Zwijmelen op Zaterdag

open the door and let me in by Bibje

Ik had besloten om dit nummer te doen. Dochter zingt het zo mooi, de hele week al in huis en ja ik vind het wel een heel mooi liedje. Dusssssss


En toen las ik wat reacties van vorige week zondag. Ja zo lang ben ik dus al niet meer op mijn blog geweest. Ik wist het even niet meer in woorden te vatten allemaal. Heb veel gelezen en gepraat en gedacht en gerust en nou ja dat dus allemaal. En toen plopte dit lied in mijn hoofd.
Het was net uitgebracht, in de weken voor mijn moeders dood en ik weet nog dat ik de dag voor haar heen gaan dit lied in mijn hoofd had. Ze was toen zo verdrietig, na woorden met mijn broertje. Ze zag het allemaal niet meer zitten. En ik maar zingen in de keuken, geef, geef de moed niet op. Ze zat in de kamer en schuifelde naar me toe, waar ik ineens de onbeheersbare drang kreeg om haar te omhelzen en zeggen dat ik zo van haar hield. Ze was verrast en verbaasd tegelijk van mijn actie, ondanks dat wij twee altijd al veel knuffelden. Ik hield haar tere lijf vast en omhelsde haar met al mijn liefde. Meer nog dan met mijn armen en sloot haar stevig vast in mijn hart. Klapte de deur dicht, zodat ze niet kon ontsnappen.....wetende heel diep van binnen, dat ze al afscheid aan het nemen was. Achteraf lees je alle signalen, achteraf is het allemaal zo duidelijk. Maar toen ik er midden in zat leefde ik nog in een waas van onwetend bewustzijn.
De deur van mijn hart heeft lang dicht gezeten(zie schilderij boven) maar inmiddels begint de zon alweer te schijnen, want de luiken zijn open en het slot is eraf. 
De storm is voorlopig voorbij :)
(¯`v´¯)
*`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡Fijn weekend♡ .¸¸.•´¯`••´¯`•.¸¸♡

Mijn waarheid spreken 3

detail zomerschilderij door Bibje

Ik ben nu al de hele dag bezig om een goed begin te vinden voor het vervolg op "Mijn waarheid spreken 2". En dat lukt maar niet zoals ik dat wil. In mijn hoofd weet ik het allemaal wel, en ik heb ook korte aantekeningen gemaakt over dat wat ik aan bod wil laten komen. Toch krijg ik het maar niet voor elkaar om die ene goede openingszin te vinden en daarop voort te borduren. Alle woorden tuimelen over elkaar heen. Het wordt een beetje een brei, onduidelijk waar ik het over wil hebben.
Ik had willen inhaken op de reacties die ik kreeg. Die ik herken, die resoneren in mij. Die ook uitgesproken moeten worden door mij. Omdat ik dat tot nog toe steeds niet echt in volle overtuiging gedaan heb.
Dat durfde ik namelijk niet!
Diep in mij waart de geest van afwijzing.
Dus zei ik niets, of iets wat er wel over ging maar dan via een omweg, tactisch en voorzichtig. Vaker zei ik niets. Dan jokte ik de boel een beetje bij elkaar. Voor de lieve vrede, zo dacht ik dan.
Zoiets heet jezelf groot houden.
En in stoere mensen taal heet dat dan dat je dapper bent, en dat je jezelf er niet onder laat krijgen. Dat je nooit zal toegeven en dat niemand het aan jou zal merken. Je zeurt nooit. Nee van jou hebben ze geen last, in plaats daarvan haal je alles uit het leven, en buffel je maar door.
Dat dus.

