Zwijmelen op Zondag

Bibje met broertjes :) 

11 april 1974 beviel mijn moeder van een tweeling,
het ene kindje leefde, de ander was al een tijdje dood.
Mijn moeder zei altijd dat het kindje gestorven was toen zij hoorde dat haar broer gestorven was. Daarna begon het bloeden.
Ik weet nog goed wanneer dat was, dat we dat hoorden.
We zaten bij mijn opoe en haar zus kwam het vertellen.
Ik kan me alleen de waas van ongeloof nog voor de geest halen, en het gevoel van onwerkelijkheid. Dat iemand om wie je zoveel geeft, zomaar ineens er helemaal niet meer is. Weg, foetsie, kwijt. Nooit meer op zijn nek, nooit meer giechelen om zijn grapjes, nooit meer paardje rijden op zijn rug, nooit meer rennen over straat.
Alleen mijn vader heeft afscheid genomen,
mijn moeder moest thuis blijven op last van de dokter.
En wij?
Kinderen namen vroeger al helemaal geen afscheid, die kon je maar beter zo weinig mogelijk erbij betrekken. Ik lag dus 'savonds met mijn broertje herinneringen op te halen op de slaapkamer. Beetje wazig, onwerkelijk, vreemd, hol. Mijn broertje heeft wel gehuild geloof ik. Ik zat volkomen op slot.
Gelukkig ging het daarna weer snel beter met mijn moeder en werd 3 maanden later mijn broertje geboren, en nog een broertje. Maar die was dood en die is zoals ze dat toen deden weggedaan of zoiets. Er is geen graf. Er is ook nooit afscheid genomen. Hij was niet gaaf meer en, nou ja, het was nou eenmaal zoals het leven kon gaan. De vreugde om ons roodharige knulletje overstemde gelukkig alle verdriet.
En een vreugde bracht hij,
wat een lekker wild, stoer, bewegelijk, eigenwijs, leuk jochie was hij toch!  Dat jochie van toen was gisteren jarig. En met dat jochie van toen heb ik al jaren geen contact meer.
Met dat andere fijne ventje van toen trouwens ook amper niet.
Eigenlijk al niet meer toen ik het huis uit ging. We gingen ons weg, en mijn weg was hen misschien wel te afwijkend.

Waarom ik hier nu zo ineens over begin?
Omdat ik op deze druilerige middag een beetje zat te miepen, en te weemoedig wezen, en te herinneren. Met het grote fotoboek op mijn schoot. Ik ben namelijk een beetje moe. Ik moest er vroeg uit voor mijn Zeilmeisje. Vandaag ging ze met vriendin en ouders naar Texel te zeilen en ze moest vroeg weg. Kwart over 7 kwam ze me al wekken, kwart over 7 op zondag!!!!!!!!
Daarom dusssss,
dan verval ik in moeiige gedachten enzo.
En moest ik ineens denken aan dat broertje wat nooit is gekomen. Zou hij nu in de hemel zijn met mijn ouders? Samen met dat andere kindje, wat toen veel te vroeg kwam?
Ook raar, nooit heb ik daar 1 gedachte aan gewijd en ineens is het daar.
Zou mijn broer er ook ooit wel eens aan denken? Hoe hij zijn tweeling verloren is?
In ieder geval heb ik weer even lekker opgekruld foto's gekeken en gemijmerd over de ritjes die we altijd maakten door het land. Gezellig was dat, ja, dat was heel gezellig.
Ik koester nog elk moment.
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★