Parabel......

Het is als komen bij de dokter voor een uitslag, exceem, u kent het wel.....
Hij schrijft een zalfje voor en dat smeer je er dan op. Eventjes lijkt het wat minder te worden maar helaas....dus ga je terug.
De dokter zegt,"O dat gebeurt wel vaker hoor, kijk ik geef je nu dit merk, het doet hetzelfde maar is een beetje anders van samenstelling"
Vervolgens ga je weer vol goede moed weg en smeert het zalfje keurig op de uitslag....eigenlijk gebeurd er niets, je wil wel graag maar je ziet geen verschil. Een volgend bezoekje aan de dokter maakt ook al geen verschil, want volgens hem moet je gewoon even wachten tot er resultaat is.....dus wacht en smeer je nog een tijdje door.
Maar nee, het helpt echt niet. Je gaat terug...en zo doe je dat nog een flink aantal keer. Elke keer krijg je wat anders, steeds een beetje sterker en agressiever.
De uitslag verdwijnt niet, nee erger nog, het wordt zelfs meer en heftiger.
Je begint nu ook andere symptomen te krijgen, maar volgens de huisarts kan dat niet aan de behandeling liggen.
Lange tijd geloof je de deskundige man. Je gaat zelfs bijna mee in de laatste poging om de uitslag voorgoed uit te roeien met een middeltje wat wel enige risico met zich mee zal brengen. Maar ja, het is wel een laatste optie. Hierna weet hij het echt niet meer zegt hij. Máár, verzekert hij, dit moet toch gaan helpen. En anders heeft hij tenminste zijn best gedaan en is er gewoon niets aan te doen helaas.....

En ineens denk je,
"Dat gaan we dus niet doen!
Ik ga mijn leven niet op het spel zetten voor exceem, wat inmiddels een dikke zweer geworden is en veel gezondheidsklachten extra heeft opgeleverd zoals benauwdheid en galbulten en allergische reacties."
Je gaat op zoek naar een alternatief.
En wanneer je dan eindelijk een alternatief gevonden hebt en hebt uitgevoerd( nml geen aardbeitjes meer eten)ga je terug naar de dokter om te zeggen dat je een andere behandelaar hebt gevonden.
Die zet je onmiddellijk weer op je plek en zegt dat dat geen optie is,en die aardbeitjes moet je blijven eten, dat is goed voor je gezondheid, die kan je echt niet missen in je dieet! En dat effect, dat is gewoon toeval.
"Ben je nou helemaal, dat kan niet!!!!!
Wat????? Doe je het toch?
Dan zal ik ervoor zorgen dat dat niet meer kan gebeuren, want ik ben van MENING, dat het niet zal helpen en dus zal ik ervoor zorgen dat je het niet MAG van mij. En ik ga andere mensen ervan overtuigen dat JIJ het helemaal fout hebt en zij gaan mij helpen om jou te overtuigen dat dat echt zo is. Want mijn behandeling is de ENIGE WARE behandeling. Ik ben de enige GOEDE dokter voor jouw probleem. En dat zal ik je bewijzen ook!
Dat doe ik zo: Ik ga ervoor zorgen dat ik die behandeling bij jou ONDER DWANG, namelijk MET TOESTEMMING VAN DE RECHTER, bij jou mag doen. En daar heb jij NIETS over te zeggen! Het maakt mij niet uit dat het fout kan gaan, ik heb dan tenminste mijn best gedaan.......oja en terwijl we dan toch bezig zijn nemen we de rest van je familie ook even mee in deze behandeling, dat gaan we de rechter meteen ook maar zeggen, dat we ervan OVERTUIGD zijn dat dat MOET. Zij zullen net als jij wel van hetzelfde last hebben! Een andere dokter, dat kan echt niet......"
...............................
..........................
....................
............
........
.....
...
.

Naar het voorbeeld van Jezus schreef ik deze parabel.........het is tenslotte Pasen.......

Waarom?

8:03 zomertijd
6:03 zonnetijd......
wakker, klaar wakker, vreselijk rot geslapen, en nu tijd om eruit te gaan. Krantjes tijd,vandaag is het op zondag krantjes tijd, want Dochter had gisteren hoofdpijn. Dus moeten we nu, straks gaat ze naar de doop van een vriendinnetje dus moeten we ook nog eens snel......zondag, rustdag toch?
En Pasen , ojah Pasen....even vergeten dat het ook Pasen is. Gaat een beetje aan me voorbij dit jaar.
Elk jaar denk je, nu kan het niet nog erger worden,
elke december denk ik dat weer,
en elke januari of februari ontdek ik dat het ergste nog moest komen,
na het petjaar 2012 komt het F*****G jaar 2013 nog harder aan.
En waarom nou?
Ik snap het gewoon niet.
Ik doe er van alles aan om het goed te doen, echt, ik ken menig ouder die achterover zit. Waarvan de kinders helemaal niet zo oké gaan maar geen hond, die het wat kan schelen. Terwijl ik me een rotje zorg voor de mijne, voor goede voorwaarden om tot ontwikkeling te komen zorg, veel liefde een aandacht erin steek en toch wordt ik voor straf geslagen, vernederd, afgemaakt, gesloopt.
En waarom nou?
Wie weet het antwoord?
Ik weet het namelijk niet, ik kom er maar niet achter waarom dit zo is.
Ik bid en bid en bid en bid........waarom, zeg me toch waarom.......

Zwijmelen op zaterdag

Omdat ik het even niet meer weet, en me ondanks alle lieve mensen om mij heen toch heel alleen voel in mijn strijd. En dan sneeuwt het ook nog eens....daarom maar even een trip down memorylane.
Van toen ik nog een klein en onbezorgd meisje was,
dat met blote voeten over het gras huppelde,
madeliefjes kettingen maakte,
de wolken in de lucht telde,
versjes geleerd op school opzegde,
liedjes song,
EN  MET PASEN GEWOON EEN ROKJESDAG HAD!!!!!!!!

PPPFFFFFFT
tis toch niks dit rottige koude weer,
ik lig nog immer met een kruik in bed en de kachel draait overuren.....bah en bah en bah.....
Daarom dus Neil Young.

(¯‘v´¯) ♥ ~LOVE YOU ALL~
..*.¸.*.♥.✿´´¯‘•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯‘•♥•´¯‘•.¸¸.✿´´¯‘•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯‘•♥•´¯‘•.¸¸.

 

 

Week 4 van "The Artists Way"

Week 4 alweer achter de rug....en een roerige week ook dat nog. Veel oponthoud maar ook veel weerstand, want het maken van de opdrachten gingen me niet bepaald makkelijk af...toch heb ik wel het een en ander onder groot protest gedaan hoor. De eerste opdracht was een stuk schrijven over mezelf als ik 80 ben. Een stukje tijdreizen dus...wat heb ik dan gedaan, of juist niet en welke dromen heb ik nagejaagd(in gedachten dan hè) en wat zou ik mezelf meegeven als ik dan terugdenk en aan mezelf van nu zou mogen zeggen wat te doen....nou dat was easy peasy.....

Daar had ik niet zoveel moeite mee, ik bedoel maar, ik weet wat ik wil en ik kan mezelf daar ook best wel een beetje raad in geven. Maar ja, toen moest ik terug in de tijd....en dat was een stuk lastiger. Ik moet nml naar mijn 8 jarige ik.....mijn 8 jarige ik waar ik gewoon niks meer van weet, in ieder geval erg weinig.

 

Dat jaar heb ik vast gedeeltelijk gewist.

