dinsdag 30 oktober 2012

Gedachtes vangen




Ik ben al dagen bezig om een blogje te schrijven, begin steeds opnieuw, en steeds gaat het nergens over....

Ik heb last van de herfst, nog net geen tijd om al naar de licht-feesten uit te kijken. Even in niemandsland. In de melancholieke, regenachtige, mistige, dromerige wereld die "all hallows eve" heet. En nu ben ik kalm, en stil....juist nu. Na dagen onrustig en verdrietig geweest te zijn is er nu een rust ingedaald. Ben ik helemaal stil, sprakeloos , woordenloos....Nee niet gedachteloos. Alleen kan ik mijn gedachten nu niet vangen. Zelfs daar is dus stilte. Ze maken geen geluid, ze tollen niet rond, ze wandelen gracieus voorbij. In lange slierten aan een stuk. Gedachtes over wat geweest is, wat nu is en wat komen gaat. De weg is eindeloos en strekt zich uit tot aan de horizon. Ik kan het niet zien, het is nu te mistig. Daar in de verte, daar ligt mijn bestemming.

En zo ben ik eindeloos bezig mooie zinnen te maken en gaat het nog steeds nergens over....
Misschien wil ik ook wel niet dat het ergens over gaat,
wil ik gewoon mijn emoties en gevoelens even niet tonen,
niet in alle openheid,
omdat het nu eenmaal de tijd van het jaar is om naar binnen te keren. De stilte toe te laten, en de winter uiteindelijk zijn werk te laten doen. Door het duister naar het licht komen, en dan van het voorjaar in dat nieuwe, stralende licht te gaan staan. Ja, dat dus.

Nu vang ik toch zomaar mijn gedachten, hoe stil ze ook waren, in mooie zinnen.
(¯`v´¯)
`.*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.

vrijdag 26 oktober 2012

Dode bladeren........

De geur van dode bladeren, vooral die van de populier.....
Met die geur in mijn neus fietste ik vanmorgen naar de kringloop. En door de dode bladeren ging ik weer op mijn weg terug. Ze ruiken zoetig, ze ruiken naar 11 november, en naar de steeg naast ons huizenblok. En ze ruiken naar s'morgens vroeg naar school lopen, door die bladeren. In de waterkou op het schoolplein wachten om vervolgens lekker in het warme lokaal aan tafel te mogen schuiven. Terwijl het buiten nog schemerig is....
Dat was de tijd van het jaar waarop ik genoot van het naar school gaan. De tijd van lampionnen maken, voorbereiden op Sinterklaas, veel knutselen en tekenen, en dan op weg naar kerstmis.....dan werd er veel voorgelezen en op de een of andere manier werden zelfs de drukste jongetjes van de klas ingetogener. Het was de tijd om naar binnen te keren, te dromen, rustig aan te doen, een nestje te bouwen in je slaapkamer, lekker vaak in het donker zitten met kaarsjes aan, als het mocht van mijn moeder......

Al die herinneringen floepten in mijn gedachten toen ik zo aan het fietsen was. Ook die ene, dat ik na 25 jaar afwezig te zijn geweest op mijn lagere school ineens de kast ontdekte waar nog altijd die ronde bruin/geel/oranje cirkels op zaten die de juf ooit erop geplakte had toen we bij haar in de klas zaten....in 1973.....grappig hoe je toch de kleinste dingen onthoudt.

(¯`v´¯)
..*.¸.*.
.´´¯`•.¸° .¸¸.•´¯`••´¯`•.¸¸.

maandag 22 oktober 2012

Schilderkriebels





 
Ineens was het dan zover gisteren, ik kreeg de schilderkriebels. Zo heftig dat ik de kwast wel ter hand moest nemen. Ik heb een oud doekje van dochter gebruikt om de kriebels op uit te leven, en dit is het resultaat.......

