even rust

"Handen" van mijn vader en zoonlief en dochterlief op de Intensive Care.

Het was een lege kerst voor ons.
Geen ouders meer om het mee te vieren.
Zoonlief die maar naar pappa was gegaan waardoor ik en dochterlief met zijn tweetjes over waren. Ik had het nog wel overleeft, met een film en warme chocomel op de bank,maar voor dochterlief, die nog immer niets verwerkt heeft van de afgelopen drie jaar, was die stilte bedreigend en erg moeilijk. Ze wilde weg, ergens heen, vriendinnetjes laten komen om te logeren, de dagen overschreeuwen......alles om maar niet stil te hoeven staan bij ons gemis. Om maar niet te hoeven voelen. Om maar te vergeten.Net doen alsof.
Ik ben blij dat we even rust hebben.
Oud en nieuw nog en dan kunnen we weer gewoon verder leven.
___________________________________________

It's been an empty Christmas for us.
No parents to cellebrate it with.
Son went to his dad, daughter and I were alone together. I would have survived with a movie and a hot chocolate on the couch, but for my daughter, who still hasn't mourned over the last three years, the silence was threatning and very difficult. She wanted to go out, having girlfriends to come over, scream the day away....all so she would not have to remember our loss. So she would not have to feel. So she could forget. Just pretending.
I'm glad this part is over now.
Only newyears eve to come...and then we can go on living "peacefully".

Above a picture of mij fathers hand when he stayed at the Intensive care, just waking up from his coma. The other hands are from my son and daughter.

~

His birthday/ zijn verjaardag

Mis je nog elke dag.

Can't stop missing you.

~

Bijna kerstmis/nearly christmas

mijn bijdrage op mams@work

Nog twee dagen en het is de dag voor kerstmis. Ik moet nog van alles doen:
1- Jurk voor dochterlief regelen voor het kerstdineetje vanavond.
2-Dochterlief heen en weer rijden naar optreden in de stad.(ze gaan kerstliedjes zingen in het winkelcentrum)
3- Nu chocomel maken voor het ontbijt. Broodjes smeren voor school!
4- Kleding klaarleggen.
5- Zoonlief bewerken dat hij zonder zeuren naar school gaat.
5- Zelf kleren aan doen, en make-upje doen en haren doen....
6- Dochterlief aansporen vooral niet te treuzelen met aankleden.
7- Grijze bak aan de weg zetten(moet ook alles zelluf doen:-( )
8- Zoonlief naar kanjerclub brengen vanmiddag en er een tijdje bij zitten(boekje maar mee nemen)
9- Huis netjes maken en dan toch maar eens de kerst binnen halen(nog steeds geen boom enzo)
10- Even een diepe ZUCHT slaken.
Ik ga het redden!
Nog drie dagen...dan hebben wij hier ook EINDELIJK vakantie!!!!!!

____________________________

Two days and christmas eve is there. There are a million things I have to do:
1- Finding a pretty dress for daughters Christmas dinner at school.
2- Driving daughter to and from choir practice and presentation.(they will sing christmas carrols in the mall)
3- make choclate and sandwiches for school.
4- prepare the clothes daughter and son will wear today.
5- Work on son so he will go smoothly out of bed this time.
6- Put my clothes on, make-up and hairdo....
7- Make daughter do the things so she won't delay everthing.
8- Get son to giant-club at the church this afternoon andf be there for a while(don't forget to take a book with me)
9- Do some house cleaning.
10- Take a deep breath.
I'm gonna make it.
Three more days to go....then finally we have our Christmas holliday!!!!

Dankbaar/Gratefull

"I love me" by Danielle*

Goedemorgen,
ik ben al een tijdje op en had even geen zin meer om terug te kruipen.
En wat doe je dan als je je broodje en theetje op hebt?
Computeren dus.
Nadat ik afgelopen dagen weer wat schokken en onthullingen te verduren heb gehad zat ik net wat doelloos plaatjes te kijken op de blogs die ik volg. Geen zin om nu te somberen, geen zin om te klagen, het is uiteindelijk niet mijn schuld dat het gebeurd is en het is ook niet mijn schuld dat een ander alleen maar haat kan voelen naar mij toe. Tijd om het los te laten dus.
In navolging van de blog van Danielle schrijf ik 6 dingen op om dankbaar voor te zijn.
Het is per slot van rekening bijna kerstmis...