Wat ik nog wèl weet is dat ik het helemaal niet zo leuk had bij de meester in de klas en dat ik herhaaldelijk straf kreeg voor mijn "grote" mond en niets doen en kletsen en bijdehand/eigenwijs wezen. Dat ik een slimme meid was wou deze meester helemaal niet zien. En toen ik na de zoveelste keer op de gang moest voor iets wat ik helemaal niet gedaan had, was ik zo ontzettend boos, dat ik linea-recta naar de hoofdmeester ben gestapt en in zijn klas ben gaan vertellen hoe oneerlijk het was.  De meester moest zich verantwoorden en het is  daarna nooit meer voorgekomen dat ik eruit moest, krijtjes en bordewissers naar mijn hoofd kreeg( die ik overigens altijd terug gooide zo boos werd ik dan) en de schuld kreeg van geklets terwijl mijn buurvrouw me altijd aansprak....pffffff nou dàt weet ik nog!

 

Ik weet ook nog dat mijn vader, dat jaar geloof ik,ziek werd en niet meer mocht werken.....en hoe geweldig de familie van mijn moeder daarop reageerde. Vooral mijn oma. Ik zal nooit haar misprijzen vergeten hierin en de streek die ze mijn ouders een jaar of wat later flikte. Vanaf toen was ik dat kind uit dàt achterstandsgezin. Met alle vooroordelen en nadelen die erop volgden......Maar goed dat mijn ouders ons uitdaagden het beste uit onszelf te halen en ik dus tegen alle vooroordelen in gewoon ging studeren en mijn akte haalde!

 Er werd ook gevraagd wat ik toen zo leuk vond om te doen. dat was gelukkig heel veel. Meer dan de 5 dingen die je noemen hoefde. Ik heb ze even hiernaast gezet. Ondanks dat ik toen dus al niet meer zorgeloos was, was ik wel heel erg kind en genoot ik van heel veel, spelen!!!!!!!!Spelen en eindeloos fantaseren en spelen en dromen en spelen en nou ja dat dus, kind zijn.......gelukkig had ik ouders, die de voorwaarden daarvoor goed wisten te scheppen.  Want met het invalide worden van mijn vader hadden we wel ineens twee ouders thuis, en mijn vader was een gezellige man, een grappige man, een lieverd, een thuismaker! De mappa ;)

 

Dit was dus een confronterende week, in alle opzichten. Zowel in het nu als in het verleden. Met die bagage sterk ik mij en strek ik mijn rug weer. Als zij het konden kan ik het zeker weten. Ik ben niet voor niets een kind van mijn ouders! I wouldn't have been the same without you........

 

 

 

~have a nice day~

 

Ze ruimt weer op.......

En wat doe je dan als alles om je heen in elkaar lijkt te storten, of op zijn minst staat te schudden op zijn huisvesten???????? Dan ga ik dus puinruimen.
Ofzoiets......
Opruimen dus,
veel, heel veel opruimen en nog niet klaar.
Want een vol hoofd maakt dat ik lichtelijk de race krijg en letterlijk ruimte wil scheppen.
Uren bezig geweest en niet eens een beetje moe geworden, ook dat nog. Gevolg is dat de kapstok nu een stuk leger is, de kast ontdaan van oude schoenen en ja zelfs van een paar laarzen met knollen in de zool. Mijn kledingkast geruimd(maar nog niet klaar hoor) en de boekenkast van dochter met de helft geslonken is en de mijne ook flink stuk leger is.....de auto zat helemaal vol. Oud papier, eindeloos veel lege potjes naar de glasbak gebracht(wat moet ik er ook mee, zoveel jam maak ik helemaal niet) en dan zakken vol kleding/boeken/spelletjes/videobanden van toen de kids klein waren en andere troep.
HEERLIJK!!!!!!!!!
Had ik véél eerder moeten doen.
Het kleine kamertje is nu bijna leeg.
Bijna.
Daarna ga ik de zolder leegtrekken. Er ligt daar nog heel veel wat ik al jaren niet meer bekeken heb en waar ik me eigenlijk al jaren van af vraag wat ik er mee moet. Al die extra dingen die ik niet gebruik en als kids op zichzelf gaan hopeloos ouderwets. Dag oude spullen.....ik heb genoten van jullie, ik heb er veel aan gehad, ik was erg aan jullie gehecht, maar nu mogen jullie gaan......ik moet ruimte maken voor een nieuw leven!

Verlangen

Ik weet even niet meer waar ik over kan bloggen. Ik bedoel, ik weet het wel maar dáár wil ik nu niet over bloggen. Daar heb ik geen zin in, het maakt de boel somber en ellendig.
Daar, ik heb het gezegd.
Ik ben er een beetje moe van dat ik alleen nog maar slecht nieuws heb.
Alleen maar ellende en gezeur en moeilijk gedoe, ik wil dat gewoon niet en ik kan het niet wegdenken of zelfs maar negeren.Het overheerst op dit moment alles....en daar wil ik gewoon niet over bloggen. Ik wil het niet, ik weiger, ik ga in verzet!!!!!

Hoe ik dat ga doen?
Geen idee ,maar vandaag ga ik het doen.
Hoe het zal zijn weet ik niet en hoe het was vertel ik morgen wel, of overmorgen of de dag erna......
Het wordt tijd dat ik schoon schip ga maken, echt schoon schip. In mijn hoofd, in mijn doen en laten, in mijn huis, en in mijn leven.

Dan nog even dit,
Voor al die lieve lieve reacties, en omdat ik het gewoon even zeggen wil;
DANKJEWEL!!!!!!!!!!!

(¯‘v´¯) ♥ ~LOVE YOU~
..*.¸.*.♥.✿´´¯‘•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯‘•♥•´¯‘•.¸¸.

 

 

~Omdat ik zoooooo naar de lente verlang~

Zaterdag zwijmelt maar niet van harte......

Eigenlijk moet ik op zoek naar een muziekje voor Zwijmelen op Zaterdag, maar ik kom er niet goed in. Mijn hoofd zit vol gedachten, ik denk en denk en denk en ben boos en verdrietig en paniekerig.... wat als gedachten schieten door mijn hoofd. Ik voer gesprekken en ik heb overleg, met niemand, want het is allemaal in mijn gedachten. Ik heb vannacht nauwelijks geslapen.

Dankjewel BJZ

Maar dan nu toch ook een kleine overwinning,
want ik kreeg vandaag mijn eerste reactie op mijn verzoeken tot correctie en opvragen van volledige dossiers. Een nul....
Toen ik gisteren aan de telefoon de niet meer zo leuke meneer van BJZ had, en hem vroeg waarom er nog geen correctie was geweest en waar de dossiers bleven, kreeg ik een lichtelijk geschrokken reactie. Ik was behoorlijk boos! Ik heb hem ook laten weten wat ik ervan denk en ook dat ik hem persoonlijk verantwoordelijk stelde voor dit geheel van shit waar we in zitten. Hij verschool zich achter de instelling, die via de rechtelijke macht een opname wou afdwingen. Toen zei ik dat ze dat niet eens hadden kunnen doen zonder BJZ. Hij wou dat eerst bestrijden maar ik ken mijn zaak. Ik vroeg hem waarom hij ze niet aan de wacht had gezet en voor ons verder was gaan bemiddelen, ipv een melding te doen. Dat is toch zijn taak? Hij wist het zelfs zo te draaien dat hij dat niet mocht, dat hij niet anders kon dan melden....maar wie zegt dat dat zo moet en wie bepaald dat en belangrijker nog , waarom?  Ik gaf hem nog de hint dat hij ook op kon staan tegen die regels en werkelijk wat kon betekenen voor de mensen die hulp kwamen vragen....ik vrees dat hij dat niet eens gehoord heeft. Hulpverlenend verzet........dat zou nog eens respect afdwingen.

Tjah...zucht.....

