Hoe mooi is dat?

My Sweetheart by Bibje

Gisteren zo’n mooie blog geschreven en nu heb ik zoiets van…..hoe gaan we dat vervolgen? Ik kan wel zo mooi iets zeggen maar hoe nu verder. Hoe maak ik die belofte aan mezelf dan waar? Denk ik teveel? Ben ik teveel er mee bezig? Ja zeker wel :-)
Verwacht ik nu dat ik meteen iets zichtbaars ga waarmaken, waardoor ik mezelf bewijs dat ik op die nieuwe weg aan het wandelen ben? Ja dus......

Ik ruik trouwens een wasgoedluchtje, dat ik niet lekker vind maar wel herken van ooit. Ik weet even niet meer waarvan. Was van voor hier, van voor dood en verderf, van voor dit leven. Kom er nog wel op, en anders maar niet.....

Ik weet het weer,
het is het geurtje uit 1 van de dozen van Ex toen hij bij mij kwam wonen alweer 14 jaar geleden. Dat geurtje was van hem en Haar. Dat geurtje dat ik onaangenaam vond en wat me een onaangenaam gevoel gaf in het niet zeker zijn van zijn liefde voor mij, wat ook klopte ,want hij hield nog van haar……..dat geurtje dus…..blgh….die associaties erbij maken het een vieze geur.
Nu zie ik ook weer de zolder in J'dorp waar die doos jaren heeft gestaan, want hij ruimde nooit iets op. Zoon heeft jaren lang daar nog in rond gerommeld. Ik heb die doos uiteindelijk meegegeven naar de flat toen hij na 5 jaar verhuisde, we lagen in scheiding. Geen fijne herinneringen die zich nu aan mij opdringen nee. Teveel gebeurd en niks meer aan te doen. Nog niet verwerkt? De scherpe kantjes zijn er wel vanaf, ja dat wel.
Goh dat verbaast me wel, niet meer die enorme vermoeidheid voelen en die depri-gedachtes en dat gevoel….dat is weg….dat viel me ook al op toen ik  een paar dagen terug oude foto’s bekeek. Dat gevoel van vermoeidheid en verdriet, dat heb ik niet meer. Dat is eens en voor altijd opgelost. Ik kan nu kijken met warmte, met de ogen van de liefde, met het wezen van de liefde, naar een verleden wat zooo zwaar was.  Daar waar we die liefde met zijn allen wel ooit gedeeld hebben. En waar de kinderen en ik op de puinhopen heel veel liefde hebben gedeeld. Dat is wat ik nu zie en dat is wat overgebleven is.
OOOO daar ben ik zo blij om.
Ik ben waarlijk gegroeid, dat is wel duidelijk. De pijn van deze relatie, de pijn van de scheiding, de pijn van het alleenstaande ouder zijn, die pijn is verdwenen. Opgelost in de tijd. Ze is getransformeerd tot liefde….hoe mooi is dat?

♥(¯`v´¯)
....`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥
 `*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥
`•.¸⁀°♡ ♥