Zwijmelen op Zaterdag

Donkere Duinen

 Vanmiddag ging de telefoon. Ik heb zo'n lief beltoontje, eentje waarvan ik haast niet schrikken kan. Maar ik schrik nog steeds van de foon.
"Ja hallo, met Biem," hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Biem? Ik ken helemaal geen Biem, dacht ik nog. Op mijn zwijgen zei ze erachteraan," praktijk Molenstraat."
"O , hallo," groette ik haar. Dat was dus de dokter.
"Ja ik dacht, ik bel maar even, want ik moet wel het een en ander uitleggen, en dat wil niet zo goed via een e-consult." legde ze uit.
"Het zit zo, maandag was de uitslag nogal verontrustend. Je had veel te veel eiwitten in je bloed en urine. Dus heb ik de uroloog gebeld. Die adviseerde me de aanvullende onderzoeken en waar ik op moest letten. Ik schrok me rot, maar het valt in ieder geval mee," ratelde ze in mijn oor. Ik wist gelijk waar ze het over had, ik had namelijk ook een klein onderzoekje gedaan.
"Echt, dus niet ernstig? " vroeg ik haar ter bevestiging.
"Dat wat ik dacht dat je zou kunnen hebben, heb je in ieder geval dus niet," stelde ze me gerust." de 24 uurs urine was schoon, helemaal geen overdreven eiwit aanwezigheid."
Ik slaakte een zucht van verlichting. Niet die enge ziekte waar je aan dood kan gaan. Maar wat dan wel?
" Ik heb het met de uroloog erover gehad, en die vermoedde een blaasontsteking. Heb je pijn bij het plassen?" vroeg ze.
"Nou nee, nergens last van," antwoordde ik.
"Raar," kwam eruit," toch maar maandag weer een potje inleveren bij ons."
Ik dacht aan de hoestbuien in de wc, misschien kwam de uitslag wel daardoor. Dat ik toch per ongeluk mijn urine besmet heb....kan toch? Voor ik dat ik erover kon beginnen praatte dokter alweer.
"Wat wel heel vreemd was, is dat je extreem lage natriumgehalte in je bloed hebt. Eet jij wel genoeg zout?" vroeg ze me streng.
"Nee, dat mocht toch niet. Ik voeg nauwelijks zout toe. Dat had je gezegd," zei ik een beetje verontwaardigd.
"Hoe deed je dat voorheen dan, at je daarvoor wel genoeg zout?"
"Ja, nou ja, niet veel, maar ik deed bij mijn water altijd een korreltje keltisch zeezout. Ik eet alles vers, kan het daar door komen?" vroeg ik haar.
"Nee, ik eet ook alles vers, zonder pakjes. Nou vergeet mijn advies maar hoor. Ik zat er helemaal naast," lachte ze.
Ze gaf me nog wat aanwijzingen voor maandag, drukte me nogmaals op het hart dat het gelukkig niet datgene was wat zij en de uroloog eerst in alle schrik dachten. Het viel mee. Maandag kijken wel weer verder. Nu maar hopen dat de oedeem verdwijnt doordat er weer zout in mijn bloed komt. Mijn benen en enkels doen erg zeer.
Hyponatriëmie dus, ik heb het meteen maar even opgezocht.
Wel raar dat ik vanavond weer zout in mijn eten had, 't was ineens zo zout ;)

.ღ´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ღ *¨*•.¸¸.. ღ Fijn Weekend*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.

