Over bokalen voor het lab en zo...

herfst in ons bos- Agnes Claase Blaset

Toen ik twee dagen terug bij de prikzuster zat rook het naar bloemetjes.
"Lekker ruikt het hier," zei ik tegen haar.
Waarop zij antwoorden; "O dankjewel."
Ik stroopte mijn mouw op voor de onvermijdelijke aderlating.
"Nu even een prikje," zei ze waarschuwend.
Dat rottige prikje deed venijnig pijn dit keer. En al die tijd hing dat geurtje in mijn neus.
Op weg naar huis begon ik te hoesten, en voor de dag voorbij was zat ik zowat kotsend op de wc door de kriebels. Mijn keel was er rauw van.
Gisteren mocht ik de bokaal gaan vullen. Met al dat gehoest was dat nog geen sinecure. Zie je voor je? Een Bibje, die niet mag gaan zitten en de longen uit haar lijf hoest. In een wc-tje waar je met je knieën tegen de muur omhoog zit. Dat is natuurlijk niet bepaald steriel.
"Moet ik je helpen?" bood Zoon aan.
"Eh, nou  ja, ga jij op de gang staan en dan mag jij het potje overnemen," zei ik,"maar ik doe de deur wel dicht hoor."
"Oké," zei hij en hij ging op de gang staan terwijl ik mijn ding deed en mijn hoest probeerde in te houden.
"Gaat het mam?" vroeg hij nog
"mhm," zei ik binnensmonds, bang om in hoesten uit te barsten.
 Dan zal je zien dat het niet wil lukken ook zo half staande, hoe doen die mannen dat toch?
"Ja ik ben klaar," brulde ik even later. Woesh de deur open, potje aan Zoon. Die ging rennend naar de bokaal en ik eindelijk zittend op de wc om te hoesten.  Pffffff als dat zo de hele dag moest. ( ja dus )

Ik heb het vanmorgen naar het lab gebracht. Nu maar hopen dat het goed is en dat ik niet nog een keer moet. En wat een bevrijding dat ik nu weer gewoon mag zitten op de wc. Morgen een e-consult aanvragen voor de uitslag en dan weten we meer.
Zoon is er niet gerust op, hij zat zich vanmiddag enorme zorgen te maken over wat hij nou moest als ik er niet meer was. Dikke tranen rolden over zijn wangen. Dat hij dan bij zijn vader moest gaan wonen en dat hij zich niet gesteund voelt door hem en dat hij dan mij zo ging missen. Met mijn armen om mijn grote Zoon heen heb ik hem verzekerd dat ik niet bepaald van plan ben om dood te gaan. Terwijl ik meteen dacht aan de woorden van mijn moeder toen we haar naar de eerste hulp brachten.
"Oma je gaat toch niet dood hè?" vroeg Dochter kleintjes op de achterbank.
"Nee, dat ben ik niet van plan," had ze haar verzekerd. En met het afzetten van de kleine meid bij haar vriendinnetje hadden ze elkaar nog flink  geknuffeld en beloofd dat we vanavond welterusten zouden komen zeggen in het ziekenhuis.
"Als jij dood gaat wil ik wel alles van jou hebben hoor, alles, "snifte Zoon. Ik knikte.
"Mijn schilderijen en schrijfsels en de foto's en zo?" noemde ik op.
"Ja en je sieraden en boeken en mooie spulletjes, alles. Ik wil dat, want dan ben je dichtbij, "hij keek er dramatisch bij.
"Ik ben altijd dichtbij, ook zonder spullen," zei ik, "en voorlopig blijf je me gewoon zien hoor,"grapte ik.
Hij kon er niet erg om lachen.
"Ik wil nog minstens 50 jaar mee hoor Zoon," zei ik, "ik heb nog zat te doen."
Morgen meer duidelijkheid.......
.ღ´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ღ *¨*•.¸¸.. ღ *¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.