Ik ging vaak veel te lang door met dat, waarvan ik wist, dat het helemaal niet goed voor mij was. Zoals doorgaan met een reeks dansvoorstellingen. Waardoor ik de laatste niet haalde. Toen lag ik met een longontsteking in bed, totaal gesloopt. De balletlerares was zó kwaad dat ze me per direct weg stuurde om nooit meer terug te mogen komen. Dikke afwijzing dus. Dat waar ik zo bang voor was, was alsnog gebeurd!
Mijn ouders, na veel heftige woorden, dan maar toestaan om in een aparte kamer in mijn huis te roken. Wat ze vervolgens zo fanatiek deden dat ze amper meer beneden kwamen en de hele bovenverdieping steeds doorrookten. Toen ik besloot dat het genoeg was en ze vroeg buiten te roken, bleven ze meteen een half jaar boos weg. Daarna zijn ze nooit meer zo frequent op visite geweest als daarvoor. Afwijzing dus....en die deed zeer.
Ook hier gebeurde alsnog waar ik zo bang voor was!

Het maakt dus helemaal niet uit of ik mezelf uitspreek of niet. Er zullen altijd mensen zijn, die me zullen afwijzen. Het maakt niet uit hoe vaak ik moet uitleggen, dat het geen vrijwillige keuze is. Dat ik het echt niet kan of kan verdragen. Er zullen altijd mensen zijn, die mij daarop zullen afkeuren.
Het is aan mij hoe ik met dat gevoel van afgewezen worden omga.
Hoe ik recht doe aan mezelf.
Hoe ik een zo goed mogelijk leven creëer voor mezelf.  Eén die niet op de verwachtingen van de mensen om mij heen gebaseerd is. Hoe ik trouw kan blijven aan mezelf. Trouw aan mijn behoeftes, mijn dromen, mijn wensen , mijn gezondheid!
Het gaat om de mensen waarmee ik me wil omringen.
De mensen die me willen ondersteunen, voeden, koesteren, liefdevol op weg helpen. Mensen die luchtiger, lichter en vrolijker zijn dan mij, zodat ik me aan hen kan optrekken. Zodat hun warme, stralende natuur mij omringt, doorschijnt en besmet :)

En dan komen we bij het stukje kwetsbaar durven zijn....jezelf blootgeven......
maar dat is voor een andere blogpost.
(¯`v´¯)
`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡Fijne Zondag♡ .¸¸.•´¯`••´¯`•.¸¸♡

Zwijmelen op Zaterdag

Ik werd wakker met The Red Hot Chili Peppers, zocht hem op en plakte hem in dit blogje. Dacht toen weer aan een ander nummer wat ik de hele week al in mijn hoofd heb. Wist dat het van REM was dus ging ik op zoek. Ik kon het niet vinden. Maar toen vond ik wel dit pareltje. Toch wel één van mijn favorieten van hun. Daarom dus Ook REM voor de Zaterdag. Een duootje :)

En toen ging er van alles mis, met het invoegen, het opslaan en klaarmaken van dit logje. Ik heb de video's nu 5 keer opnieuw ingevoegd en opgeslagen en ik hoop dat dat genoeg is. Want net toen ik wou publiceren was ik ineens weer alles kwijt, waaahahahaha
Duim duimerde duim duim.....en nu gaat alles goed!

 (¯`v´¯)
*`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡ .¸¸.•´¯`•♡Fijn weekend♡•´¯`•.¸¸♡

Mijn waarheid spreken 2, aandacht voor astma

spiritual selfportrait by Bibje

Ik begon er een paar weken geleden mee, met het uitspreken van mijn waarheid. Van hoe de dingen zijn zoals ik ze beleef en zoals ik ze meemaak. Van hoe ik me daarbij voel. En dat ik dat dood eng vind. Nog steeds.
Ik heb dan wel verteld over het huilen. Het niet gezien worden in mijn verdriet. Het anders willen doen dan mijn ouders. Het mijn eigen pad willen lopen, regardless. (is daar een Nederlands woord voor wat net zo krachtig klinkt?) Maar hoe dapper ik dat steeds verklaar, hoe bibberend ga ik die weg. Niet wetende wat me onderweg te wachten staat.

