zaterdag 11 oktober 2014

Zwijmelen op Zaterdag


Bibje's poezie album
Er zijn van die liedjes die iets losmaken bij je. En dat iets is dan bij mij tegenwoordig meestal een kriebel in mijn maag, een brok in mijn keel en vochtige ogen. Dan wil ik zo graag meezingen maar dat gaat dus niet. Zingen kan ik sowieso al heel lang niet echt meer zonder tranen in de ogen te krijgen. Ik heb in mijn keel zoveel verdriet opgeslagen en vastgezet, dat het alleen maar loskomt als ik een poging doe om te zingen. En daar schrik ik vervolgens dan weer zo van dat ik pardoes stop met zingen. Want in huilen heb ik geen zin...of zoiets.
Nee eigenlijk schaam ik me om te huilen. Ken je dat gevoel? Dat je barstensvol zit maar dat dat er niet mag zijn. Dat je jezelf in moet houden want wat zullen  xxxx  wel niet denken. En zo erg is het toch niet, hou eens op, nou nou, stil maar. Zo is ie goed, je bent nu weer lief........
Bibje's poezie album

Ik weet nog dat ik door de AH liep, net na de dood van mijn vader, te slikken en slikken en vegen en vegen. En me te schamen, gewoon omdat ik huilde. Hoe zot is dat wel niet, dat je niet eens je verdriet durft te laten zien. Want wat zullen ze wel niet denken? Dat ik een aanstelster was? Dat ik zo nodig aandacht moest?
Tuurlijk dachten ze dat niet! Er waren wel bezorgde blikken. Wat is er nu met haar aan de hand? Een, gaat het wel? Verlegenheid hoe te reageren. Maar ik ging dapper door met me inhouden. Iets met ingesleten patronen enzo....
Toen mijn moeder twee jaar later dood ging stond ik op het voetbalveld om dochter aan te moedigen. Haar meester vroeg hoe het nu met me ging, en ik antwoordde:" Het gaat wel hoor." Ik had niet eens in de gaten dat ik vlak daarvoor eerst een diepe teug nam, daarna heel hard slikte en toen pas antwoordde. Daar werd ik op gewezen door de moeder van een vriendinnetje van dochter, die ook aan de lijn stond.

Zingen dus....dat is wat ik wil. Vrij uit zingen. Uit volle borst, zonder overslaande stem met snik. Dat wil ik! JA!
Ik ga me gewoon door die tranen heen zingen, heel hard, en heel dapper, net zoals Lara Fabien in haar eerste concert dat zij gaf na de dood van een geliefde. Geraakt door de ode van het publiek aan haar, zingt ze dapper door haar tranen heen en laat ze losssssssssss

Ik heb daarom twee songs geplaatst dit keer. Lara Fabian, omdat zij zo ontroerend door haar tranen heen zingt. En Alanis Morissette, omdat het nummer bij mij steeds weer tranen oproept als ik mee wil zingen. Ik vind ze beide geweldige artiesten.
Enjoy en een heel fijn weekend!








24 opmerkingen:

  1. Mooi... ik snap je gevoel. Ik ben geroerd door het gedichtje van je moeder en je vader, en geraakt door de muziek van beide dames. Ik hoop dat je morgen kan zingen als Lara.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Nou ik doe een poging...en uiteindelijk gaat het me lukken hoor!

      Verwijderen
  2. Prachtige gedichtjes en muziek. Je hoeft je tranen niet in te houden. Zingen kan ook enorm veel in je vrijmaken.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Gewoon je gevoelens laten gaan en huilen lucht op. Zo jong je beide ouders verliezen is in en in triest. Sterkte voor vandaag en vier toch een beetje feest want het is de 100e aflevering van Zwijmelen op Zaterdag.
    Liefs van ons.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb een hele lekkere cake gebakken waar ik nu nog van smul(zondag)
      mmmhmhm
      xxx

      Verwijderen
  4. Huilen kan geen kwaad,... Niet huilen vaak wel.. Het verdriet wil er toch uit, wil gehoord worden.
    Sterkte moppie xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Lara kende ik nog niet en het nummer van Alanis ook niet. Maar ik geef je gewoon even een virtuele knuff alleen al voor het plaatsen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Laat ze maar komen die tranen. Niets om je voor te schamen. Werkt ook lichamelijk louterend als je huilt.
    Mooie keuzes voor de zwijmel, Bibje.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Daar heb je gelijk in ja. Niets zo louterend als een huilbui.

