Zwijmelen op Zaterdag

Van de week zocht ik een liedje op you-tube voor dochter. Het liedje plopte tijdens de afwas in mijn hoofd en ik zong zowaar goed mee ondanks mijn geproest en ge-nies de hele week al.
"Hoe ken jij dat liedje nou?"vroeg ze hoogst verbaasd.
"Geleerd op school, dat was altijd op tv met de Leidse sleuteltjes en toen leerde we dat van de juf op de kleuterschool."Ze keek me aan met een gezicht vol vraagtekens..."was het al zo oud dan? Dat wist ik niet. Hanneke zong het ook, ik dacht dat het van haar was"
"Dat hebben wij nog op school geleerd"zei ik dus, want Hanneke, de moeder van Vriendje, komt uit ongeveer dezelfde tijd als ik. En zo kwam het dat we samen zaten te zingen van klip klipperdieklap op de trap....ojaaaaaaa....
Dat zijn van die gezellige momenten met haar, kan ik nog steeds zó van genieten.
Voorheen zong ik ook met Zoon, maar die is het zingen verleerd op die snertschool waar hij ooit op heeft gezeten. Hij zingt niet meer, in ieder geval niet meer met mij. Zo jammer, want ook hij kon er altijd zo van genieten.
Afijn, waar ik eigenlijk heen wou was, dat ik tijdens het zoeken van dat liedje met Rudi Carell stuitte op Wim Sonneveld's "Ik ben met Catootje naar de botermarkt gegaan". En toen vlogen mijn gedachten naar de lange wandelingen door de steegjes van de duplex-woningen naar de kleuterschool met mijn buurmeisjes en buurjongetjes. En dat deden we zingend. Vooral dit liedje was heel populair, want dan kon je zo leuk al die stemmetjes nadoen. Vooral als dan de heks aan de beurt was, dat was echt gaaf, dan begonnen de jongetjes ons op te jagen en wij gingen dan gillend door de stegen heen.
Ik zie ons zo weer gaan......
De steegjes zijn tegenwoordig niet meer zo spannend, het is een en al schutting waar toen nog lage poortjes en heggetjes en zelfs alleen maar gras en verder niks was. Dat was spannend, dan kon je zomaar tot aan de slaapkamer lopen. Heel wat avonturen hebben we daar beleefd. Je snapt het niet, zo ver van huis. Maar dat was toen heel normaal, dat je op pad ging en buiten speelde, en pas met etenstijd weer eens aan kwam waaien. Dan had je als je mazzel had de tamtam op tijd gehoord, want van zo'n afstand hoorde je je moeder natuurlijk niet roepen. Nee dan was je afhankelijk van de welwillendheid van het doorgeven van de boodschap door anderen. Dan kreeg je te horen van deze of gene dat je moeder je riep. Dan was het zaak zo snel mogelijk naar huis te rennen, want je wist nooit hoe lang geleden het was dat ze geroepen had.....zo ging dat toen.
En wat een verhalen hadden we wel niet te vertellen.
Jaaahhh
zucht
daarom dus deze zwijmel
fijn weekend!