Nu zal u wel denken, dat weet je nooit.
Dat is ook wel zo. Maar je kunt het wel ongeveer voorspellen als je doet wat je altijd deed en daarbij omringd wordt door de mensen, die je altijd omringd hebben. Hun reacties kun je wel inschatten. Die veranderen pas als jij niet meer doet zoals je altijd deed. Dat heb ik al meegemaakt. En dat was niet leuk!
Zo ook de stille reacties op mijn blog.
Ik krijg af en toe een klein berichtje van deze of gene, die opmerkt dat deze wending niet zo zijn/haar ding is. En dat er dus even niet meegelezen wordt. Dat snap ik. Doe ik ook als ik er even geen zin in heb. Dan reageer ik niet.
Ik schrijf de rauwe werkelijkheid zoals die zich op dit moment aan mij opdringt. Dat is niet altijd fijn om te lezen. U mag gerust een blokje om lezen, heus waar. Ik hoef er  niet op gewezen te worden dat het voor een ander vervelend is, u bent niets verplicht. Ik wil er ook niet op gewezen worden, dat ik positiever moet zijn, want dat wat je uitzend trek je aan toch?
Zou je denken niet waar?
Word je ook altijd gepredikt niet waar?
Wat ik inmiddels wel heb geleerd en ervaren, is dat jezelf voorliegen, zodat de ander zich niet zo ongemakkelijk voelt,  voor spanning en stress zorgt. Spanning en stress zorgt in hun geval voor kommer en kwel. Natuurlijk kan ik allemaal stikkertjes op mezelf plakken, maar 1 ding staat toch wel als een paal boven water. Ik ben mijn hele leven al chronisch ziek.
Ik heb astma en ik ben ook nog eens flink allergisch.
Ik ben dan ook bijna altijd moe, soms een beetje, vaker meer of veel meer. Spanning, zoals in  de afgelopen jaren, hebben voor veel astma-aanvallen gezorgd. Iets wat niemand ziet, want dan ben ik thuis, binnen, meestal 'snachts. Wat overblijft is de vermoeidheid, het bankhangen, het ziek zijn als ik pech heb. Wat je ziet is iemand die eeuwig bivakeert op de bank of in de stoel en niets uitvoert.
Het onbegrip van de omgeving zorgt voor verdriet, eenzaamheid, afgewezen voelen. Zelfs mijn aller-dichts-bijzijnde naasten wilden/konden het begrip er niet voor opbrengen. Dus zat ik jaren in de rook van mijn ouders en familie. Ging ik over mijn grenzen heen in mijn werk, hield ik mezelf groot in tijden dat ik eigenlijk mijn grenzen af moest bakenen. En buffelde ik door door door. En altijd was ik moe. Kon ik niet vol gaan voor het leven wat ik droomde voor mezelf.

Men beseft vaak niet dat het enorm ingrijpend is. Je ziet immers niet zo heel veel aan mij.
Maar leven in een wereld waar het bol staat van de heftige geuren. Waar een boodschap doen kan uitmonden in een astma-aanval, omdat de vrouw voor je in de rij van de kassa een zeer heftig ruikend parfum opgespoten heeft. Of dat de winkel waar je moet zijn, net die aanbieding van wc-blokjes heeft, die bij de deur staan opgesteld en de hele winkel met hun geur vullen. Of in de tuin wilt zitten en de buren zitten met zijn allen te roken. Wachten bij een bushokje en dan maar in de regen staan, omdat een roker persé droog wil roken. En dat wanneer je vraagt of ze even willen pauzeren, je te horen krijgt dat je je niet zo moet aanstellen en dat het een vrij land is waar je blijkbaar je medemens mag stukroken.
Het elkaar niet tegemoet willen komen, is in dit land tot kunst verheven lijkt wel.
Alsof het stoer is. Van jong tot oud kom ik dit tegen, en ik vind het stuitend.