Over bokalen voor het lab en zo...

herfst in ons bos- Agnes Claase Blaset

Toen ik twee dagen terug bij de prikzuster zat rook het naar bloemetjes.
"Lekker ruikt het hier," zei ik tegen haar.
Waarop zij antwoorden; "O dankjewel."
Ik stroopte mijn mouw op voor de onvermijdelijke aderlating.
"Nu even een prikje," zei ze waarschuwend.
Dat rottige prikje deed venijnig pijn dit keer. En al die tijd hing dat geurtje in mijn neus.
Op weg naar huis begon ik te hoesten, en voor de dag voorbij was zat ik zowat kotsend op de wc door de kriebels. Mijn keel was er rauw van.
Gisteren mocht ik de bokaal gaan vullen. Met al dat gehoest was dat nog geen sinecure. Zie je voor je? Een Bibje, die niet mag gaan zitten en de longen uit haar lijf hoest. In een wc-tje waar je met je knieën tegen de muur omhoog zit. Dat is natuurlijk niet bepaald steriel.
"Moet ik je helpen?" bood Zoon aan.
"Eh, nou  ja, ga jij op de gang staan en dan mag jij het potje overnemen," zei ik,"maar ik doe de deur wel dicht hoor."
"Oké," zei hij en hij ging op de gang staan terwijl ik mijn ding deed en mijn hoest probeerde in te houden.
"Gaat het mam?" vroeg hij nog
"mhm," zei ik binnensmonds, bang om in hoesten uit te barsten.
 Dan zal je zien dat het niet wil lukken ook zo half staande, hoe doen die mannen dat toch?
"Ja ik ben klaar," brulde ik even later. Woesh de deur open, potje aan Zoon. Die ging rennend naar de bokaal en ik eindelijk zittend op de wc om te hoesten.  Pffffff als dat zo de hele dag moest. ( ja dus )

Ik heb het vanmorgen naar het lab gebracht. Nu maar hopen dat het goed is en dat ik niet nog een keer moet. En wat een bevrijding dat ik nu weer gewoon mag zitten op de wc. Morgen een e-consult aanvragen voor de uitslag en dan weten we meer.
Zoon is er niet gerust op, hij zat zich vanmiddag enorme zorgen te maken over wat hij nou moest als ik er niet meer was. Dikke tranen rolden over zijn wangen. Dat hij dan bij zijn vader moest gaan wonen en dat hij zich niet gesteund voelt door hem en dat hij dan mij zo ging missen. Met mijn armen om mijn grote Zoon heen heb ik hem verzekerd dat ik niet bepaald van plan ben om dood te gaan. Terwijl ik meteen dacht aan de woorden van mijn moeder toen we haar naar de eerste hulp brachten.
"Oma je gaat toch niet dood hè?" vroeg Dochter kleintjes op de achterbank.
"Nee, dat ben ik niet van plan," had ze haar verzekerd. En met het afzetten van de kleine meid bij haar vriendinnetje hadden ze elkaar nog flink  geknuffeld en beloofd dat we vanavond welterusten zouden komen zeggen in het ziekenhuis.
"Als jij dood gaat wil ik wel alles van jou hebben hoor, alles, "snifte Zoon. Ik knikte.
"Mijn schilderijen en schrijfsels en de foto's en zo?" noemde ik op.
"Ja en je sieraden en boeken en mooie spulletjes, alles. Ik wil dat, want dan ben je dichtbij, "hij keek er dramatisch bij.
"Ik ben altijd dichtbij, ook zonder spullen," zei ik, "en voorlopig blijf je me gewoon zien hoor,"grapte ik.
Hij kon er niet erg om lachen.
"Ik wil nog minstens 50 jaar mee hoor Zoon," zei ik, "ik heb nog zat te doen."
Morgen meer duidelijkheid.......
.ღ´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ღ *¨*•.¸¸.. ღ *¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.

Tweede dag op een rij

Agnes Claase Blaset- Timorpark, tegenover ons ziekenhuis. Hier liep ik gisteren....