1 Het is me gelukt om deze week, zonder een cent uit te geven, toch elke dag een gezonde maaltijd op tafel te zetten. Dit dankzij lieve vrienden die de voorraad kast hebben aangevuld en mijn eigen planning om goed uit te komen!!! Bless You lieverds!

2 We zijn vorige week gratis naar de film geweest, met drinken en popcorn! Merci Maris!!!!!Godbless.

3 Broer heeft me ondanks de strijd die er sinds de dood van mijn moeder is ,toch gebeld ivm ziekte "kleine" broertje. We zijn er nog lang niet, maar er is een opening.

4 Ik heb weer een boek verkocht, nadat het een paar maanden stil is geweest op mijn verkoop account.

5 Dankbaar voor alle gebeden die voor ons worden opgedragen.

6 En de beste verassing van allemaal; vonden wij vrijdagavond een heel groot kerstpakket voor de deur. Wie deze kerstman/vrouw is geweest weten we niet, mochten we niet weten. Maar ooo als je dit leest, JE HEBT ONZE AVOND HELEMAAL OPGEFLEURD!
Bless You


__________________________

Goodmorning.
I have been up for a while and did not want to go back to bed.
And what do you do when breakfast is eten and tea sipped away?
Excactly, you sit down and turn on the PC.
After dealing with a schock and learning some things about the way he is looking at me, I vieuwed aimlessly at pretty pictures on the blogs I follow. I don't want to feel down! I don't want to lament. It's not my fault it happenend, and it's not my choice to hate that much. Time to let go.
In imitation of Danielle I decided to write down the things I am gratefull for.
After all it's nearly Christmass....

1 I've done it this week. Whithout spending as much as a dime I managed to survive this week. We had good food on the table every day thanks to my dear friends who helped to fill my pantry. My own economical ways also helped a lot. BLESS YOU ALL!!!!!!

2 We've been to the movies last week, with popcorn and soda al in one package. For free!!!Thanks Maris, Bless you....

3 Brother called me about illness of "little" brother, even though we are not on speaking terms since my mother died. We have a long way to go, but there is an opening.

4 I've sold a book after silence on the sales account for a few months.

5 So thankfull for all the prayers dedicated to us.

6 Last but certainly not least; we found a huge Christmass gift in front of our door fridaynight. Whoever is the Santa ,he/she will not reveal him/herself. So if you are reading this...YOU MADE OUR NIGHT!!!!!!!Bless You....

~

~We kunnen nog lachen~

Gisteren verrast met een bezoekje van Zus!
Was alweer een tijdje geleden. Door ziekte en zeer, en grote en kleine dippen hadden we elkaar amper gesproken. Ze zag er moe uit. En dunnetjes. We keken elkaar aan met zo'n blik van;
"Het leven is loooooodzwaar".
Kopje thee dan maar?
"Ja lekker".
CV wat opgeschroefd, want uit bed was het toch wel een stuk kouder dan erin.
En lekker op de bank genesteld. Nou kom maar op dachten we beiden.
En ja hoor....Daar kwam het:
Eerst gal spuwen,
alle ellende leggen we dan voor ons neer,
al dan niet vergezeld met tranen,gezucht en gegrom om ons vervolgens wanhopig af te vragen waarom ons dit toch steeds weer overkomt. Ik deed er na een week ziek en wanhopig zijn grif aan mee. Voelde ook wel lekker om even weer helemaal door het stof te gaan. Ik bedoel maar, het is toch ook zo! Als ik alles op een rijtje zet heb ik een aardige CV in 'ROT LEVEN'.
"Ik snap het niet hoor,"zei Zus,
"als er echt iemand daarboven is,waarom laat hij dit dan gebeuren?"
"Ik weet het niet,"zei ik zuchtend.
Terwijl ik me afvroeg of God hier überhaupt wel iets mee van doen heeft. Lichtelijk in de war over deze wending in het gesprek en mijn geen idee hebben over het waarom van alle dingen, die ons overkomen, nam ik nog een slok thee.
Ik had werkelijk geen antwoorden.
"Omdat we het aankunnen zeker,"zei ze wat schamper."Je krijgt dat wat je dragen kunt."
"Nou dan ben ik bere-sterk", zei ik tegen Zus.
"Ben je ook", zei ze daarop.
"Nou lekker dan, ik wil dit helemaal niet!"Ik.
"Neuh!" Zus.
Slokje thee.
"En ik maar visualiseren....helpt allemaal niks." Zus.
"Neeeee, kan visualiseren wat ik wil maar het is er nog steeds niet hoor, wat ik zo graag wil." Ik.
ZUCHT
Nog een slokje thee.
"Maar we kunnen nog lachen!" Zei Zus net toen ik op mijn zuurst keek.
"Jah?" Ik terwijl de lach al om mijn mond krulde.
"Jaaaa zie je wel, je doet het al."
Gelukkig....
we kunnen nog lachen.

