Herinneringen verpakt in dozen

Naast me ligt mijn notebook van de HEMA. Er tussen geklemd mijn Parker vulpen. Zo eentje met een hervulbaar patroon. Die doop je in de inkt en zuig je dan vol. Mooie zwarte permanente inkt.
Diep zwart.
Streng zwart.
Duidelijk zwart.
Het heeft iets stoers en ook iets onveranderlijks. De kleur van ouderwetse inkt. Ja!
Ik heb dit mijzelf cadeau gedaan voor mijn verjaardag. Nadat ik heel lang zocht naar mijn oude.
Sinds ik verhuisd ben 5 jaar geleden is die al kwijt. Net als die van mijn vader. Ze lagen samen in een laatje van mijn antieke secretaire. Die laatjes zijn ook weg sinds de verhuizing. Overijverige, hulpvaardige handen hebben opgeruimd voor mij en van alles weggegooid, wat zij niet konden plaatsen. Dat waren dus ook de 2 laatjes, die in een doos zaten. Hup weg ermee! Inclusief de inhoud vrees ik. Geen spoor meer van te bekennen.
Ook mijn zomer/herfst jassen zijn toen verdwenen. Foetsie, weg, pleite.
Soms ga ik tegen beter weten in weer op zolder zoeken. Ik heb het deze 5 jaar al vele malen gedaan. Dan ploeg ik de dozen, die daar staan, weer om. Laat spullen door mijn handen glijden en overweeg om het een en ander toch nog weg te doen.
Herinnering verpakt in dozen.
De pennen ben ik echter nooit meer tegengekomen daar. Heel misschien liggen ze nog ergens heel anders? Ergens waar ik nog maar 1 keer heb gekeken en dan misschien wel niet zo goed? Of liggen ze toch  ergens anders. Tussen haar spulletjes in mijn kast?
Herinneringen in mandjes, die ik vaker tevoorschijn haal.
Ik weet wel dat de laatjes weg zijn....mijn moeder liet dat doorschemeren toen ik erover begon...
" O waren die laatjes daarvan?" Zei ze met een geschrokken blik. Toen liep ze weg....nooit vertelt wat ze er nou mee gedaan had. Misschien ging ze er wel van uit dat ik het wel begreep.
Ik kan het haar niet meer vragen.
Zij is ook herinnering geworden................