Gisteren had ik ineens zo'n gevoel van deja-vu toen de telefoon 's middags ging en ik de dokters-assistente aan de lijn had. Of ik vanaf 12 uur die nacht nuchter wou blijven en dan een potje urine wou inleveren en nogmaals bloed prikken.
Ik schrok, werd nerveus en vroeg haar waarom.
"Nou er zijn eiwitten in je urine aangetroffen en nu moet er meer onderzoek gedaan worden," zei ze luchtig.
Ik had dat gevoel van luchtig helemaal niet, hoezo meer onderzoek? En terwijl zij door babbelde dacht ik aan mijn moeder, die in de ochtend bloed moest prikken en in de middag in allerijl opgenomen werd. 
"Snap je het nu een beetje?" hoorde ik aan de andere kant van de lijn.
"Eh, ja, eh nee...kunt u het me nog een keer uitleggen?" vroeg ik haar een beetje in de war.
"Dan moet je eerst even hier langs komen, wij zijn om 8 uur open, dan krijg je de papieren en dan ga je naar het lab om te prikken."
"Mag ik niets drinken ook?" vroeg ik nog.
"Nee helemaal nuchter," lachte ze aan de andere kant," dat red je wel hoor."
Ik was daar niet zo zeker van, ik ben altijd een enorme slemper geweest. Maar goed, wat moet dat moet.
"Ik kan de papieren eigenlijk ook best faxen," zei ze ineens," zou je dat liever hebben?"
"Nou graag, ik heb geen auto, dus nuchter door de stad...."
"Jaa dat bedoel ik,"ging ze dwars door me heen," is niet goed voor de bloedwaardes ook. Doen we dat gewoon. Ga ik nu doen...Wacht even hoor.....Ja, is gelukt. Als ze het nou niet kunnen vinden, moeten ze maar even bellen."
"Fijn,"zei ik hartgrondig. En zo hingen we op.
Voor het naar bed gaan sprak ik kordaat met mezelf af dat ik om 12 uur nog even wakker zou zijn om wat te drinken en een hapje te doen. Mooi dat ik pas om half 4 wakker werd en dus mijn kans om nog wat te eten en drinken gemist had. grrrr
In het ziekenhuis ging het ook mis, de papieren waren niet door gefaxt en mijn zorgvuldig gesteriliseerde potje met urine werd afgekeurd. Ik was hongerig en ik had dorst en ik baalde aan de bali.
"Mevrouw normaal doen we dit ook niet, u moet gewoon de papieren mee nemen." zei de zuster streng. Ik keek haar eens aan, bozig, beetje wanhopig.
"Dit hadden we afgesproken, omdat ik anders nuchter de hele stad door moet crossen en dan weer terug, ik heb geen auto," zei ik zielig," U kunt haar ook even bellen, had ze gezegd. Voor als het niet aangekomen was."
De zuster slaakte een diepe zucht en pakte de telefoon. Belde wel 4 keer, natuurlijk in gesprek, kan ook niet anders zo net na 8.
"Nou dit lukt niet, dat moet u even zelf doen,"
"Oké," ze gaf me een papiertje met het nummer van de huisarts en de fax van het lab.
"Als u dan ook gelijk het potje vult,"
Ik droop af naar de hal. Het duurde wel even voor ik de dokters-assistente aan de lijn had. Die maakte het allemaal gelijk in orde. Ben nog even snel naar de wc gerend, en heb daar het laatste beetje plas eruit geperst.

Afijn,
toen alles in het lab klaar was ben ik naar huis gegaan. Even geen wandeling door het park. Ik had honger en een zere keel van de dorst. Blij dat ik weer thuis ben. Nu hoef ik morgen alleen nog alle plasjes op te vangen. Daarna zijn er hopelijk antwoorden, al heb ik geen idee welke. Eiwit in de urine kan zoveel betekenen.
.ღ´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ღ *¨*•.¸¸.. ღ *¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.