Vorig jaar schreef een stadsgenote een boek over haar leven met astma:  "Ademloos verlangen"  Ik las de achterflap , was zo ontredderd door de herkenning, dat ik het nog steeds niet echt gelezen heb. Het staat inmiddels ook in de bieb, ik ga het maar eens lenen.....


http://www.allergievoorlichting.nl/allergische-reacties/astma

Zwijmelen op Zaterdag

Het is nog heel vroeg, voor de zaterdag!(6 uur)
Het regen buiten en ik heb het koud. Ik zit namelijk aan mijn bureau. Kon niet meer slapen na de wilde huiskamer-verhuizing van gisteren.
Dochter had het ineens in haar hoofd gehaald om vanavond een filmavond te houden zonder dat eerst even met mij te overleggen. Bovendien heeft ze het atelier zo op zij kop gezet, dat het in de huiskamer moet. En dat terwijl ik het hele weekend ervoor had uitgetrokken om de kast op een andere plek te zetten. Maar ja, dan kan je geen film kijken beneden. En ik wou niet weer een week wachten voordat ik zin had om het te doen. Je moet het ijzer smeden als het heet is, oftewel, de kast uitruimen nu ik nog zin had.
Afijn, ik ben dus heel hard aan het werk gegaan gisteren, heeeeeel hard.

Klein gedeelte van de inhoud van de Bib-kast

 Omdat de kast verplaatst moest worden(dat wou ik) moest hij eerst leeg. En leeg werd hij. Stapels, staaaaaapels met spullen kwamen er uit. Zo handig zo'n grote kast. Echt alles past erin. En van alles raak je er net zo makkelijk in kwijt. ;)
Ondanks de vele keren dat ik gedeeltes opruimde/uitruimde en schoonmaakte. Foto boven laat twee plankjes zien. De andere plankjes lagen verspreid over de stoelen piano en vloer. En we kwamen weer van alles tegen hoor, waarvan ik wist dat het er was maar dochter steeds zei dat het er niet was dus moest het gekocht worden. Voorlopig hebben we in ieder geval genoeg nietjes en plakband en veiligheidsspeldjes :) Altijd handig niet waar? Als ik het maar niet weer kwijtraak in de kast.
Uitruimen duurde niet zo lang, verschuiven was een kwestie van een paar flinke duwen van mijn sterke Zoon, maar dat inruimen....ZUCHT....vre-se-lijk.
Uuuuuren bezig geweest.
Uitzoeken, sorteren, stapeltjes maken, en inruimen.
Verschrikkelijk werk vind ik het. En dan heb ik ook nog eens niet alles ingeruimd. Er kon nog best wel het een en ander weg. Aan boekjes, papier, administratie, troep, rotzooi, kinderspul, kinderspul kinderspul.
Daarom duurde het ook zo lang.
Kom je daar van alles tegen van toen ze nog klein waren. De laatste lampion van dochter( een geperforeerd blikje, akelig scherp, nog op school gemaakt) babyfoto's die ik toch even moest bekijken hoor,en oude singeltjes, ooit van mijn vader gekregen. Kindertekeningen en schilderstukjes, van toen ze beiden nog peutertjes waren. Zo lief, daar kon ik even niet aan voorbij gaan. Dus zat ik om 8 uur nog tussen de resten van de troep te zwijmelen en te balen tegelijk.
Dacht ik aan die wilde schildersessies die we altijd deden.En een lol dat ze hadden. Na afloop gingen ze altijd in bad, helemaal ondergeschilderd en wel.

Wilde schildersessies van 12 jaar geleden

Dan pakte ik papier en verf en dan mochten ze gaan schilderen, wat meestal één grote experimenteer-klieder-boel werd.
Jahhhhhh Dat waren nog eens tijden.
"Weet je nog mam dat jij de hele muur afplakte met een enorm stuk papier en dat we dan een muurschildering mochten maken?" Vroeg Dochter mij. Ze staarde wat dromerig voor zich uit. En ik droomde even mee terug de tijd in....ja dat weet ik nog.....

We kwamen ook de heen-en-weer-schriftjes van Zoon tegen van de bso. Ik had ze bewaard, om ze als bewijs in het gezicht te smijten van school. Voor als ik ooit nog genoegdoening wou. Maar iedere keer als die schriftjes tevoorschijn kwamen, dan kwam dat gevoel van walging weer naar boven. Die negativiteit willen we niet meer.