      Verwijderen
  7. Ik lees en luister en bij mij prikken ook de tranen weer .Zing huilend zo hard je kan ,gooi het eruit meiss .Laat je verdriet maar komen anders zet je jezelf vast en dat weet je .Vorige week stond ik huilend op straat na het bericht over Fatima en probeerde het tegen te houden maar dat lukt gewoon niet ,even later heb ik een potje staan janken op de brug kijkend naar het water .Een mooi en emotioneel blog met prachtige muziek !
    Liefs Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ooo wat goed zeg dat je dat kan. Ik ga jouw voorbeeld volgen. liefs

      Verwijderen
  8. Ooit....(mijn 1e reactie is verdwenen zo te zien, dus ik schrijf m nogmaals) .....zat ik hetzelfde schuitje als jij op het vlak van die tranen. Tot het moment kwam dat ik alles loslaten kon en me heb leeg gejankt. De euforie van daarna gun ik jou van harte en hoop dan ook dat dat moment snel zal komen én dat je daarna zult beseffen dat iedereen doet/laat wat hij/zij wil en waarom zou jij dat dan niet mogen?

    Fijn weekend hoor.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Vroeger dacht ik ook dat ik niet mocht huilen. Ik moest van mezelf een sterke vrouw zijn en huilen was voor emo-trutten.
    Gelukkig heb ik wel anders geleerd. Een lekkere huilbui op z'n tijd werkt heel ontspannend.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik was dus een echte jankert. En dat werd me niet in dank afgenomen. Vreselijk hoe je dan op een gegeven moment jezelf zo dwars kan zitten hè

      Verwijderen
  10. Er is moed voor nodig om je tranen aan jezelf te kunnen laten zien. Omdat je zelf vindt dat je dan zwak bent. Dat ben je niet, maar dat is er ooit ingehamerd. En zie het er maar eens uit te krijgen... Geloof me, ik weet waar ik het over heb... Is het je nooit opgevallen dat je na een huilbui veel meer ruimte in je lijf voelt? Kop op, geef de moed niet op, ook voor jou is er nog moois in de toekomst weggelegd.
    Liefs en een knuffel
    Kakel (je mag me altijd mailen!)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Je raakt hier nu even een heel gevoelige snaar..snik snik snik.....xxx

      Verwijderen
  11. Twee prachtige zangeressen die niet tot mijn gewone wereldbeeld behoren. De naam Lara Fabian had ik zelfs nog nooit gehoord, maar dat is een ontroerend optreden!
    Mijn vader heb ik nooit bewust gekend, hij overleed toen ik 1 was, maar ik heb nog brieven die hij geschreven heeft. Mijn moeder is er alweer 32 niet meer, maar ik schiet nog wel eens vol door herinneringen... ik trek me er weinig van aan wat anderen daarvan vinden...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. je blijft ze missen hè. gaat gewoon nooit meer over. Goed van jou dat je lekker je eigen ding doet. Nu ik nog.

      Verwijderen
  12. Na ruim 30 jaar mis ik mijn vader en na 15 jaar mijn moeder ook nog dagelijks. Huilen mag zeker, maar blij zijn dat je zulke goede mensen in je leven gehad hebt en ze vieren door je eigen leven feestelijk te maken ook.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Daar zeg je wat Vlasje. Het vieren is evenzo belangrijk. Al zal het dwars door de tranen heen gaan dan nog :)
      Omdat ze hier ooit waren en ik ze nog steeds lief.

      Verwijderen