Dansdag

Zo koud was het dus.
Brrrrrrrrr vre-se-lijk!!!!!
Mooi niet dansen nee. Kleumen dat dus! BALEN. Jawel. Ik baal. Gelukkig scheen de zon. Anders had ik nog veel meer gebaald. Ik zit dik ingepakt binnen en nog heb ik het koud. En dan moest ik er vanmorgen nog vroeg uit ook. Ik had zoooo geen zin om op te staan toen de wekker om half 7 ging. Maar ja, afspraak in het VU.
Onderzoeksresultaten Zoon bespreken. Zoon wou zelf al niet mee, want na 5 keert getest worden, wist hij het wel. Enfin......ik dus toch maar op pad. Kom ik bij het station. Wist ik mijn pincode niet meer...of nee, het toetsenbordje is anders dan bij de kassa, dus moest ik de beweging anders doen. Dat ging dus 3 keer mis......geen kaartje, geen losgeld en een geblokkeerde pas. :(
Ik heb nog heel even geaarzeld en toen bedacht ik ineens opgelucht dat ik nu niet heen kon. Dat was duidelijk. Al voor ik opstond gaf het Universum aan dat ik thuis moest blijven en nu dus weer. Ik ben naar huis gewandeld en heb me op de bank genesteld. Alwaar ik na een tweede ontbijtje in slaap ben gevallen. Het consult is trouwens per telefoon gegaan. Dat had ze ook meteen wel kunnen bedenken.
Ik heb vanmiddag nog een poging gedaan om mijn dagboeken te vinden. Ze lijken spoorloos verdwenen te zijn. Zo had ik ze in mijn handen (vorig jaar ofzo) en nu zijn ze foetsie. En dochter zweert dat ze ze niet heeft aangeraakt. Wat ik wel vond was mijn allereerste pooweesiealbum haha
Leuk hè?
Dus zat ik tussen de troepjes ontroerd te wezen toen ik het versje van mijn opoe las en die van mijn vader en moeder. Wat een formele versjes stonden erin en wat een lieve wensen voor later (=nu)
Ik vond uiteindelijk nog een dagboekje....heb ik ook nog even in gelezen. Ik schrijf over mensen die ik niet eens meer voor de geest kan halen. En die ik leuk vond, ook dat nog. Je snapt het niet. Ik heb het compleet gedelete. Mijn avonturen van het lesgeven op de LTS ben ik nog steeds kwijt. En die zocht ik eigenlijk. Jammer best wel. Nou ja...

)