Maandag opgelucht dag

Opgelucht ben ik.
Ondanks dat ik weer bij het lab gezeten en weer 5 buisjes bloed afgestaan heb.
Ondanks dat mijn benen twee keer zo dik zijn als normaal.
Ondanks dat,
Want mijn bloeddruk is heel erg gedaald. Gewoon, zonder pillen, met wat dieet aanvullingen, en oefeningen van de haptonoom. Van 150-80 naar 120-60.
Toen ik haar vertelde wanneer de benen ineens wel heel erg dik werden keek ze me aan en zag ik dat er een lichtje ging branden.
"Ben jij ooit al eens gescreend op coeliakie?" vroeg ze plompverloren.
Ik;" Nee, ik kon niet getest worden op voedingsmiddelen, zei de allergoloog begin jaren 90."
"Maar wel op coeliakie, dat kon toen wel al," zei ze tegen me."Ik stel voor dat we je daar nu op gaan testen, dan moet je ook even je plas inleveren."
Ze dook in het kastje met spulletjes en haalde een potje tevoorschijn.
"Wat heeft coeliakie dan met dikke benen te maken?" vroeg ik haar, beetje in de war van deze wending. Had ik heel in het begin niet zelf daaraan gedacht en het weggewoven vanwege de dikke benen?
"Nou," zei ze kordaat," met coeliakie krijg je teveel eiwit in je bloed en dan gaan je aderen lekken. At jij al wel glutenvrij?"
"Ja zo ongeveer, eerst geen tarwe meer, en zo steeds minder," en tegelijkertijd dacht ik aan alles wat ik gegeten heb de afgelopen weken. Het begon bij het brood, ik had zo'n zin in brood dus had ik gezondigd. Maar daarna ging ik over op de rijstwafels met glutensporen  en in de boekweitmeel van de cake zitten ook sporen. Na het brood zal dat teveel geweest zijn? Vandaar dat ze nog steeds dik zijn?
Gekke was dat ik zelf ook al bedacht had om ochtendurine mee te nemen. Ik stopte het potje in mijn tas. Of ik aan het einde van de week een e-consult wou afspreken. Dan konden we de uitslag bespreken. Iets wat ik de vorige keer ook had moeten doen....wist ik veel. Als niemand iets zegt weet ik niet wat er allemaal veranderd is. Ze heeft het me maar even uitgelegd hoe dat werkte, en nee ik snap het eigenlijk nog steeds niet. Moet het eerst maar eens doen voor ik begrijp waar ik mee bezig ben.
Ik was zo opgelucht dat ik wel twee pogingen heb gedaan om klein een stukje te wandelen. Eerst naar het ziekenhuis, en later in het park. Het gaat allemaal goed komen, ik weet het zeker!  :)
 ღ´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ღ *¨*•.¸¸.. ღ Fijne maandag allemaal*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.

Zwijmelen op Zaterdag

Van de week kwam dit liedje op zijn Italiaans voorbij bij een programma op de Belg.
Bij de eerste tonen vloog mijn gedachten terug in de tijd.
Ik zag de zonnige slaapkamer weer voor me, met het tweepersoonsbed waar ik samen in sliep met mijn moeder. En het bed bij het raam waar Opoe sliep. Mooie ouderwetse vitrage met kant hing ervoor en buiten hingen bakken met rode geraniums. De geur kan ik me niet meer voor de geest halen, wel het smetteloze wit van de lakens. En het mintgroene hoofdbord van het jaren 50 bed.
Als je de kamer uitliep kwam je op de overloop. Ernaast was de badkamer, super de luxe en heel erg wit. We waren de koning te rijk. In bad was het summum van luxe. Ik heel wat baden genomen daar. De mannenafdeling was daarnaast. Mijn broertjes en mijn vader en zijn broer.
Beneden was een grote ruimte, beetje ouderwets en heel erg bruin. Op de ophoging was de huiskamer en de rest was de keuken, met een grote tafel en een hele grote ouderwetse keukenkast.  Er was tv, voornamelijk Duitse zenders
Als je voor uit het raam keek zag je over de velden heen het station. Elke dag kwamen daar rode treinen voorbij rijden. Van die ouderwetse. De velden waren begroeid met mais. Toen we kwamen stond het nog laag, maar in die twee weken zagen we het groeien.

