Maandag ballad 1 dag

foto van kees de Bos- bij het donkere duinen bos in de sneeuw

We hebben een paar moeilijke dagen achter de rug. Het is weer december, en de feestdagen zijn weer in het zicht. Op de een of andere manier voelen we in deze maand alle drie hoe stil het om ons heen is geworden. Helemaal nu dit jaar opa en oma van vaders kant hebben aangegeven geen kerst te willen vieren met hun vader en hun vader er eigenlijk ook geen zin in heeft. Dat was even een domper. Een flinke domper. Vooral voor Zoon. Dus werd het opa-nummer weer van stal gehaald en veel gedraaid en kwamen de tranen en de boosheid van machteloosheid weer.
Ik wou dat ik zijn pijn weg kon halen, en zijn vreugde terug brengen. Ik wou dat ik die toverfee was, die het licht in zijn hart kon laten schijnen.
In plaats daarvan heb ik hem de reacties op de zaterdag zwijmel voor gelezen. Hij begon te glanzen bij al die positieve woorden. Dank jullie wel dus!!!!!! Dat was de opsteker die hij nodig had :)
Hij wist meteen nog veel meer voorbeelden te geven van ballads en zo komt het dat ik deze week, de week van de ballad van Zoon doop.
Om te beginnen met Skillet's Don't say goodbye. Het nummer wat hij kapot draaide na mijn vaders dood. Zijn all time favorite, zijn verdriet-lied, zijn los-laatlied. En aangezien het weer ook om te janken is op dit moment brul ik net zo hard mee. Door hagel en regen in weer en wind....don't say goodbye.....
We maken er een goede week van, vol heart-wrenging ballads, zoals Zoon grijnzend zei tegen mij. "Dit soort muziek is mooi en doet toch pijn, is dat nou niet raar?" Vroeg hij me.....
Het is net als het leven, een en al tegenstrijdigheid.  En toch past alles zo naadloos in elkaar.


En dan ga ik morgen alle zaterdagzwijmels uitgebreid lezen/luisteren hoor....ik was er nog niet echt aan toe gekomen :)