_________________________________

Yesterday I had a surprise visit from Sis.
It had been a while. Sickness and stuff, big and small problems made us not talking to one another. She looked tired and thinish. We looked at eachother with that look.
"Life sucks!!!"
Cuppa tea?
"Yes please!!!"
Central heating a degree higher, outside the bed it was a lot colder than inside. I sat snug on the couch. Lets have it out we both thought. And yes, there it came;
first we complained a lot, together with or without tears and sighs and growls. And then we asked ourselves desperatly why, for gosh sake, it always happens to us?????? After a week of being ill and feeling down I howled toooo, much to my own pleasure. It felt good going through the dust, I mean....life sucks,doesn't it. When al things come together I can make a huge resume of 'a rotten life'.
"I don't get it," said Sis,
"when there is realy someone up there(roling her eyes upwards) why does het let these things happen???"
"I don't know, " I said with a sigh.
Meanwhile wondering what God had to do with all of this. A bit confused about this bend in the conversation and not knowing the why of things that happen to us, I took a sip of tea.
I really had not a clue.
"Because we can handle it I guess," Said Sis contemptuously. "You get what you can carry."
"surely, I am as strong as a bear ."I said to Sis.
"Wel you are!." Said Sis.
"Great, I did not want this!." Me.
"Nah." Sis.
Sip of tea.
"I still keep on visualising...wont do me any good though!"Sis.
"Noooo, I can visualise what I want, but what I want still isn't there."Me.
BIG SIGH
Another sip of tea.
"But we can laugh though!" Said Sis just when I had the sour look on my face.
"Yeah?" I said while my mouth started curling in the corners.
"Yeah, I see you doing it right know."
Thank God!
We still can laugh about it.

~

~Wanneer is dat nou gebeurd/ when did this happen?????~

Vandaag een klein fotoshootje gehad.
Best wel schokkend eigenlijk.
Ik ga al jaren niet meer echt op de foto. Wil niet zo graag meer. Meestal ben ik degene die de foto's maak. Soms heel soms waag ik me aan een zelfportretje. Maar daar schrik ik dan weer zo van dat ik het daarna weer en hele tijd laat. De laatste mooie foto maakte de verpleegster op de ic toen mijn vader ontwaakt was uit zijn 52 dagen durende slaap-coma. Dat was een mooi foto...de blijdschap straalde er vanaf, bij ons allemaal. Daar zag ik er nog wel fris en fruitig uit. Daarna zijn de foto's er niet beter op geworden.
Erger nog,
er is iets gebeurd met mij.
In die drie jaar heb ik mijn jeugd afgelegd.
Ik zie er niet meer uit als een jonge meid.
:-(
Waar ik op mijn dertigste nog uitgemaakt werd voor een van mijn eigen leerlingen door een moeder die kwam praten over haar dochter en dacht dat ik een klasgenootje was, kan ik daar nu alleen nog maar van dromen. 13 Jaar later zijn de kreukels onverbiddelijk in mijn gezicht gekerft en wat ik ook doe, ze gaan niet meer weg. De zorgen staan gegriefd tussen de ogen en de (zogenaamd) gezellige lachrimpeltjes, de hangwangen, de witte slierten in mijn lange haar......ja laat ik maar ophouden.......Ergens onderweg naar nu is er iets gebeurd waar ik niet eens door had dat het gebeurde.
VRESELIJK!!!!!!!
En nu kom ik in de krant met die foto.
Er wordt mooi niet gefotoshopt, daar beginnen ze niet aan.
Klaar ben ik ermee.
Weg illusie dat ik er nog best wel jong uitzie.
ZUCHT
Nou ja........

