.......FOEI !.......

En ineens zakken mijn bezoekersaantallen van de 1000 naar de 100 per dag.
Hoe dat kan? Ik snap er niets van.
Aan de andere kant, het schiet ook niet erg op met mijn schrijven. Ik schrijf uren aan mijn boek, dat dan weer wel. Niet dat ik meters maak hoor, maar in mijn hoofd zit een verhaal wat op papier niet zo gemakkelijk blijft plakken. Dus schrijf ik en herschrijf ik. Toch heb ik ondertussen wel al zo'n 30.000 woorden op papier gezet. Toch knap vind ik zelf. (nu vis ik even flink naar complimentjes haha)
Ik moet nog heel wat woorden neertikken hoor, voordat het verhaal richting het einde gaat en ik zal ongetwijfeld nog heel wat weghalen. Maar het gaat lekker. En als ik in de Flow blijf dan krijg ik het dit jaar nog wel af ook. Een Bibje-boek misschien wel op de plank. You never know.
Het is wel een lang gekoesterde droom.
Wat ik verder nog gedaan heb is tassen en skins toevoegen aan mijn RedBubble shop.
Vanaf heden kun je daar dus ook een Bibje tas bestellen.

Tjah en dan hoor je voor de zoveelste keer het verhaal van die knul die na jaren getreiterd te zijn iemand doodstak en hoe de rechter daar op reageerde in zijn uitspraak.
Het raakt me, het raakt me enorm hoe nu nog steeds wordt genegeerd in welke nood dit kind 12 jaar lang heeft gezeten. En waarom raakt het me zo?
Omdat ik het bij Zoon zag,
hoe mijn vrolijke, blije, enthousiaste kind veranderde in een angstig, schichtig, boos kind. Hoe hij al meer reageerde als opgejaagd wild wat in het nauw gedreven was. Blazend en grommend naar de belagers, die hem van alles aan deden. Gedrag wat later aangemerkt werd als een stoornis, maar niets anders was dan trauma en pure angst door het opgejaagd en getreiterd worden.
Ik heb niet gewacht tot het verkeerd ging, ik heb niet gewacht tot mijn kind iemand iets aandeed. Ik haalde hem uit dat oorlogsgebied vandaan. Ik bracht hem in de veiligheid. Waardoor hij, slachtoffer van geweld door zowel kinderen als school en hulpverlening, kon gaan helen.
En dat is wat me raakt in dit verhaal.
Met zijn allen leggen ze het bij dit kind neer, terwijl jaren lang de volwassenen om hem heen de andere kant op keken. Al die grote mensen die nu een grote mond hebben en dit kind veroordelen, waar waren die toen hij belaagd werd?
Waar was de leraar? Waar was de directeur? Waar was de politie die om hulp gevraagd werd? Waar waren al die ouders van die kinderen die hem het leven zuur maakten? Moesten die toen niet opvoeden, corrigeren, bijsturen? Zodat de wereld veiliger werd voor iedereen en niet alleen voor deze potentiele criminelen en mishandelaars?
Want dat is wat ik zie,
kinderen die zo heftig pesten zijn crimineel, zijn de volwassenen van later die hun vrouw/man/kinderen mishandelen. Het zijn vaak ook de mensen waarvan je het niet gedacht had, omdat ze stiekem zijn, achterbaks, gemeen en zo gis dat het lijkt of de ander het verdient zo behandeld te worden. Dat zie je bij ouders en leraren nogal eens, dat ze vinden dat een kind het verdient om aangepakt te worden. Dat zij vaak zelf de oorzaak zijn voor het misdragen van het kind komt totaal niet in ze op. Ze hebben namelijk nooit hoeven leren naar hun eigen gedrag te kijken. Iedereen hield hen de hand boven het hoofd. De gepeste was immers gestoord. Eigen schuld dikke bult toch?
Dit is niet de wereld, die ik door wil geven,
het zijn niet de mensen met wie ik mij wil identificeren,
het is niet wat ik mijn kinderen meegeef.
Geweld lokt geweld uit.
Geweld maakt haat,
haat maakt geweld,
Ik hoop voor Anthony dat hij de hulp krijgt om de trauma's van zijn verloren jeugd te overwinnen. Dat zijn moeder de steun krijgt die ze al zo lang ontbeert ipv de zwarte piet toegespeeld. Dat de treiteraars en hun ouders en de school en de politie zich héél diep gaan schamen dat ze het zover hebben laten komen!
FOEI !

Demi Lovato heeft het getreiter vanaf haar 4e jaar overleefd, haar vriendje niet, die pleegde zelfmoord op zijn 7e. Hier haar verhaal....