Rituele verbranding

Dus vroeg ik Zoon deze keer of hij ze niet ritueel wou verbranden! Hij was meteen voor! Toog naar buiten en heeft daar onder het uitroepen van de nodige verwensingen één van de schriftjes opgestookt. Toen begon het te regenen. Wordt vervolgd dus. Eenmaal binnen kwamen de verhalen los. Als hij toen had gesproken, had ik die vieze, gore, akelige, minkukel van een vent wat aangedaan. Er hebben wel weer wat tranen gevloeid bij ons ja.....er is weer een stukje losgelaten. We gaan op weg naar volledige heling!!!

 Zodat Dochter, als ze ooit nog een gezinstekening maakt, mij niet in het zwart hoeft af te beelden haha. Prachtige positieve tekening niet waar?

 Het Bibje-gezin, door de ogen van Dochter 8jr

Say Hello to Happiness, Wave Goodbey to Misery.......
ღ´¨)
¸.•´¸.•*´¨) ¸.•*¨)
(¸.•´ (¸.•` ღ Fijn weekend allemaal ღ

Einstein droeg ook geen sokken

Foto van Fokke Terpstra- in de Helderse Duinen

"Wat denk jij mam, dat de meerderheid vindt dat je wat aan school hebt of dat de meerderheid vindt dat je er niks aan hebt?" vraagt Zoon mij nadat Zus naar boven vliegt om te leren voor een toets.
Ik reageer politiek correct met; "Sommige mensen vinden van wel, en sommige vinden van niet."
"Ik vind van niet," zegt hij stellig. "Op school moet je van alles waar je niks aan hebt en mag je niet leren waar je interesses in liggen. Je moet je houden aan hun tijden en hun lesstof. Alles is gestructureerd. En dat is zo stom, want als ik nou heel wat anders wil weten en ik ben druk bezig, dan moet ik ermee stoppen omdat het tijd is, terwijl ik diep geconcentreerd ben. That Sucks!
Of als ik iets moet doen waar ik helemaal niet goed in ben. En dat ik dan wat anders wil doen waar ik wel goed in ben en daar alles van wil leren. Dan mag dat niet eens!
Ik ben een stuk slimmer dan zij denken. Ik mag gewoon niet méér leren.  Maar als ik zelf leer, leer ik veel meer, want dan heb ik de tijd en kies ik het zelf uit. En als ik het niks vind dan zoek ik verder tot ik iets doe wat ik weer heel interessant vind. En dan ga ik daar weer heel veel tijd aan besteden. Niemand die mij daarin tegen houdt."
Het is even stil.
"Einstein ging ook niet naar school mam. En hij droeg ook geen sokken" voegt hij er grijnzend aan toe terwijl hij zijn blote voet omhoog steekt. "Zie je wel dat ik briljant ben."
Ik grijns terug, en bedenk me ondertussen met een mengeling van verbaasdheid en trots dat dit kind, waarvan men zei dat hij geen besef had van wat er zich om hem heen afspeelde, toch zo goed weet te vertellen hoe hij de zaken ziet. En dat in het Engels (want ik heb het maar even vertaald)
Door hem praten we al een aantal jaar tweetalig hier in huis.
Hij leerde het zelf, door te praten met jongens over de wereld en naar films, documentaires en tutorials te kijken. Hij heeft het wel eens uitgelegd hoe dat werkt. In het kort komt het er op neer dat hij ooit begon met gissen. Ze vertelden wat en hij zag dan wat ze lieten zien en zo interpreteerde hij erop los. Vroeg mij vaak wat iets betekende en poogde ondertitelingen te lezen. Iets wat vreselijk moeilijk was voor hem i.v.m. zijn dyslexie. Om uiteindelijk helemaal te snappen waar het over ging.
Hij praat het inmiddels zo goed dat bv de conducteur in de trein Engels tegen hem begon te praten. Waarop Zoon in Nederlands terug praatte en de man een blos op de wangen bezorgde.
Momenteel is hij bezig met Duits, Frans, Russisch en een piepklein beetje Japans. Geen idee hoe serieus, maar af en toe zegt hij iets en dan moeten wij raden wat het betekent. Nu is dat met Frans en Duits niet zo'n probleem maar Russisch??? en Japans???? Zou best grappig zijn als hij straks Japans sprekend door het huis gaat haha, leer ik ook nog eens iets nieuws.
Met de leergierigheid zit het wel goed!
Met het besef van de wereld om hem heen ook wel.
Hij lijkt wel wat op Einstein......
Hij draagt geen sokken ;D