_______________________________________________


Had a little fotoshoot today.
rather shocking actually.
I don't get myself fotografed much. I don't want to anymore. Usually I am the one taking the pictures. Sometimes I dare to make a selfportrait. Being agahst about it and not do it again for a while. The last beautifull picture was taken after my dads awakening of the 52 days of sleepcoma. We were al so happy, it radiates of the picture. I looked fresh and sparkling there. After that the pictures did not get any better.
Worse
Something happened to me.
In those three years I layed down my youth.
I no longer look like a young girl anymore.
:-(
At thirthy I looked like my pupils at school, them being 16 years of age. Parents often thought I was one of there childs classmates. I can only dream of that now 13 years later.
Wrinkels, frowns, silver in my long hair, jowls, do I need to go any further???? Somewhere down the line something happened to me and I did not even notice it happening!
APPALLING!!!!!
And now that picture wil be in the newspaper!
Noooo there will be no fotoshopping, don't be daft.
As ever!
Gone is the illusion that I am still looking like a young girl.
Well....Well......

~

~Pretty Pictures~

Took some pretty pictures on my walk this morning.
Makes me thankfull I live in this neighbourhood. Where we can hear the horns of the ships which are blowing because of the sea-fog and were I can see the lighthouse shining its light in the bedroom at night.(like I used to have at home when I was a girl) It's the end of the dry land, after that, all there is, is salt water. And across there are the isles........but not today, today they are hidden in a veil of misty curtains......

~

~SinterklaasGOEDHeiligman~

2007
Het was een echte "Hoor de wind waait door de bomen" Sinterklaas.
Ik liep met een zak met wat kadootjes over de donkere winderige parkeerplaats naast het ziekenhuis. Mijn ouders lagen daar beiden opgenomen. Mijn vader had nog niet zo lang te horen gekregen dat hij nooit meer beter zou worden, mijn moeder had van alle ellende een zware longontsteking opgelopen. Ik was alleen. Nu mijn ouders beide niet van de partij zouden zijn hadden mijn beide broers besloten dat ik het maar gezellig alleen met mijn kinderen moest gaan vieren. Mijn ene broer wou niets meer vieren, mijn andere broer ging het gezellig met zijn schoonfamilie vieren. Ik was moe van maanden heen en weer rijden, verdriet en wanhoop en eenzaamheid. Sinterklaas....het zou nooit meer hetzelfde worden. Nog geen maand later stierf mijn vader.

2010
Sneeuw met Sinterklaas.
Oma leeft ook niet meer.
De eerste Sinterklaas van vele die ik met mijn gezin alleen zal vieren.
We zijn er alledrie aangeslagen van. De week ervoor is dan ook vol boosheid en tranen en slecht humeur. Van alles gaat mis, en het "gebrek aan" is nu wel heel erg duidelijk. De zak wordt gevuld met een laagje kadootjes. We doen ons best maar bij mij komt de sfeer er niet echt in. Gelukkig hebben de kinderen nog feestelijkheden op school en komen zij wel aardig in de stemming.
Pappa belt op om te vragen of ze bij hem willen logeren....ja willen ze wel....ik voel me nog ellendiger, Sinterklaasweekend alleen? Dochterlief wil achteraf toch liever thuis blijven. Gelukkig denk ik stiekem......

Sinterklaasavond.
Zoonlief kwam blij thuis, opgelaten ,vrolijk, hij heeft er zin in.
"Wat doen, nu de kadootjes meteen maar?" vraagt hij. "Nee "zegt pappa, "straks als ik weg ben". Zoonlief schrikt even, "maar je zou erbij zijn?" Hij en dochterlief zeuren wat en oke...pappa blijft en eet mee. De kadootjes gaan in de zak(en in ene is ie toch vol O joepie) Maar wat nu? Wie gaat de kadootjes bij de deur zetten en op het raam kloppen? wil zoonlief weten. Hij zit er behoorlijk mee in zijn maag. Pappa wil niet, ze geloven toch niet meer dus waarom die zak bij de deur???
Omdat dat zo hoort volgens zoonlief! Hij piekert en piekert en bedenkt dan dat hij het zelf gaat doen. Of ik mee wil werken. Maar tuurlijk!
En zo bedenkt hij dat "Ik zogenaamd de katjes gaat zoeken in de tuin en dan loopt ik om en klopt op het raam en jullie moeten dan zingen natuurlijk en dan komt ik later weer binnen en mogen jullie de zak pakken."(Dat alles zegt hij aan een stuk door in mijn oor, het is wel geheim he)
Zo gezegd zo gedaan.
Zoonlief loopt naar buiten, roept naar de katjes..."WOOOOOOLKY THEEEODOOOOR"
en ik hoor hem door de steeg rennen. Dan horen we een geroffel op het raam en gaan we snel zingen.(Ik en dochterlief, pappa grijnst wat meewarrig, hij vind het maar raar.)
Ik loop naar de deur en zoonlief komt hijgend de keukendeur binnen met de mededeling" Ik kan ze niet vinden hoor!?!"
"Moet je kijken" zeg ik" Sinterklaas is geweest," en zo begint zoonlief te glunderen en kijkt tevreden en blij om zich heen. Nu kan het feest beginnen.

