Ik wil wel gewoon kerst vieren

"...Rage against the dying of the light..."Huisduinerstrand  http://laanscapes.photography/

Zondag
Ik kan natuurlijk ook gewoon nee zeggen. Zou het dan misgaan met alles, als ik nee zeg? Waarom zou ik al mijn krachten bij elkaar rapen voor iets wat nu op dit moment niet het allerbelangrijkste is in mijn leven?
Zo lag ik vanmorgen vroeg te denken in mijn bed. En tegelijkertijd dacht ik aan al die keren dat ik tussen het ziek zijn in mezelf bij elkaar raapte , omdat ik iets moest doen voor een ander. Jaren van gesleep met Zoon, terwijl ik ziek was. Jaren van afspraken met juffen, meesters, therapeuten, bjz en ga zo maar door, terwijl ik me daarvoor uit mijn bed moest hijsen. Ik had een permanent bed op de bank.
De afgelopen weken deden me daar ook zo aan denken. Van bed naar onderzoek, weer naar bed, en weer naar onderzoek. En tussendoor nog afspraken voor Dochter dit keer, en andere dingen die gedaan moeten worden.
IK LIJK WEL GEK.
Morgen heb ik dan ook afgezegd.
Ik heb een hart wat zo moe is, ik herstel net van bronchitis, en dan zou ik naar haar school gaan om te knokken voor passend onderwijs. Ik zei dus tegen Dochter dat ik afgezegd had.
"Ga je niet? Nou dat kan toch ook niet? Je bent ziek hoor," gaf ze me helemaal gelijk.  Het mocht even duren voor ik zelf zover was, kiezen voor mij
"Het probleem is met jou, dat je altijd aardig gevonden wil worden," zei Zus laatst tegen mij. Ze heeft helemaal gelijk.

Woensdag
Het prikken lukte dit keer. Donker rood bloed. En dat is niet goed. Dat was al duidelijk geworden tijdens de longfunctietest. Hoewel ik vond dat het eigenlijk best wel oké ging hoor, na al dat gehoest van de afgelopen week.  Ik ben niet anders meer gewend, dat is wel duidelijk. Ik heb over de jaren heen zo langzamerhand steeds meer ingeleverd.
"Je kunt het ook zien aan je nagels," zei ze terwijl ze mijn hand vast pakte," hoe lang heb je dit al?"
Ik moest flink denken, hoe lang heb ik dit al? Lang...dat is zeker, veel te lang.
"Ik ben in 2011 al bij de dokter geweest omdat ik van alles mankeerde en we dachten toen een B12 tekort," zei ik tegen haar. Ze keek me aan en ik voelde dat ik meer moest zeggen.
"Daar kwam wel uit dat ik heel laag zat maat niet te laag dus deed ze niets en ben ik zelf maar gaan werken aan mijn gezondheid," ze knikte bemoedigend.
"Waren je nagels toen ook al rond?"vroeg ze. Ik keek naar mijn nagels..."Uh, denk ik, zijn ze rond dan?"
"Ja ze zijn ronder dan hoort, is dat al lang zo? Of kwam dat pas later?"
"Dat is al lang zo denk ik...," ik zie niets geks aan mijn nagels, maar ja ze zien gewoon uit zoals ze er uit zien. Ik weet niet beter.
Ze pakt de uitslagen van de longfunctie erbij en de scanuitslagen.
"Dit heb je al veel langer, eigenlijk loop je hier al heel lang mee, maar kreeg je nu pas echt zware klachten. Dat kun je zien aan je uitslagen." Ze wijst op allerlei cijfertjes en begint uit te leggen. Ze vertelt over het te kort aan zuurstof, teveel aan stikstof, vermoeden van emfyseem, maar dat kan ze niet echt goed zien. Aan de verdikte kliertjes hier en daar en verdikte bronchiën hier en daar. Niet echt alarmerend, maar niet goed. Ook heeft ze het over de atrovent die ik kreeg en die geen effect heeft gehad tijdens de functie-test.
"Het is ook niet dat ik benauwd ben," zeg ik haar,"ik heb gewoon geen kracht om goed in en uit te blazen en dan weer heel diep in."
"Ja dat zien we dan ook," zegt ze bedachtzaam.
"We hebben heel lang gedacht dat het aan de tekorten ligt, de B12, tekort aan ijzer, tekort aan vitamine D...." ze knikt wat in gedachten. En ik vraag me af of mijn probleem niet gewoon in mijn darmen ligt. Uiteindelijk gaat alles over de kop in je lijf als je je voedingsstoffen niet meer normaal opneemt.
Ze begint pardoes over opname in het VU, zodat ze van alles uit kan sluiten. Ik schrik, ik wil niet, ik heb angst, ik vertel haar spontaan over mijn vader's lijdensweg en begin te huilen.
"Dat is heel begrijpelijk,"zegt ze troostend. Ik mompel tussen het snikken door dat ik haast wel in therapie mag voor die ziekenhuis-angst.
Als ze die onderzoeken door wil zetten(het staat gelukkig niet vast) dan verantwoord ze dat met mijn angst en daarvoor dus opname nodig zodat ik gemonitord wordt. Bij het afscheid zeg ik depressief, dat ik wel kerst wil vieren. Ze legt haar hand op mijn schouders en knikt me bemoedigend toe.
 
Vrijdag
Wakker gebeld door het ziekenhuis. De vrouw aan de andere kant begint te praten en ik hoor afspraak, en moet u soms naar het VU? en nog wat dingen voordat ik goed en wel wakker ben. Dan noemt ze een datum en dat ik dan een echo moet komen doen.
"Eh in het VU?" vraag ik verward. Nu al? denk geschrokken.
"Nee gewoon hier bij dr A-..."
"Maar ik heb dr Y- en dr Y-," ik ben nu nog meer in de war.
"Dat klopt hoor maar dr Y-  is er dinsdag niet dus krijg je dr A-....."
"Is dat zo'n enge echo in de slokdarm?" vraag ik angstig.
"Nee hoor het is een gewone echo," verzekert ze me.
"Is het dan met radio-actief vloeistof ?" vraag ik dan.
"Nee,  het is een echo," ik slaak een diepe zucht. Ik ben nog niet helemaal gerustgesteld maar genoeg om de rest van het gesprek normaal te vervolgen. Dinsdag dus echo, donderdag wandelen en dan zien wat de longarts concludeert. De bloedtesten zullen dan voor een deel ook wel terug zijn.
Ze praat me nog even verder bij en hangt dan op. Ik zit nog een tijdje in gedachten op de rand van mijn bed. Wat zijn er toch een boel mensen die zo dapper zijn dat ze al deze onderzoeken(en erger) ondergaan. Tegelijkertijd zit ik me af te vragen of sommige onderzoeken niet erger zijn dan de kwaal en er niet onnodig risico genomen wordt om alle antwoorden  op te sporen.
 *´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Dit keer de keuze van Zoon*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