zondag 23 november 2014

Mijn waarheid spreken 3

detail zomerschilderij door Bibje



Ik ben nu al de hele dag bezig om een goed begin te vinden voor het vervolg op "Mijn waarheid spreken 2". En dat lukt maar niet zoals ik dat wil. In mijn hoofd weet ik het allemaal wel, en ik heb ook korte aantekeningen gemaakt over dat wat ik aan bod wil laten komen. Toch krijg ik het maar niet voor elkaar om die ene goede openingszin te vinden en daarop voort te borduren. Alle woorden tuimelen over elkaar heen. Het wordt een beetje een brei, onduidelijk waar ik het over wil hebben.
Ik had willen inhaken op de reacties die ik kreeg. Die ik herken, die resoneren in mij. Die ook uitgesproken moeten worden door mij. Omdat ik dat tot nog toe steeds niet echt in volle overtuiging gedaan heb.
Dat durfde ik namelijk niet!
Diep in mij waart de geest van afwijzing.
Dus zei ik niets, of iets wat er wel over ging maar dan via een omweg, tactisch en voorzichtig. Vaker zei ik niets. Dan jokte ik de boel een beetje bij elkaar. Voor de lieve vrede, zo dacht ik dan.
Zoiets heet jezelf groot houden.
En in stoere mensen taal heet dat dan dat je dapper bent, en dat je jezelf er niet onder laat krijgen. Dat je nooit zal toegeven en dat niemand het aan jou zal merken. Je zeurt nooit. Nee van jou hebben ze geen last, in plaats daarvan haal je alles uit het leven, en buffel je maar door.
Dat dus.

Ik ging vaak veel te lang door met dat, waarvan ik wist, dat het helemaal niet goed voor mij was. Zoals doorgaan met een reeks dansvoorstellingen. Waardoor ik de laatste niet haalde. Toen lag ik met een longontsteking in bed, totaal gesloopt. De balletlerares was zó kwaad dat ze me per direct weg stuurde om nooit meer terug te mogen komen. Dikke afwijzing dus. Dat waar ik zo bang voor was, was alsnog gebeurd!
Mijn ouders, na veel heftige woorden, dan maar toestaan om in een aparte kamer in mijn huis te roken. Wat ze vervolgens zo fanatiek deden dat ze amper meer beneden kwamen en de hele bovenverdieping steeds doorrookten. Toen ik besloot dat het genoeg was en ze vroeg buiten te roken, bleven ze meteen een half jaar boos weg. Daarna zijn ze nooit meer zo frequent op visite geweest als daarvoor. Afwijzing dus....en die deed zeer.
Ook hier gebeurde alsnog waar ik zo bang voor was!

Het maakt dus helemaal niet uit of ik mezelf uitspreek of niet. Er zullen altijd mensen zijn, die me zullen afwijzen. Het maakt niet uit hoe vaak ik moet uitleggen, dat het geen vrijwillige keuze is. Dat ik het echt niet kan of kan verdragen. Er zullen altijd mensen zijn, die mij daarop zullen afkeuren.
Het is aan mij hoe ik met dat gevoel van afgewezen worden omga.
Hoe ik recht doe aan mezelf.
Hoe ik een zo goed mogelijk leven creëer voor mezelf.  Eén die niet op de verwachtingen van de mensen om mij heen gebaseerd is. Hoe ik trouw kan blijven aan mezelf. Trouw aan mijn behoeftes, mijn dromen, mijn wensen , mijn gezondheid!
Het gaat om de mensen waarmee ik me wil omringen.
De mensen die me willen ondersteunen, voeden, koesteren, liefdevol op weg helpen. Mensen die luchtiger, lichter en vrolijker zijn dan mij, zodat ik me aan hen kan optrekken. Zodat hun warme, stralende natuur mij omringt, doorschijnt en besmet :)

En dan komen we bij het stukje kwetsbaar durven zijn....jezelf blootgeven......
maar dat is voor een andere blogpost.
(¯`v´¯)
`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡Fijne Zondag♡ .¸¸.•´¯`••´¯`•.¸¸♡







8 opmerkingen:

  1. Zonder verwachtingen verwacht je nog best wat van de mensen om je heen. Van de mensen die je graag om je heen zou willen hebben. Ik hoop oprecht dat je ze vindt want ze zijn er ... Mensen die weinig tot niets van iemand verwachten en er toch voor je zijn. En dan natuurlijk het liefst IRL. Want virtueel is het allemaal wel heel makkelijk.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. hihi wiebeltjes, daar zeg je me wat.
      Ik bedoelde eigenlijk dat ik niet meer aan de verwachtingen van de mensen om mij heen wil voldoen zodat zij zich niet ongemakkelijk zullen voelen bij hoe de dingen nu eenmaal zijn met mij. Het gevoel van lastig gevonden worden, of het niet waard zijn, dat gevoel dat probeerde ik zo (onbewust) te omzeilen.

      Dat ik mensen om me heen zoek die dat gevoel dus niet bij me oproepen....en ja virtueel is dat een stuk makkelijker ja. Maar daar gaat het niet om, het is meer dat ik denk dat als ik trouw ben aan mezelf, die mensen vanzelf op mijn pad gaan komen.
      Zoiets.... :)

      Verwijderen
    2. Het ontroerd me hoe jij dit proces beschrijft.
      Ooh, die afwijzingen...ik voel ook hoe hard die zijn.
      Mijn meditatiedocente zegt dat je ondanks zo'n afwijzing toch overeind blijft staan. Want jij bent er nog steeds en je kern blijft onaangetast.
      Maar goed, dat zijn wijze woorden en in de praktijk blijft het pijnlijk.

      Verwijderen
    3. Dat zijn niet alleen wijze woorden maar ook een mooie mantra om je aan vast te houden.

      Verwijderen
  2. Er zijn heus mensen die van je (kunnen) houden omdat jij de one and only Bibje bent. Je kunt nooit met iedereen bevriend zijn, dat is een onmenselijke inzet, als een paar je maar begrijpen... Niet de moed opgeven!
    Liefs Kakel

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb meteen dat liedje van Blof in mijn hoofd, de storm....
      x

      Verwijderen
  3. En stel dat je niet overeind blijft staan, ben je dan minder Bibje??
    Dan ben je in feite een Bibje, maar die ligt. Sta je op dan ben je nog steeds dezelfde. Snap je wat ik wil zeggen?

    Niet alles voor een ander invullen. NIVEA zeg maar voor t gemak. En ook het oud-Hollandsche : er gewoon schijt aan hebben!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. NIVEA...lekker rook dat altijd.
      Ja ik snap wat je wilt zeggen. en ik heb al gelegen, in het stof des aanschijns ;)
      Werd er niet een ander door nee.

      Verwijderen