ouder zijn, die pijn is verdwenen. Opgelost in de tijd. Ze is getransformeerd tot liefde….hoe mooi is dat?

♥(¯`v´¯)
....`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥
 `*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥
`•.¸⁀°♡ ♥

Nieuwe wegen

Donkere Duinen Den Helder

Soms schrijf ik ergens heen en dan loopt de weg dood. Sta ik daar maar en weet het gewoon even niet meer. Moet ik terug maar daar heb ik dan ook geen zin in. Zou ik dan niet beter even kunnen pauzeren?

Dat heb ik nu net dus gedaan, even surfen op het net enzo…. maar ik wil niet terug, niet naar het begin van mijn schrijfsel. Nee, laat ik gewoon eens doen wat ik nooit durfde. Laat ik de weg afgaan, over die heuvel heen lopen en gewoon zien wat ik daar aantref. Ja , laat ik op onderzoek uit gaan, nieuwe wegen ontdekken Wie weet ligt er wel een achter die heuvel, door het bos, in dat grasland. Mooier nog, laat ik nieuwe wegen gaan maken, mijn wegen! Die ik inloop door er steeds weer over heen te gaan, als ze me bevallen, En laat ik mijn horizon verbreden in een hele grote mooie weg. Laat ik over de horizon heen gaan. Ja over die horizon heen……OE is wel eng, wie weet wat me te wachten staat, een of andere griezel uit mijn grootste nachtmerrie?

Waarom denk ik nu juist daaraan? Waarom kom ik op griezels die ik tegen zou ga komen. Ik kan net zo goed de op mooiste plek aankomen die ik ooit heb gezien,Zomerland, je weet maar nooit.. en dan zo op de grens van het veilige en het onbekende zou ik zomaar mijn ouders kunnen treffen daar.

Ik vraag me af hoe ik me dan zou voelen. Zou ik overweldigd door vreugde hen in de armen vallen? Ontroerd zijn als ik ze zie? Of zou alle verdriet en boosheid om hun heengaan mij overvallen en zou ik kwaad zijn. Het is een emotie die ik niet echt nog heb toegelaten. Die boosheid, maar tussen alle verdriet en houden van was ik het wel. Ik was boos, voelde me in de steek gelaten en zat op de puinhopen. Eigenlijk is het ook niet veel anders dan een ordinaire scheiding Je wordt gescheiden, heel bruut, van je geliefden. Zij smeren hem en jij blijft zitten met de zooi, de leegte, het verdriet, de oorverdovende stilte, en de kinderen die total loss zijn. Ik had ze nog zo hard nodig……………

Maar is het wel fair om ze zo hard nodig te hebben? Om zo op ze te steunen? ZUCHT. Het maakt ook niet uit, ik kan niet terug, zou het zelfs niet willen. En nu ga ik van de weg af om nieuwe wegen te vinden of zelfs te maken. Nieuwe plekken om te zijn, nieuw leven. Ik ga dapper zijn, mijn grote griezels in de ogen kijken, hard werken om mijn weg vrij te maken, dat ga ik doen. Begin vandaag met dit voornemen. Vandaag ga ik verder dan de weg waar ik tot nog toe op heb gelopen. Ik was al heel ver gekomen, ik ben ontzettend trots op mij, maar deze weg is nu afgelopen.

Natuurlijk gaat het hier wel om een innerlijk proces, laat daar geen misverstand om zijn. Van binnen ben ik nu aangekomen op het einde van deze weg. Van binnen ben ik dus klaar met dit stuk. Van binnen mag ik dus nu een andere weg ontdekken, eentje die ik zelf ga vormen, waar ik zelf als eerste op ga lopen. Misschien volgen er uiteindelijk meer hoor, je weet maar nooit wat voor rimpel effect het heeft als ik dit ga doen. Maar vooralsnog ben Ik degene die hier loopt. Alleen dus!