Zwaar geïnspireerd door de impressionisten, dat is natuurlijk wel te zien. Geen kwast heb ik aangeraakt, alleen sponsjes en de tuutjes van de verfpotten. Ja voor een eerste keertje weer, ben ik best wel tevreden. Dat smaakt zelfs naar meer, dus  ga ik op zoek naar doeken in huis om verder te experimenteren. Ik blijf het bij de kleurige werken houden, ik kan het niet helpen hoor. Steeds als ik ingetogen wil werken krijg ik de onbedwingbare drang om kleur, veel kleur te gaan gebruiken. Maakt niet uit wat voor jaargetijde het is, de lente en zomer spatten nog steeds van mijn doeken af. Hoe ik me ook voel, het blijft een vrolijke boel zal ik maar zeggen. En gelukkig maar.


(¯`v´¯) ♥
`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡

donderdag 11 oktober 2012

Bundeltje gedichten

Daar slapen zij hun eeuwige slaap
 (Michaelskerk Oosterland)



Daarstraks dacht ik aan een bundeltje gedichten van mijn overgrootmoeder wat mijn opoe zo zorgvuldig bewaarde in de linnenkast. ik zou het erven na haar dood. Ik schreef ook gedichten, ze heeft ze allemaal aangehoord en geprezen. Het bundeltje is helaas verloren gegaan in de tijd, het is niet meer…….daar dacht ik aan toen ik net mijn Morning Pages openden. Hoe ik gewoon niet , niet kan schrijven, hoe ik elke dag of zeker wel vaak mijn gedachten op papier moet zetten(om niet te overstromen, want waar laat ik anders alle woorden waar ik vol mee zit?) Dichten doe ik alleen niet zo vaak meer.

Dat bundeltje van mijn overgrootmoeder zwerft door de tijd, gedichten over God, haar diepe religieuze gevoelens, haar basis, haar troost……

Mijn opoe, dat kleine vrouwtje, die zo rechtop stond, zo fier in het leven stond, zo kwiek was, en zo geheel haar eigen mening over de dingen had. De offers die ze bracht, de zorg die ze heel haar leven heeft gedragen voor haar kinderen, met in het bijzonder haar jongste zoon. Dat heeft ze ondanks de vermoeidheid en de zorgen om hem met zoveel liefde gedaan. Zij is daarin mijn voorbeeld, zij is daarin mijn grote voorbeeld. 80 jaar……..ik hoop het op zijn minst te gaan halen, met een grote familieschare, even geliefd en even gewenst, net als mijn opoe. Die zo gemist werd toen ze er niet meer was. Hoe moeilijk heeft mijn vader het er wel niet mee gehad, totdat hij jaren na haar dood echt afscheid nam en de onrust verdween.

Ik ben nog niet zover….ik ben sinds mijn moeder’s bijzetting niet meer bij het graf geweest. Iets houdt mij tegen, ik kan het niet. Ik heb zelfs de steen nog niet gezien die inmiddels allang gegraveerd en wel op het graf ligt. Daar heen gaan betekent haar ontmoeten, en weten dat ze echt, heel echt, heel erg echt, hartstikke dood is. Terwijl ik haar stem nog in mijn hoofd hoor, en haar arm nog om mijn middel voel en ons nog daar zie lopen op weg naar mijn vader’s graf. En nog elke dag het gevoel heb dat ze hier is en ik gewoon best even naar haar toe kan gaan hoor………maar ook dat ik haar nog elke dag spreek, ik weet het zeker, ik bespreek nog alles met haar. Ik weet niet wanneer hoor, want het is altijd iets wat in de sluimering van mijn achterhoofd zit. Maar ik heb het haar verteld, wat ik ook meegemaakt heb. Bepaalde opmerkingen en gewoon verslag van de dingen. Alsof ik bij haar een theetje heb gedaan. Zij is daar altijd bij, op de achtergrond.

Vreemd hoe mensen gewoon zo ineens uit je leven glippen en dan toch voor altijd in je leven blijven. Voor altijd in je hart zitten en voor altijd met je verbonden zijn. Nu niet meer via de voorkant van je hart, waar je ze kan zien. Maar aan de achterkant, waar je ze voelt. Waar je weet dat ze er zijn, maar waar je ze nooit meer kan zien en aanraken en horen zoals je dat ooit hebt gedaan. Daar dacht ik dus allemaal aan, in het ogenblik dat  ik aan het bundeltje gedichten dacht.......