Half negen gaan we naar bed. Als ik nog wat vergeten ben in de auto moet ik naar buiten en warempel, daar staat nog een zak. Ik roep naar de kinderen en zeg dat Sinterklaas nog een keer geweest is. Ze hollen in pyama naar beneden en zoonlief begint uitgelaten de kadootjes te verdelen. "OOOOOO kijk mam,", ze zijn blij verrast. Dochterlief rent naar de deur en roept heel hard,"Daaaankjeweeeeel voor wie de kadootjes bij de deur heeft gezet!!!!"
Wat voelen wij ons gezegend dit jaar.
Het is de eerste van vele Sinterklaasfeesten die ik met mijn gezin allleen vier.
Het is de mooiste tot nog toe!

~

~Snow~

Pretty picture at the front of our house

Wolky the cat loves the snow

Can't get enough of it

~Blijvend in prijs verlaagd????~

Albert Hein.

Half twee in de middag,dochter net naar school gebracht en nu een verzoekje van zoon aan het inwilligen.Loop door de winkel op zoek naar chocopepernoten en de dubbelfris van huismerk. Die is hier favoriet en scheelt 30 cent met de echte. De smaak doet er niet van onder!

De pepernoten zijn er niet meer in merk euroshopper...dat wordt dus AH...is een stuk duurder. De zak is nml de helft minder zwaar! ZUCHT....nou ja voor een keer....op naar de frisdranken afdeling. Ik loop blij en zelfverzekerd op HET PAK af, want tot mijn grote blijdschap hadden ze deze vorige week (of de week ervoor, daar wil ik even vanaf wezen) BLIJVEND IN PRIJS VERLAAGD. Jaha....voor 58 cent voortaan. Affin, ik bukte dus om twee pakken te pakken...zag het rode BLIJVEND IN PRIJS VERLAAGD er al niet bij hangen....viel mijn oog op de prijs.79 cent!

?

Ik heb nog even ongelovig staan kijken. Er schoten allerlei gedachtes door mijn hoofd; "Zie ik dit nou goed? Vergis ik me niet? Zal ik het eens scannen?Misschien is het wel een foutje???"

Kan toch?

Ik heb een van die knullen gevraagd hoe het kon dat dit artikel wat vorige week nog blijvend in prijs verlaagd was nu zo veel duurder was dan voor de verlaging. Hij keek me aan, keek naar de prijs, frummmelde wat aan het prijskaartje en wist het eigenlijk ook niet. "Weet u wat u moet doen" zei hij in ene met zo'n 'ik heb het licht gezien blik' in zijn ogen. "Ziet u die meneer daar met dat pak aan?" Ja die zag ik."Hij kan u er vast meer over vertellen!"

Ik naar die meneer...de filiaalmanager. Stelde mijn vraag weer. Hij raakte wat in de war, kleurde licht en liep maar even mee, want hoe kan dat nou? De AH is zijn prijzen toch blijvend aan het verlagen? Echt mevrouw, we hebben al heel veel artikelen in prijs verlaagd. "Maar deze niet, deze is in prijs zelfs verhoogd" Hij begon zijn riedeltje opnieuw te vertellen, maar dat kapte ik af. Ik vond namelijk, zo zei ik hem, dat ik de laatste tijd niet bepaald goedkoper uit was maar juist duurder . En dat terwijl ik precies hetzelfde koop! Hij probeerde het nogmaals....."Maar dit is niet goedkoper geworden . Het was vorige week goedkoper(ik liet hem de bon zien die ik nog had), en nu is het duurder." Zei ik.(wat kan mij die omzetcijfers schelen, dacht ik erbij)

"Ja dat is wel raar ja....ja vandaag zijn de kaartjes vervangen zie ik. Ja dat is wel een heel verschil ja....nee ik weet het ook niet....dat moet ik op het hoofdkantoor navragen..." "Nou graag!" zei ik.

Hij keek wat ongelovig(meent ze dat nou???) en zei toen dat hij dat zou doen en me dan laten weten wat er als antwoord was gekomen. En zo heb ik dus mijn tel nr gegeven en wacht ik nu op antwoord.

Wordt vervolgt dus!

