Erkenning

dappere kamperfoelie in Bibtuintje

Na mijn vorige logje heb ik tig keer geprobeerd om een waardige opvolger te schrijven. Eentje die aansluit en (zo droom ik dan) deel 2 in een serie interessante leerzame blogs zou kunnen zijn. Ik droomde een boekje...ik droomde lezingen en samenzang haha ;)
Maar deel twee zit in mijn hoofd en wil niet op papier.
Het zal haar tijd nog niet wezen.
Deel 1 behoeft nog wat meer erkenning.

Ooit las ik een boek over de zwarte pedagogiek, van Alice Miller*. Het drama van het begaafde kind!
Ik heb het in één zucht uitgelezen. Niet, omdat het er bij ons thuis nou zo heftig aan toe ging. Tenminste....niet toen we eenmaal de jonge-kinderjaren voorbij waren. Maar, omdat ik als jonge moeder steeds weer kritiek kreeg op hoe ik mijn kinderen wilde opvoeden.  Ik koos voor attachement parenting**.

En de kritieken daarop waren niet mals. 

Als Zoon niet stil genoeg was wilden ze, dat ik hem stevig aanpakte. Zelfs als hij als baby huilde. Hij moest maar weten wie de baas was. En als hij niet horen wou, dan moest hij maar voelen.
Toen wisten we nog niets van zijn autisme af, maar dat hij anders was en dat stevig aanpakken bij hem niet werkte was mij wel duidelijk. Hij reageerde daar steevast geschokt en intens verdrietig over. Ik zocht dus naar andere manieren, die werkten voor ons.
Dat mensen zich bedreigd voelen als je het anders gaat doen kwam ik toen pas echt tegen. Is het jullie wel eens opgevallen hoe agressief je naasten kunnen doen als je vragen stelt over het waarom van de gewone manier van opvoeden????
 Nou mij wel, ik werd bijkans aangevallen!
Was ik nou helemaal gek geworden om het anders te gaan doen. Kinderen hoor je onder de duim te hebben. Het zijn je vriendjes niet!!!

Het rare is dat ik nou niet bepaald met de roede ben opgevoed. Ik was dus verbaasd over zoveel agressie. Helemaal van mijn vader, waar nooit meer uitkwam dan een "Jongens HOU OP!"
Ooit na een heftig incident met mijn broertje (die er een week niet van kon zitten ondanks de luier die hij aan had), beloofde hij mijn moeder, nooit meer een hand te heffen naar zijn kinderen!  Mijn vader schaamde zich zo diep en voelde zich zo schuldig, dat hij vanaf dat moment zijn energie stak in het goedmaken van de relatie met ons. En dat is hem gelukt. Mijn jongste broertje, die 5 jaar later geboren werd heeft hem nooit anders gekend dan een zachte lieve man.

laatste roosjes in Bibtuintje

Maar had ik dan gehoopt op goedkeuring?
Een dat doe je goed wijfie, ik wou dat wij er al zo vroeg over nagedacht hadden. Of op zijn minst gesprek? Erkenning van mijn redenen? Erkenning van mij als moeder, die het anders wou doen? Het mogen uitleggen waarom ik het zo deed?
Dat was zo moeilijk. Ik botste tegen een muur van weerstand op. Niet alleen, die van de oudere generatie maar vooral ook, die van de jongere generatie. Die rustig hun kinderen een ferme tik gaven en dan tegen het kind zeiden, dat het hun eigen schuld was dat ze nu huilden! (en of ze daar even mee wilden stoppen, want er was geen reden voor. Dan hadden ze maar niet zo vervelend moeten doen)
De muur met hun is nog immer niet afgebrokkeld. Ik denk niet dat dat ooit zal gebeuren zolang zij hun eigen pijn niet kunnen erkennen. Mijn broertje is er namelijk nog steeds heilig van overtuigd, dat hij dat pak rammel verdiende.
Maar ik weet nog van zijn gegil en gehuil en weken mijn vader vermijden, omdat hij zo bang was van hem. Niets rechtvaardigt wreed zijn tegen anderen. Mijn ouders begrepen dat toen. En daarom deed en doe ik ook mijn best om het anders te doen........

* http://www.natuurlijkouderschap.org/wreedheid-of-tederheid-alice-miller/
** http://www.natuurlijkouderschap.org/peuters-temmen-of-vertrouwen-naomi-aldort/