Donderdag dommeldag

Bibje droomt een boekje op de bank

Het is weer zover, dat ik moe ben en niet slapen kan en dan overdag in slaap val terwijl ik zo graag van alles wil doen. Maar daar veel te moe voor ben. En dat ik een hoofd vol heb terwijl ik zo graag wil lezen. Maar ja er past echt niets meer bij. Dat ik eigenlijk gewoon helemaal stil moet zijn en leeg en vooral mijn ogen en hoofd rust moet gunnen, maar dat ik van binnen zo ongedurig ben dat dat niet lukt. zooooooo dat was een hele lange zin.....maar snel puntjes en comma's toevoegen.
Zo ben ik er dus aan toe.
Het wil even niet meer met mij.
Ik sta even helemaal vast en toch en toch en toch ratelt het in mijn hoofd maar door.
Boordevol gedachten, en to-do lijstjes. Boeken die ik wil lezen, schilderijen die ik wil maken, plannen die ik heb, droom droom droom droom droom....
Ik kan er gewoon niet meer van slapen.
Lig te stuiteren in bed, maar dan in mijn hoofd.
Zoiets...
En het rare is, ik zou niet weten waarom.
Ik bedoel maar, wat doe ik nou heel? Ik ben niet meer bezig met het hoofd boven water te houden, te vechten tegen....en al helemaal niet wild aan het rondrennen. Ik doe niks van dat alles. Ik ben alleen maar in en om het huis bezig. Kleine dingetjes(en daarna uitgeput zijn, blegh stomme lijf)

Bibje's sloffen voor deze winter, lekker warm!!!

Kortom, ik heb flink last van de ingevallen herfst!
Hoe gezellig ik het ook vind, deze donkere dagen voor de kerst, en daarna de weer lichter wordende dagen van de winter, ik kan maar niet wennen aan de kou. En koud heb ik het alweer. Ondanks dat het buiten nog zacht voor de tijd van het jaar is, heb ik het koud. Heb ik de dikke sloffen alweer aan, de kruik mee naar bed, en de extra sprei er alweer op. Zoek ik alweer voor het zoveelste jaar op een rij naar thermo ondergoed op natuurlijke basis voor een beetje aardige prijs en droom ik van die houtkachel die nog immer op het wenslijstje staat. Jahhhhhzucht hhhhhhhh
Nou ja, tegenwoordig rijgen de dagen zich vliegensvlug aan elkaar. Dus die hele winter, die is op een goede dag voorbij. Nog voordat ik er zelf erg in heb dat het echt winter was. Daarom ga ik nu mooi niet zitten sippen. Ik ga de deur uit. Ja!
Boodschappen doen.
In het donker(spannend)
En nu maar hopen dat ik het niet al te koud zal hebben....
ik ga vliegen Baaaaaiiiiii

Zwijmelen op Zaterdag

knipsel van juf uit het Bibje poeziealbum

Ik zit al een hele tijd met een liedje in mijn hoofd van vroeger, waar ik de artiest niet van ken en de titel ook niet. Ik dacht dat ik het ooit op een afspeellijst had gezet maar ik kan het niet vinden, en daar baal ik dan zo van hè!
Het deuntje zit in mijn hoofd, wil er niet uit! Ik neurie , ik fluit en ik probeer zo goed en zo kwaad het gaat tekst te herinneren...maar ik kom niet echt veel verder. pfffffffff echt irritant.