:-)

~Tel je zegeningen/ count your blessings~

Ik las mijn vorige blogpost nog eens door en schrok van de zwartgalligheid. Natuurlijk ,het is zoals het is, maar jee zeg, hoe kun je nog hoopvol zijn als je je zegeningen niet meer kan zien.
Ik moest wel even graven hoor, mijn zegeningen worden behoorlijk overschaduwd op het moment. Ik moest als het ware het licht weer aan doen en om me heen gaan kijken. En toen kwam ik toch op een aardig rijtje, eentje waar ik best wel trots op mag zijn ook,want een deel heb ik toch maar mooi zelluf gedaan weet je wel!!!! Met een beetje hulp van..........
Hier komen ze;

-
* Het hele jaar al weet ik rond te komen van 250 euro huishoudgeld in de maand met mijn twee kids. Hier koop ik ook alle extra's van zoals kleding en schoenen en kadootjes en schoolspullen, schoolreisjes en leuke dingen enzo.
* Na jaren van zeuren en onbegrip op de school van dochterlief is mijn kleine meid nu aangenomen op het leonardo. Eindelijk mag ze gaan vliegen!
* Dit jaar heb ik voor het eerst weer geëxposeerd. Ik heb welliswaar geen werk verkocht maar kreeg wel mooie reacties!
*Bepaalde schulden afgelost dit jaar.
* Zoonlief weer op school gegaan.
* Nieuwe vriendschappen zijn ontstaan.
* Een mooi schilderij geschilderd dit jaar.
* Geld teruggekregen op de energieafrekening.
* Voor ruim 300 euro aan boeken verkocht.
* Kleding verkocht, ruim 75 euro verdiend
* Er is ons veel geschonken, in liefde en vriendschap maar ook voedsel en kleding.
* Betalingregelingen voor elkaar gekregen.

Dan is het nu tijd om de hoop te pakken, het vertrouwen te hervinden en tot die tijd net doen alsof het allemaal al gelukt is.
Zal het toch allemaal nog goed komen(zou mijn moeder gezegd hebben).

_________________________________

I read my last blogpost and was shocked by its pessimism. Of course it is as it is, but gosh, how can one be hopefull if one does not see ones blessings. I had to dig deep. my blessings are very much overshadowed at the moment. Figuratively speaking , I had to turn on the light and look around me. Then I came on quite a list. One I am actually quite proud of too, because partly I did it all by myself you know!!!!!! With a little help from God and friends :-).
Here they come:

*This whole year I managed to live on 250 euro a month, wich includes money for fast growing kids and shoes for them, gifts for birtdays and schooloutings and stuf ,and so on.
* After years of ,isunderstanding and talking at the school of daughter, she has been adopted on the leonardo school for highly gifted children. At last she can fly.
*This year I had my first exhibition in years. Though I did not sell any paintings, I did get some very fine comments.
* I paid some of my debts away.
*Son is back in school after two years of homeschooling.
* Made new friends
* Painted a pretty painting last year.
* Had a refund from the enery company.
* Sold for about 300 euro's of books.
* Sold for about 70 euro's of clothes.
* We had may gifts in love and friendship but also food and clothes.
* Managed to get agreements about debt-payments.

Now its time to grab the hope. Recover the trust and till that time do as if it already has happened. Will all still be fine(as my mother would have said.)

~

**Illustratie van het boekje "Tel je zegeningen" van Nina Dulleck.

~hoop/hope~

Ik was even weg,
druk met alles wat geen bloggen heet. Druk met onderzoeken voor zowel zoonlief als dochterlief, nieuwe school bezoeken en heen en weer rijden. En van alle drukte en stress ook nog eens ziek worden. En dan is het zomaar ineens december.
De goedheiligman was al een tijdje onderweg,maar ik ben er niet zo mee bezig. De kinderen wel natuurlijk, lootjes zijn getrokken op school en de surprises moeten nu gemaakt worden. Gedichten gerijmd. Maar mijn hoofd staat er niet naar.
Het was een hard jaar,
een schraal jaar, een schrapen jaar.
En de kadootjes berg is miniem dit jaar.
Voel me heel erg arm, en ik heb geen humor meer over. Ondanks alle zegeningen die er heus wel zijn geweest heb ik nog steeds het gevoel dat ik gestraft wordt voor iets wat mijn schuld niet is.
Ik wil deze maand niet.
Niet dit jaar.
Volgend jaar misschien,
als ik alles er beter voor staat,
als ik weer wat dingen afgelost heb.
Als ik weer een paar kleine feestjes heb kunnen vieren.
Wanneer ik weer hoop heb.
Ik wil voor hoop gaan.
Zodat ik recht op kan blijven staan.
Volgende maand zal beter gaan.
Volgende maand heb ik dat ene schilderij verkocht.
Volgende keer komen dromen WEL uit.
Volgende keer........

