Zwijmelen op Zaterdag

En dan zijn we zomaar een week verder. Alsof het niks is vliegen de dagen voorbij. Het was een roerige week. Een week vol turbulentie. Een week vol boosheid en irritatie en ook een week vol verdriet. Van alle kanten. Heftig. In 1 woord.
En wat doe je dan?
Niet aan je blog werken, dat is wel duidelijk.
Ik heb gepraat en gepraat en gepraat als brugman,
opgevoed alsof mijn leven er vanaf hing.
En heel veel weerstand overwonnen bij Zoon.
Want opgevoed worden betekent hier nog steeds botsen tegen de grenzen van het ouderlijk gezag. Heel heftig botsen. En botsen betekent herrie in de tent. Niet zomaar wat woelige watertjes, nee hele stormen woeden er hier. Wat zeg ik, orkanen. Met veel gebulder en hele harde winden. waar je gezicht van strak trekt en de tranen je in de ogen schieten.
Het heeft niet zoveel zin om voortdurend rekening te houden met iedereen in deze woelige momenten. En ik wil ook niet steeds uitleggen. Ik wil me volledig op deze taak van opvoeden richten.
Nu was er toevallig van de week een programma van Dr Phill op tv over boze(lees agressieve en gewelddadige jongeren) waarvan de ouders het allemaal niet meer wisten. En krek als het niet waar is, maar na zulke programma's krijg ik altijd dezelfde reacties van de mensen om mij heen.
Dat het tijd wordt dat ik er wat aan ga doen  (duhuh, waar ben ik dan mee bezig?), dat ik aan mezelf moet denken, dat het beter zou zijn als hij ergens anders zou wonen.
Zucht
En terwijl ik dit allemaal zo opschrijf moest ik aan de verzuchtingen denken van mijn ouders, met mijn broertjes. Waarin ik en oudste broertje elkaar veel en vaak in de haren vlogen. Waar schoenen regelmatig tegen elkaars hoofd botsten en we elkaar van alles toewensten. We vochten de tent uit.
En ik?
Ik klapte met de deuren, stampte op de trap en zette dan mijn cassette aan met het volume op 10. Wat dan een hele tijd door de boksen knalde. Om weer rustig te worden. Net als dochter! En dan kwam broertje bonken op de deur, want hij kon daar niet tegen........


Afijn
na dit hele relaas kom ik dan eindelijk op de Zwijmel van Zaterdag. Omdat dit liedje me aan mijn oudste broertje doet denken, die hier altijd zo lief mee meezong als kleine jongen. Die ondanks zijn wilde streken en drukke geklier eigenlijk gewoon een heel lief kind was wat , net als Zoon, heel snel overprikkeld raakte.
Dan zette mijn vader hem in de stoel, de Zenheiser op de oren en muziekje aan. Gegarandeerd dat het hielp. En mijn broertje maar zingen ;)