~als een bloemschikker de bloemen schikt,schikt hij ook zijn gedachten,en die van degene die naar de bloemen kijkt~

~Terwijl we orde scheppen in de buitenwereld, scheppen we ook orde in onze binnenwereld.~

Jawel jawel,het is weer zover.
We gaan weer opruimen.
Ik was al een hele tijd bezig,het wil maar niet afraken.
Dochterlief deed haar best maar kon maar geen start vinden. Steeds als ze vol goede moed beginnen wou werd ze afgeleid en ging ze spelen of lezen of iets wat in ieder geval niet bepaald op opruimen lijkt.
Maar vandaag beloofde ze beterschap!
Ik blij,dat snapt u wel. Hoef ik het niet te doen, en belangrijker nog, krijg ik geen boze toet als ik met de zakken naar beneden loop.
Het is nml aldoor zo geweest dat ik meer wegdeed dan zijn aankon.
Dan werden de zakken nog eens nageplozen , ging de helft er weer uit en terug naar boven.
!
Er is zelfs een tijd geweest dat ze moest huilen als er iets weg moest wat stuk was.....echt dikke tranen. Dan liepen we heel symbolisch naar de grijze bak en werd het uitgezwaaid....maar vaker ook niet, dan werd het liefdevol weer neergezet in haar kamer. Ze kon dus duidelijk nog niet loslaten.

Tegenwoordig gaat dat wat makkelijker.
Haar boeken mogen weg,die kent ze inmiddels allemaal uit haar hoofd. Het wordt tijd voor iets nieuws.
Ze is nu boven......dat het nog niet meevalt merk ik wel aan haar regelmatige bezoekjes hier beneden. Ook heeft ze nog niks opgeruimd. Ze is even wezen lezen en wat gitaar gaan spelen en de katten zijn gekriebeld. De zakken ritselen nu eventjes en het is merkwaardig stil.
Zou ze met haar gedachten bij het opruimen zijn of verliest ze zich even in het verleden?
Laatst zei ze in ene," Toen we dit kochten leefde opa nog". Ze was er even stil van en het ding ging weer terug op zijn plek. Dat mocht nog niet weg.
Ik zie haar nu zo zitten tussen haar chaos........

Ik zelf heb ook moeite met opruimen.
Zo is alles netjes en zo is het een bende. Ik geef de kinderen vaak de schuld(oei oei) maar zelf ben ik geen haar beter. Ook in mijn handen rusten dingen die me doen herinneren aan mijn vader,en ook al zou hij me nu heel hard in de oren roepen dat het best weg kan ,ik doe het niet. Haast koesterend hou ik het vast,het is mijn link met het verleden. Zo weet ik zeker dat hij er ooit geweest is. Dit is het bewijs!

Raar toch dat ik dat bewijs nodig lijk te hebben. Ik bedoel maar,als ik in de spiegel kijk zie ik hem. Ik lijk op hem. Als ik naar mijn zoon kijk zie ik zijn grijns en de manier waarop hij zijn wenkbrouwen fronste. Als ik naar mijn dochter kijk zie ik zijn liefdevolle blik meekijken. Hij zit mijn mijn hart, in mijn hoofd, hij is overal.
Ik kan gerust opruimen.
Ruimte maken voor iets nieuws,
dus nogmaals........

~Bibje ruimt op!!!!!~