Ik hoop dat deze meneer ondertussen ook geen oog meer dicht doet, en beseft wat voor ellende hij de mensen/kinderen aandoet in zijn pogingen goed te doen volgens de regeltjes. Ik wens hem dat zelfs toe....volwassen worden betekent wakker worden!!!!!!!!!

Nou vooruit, dan toch maar een zwijmelnummer, misschien slaap ik vannacht wel beter, nu ik dit allemaal zo uit mijn systeem heb geschreven.
Mooi nummer van onze eigen Lisa Lois.......fijn weekend allemaal!

Week 3

Gisteren de derde week afgesloten van The Artists Way.
Een week vol ziekte en zeer, de griep heerste in huize Bibje. De Morning Pages werden dus niet altijd vroeg in de morgen geschreven, het lukte niet aldoor. Wel heb ik ze trouw gedaan, dit keer was ik een stuk milder dan de week ervoor.(maar dat is nu alweer over ;) Ik ben de weg naar binnen gegaan en ik heb daar de kwast weer gevonden. Mijn eerste Artists Way schilderij zag het licht deze week. En ik ben er zo blij mee, dat ik zover ben gekomen.
Het was de week waarin ik mijn gewoontes onder de loep moest nemen, wat hield me nu eigenlijk van mijn creatieve zelf af, en waarom eigenlijk? Waar was ik vroeger trots op en wat vond ik lekker...een kleine inventaris naar mijn kindertijd. Wat vond ik ook alweer leuk om te doen en weet je nog hoe je kamertje eruit zag?
Dat soort dingen dus,
ik ben enthousiast bezig geweest en toen BAM kwam gister de KLAP.

Ik kreeg bericht van de RvdK , dat er een melding is gedaan door BJZ(dat was bekend) maar dat mijn beide kinderen nu onderwerp van onderzoek zijn kwam als een klap bij heldere hemel. Ze willen dus beide kinderen oogsten(of eigenlijk het bedrag wat je voor twee kinderen kunt vangen) Ik ben kwaad, teleurgesteld, ontgoocheld maar ook strijdbaar en heb besloten om een activist-advocaat in de arm te nemen om mijn strijd te helpen voeren. Zijn ze nou helemaal gek geworden daar bij BJZ en RvdK. Deze principekwestie gaat door mij gewonnen worden! Hoe dan ook! Dus maak je borst maar nat mensen, ik heb net mijn harnas aangetrokken en mijn witte ros opgezadeld. Bibje trekt ten strijde!!!!!!!!!!!
En nu ben ik niet lief meer.

Schilderkriebels dus.....

De dag begon wat rottig,
 Ik had flink gedroomd en dus niet lekker geslapen. Zoon was ook nog eens zeurderig en veeleisend terwijl ik een dagje zou niksen had ik besloten. Dus zat ik hier te mopperen en te boos en geïrriteerd zijn. Schreef een akelig stuk in mijn dagboek, zo'n dip stuk....totdat ik mezelf bij de lurven pakte! Kom op zeg, dat gemekker aldoor, ophouden nu! En zo schreef ik mezelf in de starthouding en ben ik gaan schilderen.
Jaha, ik heb geschilderd!
Ongelooflijk hè, dat zo maar ineens.
Waar kwam dat vandaan?
Geen idee, na al mijn schrijverij was het ws gewoon tijd dat ik de kwast weer ter hand nam. Het mocht wel weer van mijn onderbewuste;)
En zo heb ik dus een oud schilderij overgeschilderd. Eentje die ik al een keer eerder had verbeterd en die ik nog steeds in huis had en niet leuk meer vond. Nu is hij heel anders geworden en jaaaaaa ik ben vet tevreden!


tada......by Bibje :)

Hij is nog niet helemaal af, ik moest dochter halen en toen was de flow verdwenen. Maar wat maakt het uit, zie hier het resultaat......
En??????

Ga ik nu zorgen dat ik weer warm word, want op de een of andere manier ben ik weer koud en grillig en niet echt joepie :(
Kurt Nilsen.

Kriebel kriebels.......

Zie je deze tafel....die wil ik, die heb ik op mijn verlanglijstje gezet. Die mag zich materialiseren in mijn huis! ja dat mag best. En dan ga ik hem voor mijn slaapkamerraam zetten om in de vroege morgen terwijl ik mijn Morning Pages schrijf de zon op te zien gaan. Ik zie me er al helemaal aan zitten. En ik heb er nu van te voren al ontzettend veel zin in om daar aan te gaan zitten. Op zo'n leuke ouderwetse draaikruk. Dusssssssssssss

Vandaag gaat het al een stuk beter met me, ik heb lekker geslapen en ik ben lekker gaan schrijven en vanmiddag toch nog even geslapen. Nee dus niet met een dekentje op de bank. Gelukkig niet! Ik heb een schrijf oefening gedaan....een "what if ...." oefening, eentje die ik had over geslagen in de eerdere hoofdstukken, want ik had toen geen idee wat ik daarbij moest gaan schrijven en nu vandaag borrelden ineens allerlei mogelijkheden in mij op. Dat wat ik voorheen als onmogelijk had bestempeld leek me vandaag heel leuk, of op zijn minst het overwegen waard. Al was het alleen maar om eens lekker over te dagdromen. Zaadjes zaaien voor later ;)

 

 Tja en toen kreeg ik ineens ook weer kriebel-kriebels en ging ik aan de kriebel in mijn dagboek. Zie hiernaast en hieronder het resultaat. Het lijkt nu nog niet zoveel ,maar let maar op als we een aantal weken gekriebel verder zijn en ik de kleurtjes heb geïntroduceerd. Ik had er ineens zin in....en dat is een goed teken niet waar?

 

 

En dan kwam vandaag Vriendinnetje haar excuses aanbieden aan mij en aan dochter. Het is allemaal weer vergeven en vergeten. Gelukkig maar.....ze zijn nu aan het hockeyen op het grasveld met zijn allen. Een goede dag dus.....ook , omdat Zoon gisteren een besluit genomen heeft die hem erg heeft opgelucht. De details komen ooit nog wel een keer, daar moet ik zijn toestemming voor hebben. Maar het kan ook zomaar wezen dat hij daar een blog over begint. Tegen die tijd geef ik wel een seintje.
Voor nu wens ik iedereen een fijne avond!!!!

Mad world

Nou het is voor elkaar hoor,
ik ben ziek,
en boos,
en pissed,
en gewoon niet in mijn hum.
Nee dat komt niet door het ziek zijn.
Hier is neergestreken vriendin van Dochter, die de laatste tijd erg vaak boos is. En ondanks dat ik net toch heel duidelijk was zit ze nog steeds boos in de stoel. Haar gram te halen lijkt wel.
Een crazy-maker, zowel voor mij als voor dochter, want ipv spelen zit iedereen nu te wachten tot ze eens ophoudt met boos te zijn. En reken maar dat dat een ongemakkelijk gevoel geeft.
Waarom ze ook alweer boos was? Het spel moest aangepast worden ivm mijn ziek, zwak en misselijk zijn( ik kan nu geen drukke puppies om me heen hebben en dochter kan de trap niet goed op om boven te spelen, omdat ze gevallen is op het zadel gisteren tijdens paardrijden.)  Een tussenoplossing lijkt niet mogelijk. Erg vervelend maar meer nog het verpest de sfeer danig.
Zoon probeert nu al een tijdje haar zover te krijgen een spel te spelen die iedereen leuk zou kunnen vinden, maar ze negeert alles. Er wordt niet gepraat. Wanneer ze uiteindelijk wat zegt is het één groot verwijt.......alsof ik een tweede Zoon in huis heb. Daarom maak ik me er ook zo boos over. Ik heb aan 1 zo'n crazy-maker in huis wel genoeg, meer dan!!!