(¯`v´¯)
`*.¸.*.
.´´¯`•.¸° .¸¸.•´¯`••´¯`•.¸¸.
 

maandag 8 oktober 2012

Goed idee





De kat lag hier te slapen, hij maakte me natuurlijk eerst wakker en toen ik niet meteen opstond vleide hij zich tegen me aan. Net als vroeger met Solly en Lo, gezellig in bed. Ik mis die tijd best wel hoor, ook dat ik dan lekker naar mijn ouders kon en daar even theetje ging halen. Ik heb nu helemaal geen plekje meer waar ik even snel een theetje kan drinken, dat theetjes tijdperk is even heel erg voorbij.

Ik moet op zoek naar een nieuw theemoment, maar kom er niet echt erg aan toe met alle dingen die ik de afgelopen jaren te verstouwen heb gehad en de stempel, die hij op ons gezin heeft gedrukt. Ik moet mezelf er steeds maar aan blijven herinneren dat het zijn schuld niet is maar ik ben moe, zo moe van al die negativiteit. Zo moe van die onrust, van die drukte en boosheid. Moe van het wachten en moe van de tegenwerking van.......(nee niet zoon!)  Zo moe van niet de ruimte voor mezelf hebben. Nou ja dat dus…..Ik ben niet lief genoeg voor mezelf en steeds maar bezig met van alles behalve waar ik echt gelukkig van word. Ik laat me zo afleiden, ik laat me zo verstrooien, en dat moet gewoon eens over zijn. Ik ben belangrijk, ik ben de lijm van dit gezin en het middelpunt van mijn leven. Bovendien ben ik de enige die mijzelf gelukkig kan maken, de enige, en dat vergeet ik nog wel eens.

Dus wat ga ik doen vandaag?

Dat is nog eens een goede vraag aan mezelf ;-)

Beetje genieten van de herfst lijkt me wel een goede optie!

Maar eerst geef ik zoon een dikke kus, dochter een hele stevige knuffel, dan maak ik lekkere chocoladecake, en gaan we die met een mok warme chocomel opslurpen in de tuin tussen de hersftblaadjes. Jaaaaaaahhhhhhhh

Goed idee Bibje!

(¯`v´¯) ♥
`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx



 

vrijdag 5 oktober 2012

mooier dan de prachtigste bloem♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿



Het waait hard, alweer, en ik baal van het weekend dat komen gaat. Twee krantenwijken, scouting, paardrijden, boodschappen en een logeetje. En alles wat ik wil is rust en stilte en uitslapen, jaaaaaaa vooral uitslapen. Mijn gedachten vliegen alle kanten uit nu, van boosheid naar irritatie en balen, ooo ik baal zo........en daar gaat mijn humeur, op de vleugels van de wind......wat is dat toch, ik laat me weer meevoeren door mijn gedachtes, neeee niet doen, laat los, kijk ernaar.
Dat is lekker makkelijk Bibje, je hebt lekker praten, denk ik nu. Tja wat kan ik nu doen, mezelf helemaal depri denken of even stil gaan staan?

 He, ineens gaat de storm liggen in mijn hoofd. En om mij heen hangt nu een stilte, eindelijk.  Ik ben er weer, in dat punt van vrede en evenwicht. Het maakt niet uit wat ik denk, het doet er niet toe. Ik ben aangekomen. En elke keer opnieuw zal ik dat doen. Elke keer opnieuw zal ik teruggaan naar die stille plek in mijn hoofd , hart, ziel, God...
Voor eeuwig
is altijd dat ene moment
dat stipje
dat punt
voor eeuwig
ben ik alles
en iedereen
ben ik het gras, de bomen, de wind, het water
vloei ik met alles samen
besta ik volledig
in dat moment ♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿ ♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿ ♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿

 En dan zegt zoon precies op dat moment "jij bent mooier dan de prachtigste bloem, mam" , mijn weekend gaat wel lukken denk ik zomaar :)