Het was onze eerste en meteen onze laatste vakantie.
Heel limburg werd doorkruisd. We gingen naar familie, die daar woonden. Naar Vaals, naar het drielandenpunt, we wandelden langs de Geul, gingen naar Valkenburg, bezochten de grotten en het sprookjesbos. Eindeloos veel, en zelfs Opoe, toen toch bijna 70 ging naar veel dingen gewoon mee. Jah...dat was echt een mooie vakantie.  Als er een tijdmachien was wou ik daar nog wel even een keertje zijn.

.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.

Kwam ik lieve lieve Zus tegen donderdag op weg naar de haptonoom. Haar mooie dochter liep naast haar en riep mij. En ik herkende haar eerst toch niet. Ze gaan zo snel die kinders van ons, haar jongste is ook alweer heel erg snel volwassen aan het worden. Zucht...ik zie haar nog rennen over het veldje, onderweg alles wat in de weg zat uit en af gooiend.( staartjes schoenen sokken :) Dochter was toen nog niet eens geboren.
Ik kan me nog herinneren dat ik op het bankje zat en Zoon op zijn buik in een modderplasje speelde. Ze was zo verbaasd, want dan werd hij toch viehies? Ik lachte toen naar haar en zei, "maar wij hebben een bad. Daar gaat hij straks lekker in."
"Ooo, wij hebben geen bad."
En zo kwam het uiteindelijk, dat een tijdje later, toen dochter inmiddels gearriveerd was, de kinders samen in bad gingen. Zoon. Dochter en de twee meiden van Zus. En nu is ook zij al zo volwassen aan het worden. Tijd vliegt hè Zus.
Blij dat ik je weer zag xxx

*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ Fijn weekend*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.

Zwijmelen op Zaterdag

sprookjes van een paar jaar terug

Maandag
Ze had zich verslapen vanmorgen. Ik was er al bang voor en had dus al gezegd dat ze haar wekker goed moest zetten. Weer mislukt. Ik was narrig, want nu moest ik eruit om haar te roepen. En opstaan is niet mijn ding meer sinds het voorjaar.
Raar toch, want de vroege vroege morgen is het zo fijn stil, zo sereen, zo puur nog allemaal. Er is nog stilte. Tijd voor het tijdloze....
Van het weekend kwam ik helemaal tot rust. Totdat de kinders binnen kwamen. Ze hadden een spannende reis achter de rug, met busreis naar Amsterdam en vanaf Amsterdam helemaal omreizen via Hoorn/Heerhugowaard naar Den Helder. Zoon was er hyper van, wou ook gelijk niet meer uit de huiskamer, praatte mijn oren van mijn hoofd en plofte toen met laptop achter de tafel.
De rust die ik voelde was meteen pleitte, en kwam ook niet meer terug. Ook niet toen Zoon en dochter vroeg naar bed gingen en ik nog even een tijdje alleen zat. En ook niet na een nacht slapen dus. Vandaag was Zoon nog steeds hyper en boos. En dat heb ik geweten. Geen land mee te bezeilen vandaag. Ik inmiddels ook weer helemaal in mijn oude onrust en hij een meltdown. Zo zat hij op de bank te sippen. Of een douche hem zou helpen tot rust te komen vroeg hij ons.

Woensdag
Ze had vreselijke hoofdpijn, de tranen in haar ogen. En wat zeg je dan tegen je dochter? Niet dat ze naar school moest natuurlijk. Ze is weer gaan liggen, en ligt nu om half 4 nog steeds. De hoofdpijn is gelukkig al wat gezakt en ik hoop heel erg dat ze morgen dan ook weer naar school kan. Arme kind, het valt ook niet mee om migraine gevoelig te zijn.