Ze is nu naar huis.
Ik heb haar moeder maar even gebeld dat ze erg boos is, dat ik even niet meer weet hoe ik moet handelen en haar daarom maar naar huis heb gestuurd.
Ga ik nu zielig en wel in de stoel ziek wezen, in alle rust, als het even mag.......please please please....

~Fijne zondag~

Aangestoken :(

Helderse Valei

Vandaag hebben we weer eens het bos aangedaan...maar jeeeeee, wat was het gruwelijke koud zeg. Die wind, die nare, akelige, schrale, scherpe wind ging overal dwars doorheen. En natuurlijk wilden ze eerst naar de Helderse Valei. Dat tochtgat van een natuurcentrum met geitjes op een stenen vloer en alle bomen die de windsingel vormden gekapt. Ik had het zoooooo koud. Verschrikkelijk. En erger nog, ik ben nu uren later nog steeds door en door koud. En ik nies, en snif en snotter en hoest dat het een lieve lust is......neeeeeeeeee ik ben aangestoken door Zoon :(
Zoon is zelf ook nog helemaal niet beter en dit soort avonturen doen hem natuurlijk ook helemaal geen goed hè, hij kan alleen niet meer binnenzitten, wordt er helemaal gek van. Toch maar wel doen, want de longen hadden er ook flink last van na dit uitstapje en en bronchitus is nu niet bepaald iets waar we op zitten te wachten natuurlijk, zo vlak voor de lente.( Waar blijft ie nou zeg, het lijkt wel herfst)

Donkere Duinen

Affijn, we hebben het bos ook nog even gedaan, even hoor, want ik was koud en Zoon niet lekker en de meiden hadden eigenlijk ook geen zin meer ineens. Snel naar huis dus...dampend theetje doen en de kachel omhoog. Het heeft alleen niet veel geholpen , want de manege en de krantjes moesten ook nog, dus nu zit ik hier met dikke rode wangen en best wel eindelijk warme voeten èn hoogrode wangen koud te wezen.....beetje verhoging?

Hartje in het zand,
 wel goed kijken hoor ;)

Tja, zal je altijd zien....wedden dat het volgende week puik weer is en ik op de bank lig met een dekentje?
Nou ja....wat maakt het ook uit, misschien rust ik dan ook gelijk heel erg goed uit, zou zomaar kunnen. Ik ben uiteindelijk druk aan het ontwarren en dat kost veel energie. Haaaaatsjieeeeeeee



~ Fijne zondag ~

Nummer 600 op Zwijmelzaterdag

Bordspel voor 3,50......

Men neme een retourtje kringloop en een Zoon met interesse voor WOII en je komt zomaar thuis met een bordspel om 5 uur later dodelijk vermoeid te constateren dat het nog lang niet uitgespeeld  is.......

Wij hebben een spel gespeeld, met zijn vijven, van het moment dat we thuis kwamen om half 3 tot 10 uur vanavond. Ja we hebben wel een hapje tussendoor gedaan hoor, even de benen gestrekt enzo, maar voor ons doen zijn we eindeloos door gegaan. Zelfs Zoon heeft het menig uurtje volgehouden. En dat terwijl de regels ons pas gaande weg echt helemaal duidelijk werden. Het was leuk, het was spannend en het was stoer en Zoon stond vet voor, ook dat nog. Dit is dus voor herhaling vatbaar.....
Nu zit ik hier alleen, de tv staat nog steeds uit, en de kinderen liggen in bed. In het ene kamertje klinkt geklets van de meiden(dochter heeft logeetje) en in de andere hoor ik Bassie en Adriaan (en gelach van zoon)

Op dit moment heb ik een jubileum.....eigenlijk ben ik de vorige zomaar voorbijgeblogt dus daarom nu dan maar. Vandaag schrijf ik mijn 600ste blogje. Ik heb er wel even over gedaan hoor, ik ben al in 2008 begonnen. Alweer 4,5 jaar blog ik met enige regelmaat. Maar pas het laatste jaar heb ik echte aanspraak, en wordt mijn blog gelezen door meer dan 20 mensen per dag.  Ik begin zelfs pagevieuws van wel 4000 per maand te krijgen. O joepie lieve lezers, jullie maken me zo blij daarmee!!!!!! Daarom wil ik jullie allen bedanken, voor het lezen van mijn blog, voor de lieve en hartverwarmende reacties en daarom dus dit liedje voor iedereen die hier meeleest en meeleeft en bemoedigd.
(¯‘v´¯) ♥ ~Dankjewel~
..*.¸.*.♥.✿´´¯‘•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯‘•♥•´¯‘•.¸¸.

De spetters vliegen je om de oren hier in huize Bib, nou ja bijna dan.....
Zoon niest nog altijd, de rooie oogjes zijn gelukkig wel verdwenen inmiddels maar het is nog steeds 3xniks. Ik ben na een dagje  rusten een stuk opgeknapt. Ik heb mijn dieet aangepast. Mijn darmen waren zo van slag, zo in de war en zo opgezwollen dat ik weer even een reminder kreeg. Ik was nml alweer heel lang aan het zondigen. At bakken vol kwark en aardappelen dat het een lieve lust was. Kan ik niet zo goed hebben nee....dus gisteren weer aan het gezonde voer. Ik voel me weer aardig schoon worden van binnen. De buik is geslonken, voelt weer ruim aan. Erg prettig wel ;)

Tja en dan gaat vandaag ook week 3 van The Artists Way in.
Vorige week liep ik tegen het niet durven wandelen aan, nou dat zit er nog steeds. Misschien moet ik die tip van dat fototoestel meenemen maar opvolgen. Maar eigenlijk vind ik dat ook raar.  Zo van; Nou ja moet je haar nou zien. tsssss loopt een beetje interessant te doen met dat ding op haar borst. pfffff Waar komen die gedachtes toch vandaan zeg, echt hoor, ik heb er zoveel van dat soort gedachtes die me naar beneden trekken en dan ga ik zuchtend en berustend maar weer gewoon doen. Zo dus....nou mooi niet hè, dat gaan we dus mooi niet meer doen!
Deze week waren de uitdaging nog groter, ik moest bv kijken naar wat ik heel leuk vond om te doen.(lijst van 20 werden er bij mij 30;)     Appeltje eitje toch?
Nou nee dus, want daarna moest ik gaan opschrijven hoe lang geleden het was geweest dat ik dat voor het laatst had gedaan.
SCHRIK!!!!!!!!!!
Er zaten dingen bij die ik al 10 jaar niet meer had gedaan. 10 ! jaar.
Dat was best schrikken.
Welke excuses had ik voor mezelf bedacht om al 10 jaar niet meer naar een museum of galerie te gaan? Is het de angst dat iemand er wat van gaat zeggen dat ik zoiets alleen ga doen? Dat ik mezelf wel oké vind om dat alleen te doen, of nee dat ik mezelf meer dan oké vind? Is het dat ik niet wil opvallen of juist wel maar dat ik dan genadeloos afgestraft wordt met niet aardig gevonden worden? Is het dat ik nog steeds het idee heb dat ik mezelf moet verdedigen om te zijn wie ik ben en te willen wat ik wil, omdat iedereen daar wel een mening over heeft ?  (en ik me dat erg aantrek) 

Ja dus...daar is mijn antwoord. Werk aan de winkel ;)

Deze week stond dan ook voornamelijk in het teken van het ontdekken wie in jou omgeving je afhouden van je eigen weg. De crazymakers. Ik heb er veel. Allemaal willen ze wat van me, en ik merk hoe langer hoe meer dat ik dat niet meer wil! Ik wil niet meer voor iedereen klaar staan. Alles doen voor een ander. Ik heb geen zin meer in het opvolgen van goede raad die niet eens bij mij past. En ik wil al helemaal niet meer horen wat een ander van mijn gedrag vindt. Ik ben dat zat, meer dan zat....eindelijk eens een keer......
Natuurlijk is dit nog maar een beginnetje.
Een heel klein beginnetje,
here is where this old story ends......een oudje vandaag :)




(¯‘v´¯) ♥ ~Enjoy~
..*.¸.*.♥.✿´´¯‘•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯‘•♥•´¯‘•.¸¸.