___________________________________________

I've been gone for a while.
Bussy with all that is not blogging.
Bussy with testing sondear and daughterdear, visiting new school and driving back and forth. And being ill because of the stress. And then suddenly it is december.
Saint Nicolas has been on its way for a while, but I am not thinking about it if I can.
The children are, bussy buying presents and making surprices and poems. But my head is full of other things.
It's been an harsh year.
Skimpy, scraping year.
And the stack of gifts will be tiny this year.
I am feeling so poor. Even though we had many blessings over the year I still feel as I am punished for something that was not my fault.
I don't want this month.
Not this year.
Mabey next year I will.
When things look less worse.
When I have payd of some of my debts.
When we have celebrated that a few times over.
When there is hope again.
I will go for the hope.
To keep me standing upright.
Next month will be better,
next month I have sold that one painting,
next time dreams will come true.
next time...........

~vergeten foto's/forgotten pictures~

ouders 2/2007

kunstenares

oude huisje 2007

Ik heb ze al een paar keer bekeken op het cameraatje. Kan er geen genoeg van krijgen. Dan zie ik ons en ons oude huisje in drie verschillende uitvoeringen en ik zie jullie!!! Jou mam terwijl ik bij jullie op visite ben, en jou en pap op visite bij ons op mijn verjaardag....DE dag, waarop jullie mij het slechte nieuws brachten. Die dag, waarop de uitslag bekend was geworden. Dat het kwaadaardig was. De foto's daarna zijn van na jouw dood.....

We keken er verslagen naar. Zoonlief barstte in tranen uit, hij wou niet naar opa kijken.
Hij wou oma ook niet op de foto zien. Dochterlief liep weg om even later toch weer terug te komen en ik...ik slikte en zuchte diep,terwijl ik knipperde met de ogen.
Ik wist niet eens dat deze foto's in mijn bezit waren. Mijn vader had ooit wel een deel van de foto's doorgemaild maar de rest ? , die had ik zelf niet op de computer staan. Ook die van na zijn dood niet. Het kaartje had al die tijd in de camera gezeten en pas van het weekend toen we in het bos waren ontdekte dochterlief dat het kaartje vol was.
Vol met jullie dus.
Vol met herinneringen.
Vol met nooit meer.

_____________________________

I watched them several times on the camera. Can't get enough of it. I look at us, and our old house in three different styles. And I see you !!!!!You mum ,me being with you for a cuppa. And youy dad being with us on my birthday. THE day on wich you gave me that horrible news. The day we heared that is was malignant. The pictures following are from after your death.

We looked aghast at them. Son burst into tears, he wouldn't look at grandad. And het wouldn't look at grandma either! Daughter walked away upset, but came back....and I...I sighed, swallowd a lump and blinked the tears away. I didn't even know we had those pictures. My dad had once mailed some of them but the others I had not. Even those after he died were not in my possession. The memory-card had been in the camera all this time and only this weekend ,when we roamed the "woods" we found out that it was full.
Full of you!
Full with memories.
Full with never again....

~

21 Dagen geleden schreef ik mijn laatste blogje.
Sjee zeg,
en weer ben ik uitgepraat.
Er is zat wat in mijn hoofd omgaat en zat wat ik aan het doen ben en wat me overkomt,maar erover schrijven lukt me gewoon niet. Ik ben inspiratieloos. De woorden stotteren op het vel. Er is geen flow, er is geen vanzelfsprekendheid. Er is geen blogje dus. Nou ja...wanneer ik weer rust heb zal het vast wel lukken. Vooral wanneer ik weer even echt helemaal alleen ben zonder verplichtingen. Want niets is zo funest voor de creativiteit als alle dagen druk in de weer zijn.
Nog even geduld dus!
______________________________________________


21 Days ago I wrote my last blog.
Gosh,
and again I am speechless.
There is enough whirling about in my head and enough going around and happening, but I just can't write about it. I have no inspiration.Words stutter on the page. There is no flow, no naturalness. There is no blog....Well ...it will be just fine when all is quite again. When I am totally alone whit no obligations. Cause nothing is so killing for creativity as being bussy all day long. So please patience for a while and I 'll be back.

