Tweede dag op een rij

Agnes Claase Blaset- Timorpark, tegenover ons ziekenhuis. Hier liep ik gisteren....

Gisteren had ik ineens zo'n gevoel van deja-vu toen de telefoon 's middags ging en ik de dokters-assistente aan de lijn had. Of ik vanaf 12 uur die nacht nuchter wou blijven en dan een potje urine wou inleveren en nogmaals bloed prikken.
Ik schrok, werd nerveus en vroeg haar waarom.
"Nou er zijn eiwitten in je urine aangetroffen en nu moet er meer onderzoek gedaan worden," zei ze luchtig.
Ik had dat gevoel van luchtig helemaal niet, hoezo meer onderzoek? En terwijl zij door babbelde dacht ik aan mijn moeder, die in de ochtend bloed moest prikken en in de middag in allerijl opgenomen werd. 
"Snap je het nu een beetje?" hoorde ik aan de andere kant van de lijn.
"Eh, ja, eh nee...kunt u het me nog een keer uitleggen?" vroeg ik haar een beetje in de war.
"Dan moet je eerst even hier langs komen, wij zijn om 8 uur open, dan krijg je de papieren en dan ga je naar het lab om te prikken."
"Mag ik niets drinken ook?" vroeg ik nog.
"Nee helemaal nuchter," lachte ze aan de andere kant," dat red je wel hoor."
Ik was daar niet zo zeker van, ik ben altijd een enorme slemper geweest. Maar goed, wat moet dat moet.
"Ik kan de papieren eigenlijk ook best faxen," zei ze ineens," zou je dat liever hebben?"
"Nou graag, ik heb geen auto, dus nuchter door de stad...."
"Jaa dat bedoel ik,"ging ze dwars door me heen," is niet goed voor de bloedwaardes ook. Doen we dat gewoon. Ga ik nu doen...Wacht even hoor.....Ja, is gelukt. Als ze het nou niet kunnen vinden, moeten ze maar even bellen."
"Fijn,"zei ik hartgrondig. En zo hingen we op.
Voor het naar bed gaan sprak ik kordaat met mezelf af dat ik om 12 uur nog even wakker zou zijn om wat te drinken en een hapje te doen. Mooi dat ik pas om half 4 wakker werd en dus mijn kans om nog wat te eten en drinken gemist had. grrrr
In het ziekenhuis ging het ook mis, de papieren waren niet door gefaxt en mijn zorgvuldig gesteriliseerde potje met urine werd afgekeurd. Ik was hongerig en ik had dorst en ik baalde aan de bali.
"Mevrouw normaal doen we dit ook niet, u moet gewoon de papieren mee nemen." zei de zuster streng. Ik keek haar eens aan, bozig, beetje wanhopig.
"Dit hadden we afgesproken, omdat ik anders nuchter de hele stad door moet crossen en dan weer terug, ik heb geen auto," zei ik zielig," U kunt haar ook even bellen, had ze gezegd. Voor als het niet aangekomen was."
De zuster slaakte een diepe zucht en pakte de telefoon. Belde wel 4 keer, natuurlijk in gesprek, kan ook niet anders zo net na 8.
"Nou dit lukt niet, dat moet u even zelf doen,"
"Oké," ze gaf me een papiertje met het nummer van de huisarts en de fax van het lab.
"Als u dan ook gelijk het potje vult,"
Ik droop af naar de hal. Het duurde wel even voor ik de dokters-assistente aan de lijn had. Die maakte het allemaal gelijk in orde. Ben nog even snel naar de wc gerend, en heb daar het laatste beetje plas eruit geperst.

Afijn,
toen alles in het lab klaar was ben ik naar huis gegaan. Even geen wandeling door het park. Ik had honger en een zere keel van de dorst. Blij dat ik weer thuis ben. Nu hoef ik morgen alleen nog alle plasjes op te vangen. Daarna zijn er hopelijk antwoorden, al heb ik geen idee welke. Eiwit in de urine kan zoveel betekenen.
.ღ´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ღ *¨*•.¸¸.. ღ *¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.