Rustig aan

de graslelie bloeit

Zoon zit hier op de bank,
na twee dagen erop gelegen te hebben. Hij snuft en snottert en niest en hoest dat het een lieve lust is.
"Ik voel me verrot!" Was alles wat er vanmorgen uitkwam. Even was hij nog stoer en ging hij mee de auto in, maar nadat we Dochter hadden afgezet op school en onderweg naar het projecthuis waren niestte hij wel 6 keer achter elkaar. Diepe zucht daarna, zo'n wanhopige weet je wel....

We zijn maar naar huis gereden en ik heb maar afgebeld. Zoon is toen zijn bed weer ingekropen en heeft nog wat liggen sluimeren. Maar ja dat houdt hij ook niet zo lang vol en dus zit hij nu hier met de oorkleppen op zielig naar Disturbed - Haunted  te luisteren. Best heftige muziek als je je zo moe voelt. Maar ja als ik ziek ben wil ik alleen maar RUST.(en ook eens een keertje bediend worden)

En nu ook trouwens, ik ben moe en moe en moeier dan moe. Het is als een zware deken over me heen gevallen. Ik wil van alles maar ik heb de puf niet. Zelfs lezen is een drama, ik val gewoon na een paar zinnen in slaap. En over deze blog doe ik ook al ruim een uur. Kun je het je voorstellen,?Ik ga straks maar een tukje doen. Laat ik mezelf lekker wegkabbelen op deze muziek.......oooooo kon ik maar zo zingen.....

Zonnetje....

Ik kom net terug van Dochter wegbrengen,
het is kouder dan koud, vreselijk zo koud , als je buiten bent, want nu achter het glas is het heerlijk. De zon schijnt er lustig op los en even vergeet ik de dag die voor me ligt met al zijn verplichtingen. Er staat nog wel het een en ander te wachten en uit te denken en ik wil vandaag ook nog een stukje uitrusten......
Zoon is ziek, eigenlijk al een paar dagen niet lekker. Steeds misselijk wakker worden en dan niet erg op gang kunnen komen. Een beetje zoals ik me al een tijdje voel, niet helemaal vreselijk ziek, maar ook niet echt super lekker. Als ik bezig ben kan ik het nog wel van me af schudden, maar als ik dan ga zitten voel ik het weer over me heen vallen. Ik zou gewoon terug moeten kruipen, lekker mijn bed in. Eigenlijk wel.......maar ja....zoveel te doen, ik heb nog zoveel te doen......

Dus sleep ik mezelf nu naar mijn map met handelingsplan en ga voor Zoon aan de bak. Ga ik daarna wel lekker uitrusten, beetje zonstaren en dromelen.
Oja, had ik al vertelt dat Zoon gisteren weer getest is en dat we nu de oorzaak van zijn dyslexie hebben en ook van zijn niet zo goed kunnen focussen? Hij heeft nu een oefening gekregen die hij de komende week moet doen om een trucje in te zetten waardoor hij niet zo fladdert met zijn aandacht en waardoor het lezen een stuk beter gaat. Bovendien blijven de letters dan ook stil staan. We gaan het zien en beleven :)

En omdat ik even zin heb in een fris en vrolijk lente nummer nu een klassieker uit mijn pubertijd,
Fijne dag allemaal!

(¯‘v´¯) ♥ ~enjoy ~
..*.¸.*.♥.✿´´¯‘•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯‘•♥•´¯‘•.¸¸.

Ik hou van je

3 jaar geleden zat ik beneden in de hal van het ziekenhuis te wachten op mijn vriendin. De kinderen hadden net afscheid genomen van jou en, omdat hun vader niet kon komen mochten ze de nacht bij haar blijven. We wisten allemaal dat de volgende morgen een ander leven zou zijn.
Dat jij de volgende morgen door die deur zou zijn gegaan, en voorgoed uit dit leven.
De volgende morgen zou je bij hem zijn.

Vandaag was een heel gewone dag,
of nee, eigenlijk ook niet, want ik heb net mijn retraite achter de rug(en de kinders liggen nu al in bed joeheee)
Maar wat ik zeggen wou,
ik dacht net pas aan jou mam,
zonet pas toen ik aan de afwas stond,
en naar jullie foto's keek op het aanrecht.
Eigenlijk kijk ik nauwelijks meer naar die fotootjes en nu viel mijn oog er ineens op. Niet eens in de gaten waarom, ik dacht alleen maar aan die wens die ik had en dat het zo mooi zou zijn als jij die wens kon vervullen. Samen met hem dan hè.....alleen dan zou toch alles anders zijn bedacht ik me. Ik werd daar een beetje emotioneel van, toch wel een beetje. Zo raar eigenlijk.
Tja en toen ging ik naar de wc. 10 maart, verhip dacht ik nog, het is 10 maart. Afgelopen nacht om 00:15 was het precies 3 jaar geleden. Goh!
Dat de tijd zo snel en tegelijkertijd zo langzaam gaat. En dat ik je nog steeds zó mis maar toch verder kan. Dat ik nu toch op de rand van dat nieuwe leven sta, ja zelfs dat!
Weet je mam,
het is mogelijk,
ja, dat is het dus wel.
Dus wuif ik je nu een kushand toe, die als een vlinder omhoog vliegt, dwars door de sluier heen.
Dag lieverd hoor ik je zeggen,
dag mam,
ik hou van je!
X

Zondag

Zondag,
krantjesdag,
en geen dochter om ze te lopen.
Nu ga ik altijd mee hoor, samen doen we de krantjes. Maar nu is ze met Zoon naar pappa en ik had zoiets van ach dat doe ik wel hoor........
Dus ging vanmorgen de wekker, sprong klom ik uit bed, en huppelde  strompelde ik naar de badkamer. Gooide een plens koud water in het gezicht en ik maakte me, lichtelijk chagrijnig, klaar om op weg te gaan. Eigenlijk zou ik gisteren al , maar ja regen, vies, koud en geen zin. Dus moest ik vanmorgen. Kou kan ik best hebben hoor, maar die wind, die piepwind. Op de fiets, ploeterend tegen de straffe oostenwind. BRRRRRRRRR
Maar wat schetste mijn verbazing dat ik helemaal niet zo heel erg vond, nee het was eigenlijk best wel een beetje lekker zo! Die wind in mijn gezicht en dan als gevolg daarvan rode gloeiende wangen. Mhmhmhmhm.....'t lijkt wel een beetje op de sauna, dat je lekker warm bent en dan met de schrik onderdompelt in de kou en daarna tintelend fris eruit komt. Zoiets.
Daar hoef je dus niet eerst voor in de verzengende hitte te zitten, een tochtje op de fiets met dit weer is al voldoende ;) lekker goedkoop ook haha

En dan is het weekend alweer bijna voorbij. Nog een paar uurtjes en dan komen ze alweer thuis....
Dan gaan we morgen volop aan de bak met een onderzoek voor Zoon en het schrijven van het handelingsplan en de correctie op het verslag van Rots en water.....pfffff als alles maar eens liep en rolde. Dan kan ik rusten en opgelucht ademhalen. Nog 3 kwartier.............ik heb ze gemist en toch ook niet, gek hè. Één ding is zeker, ook al heb ik eigenlijk niks bijzonders gedaan, dit was wel een heel bijzonder weekend. Het is waarlijk het einde van het oude en het begin van iets nieuws.
Dankjewel voorzienigheid, voor alle ingevingen, troost, stilte, schoonheid, en niet te vergeten, die mooie tas ;)

Volgt nu een prachtig nummer waar ik in '81 een enorm tranentrekkende boek bij schreef :)

Tussendoortje.....