~

10-10-10

Mooie dag vandaag. We zijn het bos in gegaan.
Ik had dochterlief en zoonlief en vriendje en vriendinnetje...in optocht met Nerf Guns en mondharmonica's.
We waren een waar schouw- en vooral ook hoorspel. Het klonk als in de Zweedse series van de jaren 70, waar pippi en emiel en consorten al zingend door de natuur liepen. Ik vond het wel vermakelijk, de een schietende en schreeuwende de soldaat uithangen, de ander erachteraan als politieagent en dan nog twee dames die de mannen betoverden met hun muziek.(bevroren om precies te zijn) Heuvel op, heuvel af.
Wat is het toch mooi om kind te zijn........

__________________________

Beautifull day today.
We went to the woods.
I had son-dear, daugther-dear, friend and girlfriend with me....in procession with Nerf Guns and mouth-organs. It was a real spectacle for the eyes as wel as the ears. It sounded like the series of the seventies were pippi and emiel went walking and singing through nature. It was very amusing. One schooting and banging, the other dressed as a police agent running after him, and the girls behind enchanting them with their music(it was supposed to freeze actually) Up hill and down hill.
It so nice to be a child..........

~

~Droom/Dream~

Ik droomde over mijn moeder,
dat ik haar had opgehaald uit het ziekenhuis. Ze zag er zo goed uit, heel gelukkig en gezond en fris. Haar huid was lelieblank en egaal. Zo heeft ze het nooit gehad. Ze zag altijd wat grauwig, en gegroefd en ongelukkig en verongelijkt. Dit was zo'n verassing.
Alleen was ik er niet blij mee......

Ze liep naar binnen, ging zitten op de bank(die aan de andere kant van de kamer stond), trok haar broekspijpen omhoog en zei....

"zie je dat, mooi hè zijn mijn benen nu, ze zijn helemaal beter"

(ze had wondroos voor ze stierf) en ik zei wat afwezig..."ja heel goed"....en liep naar de keuken. Ik vroeg me af hoe ik haar toch moest gaan vertellen dat ik alles van haar al had weggedaan en dat dochterlief nu in die kamer sliep. Dat ik alle spullen al weggedaan had, ze had niets meer! Ik wist het even niet meer....ik kon toch ook niet weten dat ze weer terug zou komen nadat ze dood was gegaan????

....en toen moest ik zo hard huilen ...

Het kwam van heel diep, ik stikte er zowat in

en werd met hartkloppingen wakker.

___________________________________________

I dreamed a dream about my mother.

I had picked her up from hospital. She looked so good and happy and healthy and fresh. Her skin was llilywhite and smooth. She never looked that way as far as I can remember. She always looked sort of greyisch, so sad, unhappy and dissapointed in life. This was such a surprice.
But it did not make me very happy......

She walked in and sat down on the couch.( it stood on the other side of the room) pulled her trousers up and said triumphant;

"Do you see that? They look beautifull don't they? They are cured, all cured!"

( She had erysipalas before she died) And I said somewhat distracted..."Yeah very nice"...and walked to the kitchen. I wondered how on earth I was going to tell her that I cleared her room, that she had nothing left and that daughter-dear slept in het bed now. All her stuf was gone. I did not know what to do....how was I to know she was coming back after she had died??????

...Then I had to cry.....

So very hard, it came from the depts of my soul. I nearly chocked in it.

I woke up, with my heart beating very hard in my chest.

~

~herinneringsstapeltje~

Wolky

paddestoeltje en vrouwenmantel

herinneringspiraal voor mijn moeder..

tis nu 7 maanden geleden dat ik deze oprichtte, inmiddels is de spiraal helemaal overgroeid door het gras. Alleen het stapeltje staat nog fier rechtop. net als de herinnering.
Ik stelde me voor dat ik dicht bij mijn moeder kon komen als ik die spiraal zou lopen. dat het stapeltje stenen als een altaar was, mijn lijntje naar de hemel. Waar we in de geest samen konden zijn. Waar God de hemelen even zou openen, zodat we elkaar weer konden ontmoeten. Tegenwoordig is ze aanwezig in mijn dromen.....

_________________________

It's been 7 months ago when I erected this , the spiral has been overgrown by the grass since then. The pile of stones is still standig boldly upright. Just like the memory.
I imagined that walking the spiral would bring me close to my mother. That the pile of stones was like an altar , my link to heaven. Where we could be together in spirit. Where God would open the heavens for a while, so we could meet. Lately she has been there in my dreams.....

~