Stormpje

Het waait ja....best hard ja...maar dikke storm zoals laatst...nah niet echt. Hoewel het fietsen tegen de wind in niet te doen was voor mij zag ik wel wat diehards gaan hoor. Zelfs die ene oude meneer fietste nog. Echt stoer! Ik ben heen gaan lopen met de fiets aan de hand. En dat was al een hele klus. Maar ik ben aangekomen. En terug had ik de wind in de rug dus dat was appeltje eitje. Ik was het vanmiddag ineens ook zo vreselijk zat om binnen te zitten dat ik de jas aangetrokken heb en op weg ben gegaan. Was eerst wel even slikken hoor maar ja, de boodschappen moesten gedaan en binnenzitten begon te kriebelen. Na al die onrust moest ik er gewoon uit. En eigenlijk had ik (als het lijf eens een beetje had willen meewerken) in de tuin willen werken. Het pad afmaken. Slepen met de tegels. Me in het zweet werken lekker in de aarde wroeten. Lijkt me zo heerlijk om dat weer eens te kunnen doen.
Nou ja...komt wel weer.
Na gedane arbeid (!) en avondeten heb ik hier met dochter in de kamer gezeten tot het donker was. Lichten nog uit. Geen tv op de achtergrond, zij de oortjes in en ik wat sukkelig dromen op de bank. Dat zit zo vredig....de gordijnen nog open en dan zo in het donker. Het heeft iets magisch. Mijn vader zat vroeger ook altijd in het donker. Dan kon hij niet slapen en kwam hij naar beneden voor een bakje koffie en een peukje. Zo zat hij dan uren wat te zitten. Als ik dan om 6 uur beneden kwam zag je achter in de kamer dat rode puntje gloeien van zijn sjekkie. "Dag matje"zei hij dan...snifte wat kuchelde wat....geluiden die ik nooit meer vergeet. En die stem...die zware sonore stem. Er zijn niet veel mannen met zo'n stem. Een hele tijd geleden werd ik eens opgebeld door een man van telfort i.v.m. haperende internetverbindingen en hij had zo'n stem! Ik was helemaal van slag de eerste paar minuten........kan je het je voorstellen?
Afijn, de reden dat ik nog niet ben blijven hangen aan een nieuwe man is vast, omdat er amper een man met echte zware stem vrij is haha.
Nee grapje.
Ik heb geen idee waarom het is zoals het is. Moet ik maar niet teveel bij stilstaan. Het leven is te kostbaar om alles wat ik niet heb aandacht te gaan geven. Dus daarom nu een klein lijstje waar ik dankbaar voor ben:)
*mijn creativiteit
*mijn kracht om door te gaan
*mijn fantasie om het leven te kleuren in de kleuren die ik mooi vind!
*mijn prachtige kinderen die mij steeds weer spiegelen zodat ik mezelf blijf ontwikkelen *alle liefde die ik steeds weer ontmoet
*en ook mijn enorme gevoeligheid, die maakt dat ik alles intens beleef
Ook het horen van dit nummer!
Volgens mij heb ik deze al eens gepost, en heb ik toen ook al verteld dat ik het niet horen kon zonder dat de tranen over mijn wangen rollen. Geen idee waarom, ik kan het aan geen enkele herinnering verbinden wat mij nu verdriet zou moeten doen. Het is gewoon één van die nummers die ik altijd al ken. Uit de collectie van mijn Vader, dus elke zondag op de bandrecorder! Sinds mijn verwekking wil ik wedden ;)
En toch, steeds weer als ik het hoor wordt ik zo ongelooflijk verdrietig, krijg ik een brok in mijn keel, stromen de tranen over mijn wangen. Het gekke is, ik had daar als kind  al last van.
Is wel iets om eens echt uit te gaan zoeken.
Wat zou ik daar in de spelonken van mijn geest vinden?
Dat wordt heel spannend......