Zwijmelen op Zaterdag

Bibje's poezie album

Er zijn van die liedjes die iets losmaken bij je. En dat iets is dan bij mij tegenwoordig meestal een kriebel in mijn maag, een brok in mijn keel en vochtige ogen. Dan wil ik zo graag meezingen maar dat gaat dus niet. Zingen kan ik sowieso al heel lang niet echt meer zonder tranen in de ogen te krijgen. Ik heb in mijn keel zoveel verdriet opgeslagen en vastgezet, dat het alleen maar loskomt als ik een poging doe om te zingen. En daar schrik ik vervolgens dan weer zo van dat ik pardoes stop met zingen. Want in huilen heb ik geen zin...of zoiets.
Nee eigenlijk schaam ik me om te huilen. Ken je dat gevoel? Dat je barstensvol zit maar dat dat er niet mag zijn. Dat je jezelf in moet houden want wat zullen  xxxx  wel niet denken. En zo erg is het toch niet, hou eens op, nou nou, stil maar. Zo is ie goed, je bent nu weer lief........

Bibje's poezie album

Ik weet nog dat ik door de AH liep, net na de dood van mijn vader, te slikken en slikken en vegen en vegen. En me te schamen, gewoon omdat ik huilde. Hoe zot is dat wel niet, dat je niet eens je verdriet durft te laten zien. Want wat zullen ze wel niet denken? Dat ik een aanstelster was? Dat ik zo nodig aandacht moest?
Tuurlijk dachten ze dat niet! Er waren wel bezorgde blikken. Wat is er nu met haar aan de hand? Een, gaat het wel? Verlegenheid hoe te reageren. Maar ik ging dapper door met me inhouden. Iets met ingesleten patronen enzo....
Toen mijn moeder twee jaar later dood ging stond ik op het voetbalveld om dochter aan te moedigen. Haar meester vroeg hoe het nu met me ging, en ik antwoordde:" Het gaat wel hoor." Ik had niet eens in de gaten dat ik vlak daarvoor eerst een diepe teug nam, daarna heel hard slikte en toen pas antwoordde. Daar werd ik op gewezen door de moeder van een vriendinnetje van dochter, die ook aan de lijn stond.

Zingen dus....dat is wat ik wil. Vrij uit zingen. Uit volle borst, zonder overslaande stem met snik. Dat wil ik! JA!
Ik ga me gewoon door die tranen heen zingen, heel hard, en heel dapper, net zoals Lara Fabien in haar eerste concert dat zij gaf na de dood van een geliefde. Geraakt door de ode van het publiek aan haar, zingt ze dapper door haar tranen heen en laat ze losssssssssss

Ik heb daarom twee songs geplaatst dit keer. Lara Fabian, omdat zij zo ontroerend door haar tranen heen zingt. En Alanis Morissette, omdat het nummer bij mij steeds weer tranen oproept als ik mee wil zingen. Ik vind ze beide geweldige artiesten.
Enjoy en een heel fijn weekend!