Bibje heeft een nieuw tasje

Ik had er al een tijdje een oogje op. Ik was gevallen voor die lieve bloemetjes en dat roze randje. En dan die roze voering....helemaal schattig, helemaal Bibje. Maar ja....meestal is helemaal Bibje ook best helemaal niet zo goedkoop. Dus liep ik er wel steeds verlangend langs maar liet ik het alleen even door de handen gaan en dan ging ik maar weer verder. Steeds weer denkend dat ik het zo'n lief, schattig , poepig, mooie tasje vond. Een kleine meisjes rugzakje...maar hé wat kan mij dat nou schelen. Ik loop al jaren met Dochter's tasjes rond, want die zijn het allerleukste. 
Iemand moet het gewoon gehoord hebben daarboven, van mijn verlangen naar dit leuke ding. Want vandaag, toen ik weer een date met mezelf had in dit kinderloze weekend, ontdekte ik dat het leuke lieve poepige rugzakje flink afgeprijsd was. En nu heb ik hem dan toch....jaaaaa ik moest wel 6 maanden wachten hoor, dat wel. Maar de beloning is groot.
Ik ben blij,
super blij,
want in dit rugzakje kan óók mijn schrijfgerei en zelfs een aquarelldoosje als het nodig is. Een boekje past er ook nog in en dan nog heb ik een beetje ruimte over. Mooi voor mijn solitaire wandelingen, wanneer ik even wat op wil schrijven of tekenen.
En dan ga ik nu dromen over de zomer.....wie weet komt die ook nog weer langs als ik maar lang genoeg droom ;)
Fijne zondag!

(¯‘v´¯) ♥
..*.¸.*.♥.✿´´¯‘•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯‘•♥•´¯‘•.¸¸.

♥⁀°♡ ♥ I have a dream ♥⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯‘•♥•´¯‘•.¸¸.

"Open the door and let me in" by Bibje

En dan lees je al die lieve reacties en dan woelt er iets los.....want ja ik was en ben nog steeds eenzaam tussen al die mensen om mij heen.  Ik maak heel makkelijk contact en ik heb zat vrienden/innen maar echte verbinding, dat is er nauwelijks, of misschien durf ik dat wel gewoon niet toe te laten? Zou dat het zijn? Dat ik wel spontaan genoeg ben maar zo bang om tot in het diepste van mijn ziel gekwetst te worden.......
Mijn aller beste vriend van ooit, zei altijd dat hij niet in mijn ziel kon kijken, dat ik hem dicht bij liet komen maar nooit echt helemaal. Hij heeft zó gelijk gehad en daarmee ben ik hem ook verloren. Hij gaf het op en ik liet los~

Ik ga even terug naar toen ik klein was en haal me verhalen en herinneringen voor de geest van ooit. Ben ik ooit een keer zo in  de steek gelaten dat ik me nu niet meer durf te binden en dat de mensen die er zijn me zo lief zijn maar me ook gevangen houden in zo mijn best doen, omdat ik zo ontzettend bang ben om ze te verliezen??????
Het antwoord is ja!
Als babietje in de buik ben ik mijn tweeling verloren, die nooit geboren is maar wegbloedde terwijl mijn moeder dacht dat ze een miskraam kreeg. En toen ik een jaar was, vertrok mijn opa naar de hemel. Op een goede dag was hij er zomaar niet meer en kwam nooit meer terug.....om gevolgd te worden door mijn moeder die een half jaar later in het ziekenhuis belandde met zwangerschapsproblemen en daar een paar maanden verbleef terwijl ik naar mijn oma verhuisde. Jaren later overleed mijn lievelingsoom plotseling en toen werd  ik zelf ernstig ziek. Ik wou niet meer, stond al voor de hemelpoort. 6 Jaar oud....Mijn opa stuurde me terug, ik was nog niet klaar zei hij. Kan je het je voorstellen, ik was er zelf wel klaar mee.

Ze zeggen wel eens dat kleine kinderen veerkrachtig zijn, en dat ze van dit alles niets merken. Dat ze sterk zijn. Dat ze niet zo geknakt raken door gebeurtenissen, omdat ze het zich niet bewust zouden zijn. Maar ik weet dat dat niet zo is, ook al herinner je je het niet heel bewust, het zit altijd in je achterhoofd en het bepaald je leven zolang je niet weet waar het vandaan komt. Op één af andere manier saboteert het je leven. Het heeft lang geduurd voor ik er echt achter was waar dat vandaan kwam. Ik was inmiddels al volwassen en het maakte van mij een heel bewuste moeder.

En nu sta ik al een tijdje op de drempel van een nieuw begin.
Ik vind het doodeng, en ik zaai al een tijdje zaadjes voor het allermooiste leven wat ik me bedenken kan. Een leven waarin ik me volledig open durf te stellen en niet meer bang ben om mensen te verliezen. Ik heb inmiddels ervaren dat ze niet weg zijn, ook al zit er een sluier tussen.
Ik  ben niet alleen!
Daarbuiten mijn vesting zijn mensen die om me geven, ja zelfs wildvreemden die me steunen en bemoedigen. Ik ben de moeite waard om geliefd te zijn en ik heb een belofte op mijn leven liggen die ik mag vervullen. Ik ben zó blij met de mensen die ik nu om mij heen verzamel, ook al is het nu vooral alleen nog maar virtueel. En ik ben ook zo dankbaar voor hen die mij vanachter de sluier bemoedigen.
Op een dag, op een mooie prachtige dag, zal ik weer helemaal heel zijn!
Dat beloof ik mezelf!
Ik heb namelijk die droom, en die gaat uitkomen, omdat ik het waard ben!

(¯‘v´¯) ♥
..*.¸.*.♥.✿´´¯‘•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯‘•♥•´¯‘•.¸¸.

Zwijmelzaterdag:

Daar zit ik dan,
helemaal alleen, beetje sip te wezen zo de eerste avond. Ik moet nog even wennen, ik moet nog acclimatiseren, ik moet nog even een nachtje geslapen hebben voor ik er van kan genieten. Zelfs de poezekat is weg, die loopt natuurlijk vannacht te flirten met de poeselotjes van de buurt, zal je net zien. En ik zit hier alleen.....
Vind er niks aan, hoezeer ik ook verlangde naar rust en retraite, vind ik er nu nikser dan niks aan. Maar dat is altijd zo de eerste avond.
Dan denk ik aan de jaren dat ik altijd alleen thuis kwam, en dat de poezekatjes me opwachtten. De lange dagen dat ik geen stom woord wisselde met een mens en de eenzaamheid. Vreselijk als ik daar aan terug denk. Ik werkte door de weeks op school en in het weekend zat ik vaak bij mijn ouders. Maar altijd kwam ik alleen thuis.
Achteraf gezien was ik toen gruwelijke eenzaam, en ook nog eens heel erg afgesneden van mijzelf. Voor mijn dromen had ik nauwelijks tijd en ik voelde me er ook niet bepaald in gesteund. Ik had , wat zo mooi genoemd wordt in The Artist's way, nogal wat crazymakers om mij heen verzamelt. En toen ik me de zwaarste gevallen bewust werd , en hen losliet, bleef ik alleen achter. Met familie, die mijn dromen ook al niet echt serieus namen. Daardoor heb ik nogal wat aan mijn neus voorbij laten gaan. Toen ik gevraagd werd voor het kunstenaarscollectief van de Michaelskerk bijvoorbeeld heb ik niets gedaan.....ik sloeg exposities van de kunstkring af, durfde niet echt te leuren met mijn werk en vond eigenlijk diep van binnen dat ik niet zo hoog van de toren moest blazen. Zo bijzonder was het nu ook weer niet. Anders had ik heus wel wat verkocht inmiddels toch? Ik bedoel maar, wie zat er nu op mijn werk te wachten. En dat gevoel, dat komt met het doen van de opdrachten weer allemaal bovendrijven.........eigenlijk helemaal niet zo joepie.......maar wel nodig om nu eindelijk eens aan te pakken.

