De dag erna :)

Gisteren kroop ik weer een jaartje dichterbij Sarah. De koosnaam die mijn opa me altijd gaf. Hij maakt het niet meer mee. In 96 is hij al overleden. Na 16 jaar invaliditeit door een aantal hersenbloedingen.
Mijn sterke opa was niet meer. Wat overbleef was een verdrietige boze man, die als hij mij zag altijd huilen moest. Dikke tranen. Alleen bij mij. Dan hield ik hem stevig vast en al wat hij kon uitbrengen was oui oui oui oui....terwijl hij met zijn hoofd schudde. Het leven was hard geweest die laatste jaren. Zijn geliefde bezigheden maakten plaats voor eindeloze revalidatie en dagopvang....waar hij eerder langs de lijn stond als coach en vele boeken verslond legde hij nu puzzels en kreeg hij loop en praat therapie. De frustratie was zo groot dat hij steeds in woede ontstak en oui oui oui schelde naar de therapeut. Rissige man was hij. Temperamentvol. Hij gaf het uiteindelijk op.
Daar moest ik ineens aan denken net...
Ik zou eigenlijk over iets heel anders schrijven:
Over hoe Zus gisteren kwam met de jongste en hoe Dochter naast haar stond. Alles armen en benen, en hoe ze gewoon ineens een kop boven haar uit stak. Ik moest even knipperen hoor. Jeetje.....ik zie ze nog huppelen op het gras. Twee kleine kindjes......... En nu zaten ze op de bank elkaar goede raad te geven tijdens het haren vlechten. Onze twee mooie meiden.
Waar blijft de tijd toch?

Nooit gedacht dat het allemaal zo snel zou gaan.
Nooit gedacht ook dat ik van binnen nooit ouder word. (Opoe had zo'n gelijk) Van binnen ben ik oneindig en leeftijdsloos. Daar zit zoveel ruimte om gewoon te zijn en te genieten en te dromen en ervoor te gaan. Ik ben oneindig...en mijn jasje...ach...die is nog niet eens voor de helft versleten. Ik heb nog wel even te gaan.
:)
Ga ik nu de taart van gisteren opmaken mjammie!!!!!