mijn waarheid spreken 1

Bibje 2 jaar

De eerste herinnering aan een hele heftige huilbui is al van heel lang geleden. Ik moet nog heel klein geweest zijn, want werd uiteindelijk op de arm van een manspersoon getild en getroost."Stil maar, lieverdje,rustig maar. sssssssssss Stop maar." Geen idee wat er aan vooraf is gegaan, wat die heftige gevoelens veroorzaakte. Wel dat ik er zowat in stikte, zo benauwd kreeg ik het ervan.

Soms zie ik wel eens zo'n tafereel op de straat, waar een kindje zo overstuur is en de mamma of pappa boos tegen het kind schreeuwt dat het op moet houden. NU GENOEG!!! Op zo'n moment krimpt mijn maag in elkaar. Ik zou zo'n ouder dan willen zeggen dat ze het kind in de armen moeten nemen en troosten, zeggen dat ze van hem/haar houden en dat alles goed is en dat ze veilig zijn. Het is alleen zo moeilijk om dat te doen zonder dat de ouder( ook zichtbaar in de stress en over de toeren) zich aangevallen voelt. Die heeft net zo goed een koesterende  arm om haar/hem heen nodig. Dus zeg ik niets....

Mijn moeder was heel gevoelig als het op verdriet en huilen aankwam. Dan werd ze onrustig, raakte ze overprikkeld en uiteindelijk als het niet ophield werd ze boos. En ik huilde snel, gevoelig kind als ik was. Hysterisch noemde ze dat.  En dat moest onderdrukt worden met koude natte washandjes of een klap in de handen voor mijn gezicht. Dan schrok ik, slikte ik heel hard en stopte met huilen. Zo deed men dat toen. Iemand had haar dat geadviseerd.* Waarschijnlijk mijn oma.
Zij kon het gehuil van mijn moeder nooit aanhoren. Ze was een jankert, vertelde zij me later wel eens. Nooit hoorde ik iets echt positiefs over mijn moeder van mijn oma. De band tussen haar en mijn moeder was dan ook een stuk akeliger en kouder dan die van mij en mijn moeder. Mijn moeder zag haar eigen zwakheden, en vaak kwamen de excuses, en later toen ik groot was de gesprekken. Ik begreep het. Ik vergaf haar, en OOO wat hield ik van haar. Van haar kwetsbaarheid, haar open hart, haar gevoeligheden en haar eerlijkheid. Bij haar trof je geen dubbele agenda aan.
.
Wat ik wel naliet was mijn waarheid uitspreken. Laten weten hoe ik me voelde. Dat had ik wel afgeleerd.* Ik deed dat masker op en was de lieve dochter. Tot  ver in de volwassenheid aan toe!
De afschuw, de schok, het niet geliefd voelen, de verraad en het in de steek gelaten voelen op momenten, dat ik als klein kind in de paniek schoot en ik niet mocht huilen.... al die de emoties die na de NEI* naar boven kwamen....die heb ik haar nooit echt durven vertellen. Bang dat ze dan niet meer van me zou houden, dat ze me op de een of andere manier af zou wijzen.

En nu is ze er niet meer. Kan ik haar niet meer vertellen dat ik nog met die brok in mijn keel zit, waardoor het zingen zo rottig gaat. En dat ik wil dat ze evengoed van me houdt als ik haar vertel dat ik me niet altijd even geliefd heb gevoeld bij haar. Dat ik dus eigenlijk nooit echt volledig mezelf ben geweest. Veel te vaak mooi weer heb gespeeld. Niet helemaal eerlijk was. Zou ze het doorgehad hebben?


*http://www.ourmuddyboots.com/bullying-our-children/
*http://www.nei-limburg.nl/wat_is_nei.htm
*http://www.bitmagazine.nl/algemeen/aangeleerde-hulpeloosheid/6808/