Zie ik gelijk allerlei beelden over mijn weg, over hoe ik daar leven schep, hoe ik die weg mooi maak en hoe anderen die weg daarom misschien ook wel willen belopen. Om ervan te genieten en ook om er door verder te komen, hoe het anderen troost om op die weg te zijn, gewoon te zijn. Niet omdat ze van alles moeten doen nee gewoon…gewoon gewoon….je weet wel, zoals het zitten op een open plek in het bos, waar onverwacht een weide is met de mooiste paarse bloemen die je je maar kunt indenken. Die met je ‘praten’ , in de geest natuurlijk, en je wenken voorbij deze wereld te kijken. Zo in de volgende dimensie. Die je uitnodigen de sluier op te lichten en het Stralende Licht achter de dingen te zien. Die weg, die weg ga ik nu voor mezelf maken. En ik ben er opgewonden van, alles tintelt in mijn wezen,want ik ga op ontdekkingstocht. Het is een belofte, die ik in heel mijn wezen voel. Het maakt me nieuwsgierig, ongeduldig, blij en ik wil nu gaan, ja ik wil nu gaan………….
(¯`v´¯)♥
.`·.¸.·´
¸.·´¸.·´¨) ¸.·*..
(♥ ¸.·´ (¸.♥ ·´ .¸.♥

.´♥ Silte ¸.♥´´¯`♥•.¸¸.♫´¯`•.¸¸.´♥‿♥

Gebed/Prayer by Bibje 2004

Dochter’s wekker gaat af, al een kwartier(!!!) en buiten staat een radio aan. Vogeltjes hoor je op de achtergrond van de geluiden. Mijn adem piept en ik heb een piep in mijn oren, alles is toch al gefilterd door mijn tinitus. Vet irritant. Ik wordt er nerveus van....

Zou dat het wezen, dat ik door mijn eigen herrie in mijn hoofd, zo slecht tegen de herrie van anderen kan? Ik merk nml dat veel geluiden van verschillende bronnen maken dat ik overvoerd raak en niks meer hoor dan alleen maar herrie. Kids in de kamer kletsen/schreeuwerig praten/lachen--> tv niet meer verstaanbaar, buiten herrie --> binnen niks meer rustig, alsof ik overvoerd raak en niet meer kan schiften. Komt dat door het ouder worden of zit ik gewoon aan mijn taks? Heb ik in mijn leven gewoon meer dan genoeg herrie gehoord en is het nu tijd voor stilte en reflectie en overdenkingen en voor , nou ja, voor stilte dus…..
en dan bedoel ik dus geen stille stilte, nee ik bedoel geen doodse stilte. Ik bedoel de stilte van geen mechanisch geluid, en de stilte van geen radio of tv of geschreeuw van gestreste mensen en gillende kinderen, of geklos en geratel over de straat, autogeluiden, brommergeluiden, werk-eluid, klappende deuren, stampende voeten op de trap en tikkende hakjes op het parket. Natuur geluiden mogen best hoor. Alhoewel ik liever niet de overheersende geluiden van brullende dieren, watervallen, donder en onweer en harde wind en kletterende regen hoor……

Dan liever het geluid van de vroege morgen, met het gezang van net ontwakende vogels en de zon, die op de nog vochtige aarde zijn eerste tere stralen schijnt. Het geluid van de eindigende zomer, de bijna herfst, ja zelfs het geluid van de heldere winterdag. Of wat dacht je van het geluid van de tere lente, zacht, strelend, nieuw en pas geboren. Maar ook het volle geluid van de zomer, overvloedig en rijk en vol leven. Die geluiden dus……….en mogen daar de geuren dan ook bij?
Jaaaaa, meer heb ik niet nodig hoor….nou ja een schommelbank aan een boom zou ook wel leuk zijn. Kan ik daarop gaan liggen schommelen en genieten. Het kan zo simpel zijn ;-) Genieten dus, met elke vezel in mijn lijf, van deze dag, van deze vakantie, van dit leven, van alles wat God mij heeft gegeven. En vreugde zal in mijn hart nestelen, liefde gedijen, schoonheid zich openbaren en vriendelijkheid ontstaan. Of zoiets:-)
Dus wens ik eenieder vandaag een liefdevolle, vriendelijke en vooral rustige dag toe!
(¯`v´¯)♥
.`·.¸.·´
¸.·´¸.·´¨) ¸.·*..
(♥ ¸.·´ (¸.♥ ·´ .¸.♥ xxx

Het gevoel dat.......