Moet ik nu dus een ander nummer zoeken en ik heb geen idee welke. Eentje uit dezelfde tijd dan maar...maar ja welke dan? Er zijn er zoveel....en dus verdwaal ik nu in de keuzes die ik kan maken.  Alles komt voorbij.
Dirk-muziek,
Bib-muziek en eerste klas muziek..
Ja ook eerste klassertje-muziek.
1973 ging ik nml naar de eerste klas. Ik zie ons nog staan op een rijtje voor in de hal. Gebracht door onze mamma's, op een snikhete dag. Een enkeling was in badkleding zo heet was het toen. Onze namen werden opgenoemd en zo gingen we in een rijtje naar ons nieuwe lokaal. Onder leiding van , wat later bleek, een heel vervelende juf! Het jaar dat ik heel vaak na moest blijven en op de gang zat. Het jaar dat ik niet meer mocht praten en lachen en de hoofdmeester veelvuldig bezocht.
Meestal in tranen, want ik vond de juf vreselijk oneerlijk. Ik kreeg ook heel vaak de schuld in mijn eentje als we met zijn tweetjes hadden zitten giebelen en kletsen. Ik kon toch ook moeilijk niet antwoorden als iemand wat vroeg, dat was onbeleefd......ZUCHT......de eerste klas was geen onverdeeld succes. Op leergebied waren er geen problemen hoor. Ik was een slimme meid. Maar ja, ik was altijd zo snel klaar en die kwebbel hè.
Dus stond er op elk rapport dat jaar; "Bibje praat erg graag"
Ik weet nog dat ze ooit, toen ik weer eens na moest blijven , een kopje koffie kreeg van een 6e klasser. Die was al heel groot. Een fascinerend meisje, ze was heel licht blond, bruingebakken door de zon en had bleke lippen. Ik vond dat zo raar.....
en ze viel zomaar flauw!!!
Dat had ik nog nooit gezien. Het zag er heel raar uit, niks in elkaar zakken. Ze stuiterde zo achterover, net een gummipop. Met het meisje kwam het gelukkig allemaal helemaal goed hoor, maar wij( ik was samen met een klasgenootje) werden niet even gerustgesteld. In plaats daarvan werd ons gemaand dat we door moesten schrijven, strafregeltjes. Stomme juf.
Toen ik twee jaar later bij een net zo vervelende meester terecht kwam, was ik er wel klaar mee. Hij gooide de krijtjes en bordenwisser naar mijn hoofd, en of ik die bij het naar de gang gaan even aan hem wou geven. Ik ben boos naar de hoofdmeester gebeend en heb mijn beklag gedaan. De meester moest toen uitleg komen geven, terwijl ik in boze tranen op de bank zat. Hij moest zijn excuses aanbieden en kreeg een flinke reprimande. Ik kreeg daarna extra/moeilijker werk in de klas waardoor ik me niet meer verveelde. Vanaf dat moment was hij een top meester. Nooit geen last meer mee gehad :)

Nou ik heb wat gevonden hoor....fijn weekend!!!!!
~enjoy~

Het stil.....op woensdagavond.

Daar zit ik dan, helemaal in mijn uppie, Het is stil in huis. Mijn twee tieners liggen te slapen. Ja U leest het goed, ze slapen. Na maanden van niet kunnen slapen en onrust en gedoe in de avond en nacht, heb ik nu het rijk voor mij alleen. Helemaal voor mij alleen.
En ik vind er niks aan!
Ook dat nog.
Ik voel me wat zieligjes, beetje eenzaam, sipjes......
Had ik hier zo naar uitgekeken, ja best wel. Een beetje ruimte voor mezelf. Eindelijk tijd. Vind ik er niks aan. Weet ik niet wat ik ermee aan moet. Zit ik hier wat te rommelen en lummelen en nou ja niks niet gezellig dus. Waar ik vroegah als single jonge meid nog gezellig op de bank zat met de poezekat en poezelot en een pot thee op een lichtje in de kamer, zit ik nu moederziel alleen. Geen poezert te bekennen, en de thee staat ook niet op het lichtje.
De ruimte is veel te groot om alleen in te zitten. En te stil....want daarstraks heeft de televisie het begeven. Het beeld ging eerst op een balkje en na wat gerommel met de kabel(want ik dacht dat het daaraan lag) ging het beeld op zwart. POEF zei de tv, en dood was 'ie.
Midden in DWDD