Zat net weer te kijken op de site van de woningbouwvereniging. Staat daar toch het huis waar mijn oma en opa in woonden te huur. Wat heb ik daar toch veel dagen doorgebracht, te logeren en als we op visite waren. Ze woonden vlakbij. Het huis is in die jaren dat zij er niet meer woonden gerenoveerd en dus ziet het er heel anders uit. De woonkamer is naar achter door getrokken, de keuken staat nu op de plak waar zij hun eetkamertafel hadden staan. Ik wil wedden dat de ijzeren raamkozijnen inmiddels ook wel vervangen zijn, net als de ijzeren kastdeuren in huis. Ik zie ons nog zo gaan, via de inpandige schuur, door de keuken, en dan zo via de gang naar de huiskamer. De voordeur werd toen amper gebruikt. Dat kun  je je nu toch niet meer voorstellen.

Donderdag
Of we ouderwets konden eten. Zoals oma altijd kookte, met aardappelen en groenten en jus en een gehaktbal. Zo'n echte lekkere oma gehaktbal. Nu was het altijd mijn vader die het vlees deed maar ik snapte helemaal waar het over ging. Dus ging ik op naar de winkel. Aardappeltjes, bloemkool en gehakt halen. O en of ik ook ouderwets lekkere vla wou halen, want dat aten ze bij opa en oma ook altijd.
Ik ben nog een beetje beduusd van. Na alle borito's bonenschotels, noedels, macaronies, rijstprutjes en wraps en dergelijken, nu eens een degelijke Hollandse hap. En dat allemaal , omdat we al een paar dagen herinneringen aan het ophalen waren.
Ik moet zeggen, ik heb ze al heel lang niet meer zo lekker zien eten.

Vrijdag
Oldschoolcooking dus.
Van af nu moet ik een flinke lange tijd oldschool koken. De Hollandse pot dus! Piepers, groenten, stukje vlees en jus. Nou dat kan hoor. Dat is een stuk makkelijker dan al die fancy buitenlandse gerechten.

Gisteren was ik weer bij de haptonoom. Ik kan er niet veel over vertellen, ik mocht op een gegeven moment niet meer praten over wat ik voelde. Ik moest alleen maar voelen. En veel voelde ik, heel veel. Vooral veel spanning in mijn lijf met daarachter een mengkroes vol emoties. Ik had haar vertelt over die schilder-cursus van van de zomer. Over hoe ik de chakra's moest schilderen en helemaal los ging op rood gecombineerd met oranje en geel. Dat is dus mijn opdracht, ik moet rood schilderen, en vooral heel veel voelen daarbij.
Daar heb ik nou twee hele mooie liedjes bij gezocht. De één ter ere van deouderwetse pan met eten en de nostalgie die eromheen hing. De ander, omdat ik moet voelen. Ze zijn uit  Wallander. Dus bij deze wens ik u allen een
 *´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ Fijn weekend *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..Enjoy

Zwijmelen op Zaterdag

Donkere Duinen van Bianca Scheurwater-spel

Zondag
nog geen 10 uur en ik ga zo naar bed. Morgen naar de dokter. Vorige keer ging het mis en versliep ik mezelf. Kon ik pas anderhalve weer later terecht. Dat is dus morgen. Nu maar hopen dat ik wakker wordt op de goede tijd.
Bedenk me opeens dat het 105 jaar geleden is dat Opoe geboren werd. Wat een tijd alweer, en wat vreselijk jammer toch dat mijn kinderen haar niet gekend hebben. Ze was zó lief.

Hier is ze nog piepjong

Maandag
Ik lag er op, wachtend op de wekker. Maar Zoon was eerst om half 6!!!  Ik was nog amper in slaap voor mijn gevoel. Ik heb nog wat gedoezeld en toen stapte ik toch maar mijn bed uit, was de wekker alweer niet afgegaan. 20 over 7.....pffff  weer te laat. Niet te laat te laat, maar wel ongemakkelijk te laat. Nu moest ik mezelf nog haasten ook, en ik ben al zo moe.

