Nieuwe wegen

Donkere Duinen Den Helder

Soms schrijf ik ergens heen en dan loopt de weg dood. Sta ik daar maar en weet het gewoon even niet meer. Moet ik terug maar daar heb ik dan ook geen zin in. Zou ik dan niet beter even kunnen pauzeren?

Dat heb ik nu net dus gedaan, even surfen op het net enzo…. maar ik wil niet terug, niet naar het begin van mijn schrijfsel. Nee, laat ik gewoon eens doen wat ik nooit durfde. Laat ik de weg afgaan, over die heuvel heen lopen en gewoon zien wat ik daar aantref. Ja , laat ik op onderzoek uit gaan, nieuwe wegen ontdekken Wie weet ligt er wel een achter die heuvel, door het bos, in dat grasland. Mooier nog, laat ik nieuwe wegen gaan maken, mijn wegen! Die ik inloop door er steeds weer over heen te gaan, als ze me bevallen, En laat ik mijn horizon verbreden in een hele grote mooie weg. Laat ik over de horizon heen gaan. Ja over die horizon heen……OE is wel eng, wie weet wat me te wachten staat, een of andere griezel uit mijn grootste nachtmerrie?

Waarom denk ik nu juist daaraan? Waarom kom ik op griezels die ik tegen zou ga komen. Ik kan net zo goed de op mooiste plek aankomen die ik ooit heb gezien,Zomerland, je weet maar nooit.. en dan zo op de grens van het veilige en het onbekende zou ik zomaar mijn ouders kunnen treffen daar.

Ik vraag me af hoe ik me dan zou voelen. Zou ik overweldigd door vreugde hen in de armen vallen? Ontroerd zijn als ik ze zie? Of zou alle verdriet en boosheid om hun heengaan mij overvallen en zou ik kwaad zijn. Het is een emotie die ik niet echt nog heb toegelaten. Die boosheid, maar tussen alle verdriet en houden van was ik het wel. Ik was boos, voelde me in de steek gelaten en zat op de puinhopen. Eigenlijk is het ook niet veel anders dan een ordinaire scheiding Je wordt gescheiden, heel bruut, van je geliefden. Zij smeren hem en jij blijft zitten met de zooi, de leegte, het verdriet, de oorverdovende stilte, en de kinderen die total loss zijn. Ik had ze nog zo hard nodig……………

Maar is het wel fair om ze zo hard nodig te hebben? Om zo op ze te steunen? ZUCHT. Het maakt ook niet uit, ik kan niet terug, zou het zelfs niet willen. En nu ga ik van de weg af om nieuwe wegen te vinden of zelfs te maken. Nieuwe plekken om te zijn, nieuw leven. Ik ga dapper zijn, mijn grote griezels in de ogen kijken, hard werken om mijn weg vrij te maken, dat ga ik doen. Begin vandaag met dit voornemen. Vandaag ga ik verder dan de weg waar ik tot nog toe op heb gelopen. Ik was al heel ver gekomen, ik ben ontzettend trots op mij, maar deze weg is nu afgelopen.

Natuurlijk gaat het hier wel om een innerlijk proces, laat daar geen misverstand om zijn. Van binnen ben ik nu aangekomen op het einde van deze weg. Van binnen ben ik dus klaar met dit stuk. Van binnen mag ik dus nu een andere weg ontdekken, eentje die ik zelf ga vormen, waar ik zelf als eerste op ga lopen. Misschien volgen er uiteindelijk meer hoor, je weet maar nooit wat voor rimpel effect het heeft als ik dit ga doen. Maar vooralsnog ben Ik degene die hier loopt. Alleen dus!

Zie ik gelijk allerlei beelden over mijn weg, over hoe ik daar leven schep, hoe ik die weg mooi maak en hoe anderen die weg daarom misschien ook wel willen belopen. Om ervan te genieten en ook om er door verder te komen, hoe het anderen troost om op die weg te zijn, gewoon te zijn. Niet omdat ze van alles moeten doen nee gewoon…gewoon gewoon….je weet wel, zoals het zitten op een open plek in het bos, waar onverwacht een weide is met de mooiste paarse bloemen die je je maar kunt indenken. Die met je ‘praten’ , in de geest natuurlijk, en je wenken voorbij deze wereld te kijken. Zo in de volgende dimensie. Die je uitnodigen de sluier op te lichten en het Stralende Licht achter de dingen te zien. Die weg, die weg ga ik nu voor mezelf maken. En ik ben er opgewonden van, alles tintelt in mijn wezen,want ik ga op ontdekkingstocht. Het is een belofte, die ik in heel mijn wezen voel. Het maakt me nieuwsgierig, ongeduldig, blij en ik wil nu gaan, ja ik wil nu gaan………….
(¯`v´¯)♥
.`·.¸.·´
¸.·´¸.·´¨) ¸.·*..
(♥ ¸.·´ (¸.♥ ·´ .¸.♥