Lachende donderdag :)

kunstenaar mij onbekend

Ik dacht dat het vervellen wel zo'n beetje alles was wat de healing teweeg had gebracht,
en dat gevoel van rust,
en die ontspanning.
Maar toen ging ik praten op facebook met mijn tribe.
Maakte één van de vrouwen een opmerking over het pijnlijke verschil tussen onze(autistische) kinders en de gewoon ontwikkelende kinders. Waarop bij mij de sluizen open gingen. Niet zomaar wat traantjes nee, hele tsunami's met heftige gehuil er bij. Het kwam uit mijn tenen, uit mijn buik, uit mijn al eeuwen dichtgeslibde keel. Wel een uur lang!
Postbode, buurman met hond, andere buurman, een mevrouw met reclameblaadjes, allemaal hebben ze me gezien en gehoord. Wat in de war naar binnen gekeken, met vragende blik soms, of ietwat gegeneerd.  En onderwijl brulde ik maar door. Want hoeveel mensen ik ook zag, ik kon het niet tegen houden. Het duurde en duurde en toen was alles ineens op.
Geen traan meer over.
Wat een opluchting.
Ogen dik, gezicht opgezwollen en gevlekt.Ik zag er niet uit.
Gelukkig hoefde ik ook helemaal nergens heen. Dat scheelde wel weer. En gelukkig kwam dochter ook gewoon alleen thuis.
Ze was in een jolige bui. Ze zong, danste, deed gek en maakte me aan het lachen. Zo erg dat ik de slappe lach kreeg. Ken je het je voorstellen? Zo huil ik tranen met tuiten en zo lach ik zo hard dat ik pijn in mijn buik krijg.
En weet je wat nou zo mooi is,
ik lach nog steeds.
Dus Wim
(¯`v´¯)
*`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡. .♡ .¸¸.•´¯`•Dank~ je~heel~erg~wel•´¯`•.¸¸♡