Net terug van de dokter.
Ik was mega zenuwachtig toen ik heen moest. Waarom? Geen idee, ze is juist altijd zo goed in luisteren en meedenken. Ik zat daar dus te vertellen hoe ik me voelde en ineens kwamen de tranen.
"Ik ben zo vreselijk moe, ik wil alleen nog maar slapen,"snikte ik.
Ze vroeg wat ik allemaal gedaan had, wat geholpen had. Ik vertelde haar wat er allemaal gebeurd was en toen kwam ik aan bij de lpa en haar gedrag rondom de vrijstelling. Wat dat met me gedaan had. Dat ik zo heftig reageerde op haar klopjacht.
Terwijl ik dit vertelde observeerde ze me nauwkeurig. Of ik even op het krukje wou zitten. Ze voelde al mijn rug-spieren, schouder-spieren, nek-spieren en borst-spier. Alles was als beton, strak aangespannen. Dat is niet goed natuurlijk. Na een tijdje praten zijn we er uit gekomen dat een pot met pillen niet mijn ding is maar dat ik wel eens heel goed baat zou kunnen hebben bij haptonomietherapie. Nu nog op zoek naar de therapeute.

19:19
Hele middag geslapen.

Dinsdag 11:22
Ik ben wakker, en ik ben moe. Ik heb net een uur naar Zoon geluisterd die zijn plannen uiteen aan het zetten was. Hij praat zo snel dat ik het amper bij kan houden en nu ben ik bekaf. Bovendien piep ik.....cadeautje van de mist van gisteren denk ik zomaar. Nu is er gelukkig geen mist, maar waar is de zon nou? Ik heb behoefte aan zon, en aan schoon en aan netjes en aan vertroeteld worden.

Woensdag
ik wou hem om 00:00 posten. maar ik was zo moe dat ik ruim daarvoor in mijn bed rolde. Heerlijk geslapen heb voor de verandering en wakker gepraat werd door Zoon. Eerst kwam hij kijken, en hoorde ik hem mompelen dat ik er zo lief uit zag. Toen ging de deur heel zachtjes weer dicht en kon ik nog even lekker doorslapen. Tijdje later betrapte hij me met de ogen open. En toen heb ik een paar uur(met tussenpozen) zijn verhaal aangehoord.

Kreeg vanmorgen ook een berichtje van de haptonoom. De afspraak is naar morgen vervroegd. Ik ben blij ik ben zo blij....eindelijk iets constructiefs

Donderdag
de haptonoom.
Tis me nu nog even een raadsel wat zij allemaal precies gaat doen. Ik heb net een intake gehad. En tijdens die intake heb ik zoveel tranen gelaten. De mevrouw moest zelf op een gegeven moment ook de zakdoeken pakken. Ik moest gelijk denken aan een vriendin die de ochtend na de dood van mijn moeder met me mee zat te huilen toen ik haar totaal verbijsterd en in shock vertelde dat mijn moeder gestorven was die nacht.

Vrijdag
zit ik in mijn eentje. De kinders zijn bij vader. Ik heb ze vanmiddag uitgezwaaid met veel handkusjes en "I love yous" op het station. Tegenwoordig reizen ze zelf naar Amsterdam. Vader staat daar dan te wachten en samen gaan ze verder.
Ja en dan is het nu bijna zaterdag inmiddels. vanmiddag lekker een tijdje in de zon geslapen(what is new)