Zal je altijd zien.
Nu had ik de tv van mijn ouders nog. Zo'n hele grote, voor-het-breed-beeld-tijdperk-televisie. Hij paste al niet in mijn brocante tv-kastje en eigenlijk ook niet op het dressoir. Die moest ik een kleine 10 cm van de muur af zetten zodat de tv niet voorover eraf zou kukelen. Mijn vader had hem uitgekozen toen hij het allemaal niet zo heel erg goed meer zag. Dat ding had dus een mega toeter erachter hangen. Jah....
En zo raakt zo langzamerhand alles versleten wat ooit van hun was. En komen mijn eigen spulletjes weer te voorschijn. Tijd om de boel maar weer eens een keer om te gooien. Wat zal ik doen, alles verslepen? Voor achter zetten en achter voor? Of zal ik het wat minder voortvarend aanpakken....en alleen de kast en tafel omwisselen. Ik denk dat ik maar voor het laatste ga.
Ik weet nog niet wanneer, maar dat het gebeuren gaat voordat het sneeuw gaat vallen dat is wel zeker! (zegt ze stoer! HA)
Nu maar hopen dat dat nog een hele tijd gaat duren,,,,ik heb er nog even geen zin in, dat gesleep met die kast pfffff hihi

 Ik doe maar even een Dirkmuziekje voor het slapen gaan. Welterusten!

Zwijmelen op Zaterdag

Gisteren op het strand- foto van Gre Visser

Het is een herrie op zolder waar Zoon slaapt. Hij heeft, geheel conform pubermaatstaven, de stereo op hard gezet en uit zijn boxen denderen nu de tonen van een of andere heavy metal band. Het voelt alsof je in een storm staat.Met je haren wapperend achter je en je gezicht strakgetrokken. Hangend tegen een muur van lucht. Zo zie ik dat dan voor me.
Ik vraag me altijd af in welke staat de liedjesschrijvers geweest zijn.
Vast niet best, want de boosheid en de wanhoop schreeuwt er vaak vanaf.
Ik vond dat vroeger al vreselijk om aan te horen, het is mij te heftig.
Maar dan Zoon, die heeft dat nodig lijkt wel. Om even flink tegen aan te hangen, te vechten, weerstand te bieden. En luchtgitaar te spelen(bij gebrek aan een echte electrische gitaar haha) Het duurt altijd maar kort, langer dan een half uur red hij zelf ook niet. Dan gaat dat ding weer op zacht, en soms zelfs gewoon helemaal uit.
Maar nu dendert het nog even door de boksen.
Straks komt vader.......

"The Tragic Truth"

I'm drowning in the bottom of a bottle.
Running from a man I swore I'd never be.
No one ever has to face tomorrow.
But I'm the one that has to face me.

It's the demons I've created for myself.
The tragic truth.
It's hard for me to understand myself.
So it has to be hard as hell for you! (For you! You!)

Are we born to be broken, sinners, and thieves?
Someone tell the heavens I'm ready to escape! (You!)
This is not what I wanted not what I need!
Take it all, tear it all, rip it all away!

I can't say the Devil made me do it.
I chose to be the one I am, the way I am today.
I wish there was but there's no way around it.
In the end I made the choice and will not die ashamed.

It's the voices screaming in my head.
The tragic truth.
It's hard for me to understand myself.
So it has to be hard as hell for you! (You! You!)

Are we born to be broken, sinners, and thieves?
Someone tell the heavens I'm ready to escape! (You!)
This is not what I wanted not what I need!
Take it all, tear it all, rip it all away!
Take it all, tear it all, take it all, tear it all away!

Are we born to be broken, sinners, and thieves?
Someone tell the heavens I'm ready to escape! (You!)
This is not what I wanted not what I need!
Take it all, tear it all, rip it all away! (Away!)

Are we born to be broken, sinners, and thieves?
Someone tell the heavens I'm ready to escape! (You!)
This is not what I wanted not what I need!
Take it all, tear it all, rip it all away!
Take it all, tear it all, rip it all, tear it all! (It all away)
Someone tell the heavens to take it all, tear it all away!



Fijn weekend!!!!!