Wonderlijk ook dat er ineens weer wensen en dromen boven komen drijven die ik al dacht te hebben  losgelaten, omdat ik bedacht had dat het gewoon nooit meer zou kunnen. We worden immers allemaal ouder en je kunt nu eenmaal niet alles verwezenlijken....daar heb ik de laatste jaren heftig mee geworsteld. En nu ineens lijkt toch weer van alles mogelijk. Is mijn hart één grote tuin, waar bloemen gaan bloeien, omdat ik aan het zaaien ben. Hoe mooi is dat?

Breuken.....

Vandaag was het zover, ik heb mijn eerste Artist's Date gehad met mijzelf. In de tijd dat zoon op het projecthuis toe was aan de boodschappen halen, ben ik er ook even tussenuit geglipt.
Eigenlijk was het niet meer dan wat ik graag doe, maar waar ik vaak niet aan toe kom.
Even een uurtje boekenwinkels  afsnuffelen en een klein kadootje kopen voor mezelf. Heerlijk, daar was ik echt heel erg aan toe. Vooral dat kadootje, een blanco dagboek, heeft me super blij gemaakt. Ik was bijna door mijn andere heen, en deze is goed mee te nemen in de tas.

Tijdens het taakwerk van zoon heb ik eens zitten observeren naar hoe hij werkt. Dat was grappig om te zien. De taken die ik voor hem had opgeschreven had hij binnen een kwartier gemaakt(en 100% goed) en toen ontdekte hij de kneedgum. Die werd eerst flink gekneed, gewoon lekker knijpen en rollen en toen ging dat om zijn pen heen en daarmee probeerde hij te schrijven. Dat lukte niet, dus eraf weer en uit elkaar gepulkt. Hij was er vol concentratie mee bezig, alle focus op dat gummetje. Hij kneedde en kneedde en ineens zei hij tegen mij dwars door de kamer heen(terwijl iedereen hard aan het werk was en dus gestoord werd in het werken) "Maham, zullen we straks van deze gummen halen, dan kan ik kleien, hij is mooi hè, moet je kijken....."Hij liet een poppetje zien wat hij gemaakt had, een figuurtje van de gamesworkshop 40K warhammer. Ik weet niet of er iemand bekend mee is, maar hij is er lyrisch van. Het is van een tabletop-game. Een soort van fantasy legers die tegen elkaar strijden op een veld. (meestal op een tafel gemaakt) En dat gaat dan volgens allerlei regels. Je moet die figuurtjes eerst in elkaar zetten en schilderen en dan vorm je legers en dan kun je ermee spelen.
De juf was niet zo blij met zijn geklei, hij moest aan het werk...."Maar ik ben al klaar",zei hij, waarop ze hem ongelovig aankeek(nu al?) en zijn werk nakeek. Ja dat was wel goed ja....nou dan doe je dit ook nog maar ....Zoon dweilde wat, het figuurtje was veel leuker om te kleien, de fantasie was geprikkeld, maar na veel soebatten ging hij dan toch nog wat doen......3 minuten en hoppa klaar was hij weer, weer een bladzijde af. Dat was ook weer allemaal toppie gemaakt...."ja ik was de rekenkoning op de andere school..."zei Zoon nog.

Ja me dunkt....maar nu na 5 jaar krijgt hij nog steeds hetzelfde werk, dus net toen ik de kids naar boven stuurde heb ik wat werk opgesnort van de Kahn academy. Zoon gaat morgen aan de breuken en voordat dit jaar om is heeft hij het lagereschool niveau helemaal doorgewerkt en kan hij aan de gewone wiskunde. Het duurt nu wel lang genoeg met dat geneuzel op i-niveau. Hij is al 14, en hij kan veel beter. Vrijetijdsbesteding is bv figuurzagen, gutsen, bingo en fotolijstjes maken terwijl Zoon een computergame aan het ontwerpen is met zijn ambulant begeleider...
Afijn,
ik ga dus een knap handelingsplan schrijven waarin zijn sociaal emotionele ontwikkelingsweg èn zijn cognitieve ontwikkelingsweg in beschreven worden. Wat is zijn doel en hoe gaat hij dat bereiken. Dan is het meteen een stuk duidelijker allemaal.

Maar eerst heb ik een weekend-retraite, de kinders gaan naar pappa en ik ga mijn tijd wijden aan mijzelf. Daarom nu het eerste muziekje van het aankomende weekend, even een terugkeer naar de winter......

Week 1 dus....

Vandaag sloot ik de eerste week af, de eerste van de 12 van "The Artist's Way".
Ik ben elke dag bezig geweest met de Morning Pages, ik ben er zelfs eerder voor opgestaan.. alhoewel ik moet zeggen dat me dat niet echt meeviel hoor, en zitten in bed met de laptop op schoot wild te tikken was het ook niet helemaal. Eigenlijk moet ik ook een dagboek met pen of potlood gebruiken, en aan een tafeltje zitten met geweldig uitzicht, zo op de opkomende zon. Ja het kan, ik heb een slaapkamer op het oosten, maar ja geen tafeltje voor het raam en huizen aan de overkant :(

Afijn,
bij elk hoofdstuk zitten dan 10 schrijf/doe opdrachten en ik ben best heel druk bezig geweest maar lang niet aan alles toegekomen. Het was hard werken en vooral mijzelf heel erg tegenkomen. Want alleen op pad gaan als opdracht....dat was een flinke berg om overheen te klimmen. (heb ik dus nog niet gedaan hè, misschien volgende week?) En dat was nog maar hoofdstuk 1. ik merkte wel dat ik al heel snel vond dat ik wel door kon gaan, naar hoofdstuk 2.....ken je dat, je hebt het niet eens af en de week is nog lang niet om maar hup doorstomen graag. Ongeduldig op zoek naar....ja naar wat eigenlijk? Afleiding, verstrooiing, vooral naar  niet-confrontatie met mezelf???? Zoiets????
Zou best kunnen, sommige opdrachten kon ik niet. lukte niet, wekten teveel weerstand op.raar toch dat dat zo is. dat ik niet eens in staat ben 5 droomlevens te verzinnen, waarin alles mogelijk is. het lukte gewoon niet, ik kon niks verzinnen zonder die stem van, maar ik wil niks anders hoor, echt niet. Alsof ik nu zo'n droom leven heb....pffffff
En wat ik verzon werd ook gelijk in de prullenbak van mijn hersenen gemieterd en vernietigd. Wat een onzin allemaal, vind ik dat echt leuk? Nah tuurlijk niet, wat een stomme oefening...doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg, echt niet alles is zomaar mogelijk hoor, niet voor ons soort mensen, dat is nu eenmaal zo. Wen er maar aan dat je voor dat dubbeltje geboren bent en dat kwartje dat word je alleen door heel hard te werken. Stop maar met dromen, daar heb je niks aan, dat is zonde van je tijd.......ja echt, dat zei ik allemaal tegen mezelf in mijn hoofd, klinkt net als die wandeling die niet wou lukken hè?
Die kritische gedachten zijn best irritant, ze houden me weg van mijn dromen en wensen voor mijn leven, en ze verstoren mijn plezier. dat moet dus anders,
hoe?
geen idee, maar al schrijvende zal ik daar wel achter komen denk ik zomaar.
In ieder geval heb ik de eerste week gedaan,
en ik heb er nog steeds zin in....goed teken niet waar?
Nog 11 weken te gaan.
Ga ik nu lekker naar bed met dit muziekje als slaapliedje.....