Tjah en dan is het zaterdag...een hele week losse zinnen, en gedoe en geen liedje weten. pfffff ik weet geen liedjes meer, ik ben liedjes-vergeetachtig. Ik ben moe, ik ben leeg, ik weet het even allemaal niet meer. Zat daarnet even een oud liedje te luisteren. Mooi hoor, maar past dit wel hierbij? Ik weet het eigenlijk niet. Dus heb ik maar even de tekst opgezocht. En verhip, het is wel toepasselijk......nooit echt gehoord wat de man zong. of nee het drong nooit tot me door. De tekst kon ik uit mijn hoofd. Raar toch hè.
Ooit gingen mijn vriendinnen naar hun eerste concert hier in het land. Ik mocht natuurlijk niet mee, dus schreef ik een brief. Die brief gaf mijn vriendin aan Roland Ozabal de la Quintana( de zanger dus haha) stomme was dat ik mijn adres er niet in gezet had en dus nooit die felbegeerde foto's met aantekeningen of misschien zelfs een briefje terug kreeg....lekker suf niet? Ze waren zelfs nog even backstage geweest. Oh wat baalde ik daarvan. Ik mocht ook niks!
Nou weet je wat, ik plaats hem gewoon. De live versie, want ze waren enorm goed live...ENJOY!
Ga ik daarna snel de zon in en boodschappen doen(en veel lekkers halen, ik wil lekkers)
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ Fijn weekend *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..

Zwijmelen op Zaterdag...Overzichtje......

Woensdag
Het is stil op Zeeuws Bibje. Op de één of andere manier lukt het me niet om ervoor te gaan zitten. Ik hang eindeloos in bed, en als ik daar klaar ben(meestal zo rond 12) dan ga ik naar beneden en hang ik uren in de zon. Het is diep triest, hoe moe ik ben en hoe weinig ik daardoor doe.

Donderdag
Zon schijnt gelukkig weer. Ik ga dus zo even lekker een uurtje buiten hangen. Ik ben nog steeds moe, en nog steeds gesloopt. Maandag kan ik weer bij de dokter terecht gelukkig. Met hun nieuwe systeem duurt het zomaar tot soms wel twee weken voor er plek is bij mijn eigen dokter. Ze hebben te weinig doktoren.
Laatst zat ik in de wachtkamer en toen vertelde een vrouw dat ze voor haar oude moeder elke max twee weken een afspraak maakt voor het geval dat. Als ze niets had was dat oké, dan zei ze hem af. En maakte dan meteen eer een nieuwe afspraak. Triest hè, dat het zover moet komen. Natuurlijk kun je ook bij anderen terecht. Maar ja, dan zit je weer met dat je steeds het hele verhaal moet doen en verschil in werkwijze. Zoals ik van de zomer had met die andere dokter. Ipv de bloedwaarden goed door te nemen kreeg ik recept mee en kon ik weer gaan. Beetje raar, want achteraf bleek ik flink vitamine D. En dat had ze niet eens gezien. Maar ja...ook bij mijn eigen dokter kwamen we er niet uit. Maar weer opnieuw bloedprikken lijkt me wel een goed idee.

De kerk in de mist 2 okt - Patrick Vischschraper

Vrijdag
Mistig begin, nu nog steeds beetje misterig in de lucht. De zon kwam even een paar minuten door het dek heen, ik blij, maar die is ook alweer weg. Ze hadden nog wel zon voorspeld. Ik baal, ik heb het koud. Misschien vanmiddag dan?

Gelukkig kwam de zon vanmiddag terug, en hoe, strak blauwe lucht. Ik heb lekker buiten gezeten, en geslapen. Man wat ben ik toch moe en wat heb ik het toch koud. De kachel net weer opgeschroefd.

11:11
Jaaaaa het is zaterdag, wakker geworden met de zon in mijn kamer en ontbijtje op bed. Waar ik nu nog steeds zit, inmiddels een uur later. Geen zin om er uit te komen en toch eigenlijk ook weer wel. Straks ga ik boodschapjes doen, lekkers halen, zonneschijn vangen en beetje rondkijken. Op een bankje zitten....niet teveel doen.
Mijn muziekje...geen Dirk-muziek ook dit keer. Maar een stuk van Beethoven. We horen hem dagelijks bij de reclame van Tui vakanties.En ik vind hem mooi...zo mooi, zo wervelend, zo vol leven, zo vol kleur.
Schildermuziek.
Ik moet nodig weer gaan schilderen.....
fijn weekend allemaal xxx
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..