Zwijmelen op Zaterdag

De wekker ging vreselijk vroeg vanmorgen en eigenlijk was ik er nog helemaal niet klaar voor. Ik moest mezelf bij elkaar rapen en aansporen om een beetje tempo er in te houden. Ik weet dat ik tegenwoordig erg langzaam ben, maar zo langzaam. 

Gisteravond heb ik mijn oom bereid gevonden om mee te gaan. Dan hoefde ik niet met de trein en kon Zoon en Buurvrouw thuis blijven. Zij is per slot van rekening ook al 80 en Zoon was dood nerveus. Ik was zo blij dat hij dit wou doen voor me. Het was ook allemaal zo kort dag. Zo zit je bij de longarts en zo moet je op een draf naar het MCA. 

Ik was zo nerveus dat ik er amper van kon praten, zo hees was ik. Ik heb de hele rit tussen het praten door gehoest. Ondertussen kwam de zon op....ik heb het niet eens in de gaten gehad.

In het ziekenhuis hebben we eerst maar even wat gedronken, een moedige thee voor mij. Daarna ben ik op weg gegaan, rode lijn volgen en bij de stip de lift naar de kelder. De nucleaire afdeling...griezels.....

Natuurlijk zag het er gewoon uit, ik had zelfs uitzicht op de balie met clematis-gekleurde muren en bloemenschilderijen. De scan ging oké, de vloeistof ging oké, de verpleger was heel geduldig en heeft uitgebreid de tijd genomen om me aan te horen en ook om mijn vragen te beantwoorden. Ik ben tijdens de scan gaan visualiseren, dat ik op het strand stond met mijn armen wijdt open richting de zon. Voetjes in het water. Ik ging daar helemaal in op, het hielp heel goed tegen de claustrofobie (de fotoplaat zat zowat tegen mijn neus, ik kon geen kant op) En toen was ik klaar, moest ik nog even voor de zekerheid in de wachtkamer gaan zitten.

Ik voel me moedig en stoer. Heb ik daar toch weer een angst overwonnen!  Woensdag naar de longarts voor de uitslag. 

Goed

dan de zwijmel, die had ik van de week al in mijn hoofd. Status Quo. Nooit hier geplaatst volgens mij en toch zo heel erg aanwezig in de late 60/70 en 80-tiger jaren. Grappige was dat ik bij het zoeken naar dit nummer een oudje tegen kwam die natuurlijk ook op de bandrecorder van mijn vader stond. Dirk-muziek dus. Ik heb nooit geweten dat dit ook Status Quo was. Zo kom je nog eens wat tegen. Daarom dus Pictures of Matchstick Man als eerste. Daarna het liedje wat ik in mijn hoofd had....Down Down (diederiedown ;).....en Whatever you want. Ieder voor een andere periode in mijn leven. De eerste was ik babietje, de tweede zat ik in de tweede klas van de lagere school, de derde ging ik bijna van de lagere school af. En ze rocken nog steeds :D
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)Enjoy
(¸.•´ ★ *¨*•.¸Fijn Weekend¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