 

~welterusten~

 

 

Rustdagje.....

Het wil even niet vandaag, de zon is geen velden of wegen te bekennen en het ruikt buiten branderig ipv naar de lente. Ik zit hier naar een zielig liedje te luisteren en ik voel me sipperdesip.....
Jeetje zeg, ik ben echt somber, niet in mijn hummetje, niet gelukkig, niet blij.
En dat terwijl ik gisteren nog met dochter naar school gefietst en heeeeeel langzaam terug gefietst ben, heerlijk genoten heb van de zon en de vogeltjes en die heerlijke lentelucht.
En nu dit :(
Nah, ik hoop dat het zonnetje uiteindelijk toch nog door gaat breken, zoon een beter humeur vandaag heeft en ik me wat beter ga voelen. Ik maak er maar een rustige dag van. Heb mezelf gisteren toch een beetje overschat vrees ik.
Nu eerst maar een super lief en rustig liedje uit mijn woelige puberjaren......even dromen, morgen ga ik wel weer druk doen. Baai....

Dat doe je toch niet.....

Wandelen, in je eentje, dat was één van de opdrachten uit het eerste hoofdstuk van
 "The Artists Way".
Ik dacht vanmorgen bij het zien van de zon, dat ga ik doen!!!!
Ja, mooi weer, wijds uitzicht......Ik neem de andere route naar huis, onder de duintjes door, en dan ga ik bij ons oude strandje wandelen.
Ik verheugde me erop, op die wandeling door de duinen met een nog pril zonnetje net boven de toppen en die gouden gloed over het helm.Jaaaaaaaa
Mijn hart zong.
En toch.......
En toch.......
Was daar in mijn achterhoofd een stemmetje die zei;
"Waarom zou je dat doen? Doe es effe normaal zeg. Je gaat toch niet wandelen in je eentje???? Heb je niks beters te doen? Jeetje zeg, je bent toch geen kakker die wandelt in het bos...pffff daar hoor je niet bij hoor, je moet aan de slag, wat denk je wel niet?"

Sjonge zeg, en zo reed ik dus mooi die parkeerplaats voorbij.
Vaag een gevoel van spijt in mijn buik. ""Tis zulk mooi weer, waarom niet? Volgende dan? Ik heb nog 3 kansen....kom op...."
Ondertussen genoot ik wel van de rit, het uitzicht over de bollenvelden en de zon die de duinen goud kleurden. "Out of reach, so far...."zong ik zachtjes, het liedje wat ik hier altijd zing , omdat ik daar toen ook reed met zulk mooi weer. Ook al waren de omstandigheden heel anders.

Ik hou van de duinen en de zee, en de bloeiende bollenvelden. Nog eventjes en dan is het weer zover..

De tweede parkeerplaats ging ik ook voorbij, en de derde en het bos.
Ik durfde niet, niet echt, echt niet.....I chickened out.
Wandelen, zomaar , in mijn eentje.....zonder smoes en zonder ergens naar toe te hoeven. Alsof ik ergens naar toe zou moeten om te mogen wandelen,....sjee, dat ik zo denk zeg, hoe erg is dat?

Morgen ga ik het gewoon weer proberen,
ooit zal ik wel een keer wandelen,
zomaar,
zonder reden,
helemaal alleen,
gewoon,
omdat ik dat wil!
Weet je,
morgen ga ik fietsen, jaaaa waarom niet, ik fiets dochter naar school, en dan heb ik een reden om alleen te fietsen. Dat alleen wandelen komt nog wel.
 :)

Lenteeeeeeeeee

Bibje's bloemetjespatroontje

Wild weekend, dat was het.
Nadat wij kant en klaar met de koffers aan het wachten waren belde vader op dat het niet door kon gaan. En daar zit je dan, poefffffffff, alle plannen gaan in rook op. De kinderen moesten omschakelen, zoon werd boos(verdrietig) en dochter sloot zich op in haar kamertje.
Dahag uitslapen op zaterdag, en niks doen op zondag en lekker luieren en gewoon helemaal nergens rekening mee houden. Woesh.....als een wervelwind woei het allemaal weg. Geen retraite dit keer voor mij, en nou ja, ik had natuurlijk verder ook geen enkel plan gemaakt(en had daar ook helemaal geen zin in na al die drukke weken) dus liepen ze hier met de ziel onder de arm en een humeur van heb ik jou daar.
Errug gezellig.....NOT.......

Bloemetjes collectie Bibje

Ben ik even blij dat van het weekend het mooie weer de lucht al bezwangerde en ik al van te voren die kriebels had van de lente in aantocht......dus tikte(ramde) ik mijn frustraties op het toestenbord tijdens de Morning Pages en deed mijn gutsmutsdingen en ademde de zachte lucht in tijdens de vroege ochtendkrantjeswandeling. Gisteren heb ik zoon ook naar buiten gestuurd, en nu.....nu schijnt de zon dan toch echt jaaaaaaaaaaaaaaaa joepieeeeeeeeeeee eindelijk!!!!!!!!!!


De ramen zijn gelapt, ontbijtje is in de buik, de stofzuiger staat klaar en het eerste wasje draait lustig in de machine. Ik heb er zin in! Strakjes doe ik de radio aan en ga ik als een beest tekeer op de troep in boven en dan na een lange dag wild werken, zijg ik neder in mijn fauteuil om heerlijk te genieten van de middag zon. Zucht.....meer heb ik niet te melden vandaag ;)



Eigenlijk ben ik helemaal geen fan van haar maar dit nummer vind ik wel heel mooi, dus vandaag Rihanna........even zwijmelen op maandag......

zwijmelzaterdag

Ik ben maar weer eens gaan gutsen, dat is lang geleden niet waar? Ik keek net even in mijn gutsjournaal en ik heb gewoon een maand lang niks gedaan, echt helemaal niks. Geen tijd, geen zin, geen rust in de kont en nou ja een miljoen redenen. Totdat ik vandaag al punteslijpende bij mijn stempeltjes stond en bedacht dat ik zulke leukerds had gemaakt en me afvroeg waarom ik eigenlijk gestopt was???????
Ik had zelfs nog een gummetje klaar liggen met hier en daar een stukje weggegutst, die had ik zomaar opzij geschoven......jah....te druk....hoofd stond er niet naar.....te nerveus voor de komende gebeurtenissen en daarom dus druk bezig met brandjes blussen in dossierland.

Afijn,
gisteren heb ik voor het eerst dat boek van Julia Cameron opengeslagen. En vandaag heb ik mijn schrijverij in de ochtend weer eens flink aangepakt. ik ben eens helemaal los gegaan, alle frustraties en alles wat ik in het echt , echt niet durft te zeggen en schreeuwen en uitblurken heb ik op dat papier gekwakt. En weet je, dat was zo lekker om te doen, een beetje zoals slaan op een kussen en stampen op de grond, maar dan in woorden. Ik was behoorlijk opgelucht daarna, want wat ik neergekalkt heb was wat ik eigenlijk al heel lang tegen bepaalde personen had willen zeggen, maar nooit gedurft heb. Nu is het eruit. En ja, dan komt er ruimte, om te gutsen dus in dit geval ;)

Aangezien het donker is lukt het fotograferen niet zo best(en eigenlijk heb ik er nu ook geen zin in) dus komt dat morgen wel. Ik heb wel een toepasselijk liedje gevonden voor de zwijmelrubriek.....
Tears for Fears....SHOUT......



Fijn weekend!