Zwijmelen op Zaterdag

Ik weet niet hoe te beginnen, na elke eerste zin sla ik dood. Of nee dan heb ik weer een miljoen zinnen, die niet passen op die eerste zin. Die eigenlijk nergens over gaan.
Of wel, maar niet interessant genoeg voor de lezer. Dus delete ik die zin dan maar weer en verzin een andere. Waarop ik hetzelfde probleem opnieuw heb.
Het zit namelijk zo,
ik ben in de stilte aangeland.
En wat moet ik daar nou over vertellen?
Dat ik dagenlang eindeloos lounge op mijn tweezitter. Af en toe een rondje tuin doe en mijn boodschapjes haal. Dat ik van alle creatieve dingen, die ik graag doe nu vooral heel veel aan het dagdromen ben. Dat ik af en toe opschrik en dan besef dat ik niet meer op hoef te schrikken. Dat ik niets meer hoef wat zó belangrijk is, dat het niet doen ervan mijn leven gaat slopen. Dat ik zomaar wat kan lummelen en daar ook nog van genieten mag. Zonder schuldgevoelens en zonder opgejaagd gevoel dat ik mijn tijd zit te verdoen.
Dat ik vóór mij een eindeloze ruime toekomst heb, waar alle gevaarlijke bergen zijn beklommen en ik nu in het malse groene gras sta, met een eindeloze blauwe lucht en zon.
En en en en dat ik alleen maar mijn armen hoef te spreiden en het goede leven binnen mag laten.
Want dat is het gevoel wat overheerst.
Deze hele week al.
Waarin we aftellen naar de grote vakantie,
waarin Zoon voor het eerst in een hele lange tijd echt heel veel plezier had! Op een bruiloft nota bene, vol mensen en prikkels en veel kinderen. Waarin dochter weer een stukje groter en mooier is geworden. Waarin ik het resultaat zie van de gesprekken, die vader en Zoon hebben gevoerd en waarin ik eindelijk eindelijk zie hoe harmonie weer een plek begint te krijgen.
En dat voelt zo ontzettend goed!
Ja dat voelt goed!

Vandaag een vette zwijmel,
helemaal in relatie met dit stukje boven. Van toen ik met dochter naar een lunchconcert ging hier in de Helderse Vallei. Daar waar Vriendje ging optreden. En ik dat gevoel van niets meer moeten over me heen kreeg.....
Ja het leven is weer goed.