 |
Precies 6:00 uur, hoe kien ik het zo uit zeg. Ik ben al eventjes wakker, een heel uur om precies te zijn. Werd wakker van de dorst en moest ook vreselijk plassen. Nu een uurtje later zit ik hier. Ik heb net gemediteerd, wat is dat toch een heerlijk begin van de dag. Zo’n vrij gevoel. Dat neem ik toch maar mooi mee, want het lijf wil verder niet zo erg. Ik piep nu alweer een hele lange tijd. Het wil maar niet echt over gaan. Er is zoveel fijnstof in de lucht de laatste tijd; zwembad in aanbouw, koophuisbewoners die en masse hun voegen aan het vervangen zijn, de hele winter en voorjaar het werken aan de Middenweg, de Rivierenbuurt waar ze al maanden bezig zijn met de straten/bruggen/perken. Niet echt bevorderlijk voor de luchtwegen. En juist nu het vakantie is, is het extra irritant dat de mensen zo bezig gaan met hun huizen….schilderen, voegen uitslijpen, impregneren van muren…….
Ook ben ik een beetje veel klem komen te zitten. Het wordt tijd dat ik weer tijd ruimte en energie voor mezelf op eis. En meditatie/stille tijd gaat me daarin helpen kracht te krijgen. Ik vind het heerlijk, en dat had ik in de eerste instantie niet gedacht. Ik werd er een beetje kriegel van, dat het boek wat ik nu lees over meditatie ging. Dat ik echt aan de slag moest. Meditatie dat is iets, wat ik ooit geprobeerd heb en wat toen niet lukte en dus wou ik eigenlijk nu niet eens beginnen. Maar jeeee, wat is dat heerlijk, dat gevoel van vrij zijn, dat gevoel van vliegen, al is het maar een kwartiertje. Dat gevoel wat ik vroeger ook wel eens in de trein had als ik dan geheel in mijn eigen wereld wegzweefde, wanneer ik door het raam naar buiten keek. Dat gevoel van eenwording met alles buiten, dat ik het gras werd en de bomen en de lucht. Op de een of andere manier was ik er ook niet eerder klaar voor. Nu ik overga naar een andere levensfase, want zo voelt het wel, ik ben aan het overvliegen…..
Soms jaagt me dat schrik aan, het gevoel dat ik nu echt niet meer terug kan, alsof dat ooit kon, maar als je echt jong bent dan voelt dat wel zo. Nu moet ik wel verder en aan dat verder gaan zit een eindigheid waar ik nog lang niet klaar voor ben. Zeker nu ik het einde van mijn ouders gezien heb. Zij waren er zo niet op voorbereid, zo nooit voor klaar geweest en zo heel erg nooit echt mee bezig geweest. Nooit diep gegaan….en dan ineens moesten ze wel. Zo in het diepe gegooid. En wat zullen ze aangenaam verrast zijn door wat er op hun stond te wachten zeg. Ja dat geloof ik echt, zoveel liefde uitstrooien maakt dat je liefde tegenkomt waar je ook heen gaat.
Het staat klaar als een zachte deken om je te omhullen en te koesteren, op elk moeilijk en ook elk mooi moment in je leven. Die les heb ik wel geleerd nadat ik met de kinderen alleen achter bleef.
Het leven is mooi,
in al zijn bitterheid is het leven zelfs nog mooi,
blijven bloemen bloeien en bomen groeien en gaat de zon op en valt de regen neer, worden baby's geboren, houden mensen van elkaar. Alles is liefde, zolang ik dat maar wil zien. Liefde……zolang ik het maar wil toelaten en uitleven en doorgeven en koesteren en in mijn handen houden en ontvangen......
♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿ ♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿ ♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿
Geen opmerkingen:
Een reactie posten