Love 3 is for sale: mail

Precies 6:00 uur, hoe kien ik het zo uit zeg. Ik ben al eventjes wakker, een heel uur om precies te zijn. Werd wakker van de dorst en moest ook vreselijk plassen. Nu een uurtje later zit ik hier. Ik heb net gemediteerd, wat is dat toch een heerlijk begin van de dag. Zo’n vrij gevoel. Dat neem ik toch maar mooi mee, want het lijf wil verder niet zo erg. Ik piep nu alweer een hele lange tijd. Het wil maar niet echt over gaan. Er is zoveel fijnstof in de lucht de laatste tijd; zwembad in aanbouw, koophuisbewoners die en masse hun voegen aan het vervangen zijn, de hele winter en voorjaar het werken aan de Middenweg, de Rivierenbuurt waar ze al maanden bezig zijn met de straten/bruggen/perken. Niet echt bevorderlijk voor de luchtwegen. En juist nu het vakantie is, is het extra irritant dat de mensen zo bezig gaan met hun huizen….schilderen, voegen uitslijpen, impregneren van muren…….

Ook ben ik een beetje veel klem komen te zitten. Het wordt tijd dat ik weer tijd ruimte en energie voor mezelf op eis. En  meditatie/stille tijd gaat me daarin helpen kracht te krijgen. Ik vind het heerlijk, en dat had ik in de eerste instantie niet gedacht. Ik werd er een beetje kriegel van, dat het boek wat ik nu lees over meditatie ging. Dat ik echt aan de slag moest. Meditatie dat is iets, wat ik ooit geprobeerd heb en wat toen niet lukte en dus wou ik eigenlijk nu niet eens beginnen. Maar jeeee, wat is dat heerlijk, dat gevoel van vrij zijn, dat gevoel van vliegen, al is het maar een kwartiertje. Dat gevoel wat ik vroeger ook wel eens in de trein had als ik dan geheel in mijn eigen wereld wegzweefde, wanneer ik door het raam naar buiten keek. Dat gevoel van eenwording met alles buiten, dat ik het gras werd en de bomen en de lucht. Op de een of andere manier was ik er ook niet eerder klaar voor. Nu ik overga naar een andere levensfase, want zo voelt het wel, ik ben aan het overvliegen…..

Soms jaagt me dat schrik aan, het gevoel dat ik nu echt niet meer terug kan, alsof dat ooit kon, maar als je echt jong bent dan voelt dat wel zo. Nu moet ik wel verder en aan dat verder gaan zit een eindigheid waar ik nog lang niet klaar voor ben. Zeker nu ik het einde van mijn ouders gezien heb. Zij waren er zo niet op voorbereid, zo nooit voor klaar geweest en zo heel erg nooit echt mee bezig geweest. Nooit diep gegaan….en dan ineens moesten ze wel. Zo in het diepe gegooid. En wat zullen ze aangenaam verrast zijn door wat er op hun stond te wachten zeg. Ja dat geloof ik echt, zoveel liefde uitstrooien maakt dat je liefde tegenkomt waar je ook heen gaat.
Het staat klaar als een zachte deken om je te omhullen en te koesteren, op elk moeilijk en ook elk mooi moment in je leven. Die les heb ik wel geleerd nadat ik met de kinderen alleen achter bleef.

Het leven is mooi,
 in al zijn bitterheid is het leven zelfs nog mooi,
blijven bloemen bloeien en bomen groeien en gaat de zon op en valt de regen neer, worden baby's geboren, houden mensen van elkaar. Alles is liefde, zolang ik dat maar wil zien. Liefde……zolang ik het maar wil toelaten en uitleven en doorgeven en koesteren en in mijn handen houden en ontvangen......

♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿ ♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿ ♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